Σκληρές αλήθειες και... μια πρόταση

Είναι πια κοινός τόπος η διαπίστωση που κανένας σοβαρά σκεπτόμενος και υπεύθυνος Έλληνας δεν αμφισβητεί: Η χώρα μας έχει χρεοκοπήσει  οικονομικά, πολιτικά και -  ακόμα χειρότερο – φοβάμαι και ηθικά.

Το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο, η διεθνής κοινότητα δεν μας  εμπιστεύεται, αδυνατούμε να προσελκύσουμε επενδύσεις (και άρα ούτε λόγος για ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας), η μεσαία τάξη εξαφανίζεται με ραγδαίους ρυθμούς και τα λαϊκά στρώματα σφαδάζουν υπό καθεστώς στυγνής λιτότητας χωρίς ελπίδα ανακούφισης.

 

Για να συμπληρώσω τις διαπιστώσεις, ας πούμε και «τίς πταίει;». Φταίει το πολιτικό μας σύστημα πολιτικοί και πολίτες – διαχρονικά, αλλά περισσότερο, οι πριν το ξέσπασμα της κρίσης οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή που ανέχτηκαν το όργιο σπατάλης και διαφθοράς και που περιέργως παραμένουν στο απυρόβλητο.

 

Μα θα που πείτε καλές, απαραίτητες οι διαπιστώσεις αλλά τώρα τί; Πώς θα δημιουργήσουμε συνθήκες εξόδου από την κρίση, επιβίωσης και ανάπτυξης; Ακόμα και αν ΕΕ και το ΔΝΤ, για δικούς τους λόγους, μας αναδιαρθρώσουν το χρέος (περίοδος χάριτος, επιμήκυνση, χαμηλό επιτόκιο) είναι βέβαιο ότι αν δεν αλλάξουμε ριζικά, σε δέκα χρόνια θα χρεοκοπήσουμε ξανά.

 

Άρα τι;; Στην κρισιμότατη αυτή συγκυρία για την ίδια την ύπαρξή μας ως κράτος, ως έθνος και ως λαός, μόνο μια γενναία πατριωτική υπέρβαση μπορεί να μας σώσει.

Αυτό σημαίνει: να αφήσουμε στην άκρη τα μικροκομματικά και προσωπικά μας συμφέροντα, να εγκαταλείψουμε τις πρακτικές που μας οδήγησαν εδώ, να προσέλθουμε σε μια εθνική συνεννόηση και, χωρίς να απαρνηθούμε τις επί μέρους ιδεολογίες μας, να συμφωνήσουμε, σε ό,τι είναι καλό για τη σωτηρία της πατρίδας και να πορευτούμε ενωμένοι.

Με ξεκάθαρη δημόσια δέσμευση σε κοινό όραμα, αποστολή και στόχους.
Όχι με συγκόλληση πολιτικών παραγόντων - εν πολλοίς φθαρμένων – όχι με παζάρια για μοίρασμα θώκων, αλλά με ένα νέο εθνικό προοδευτικό, μεταρρυθμιστικό σχέδιο που θα εμπνεύσει τον ταλαιπωρημένο λαό και θα κερδίσει τη χαμένη εμπιστοσύνη του.

‘Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.!!!