Επί τέλους, οι γυναίκες στο προσκήνιο

Η γυναίκα προοδεύει στη…. Δύση.

 Φινλανδία απέκτησε τη νεότερη πρωθυπουργό στον κόσμο με τον διορισμό της 34χρονης Σάνα Μάριν.

Με την ευκαιρία της χαρμόσυνης είδησης, μοιράζομαι μαζί σας το άρθρο που έγραψα πριν 42 χρόνια και δεν ήταν καθόλου…  της μόδας.  

Νίκος Ε. Σκουλάς

Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία

Επί χιλιάδες χρόνια, η γυναίκα υπήρξε το μεγάλο μυστήριο της ζωής. Ο άντρας την καταράστηκε, την αγάπησε, την καταπίεσε, τη λάτρεψε, μα ποτέ δεν την κατάλαβε. Η κοινωνία τής επιβάλλει να παίζει ποικίλους ρόλους. Της ζητά να είναι μητέρα, σύζυγος, ερωμένη, νοικοκυρά κι επαγγελματίας.

Όμως ποτέ δεν της παρέσχε τις συνθήκες και το κλίμα μέσα στο οποίο θα μπορούσε ν' αξιοποιήσει τις ικανότητές της και το δημιουργικό της ταλέντο προς όφελος της κοινωνίας και δικό της.

Αυτές οι αντιφάσεις πηγάζουν από την ουσία του προβλήματος που αφορά στην πραγματική φύση της γυναίκας και που συνοψίζεται στο ερώτημα: «Είναι η γυναίκα διαφορετική από τον άντρα μα ίση του, ή είναι κατώτερή του και έχει ανάγκη της προστασίας του για να επιβιώσει;». Αν και το ερώτημα έχει απαντηθεί τελεσίδικα από την επιστήμη, η σύγχυση για τη φύση της γυναίκας εξακολουθεί να υπάρχει σαν αποτέλεσμα της διαιώνισης της καταπιεστικής μυθολογίας της ανισότητάς της που συνοδεύεται από λαθεμένες ιδέες, αναλήθειες και παρερμηνείες.

Τα τελευταία χρόνια όμως, πολλές πρωτοπόρες γυναίκες, αξιοποιώντας επιστημονικές και τεχνολογικές προόδους, καθώς και πολιτικές εξελίξεις, άρχισαν να δημιουργούν μια έντονα δυναμική παρουσία στον κοινωνικό χώρο, και να διεκδικούν ένα νέο προσδιορισμό του ρόλου τής γυναίκας σ' όλους τους τομείς της ανθρώπινης δράσης —κοινωνικής, πνευματικής, πολιτικής και οικονομικής. Είναι πια σαφές πως η σύγχρονη γυναίκα είναι πολύ πιο σύνθετη, πολύ πιο αποτελεσματική από τη μητέρα της και τη γιαγιά της.

 Και είναι ακόμα σαφές πως δεν μπορεί η ελεγχόμενη από τον άντρα κοινωνία, ν' αγνοεί άλλο την κραυγή της για κατανόηση και παροχή της ευκαιρίας να είναι κάτι παραπάνω από σύντροφος του  άντρα και μητέρα «των παιδιών του». Και δεν θα αρκέσει ν' αναγνωριζεται θεσμικά η ισοτιμία των γυναικών ως ανθρώπων με ανάγκες, φιλοδοξίες, δημιουργική φαντασία και ηγετικές ικανότητες. Χρειάζεται να γίνει συνειδητή προσπάθεια, για την αξιοποίηση του ανεκμετάλλευτου δυναμικού, που διαθέτει η γυναίκα σ’ ολους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας - και αυτό περιλαμβάνει και τη διοίκηση.

Για να γίνει όμως αυτό σωστά, πρέπει να συνοδευτεί από ορθή εκτίμηση των παραγόντων που επηρεάζουν την αποτελεσματικότητα της γυναίκας - ιστορικών, βιολογικών, ψυχολογικών, κ.λπ.

Όταν ο πρωτόγονος άντρας αντιμετώπισε για πρώτη φορά  το πρόβλημα των σχέσεών του με τη γυναίκα, προφανώς κατέφυγε στο μόνο μέσο που διέθετε: «το ρόπαλο». Από τότε προόδευσε σημαντικά, από κάθε άποψη, εκτός από μια: την ψυχολογική στάση απέναντι της γυναίκας. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο χρησιμοπεί ακόμα την ταχτική του ροπάλου - πραγματικού ή ψυχολογικού -  για να επιβάλλει τις θελήσεις του, αποστερώντας έτσι την ανθρωπότητα από τη δημιουργική συμβολή της.

Μέρος της απάντησης μπορεί να βρεθεί σε μια ιστορική διαδρομή, στα βάθη της αρχαιότητας. Η ανθρωπολογία μας λέει πως πριν από δυο εκατομμύρια χρόνια, ο άντρας και η γυναίκα ζούσαν στα μεγάλα δάση. Η γυναίκα δεν εξαρτιόταν τότε από τον άντρα. Όντας φυτοφάγοι, οι γυναίκες και τα παιδιά εύκολα μπορούσαν να συλλέξουν τους καρπούς και τις ρίζες που χρειάζονταν  για να επιβιώσουν.

Όταν όμως, μετά από σημαντικές γεωλογικές μεταβολές, εξαφανίστηκαν τα μεγάλα δάση, οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να γί νουν κρεοφάγοι και να αποζούν από το κυνήγι. Από δω αρχίζει  το δίλημμα της γυναίκας. Εκείνη έμενε κοντά στα παιδιά, ενώ ο άντρας είχε την εαθύνη της αναζήτησης τροφής, καλύπτονται μακρυνές αποστάσεις. Από δω αρχίζει η σχέση εξάρτησης της γυναίκας. Μια σχέση που ενώ έχει υποστεί κάποιες βελτιώσεις με την πάροδο του χρόνου, δεν παύει να είναι σχέση εξάρτησης.

Το βιολογικό κριτήριο της ανωτερότητας του άντρα, έχει απορριφθεί από την επιστήμη. Βασίζεται στη συγκριτικά μικρότερη μυϊκή ανάπτυξη της .γυναίκας και στο μικρότερο σκελετό της. Αυτή η διαφορά - που δεν πρέπει να συγχέεται με την αντοχή,- ερμηνεύεται από τον άντρα σαν βιολογική ανωτερότητα και του επιτρέπει την αλαζονική διακήρυξη: «ό,τι κάνει η γυναίκα, μπορώ να το κάμω καλύτερα, όξω από το να κάνει παιδιά και να τραγουδεί σοπράνο. Είναι φανερό πως σ' όλα τα άλλα είμαι ανώτερος».

Όμως αυτό δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλές ενδείξεις για το αντίθετο. Η βιολογική στατιστική παρέχει στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία, οι γυναίκες, κατά μέσο όρο, διαθέτουν μεγαλύτερη αντοχή και υγεία και πως σε όλα τα στάδια της ζωής του, ο άντρας διατρέχει μεγαλύτερους κινδύνους. Η θνησιμότητα κατά τη γέννηση είναι μεγαλύτερη στα άρρενα. Αμέτρητες αρρώστιες είναι κοινότερες στους άντρες παρά στις γυναίκες. Ορισμένες ασθένειες όπως η αιμοφιλία προσβάλλουν μόνο τους άντρες. Άλλες, όπως η αχρωματοψία και η φαλάκρα σπάνια συμβαίνουν σε γυναίκες. Τα μέλη του «ασθενούς» φύλου ζουν, κατά μέσο όρο εφτά χρόνια παραπάνω από τον άντρα και διαθέτουν μεγαλύτερη αντοχή σε αρρώστιες, κόπωση και υποσιτισμό. Οι άντρες υποφέρουν περισσότερο από νευρικές διαταραχές κι έχουν στο παθητικό τους περισσότερες αυτοκτονίες, παρά την επικρατούσα αντίληψη για το αντίθετο.

Βέβαια, σωστά ίσως, μπορεί να προβληθεί το επιχείρημα, πως οι άντρες στους οποίους ο κοινωνικός ρόλος επιβάλλει την ευθύνη για την οικονομική προστασία της οικογένειας, έχουν περισσότερες σκοτούρες, περισσότερο άγχος, που μοιραία επηρεάζει τη σωματική και ψυχική τους υγεία. Ίσως. Εδώ δεν προσπαθώ να τεκμηριώσω τη θέση πως η γυναίκα είναι βιολογικά ανώτερη αλλά να συνδράμω στην απομυθοποίηση της βιολογικής κατωτερότητάς της.

Και είναι ατύχημα πως εκατομμύρια γυναικών σ' όλο τον κόσμο έχουν πιστέψει αυτό το μύθο, πέφτοντας θύματα των προκαταλήψεων της κοινωνίας που τις καταπιέζει. Γιατί, το πρόβλημα της ανισότητας της γυναίκας δεν είναι βιολογικό – δηλαδή κληρονομικό - αλλά κοινωνιολογικό και ψυχολογικό δηλαδή επίκτητο. Έχει επιστημονικά τεκμηριωθεί πως η γυναικεία συμπεριφορά είναι προϊόν και αποτέλεσμα της αγωγής στο σπίτι, στο σχολείο, στον χώρο της δουλειάς και των κοινωνικών οργανώσεων. Η διαδικασία της κοινωνικοποίησης της γυναίκας, από τη βρεφική ηλικία, ενισχύει την κρατούσα κοινωνική αντίληψη της κατωτερότητάς της και θεμελιώνει κοινωνικά και νομοθετικά τη σχέση της εξάρτησής της από τον άντρα.

Συμπερασματικά, είναι αρκετό να λεχθεί πως οι καθιερωμένοι ρόλοι των δύο φύλων είναι αποτέλεσμα, όχι βιολογικών διαφορών αλλά κοινωνικής παράδοσης και δομής. Μιας δομής που δεν παρέχει στη γυναίκα ίση δυνατότητα με τον άντρα ίση δυνατότητα να αναπτύξει τις ικανότητες της και την πνευματικότητα της. Η ίδια δομή την εξαναγκάζει να προσπαθεί συνεχώς ν' αποδείξει στον εαυτό και στους άντρες πως είναι ίση τους.

Η αυγή μιας νέας εποχής

Οι ιστορικές αντικειμενικές συνθήκες όμως, έχουν αρχίσει από καιρό να βελτιώνονται προς όφελος της γυναίκας, τουλάχιστον τις χώρες της Δύσης. Η γυναίκα δεν εξαρτάται πια, σε μεγάλο βαθμό, από τον άντρα για την επιβίωσή της. Δεν είναι πια δέσμια των βιολογικών της λειτουργιών. Οι αντισυλληπτικές μέθοδοι της επιτρέπουν να προγραμματίζει το μέγεθος και τα χρονικά πλαίσια της οικογένειας που δημιουργεί.

Για πρώτη φορά στην ιστορία, τα αντισυλληπτικά επιτρέπουν το διαχωρισμό της αναπαραγωγικής λειτουργίας των σέξουαλικών σχέσεων από την καθαρά ψυχαγωγική και μεταφέρουν την ευθύνη αλλά και τη δυνατότητα της πρόληψης της σύλληψης στη γυναίκα, παρέχοντάς της ψυχική γαλήνη που δεν γνώρισε στο παρελθόν.

Η ψυχολογική επιστήμη τη βοηθεί να κατανοήσει βιολογικές μεταβολές όπως η έμμηνη ροή, η εγκυμοσύνη και η η κλιμακτήριος. Η σύγχρονη ιατρική τις έχει καταστήσει λιγότερο περιοριστικές, σωματικά και ψυχικά.

Όσο ανεβαίνει το μορφωτικό επίπεδο, η περίοδος της μητρότητας -βραχύνεται σημαντικά. Οι περισσότερες γυναίκες στέλνουν κιόλας το τελευταίο τους παιδί στο σχολείο πριν φτάσουν τα 35. Η θεαματική αύξηση του αριθμού των εργαζόμενων μητέρων είναι μια από τις πιο σημαντικές εξελίξεις στην ιστορία μας.

Είναι πια βέβαιο πως η γυναίκα βρίσκεται στην αυγή μιας νέας εποχής, ενός νέου χρυσού αιώνα και πως είναι έτοιμη να χαράξει τη δική της πορεία για το μέλλον, είτε το θέλει ο άντρας είτε όχι. Η σύγχρονη γυναίκα αρχίζει να αναπροσδιορίζει τις αντιλήψεις της για τον γάμο, το σεξ, την επαγγελματική σταδιοδρομία της. Οι ανάγκες της, οι προτιμήσεις της, οι προσδοκίες της αλλάζουν ανάλογα. Αναγκάζει πια τον άντρα να την εκτιμήσει κάτω από το φως του τι είναι τώρα, όχι τι ήταν στο παρελθόν.

Οι γυναίκες έχουν κιόλας διαπρέψει σ' όλους τους τομείς που ως τώρα θεωρούνταν στεγανά των αντρών. Στην επιστήμη, στην τέχνη, στην πολιτική, στα επαγγέλματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι γυναίκες παίζουν έναν όλο και πιο σημαντικό ρόλο στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική δομή.

Εδώ ακριβώς έγκειται η ιστορικότητα αυτής της περιόδου. θα μπορέσει η κοινωνία, ξεπερνώντας τις παραδοσιακές προκαταλήψεις της, να αξιοποιήσει το υπέροχο αυτό ανθρώπινο δυναμικό, ή θα συνεχίσει να εθελοτυφλεί, προσπαθώντας να διατηρήσει ξεπερασμένες κοινωνικές δομές και ματαιοπονώντας ν' ανακόψει μια πορεία που αντικειμενικά δεν είναι ανακόψιμη;

Για να μπορέσουν οι διοικήσεις των οργανισμών να αξιοποιήσουν πιο αποτελεσματικά τα παραμελημένα ηγετικά ταλέντα της γυναίκας, είναι ανάγκη ν' απελευθερωθούν από τους μύθους που διαστρεβλώνουν τη σωστή εκτίμησή τους και ν' αναγνωρίσουν τις ειδικές ικανότητες που ο μέχρι τώρα ρόλος τους τις ανάγκασε ν' αναπτύξουν.

Οι γυναίκες, γενικά, προσαρμόζονται ευκολότερα σε νέες καταστάσεις. Ο ρόλος του μυϊκά ασθενέστερου, σε σχέση με τον άντρα, τις ανάγκασε ν' αναπτύξουν ειδικές ικανότητες στην τέχνη της επικοινωνίας. Δίνουν προσοχή σε λεπτομέρειες που περνουν απαρατήρητες από τον άντρα. Έχουν αναπτύξει τη διαισθητικότητά τους σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τον άντρα.

Αυτό που λέμε «γυναικείο ένστικτο» ή «γυναικείο ραντάρ» δεν είναι τυχαία έκφραση. Η αυξημένη ευαισθησία της γυναίκας είναι ένα σημαντικό προσόν για την ηγετική λειτουργία που  εξαρτάται πολύ από τις ανθρώπινες σχέσεις και την αποτελεσματική επικοινωνία.

Μια προειδοποίηση: Στην προσπάθειά της να απελευθερωθεί κοινωνικά και οικονομικά, να πετύχει μόνη της τους δικούς της στόχους, έχει αποκτήσει και μια άλλη ευαισθησία. Διαβλέπει και απεχθάνεται την πατερναλιστική στάση του άντρα. Η ανάθεση εύκολης δουλειάς, υπονομεύει την ικανοποίηση μιας πολύ βασικής της ανάγκης, της ανάγκης να αισθάνεται ικανή και σιγουρη για τον εαυτό της. Έχει και μια άλλη κυρίαρχη ανάγκη: Το αίσθημα ασφάλειας - συναισθηματικής, κοινωνικής, καθώς και οικονομικής. Επιδιώκει σεβασμό και κοινωνική καταξίωση, ως άτομο με δική της οντότητα, όχι σαν σύζυγος, κόρη ή αδερφή πετυχημένου άντρα.

Η ίδια η γυναίκα έχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσε για ν’ αποτινάξει τον πνευματικό ζυγό που της έχουν επιβάλει οι μακραίωνες διακρίσεις σε βάρος της, κάνοντάς την να πιστέψει τη φαλκιδευμένη κατωτερότητά της. Ο άντρας έχει εξ ίσου δρόμο να διανύσει, πριν αποβάλει τις προκαταλήψεις του για τη γυναίκα που είναι ίσως εκδηλώσεις της δικής του σύγχυσης και ανασφάλειας. Και όσο οι σχέσεις ανάμεσα στα δυο φύλα παραμένουν ανταγωνιστικές, δεν μπορούμε να μιλάμε για κοινωνική απελευθέρωση της γυναίκας ή για ψυχολογική απελευθέρωση του άντρα.

Ένα είναι σίγουρο: Για να πάρει η γυναίκα ό,τι  δικαιούται ως ισότιμος εταίρος στο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό μέλλον της κοινωνίας, χρειάζονται όχι μονάχα θεσμικές αλλαγές στην κοινωνική δομή αλλά και μια ριζική αλλαγή νοοτροπίας ανάμεσα στα δύο φύλα.Έτσι θα δημιουργηθεί το κλίμα που θα ενθαρρύνει την αξιοποίηση των απεριόριστων ταλέντων της γυναίκας προς όφελος της σύγχρονης κοινωνίας.

Το Νέο MEGA Channel πολλά υποσχόμενο αλλά... κρατώ μικρό καλάθι

Το MEGA Channel μετά από 30 χρόνια

Πριν από 30 χρόνια γράφτηκε μια ιστορική στιγμή στην ελληνική τηλεόραση. Τη Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 1989, στις 15.00 ακριβώς, το σήμα του Μεγάλου Καναλιού, MEGA CHANNEL εμφανίστηκε για πρώτη φορά στους τηλεοπτικούς μας δέκτες.

Ήταν εκείνη η ημέρα που σημάδεψε την ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης όταν το Μεγάλο Κανάλι ή αλλιώς Mega Channel άνοιγε την πόρτα της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Από εκείνη τη μέρα μέχρι και σήμερα, πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια όμως τόσο το σήμα όσο και το χαρακτηριστικό μουσικό χαλί έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη των τηλεθεατών.

https://www.youtube.com/watch?v=uIQfOpEDd_Y

«Δεν θέλουμε να αντικαταστήσουμε την ΕΡΤ αλλά να τη συμπληρώσουμε» δήλωνε τότε ο γενικός διευθυντής του νεοσύστατου σταθμού Νίκος Σκουλάς δίνοντας και την υπόσχεση ότι «θα προσφέρει ποιότητα στην ψυχαγωγία και αντικειμενικότητα στην ενημέρωση».

Όπως και όλο το πρόγραμμα του καναλιού, οι μοναδικές σειρές του, η αντικειμενικότητα, η αμεσότητα της είδησης, οι αναλύσεις, η αποτύπωση της καθημερινότητας, η κουλτούρα και ο πολιτισμός ήταν υψηλού επιπέδου.

Παρά το υψηλό όμως επίπεδο του προγράμματος κατά την πρώτη περίοδο και τη λαμπρή επιτυχία του καναλιού σε τηλεθέαση και οικονομικά αποτελέσματα, σταδιακά, έπεσε θύμα των ευτελών μικροκομματικών και επιχειρηματικών συμφερόντων των μιντιακών συγκροτημάτων.

Τελικά, έπαψε να εκπέμπει τον Οκτώβρη του 2018, με αποτέλεσμα να βρεθούν στον δρόμο οι εργαζόμενοι μετά από πολύμηνη ταλαιπωρία.

Τώρα ένας, όχι άγνωστος μεγάλος επιχειρηματικός μιντιακός όμιλος ετοιμάζεται να το ανοίξει πάλι, εξαγγέλλοντας μάλιστα μεγάλες προσδοκίες.

Θα κατορθώσει άραγε να αρθεί στο ύψος της ιστορίας του Μεγάλου Καναλιού;

Το εύχομαι διακαώς αλλά δεν το ελπίζω. Οψόμεθα!...

Έφυγε ο Πέτρος Μπελεγρής, ο αφανής ήρωας και κινητήρια δύναμη του Αντιδικτατορικού Αγώνα στον Καναδά

Με βαριά καρδιά και απέραντη θλίψη, οι φίλοι και συναγωνιστές του Πέτρου πήραμε χθες την είδηση ότι ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι του για να ξαναενωθεί με τη σύντροφο της ζωής του, την επίσης μεγάλη αγωνίστρια Ρούλα.

Οι περισσότεροι από σας ίσως δεν έχετε καν ακούσει το όνομά του. Και αυτό γιατί ο Πέτρος απέφευγε εμμονικά τη δημόσια προβολή. Ήταν πάντα σεμνός, υποδιακριτικός και ουσιαστικά  προοδευτικός αριστερός (σε αντίθεση με άλλους «συντρόφους» που πρόσφεραν λίγα ή τίποτε άλλα έσπευσαν να εξαργυρώσουν όταν ήρθε η ώρα της απονομής των προνομίων.

Ήταν ο ποιητής, ο διανοούμενος  ο άνθρωπος των προοδευτικών ιδεών, των πρωτοβουλιών, αλλά και  της πράξης και της σκληρής δουλειάς. Ό,τι σπουδαίο κάναμε στον Καναδά και πέραν αυτού, ήταν δική του αθόρυβη πρωτοβουλία. Με έβαζε μπροστά για τη δημόσια διαχείρισή τους (υποτίθεται ότι αυτό ήταν το ταλέντο μου). Υπήρξε για μένα και για πολλούς συντρόφους, μέντορας και εμπνευστής αλλά και σκληρός κριτής όταν, για πρακτικούς λόγους  ισορροπιών, κάναμε εκπτώσεις σε θέματα αρχών.

Το βράδυ της 21^ης Απριλίου 1967, μου τηλεφώνησε με το σκληρό ερώτημα: «Μα δεν θα κάνουμε κάτι;» και να με παρακινήσει να μαζέψουμε τους άλλους για κάποιες δράσεις. Την επομένη συναντηθήκαμε στην αίθουσα της εκκλησίας του Τορόντο και αποφασίσαμε να οργανώσουμε την «Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα» με πρωτιά τη συμμετοχή όλων των κομματικών παρατάξεων, όπερ και έγινε. Την ίδια μέρα έγραψε το επικό πια ποίημα «ο Όρκος» που δώσαμε και μας καθοδήγησε σε όλη τη διάρκεια της σκληρής δικτατορίας.

Σε λίγες μέρες πραγματοποιήσαμε την πρώτη μας διαδήλωση στο Δημαρχείο του Τορόντο, σε μέγεθος ασυνήθιστα μεγάλο για τον Καναδά. Στη σχετική φωτογραφία δεν εμφανίζεται γιατί δεν του άρεσαν οι φωτογραφίσεις.

Συμμετείχε ενεργά στην προσπάθεια για την αποφυλάκιση του Ανδρέα Παπανδρέου. Όταν αυτό επετεύχθη και ιδρύθηκε το ΠΑΚ, πρωτοστάτησε στην ένταξή μας σ’ αυτό. Μετά την εγκατάσταση του Ανδρέα και του αρχηγείου του ΠΑΚ στον Καναδά το Κίνημα και οι υποχρεώσεις που δημιούργησε, πολλαπλασιάστηκαν ως ήταν φυσικό.

Έγραψε πολλά κείμενα και πρωτοστάτησε σε θετικές δράσεις για την ενδυνάμωση του αντιδικτατορικού κινήματος σε άλλες περιοχές του Καναδά και της  Αμερικής αλλά και δράσεις εσωτερικής ενότητας και εξωστρέφειας προς την καναδική κοινωνία και την καναδική Κυβέρνηση.

Μια από τις μεγάλες θυσίες του και ένα από τα πιο σημαντικά έργα του ήταν η έκδοση της αντιδικτατορικής εφημερίδας «Νέος Κόσμος». Εγκαταλείποντας την επαγγελματική του δραστηριότητα και με λίγη βοήθεια από μας και κυρίως τον αείμνηστο δημοσιογράφο Παύλο Αστρίτη, έγινε ο Εκδότης, Διευθυντής, Αρθρογράφος και στοιχειοθέτης της ιστορικής πλέον εφημερίδας.

Η Ελληνική Κοινότητα του Τορόντο και η Ένωση Κρητών του οφείλει πολλά για την ίδρυση και διεύθυνση του «Κρητικού Πειραματικού Θεάτρου» και την οργάνωση πολλαπλών πολιτιστικών εκδηλώσεων, όλων αφιλοκερδώς.

Σ΄ αυτό τον ύστατο αποχαιρετισμό, θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για τη φιλία, την αγάπη και την έμπνευση που μου πρόσφερε ο Πέτρος σε μια περίοδο σχεδόν εξήντα ετών.

Για όλους εμάς τους φίλους και συντρόφους του που δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε στο Τορόντο για να του απευθύνουμε το τελευταίο αντίο, ας δεχθεί ο Πέτρος εκεί ψηλά, αλλά και τα επιζώντα παιδιά του εδώ, η Λία και ο Κώστας, την έκφραση της ευγνωμοσύνης μας για ό,τι απλόχερα μας πρόσφερε. 

Ευρωπαϊκή Ένωση και ΗΠΑ καταγγέλλουν τον Ερντογάν και απειλούν,...αλλά....

Η Ευρωπαϊκή Ένωση καταγγέλλει τις παρανομίες της Τουρκίας και απειλεί με «στοχευμένα μέτρα»,
αλλά…..

Οι 28 εταίροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης προειδοποιούν την Τουρκία για την προκλητικότητά της έναντι της Κύπρου και της Ελλάδος και την απειλούν με «στοχευμένα μέτρα» που θα σχεδιάσουν στο… μέλλον*.

Καταδικάζουν έντονα τις συνεχιζόμενες παράνομες ενέργειες της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο Πέλαγος και εκφράζουν την πλήρη αλληλεγγύη τους προς την Κύπρο». Ανάλογη στάση, που εκφράζεται από  τα πιο επίσημα χείλη, τηρούν και οι ΗΠΑ.

Καλή εξέλιξη αυτή, δεν λέω, τουλάχιστον σε επίπεδο διπλωματικής ρητορικής. Τα λόγια όμως που δεν συνοδεύονται με πράξεις είναι αναποτελεσματικά έως υποκριτικά, διότι…..

Η Τουρκία που προφανώς  έχει κάνει τις επιλογές της με την ανάλογη στρατηγική, τούς έχει καταχωρήσει στα παλαιά της υποδήματα, συνεχίζει τις παράνομες ενέργειές της εις βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων με τα γεωτρύπανά της να κινούνται ανενόχλητα εντός της κυπριακής και ελληνικής ΑΟΖ.

 Ας μη μας ξεγελά όμως η δυσχερής θέση στην οποία έχει περιέλθει ο Ερντογάν (διπλωματική απομόνωση, καταρρέουσα  οικονομία, αδιέξοδο S-400 έναντι F-35, ταπεινωτική ήττα στξμ Κωσνσατντινούπολη, κ.λπ.). Και ας μη θεωρούμε αφελώς ότι αν πέσει ο Ερντογάν, αυτοί που θα τον διαδεχθούν θα είναι καλύτεροι. Αντίθετα, θα είναι πολύ πιο αδιάλλακτα φανατικοί. Τα αντίπαλα κόμματα είναι οι Κεμαλιστές. Αυτοί δηλαδή που προκάλεσαν το επεισόδιο των Ιμίων.

Ο Ερντογάν είναι πια προβλέψιμος και πολύ πονηρός. Λειτουργεί με οργανωμένο σχέδιο. Με τις συνεχείς προκλητικές παραβιάσεις της διεθνούς νομιμότητας, οδηγεί τα πράγματα στα άκρα, αποσκοπώντας σε κάποια διαπραγμάτευση με ΗΠΑ και ΕΕ.

Γνωρίζει ότι η Δύση, παρά τα προβλήματα, δεν θέλει να τον χαρίσει στον Πούτιν. Γνωρίζει επίσης ότι η Τουρκία είναι μια πολύ μεγάλη αγορά 85 εκατομμ. καταναλωτών την οποία δεν θέλουν να χάσουν χώρες όπως οι ΗΠΑ η Γερμανία, η Ολλανδία, κ.ά, με τεράστια οικονομικά συμφέροντα.
 
Γι  αυτόν τον λόγο δεν θα υπάρξει η καταστατικά απαραίτητη ομοφωνία και έτσι το θέμα των κυρώσεων θα συνεχίσει να εκκρεμεί. 

Σε όλο αυτό το διάστημα θα ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ.

Στο μεταξύ, και όσο οι πολιτικοί μας ταγοί «περί άλλων τυρβάζουν», ένας πληγωμένος και ανεξέλεγκτος Ερντογάν, γίνεται πολύ πιο επικίνδυνος. Και είναι δύσκολο να προβλεφθεί τι Εθνικά δεινά μπορούν να μας προκύψουν.
συνεχίσει να εκκρεμεί.  Χάριν λοιπόν της «διεθνούς ειρήνης και σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή» (και ας μην λησμονούμε την τρέχουσα κρίση με το Ιράν) θα προσέλθουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Αλλά με δεδομένο ότι σε μια διαπραγμάτευση, κάτι δίνεις κάτι παίρνεις, τί μπορούν να διαπραγματευτούν;;; Μα βεβαίως τα κυριαρχικά μας δικαιώματα συμπεριλαμβανομένων και των ενεργειακών μας αποθεμάτων, αφού η Τουρκία δεν έχει τίποτε να ανταλλάξει.

Αυτή είναι η παγίδα που μας στήνουν. Και πώς την αντιμετωπίζουμε;;
Όχι βέβαια με προεκλογικές αντιπαραθέσεις ή και πάσης μορφής μικροκομματικές ή και προσωπικές έριδες. Στα κρίσιμα Εθνικά Θέματα, τέτοιες πρακτικές ισοδυναμούν με προδοσία.
Σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες, ένας δρόμος μόνον υπάρχει για τη σωτηρία μας: ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΡΡΑΓΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ. Ομοθυμία, Ενιαία εθνική φωνή, συντονισμένη και καλά οργανωμένη διεθνής παρέμβαση.
Η κατά προτεραιότητα ενδυνάμωση της Άμυνάς μας είναι αυτονόητη.  

*Αποσπάσματα από το κείμενο των Συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής

“…Σύμφωνα με το κείμενο των συμπερασμάτων που υιοθέτησαν οι 28 της ΕΕ: «το Συμβούλιο σημειώνει ότι η Τουρκία εξακολουθεί να απομακρύνεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Το Συμβούλιο «υπενθυμίζει και επιβεβαιώνει τα προηγούμενα συμπεράσματα του Συμβουλίου και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, συμπεριλαμβανομένων των συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 22ας Μαρτίου 2018, που καταδικάζουν έντονα τις συνεχιζόμενες παράνομες ενέργειες της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο Πέλαγος».

«Το Συμβούλιο εκφράζει σοβαρές ανησυχίες σχετικά με τις τρέχουσες παράνομες δραστηριότητες γεωτρήσεων της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και εκφράζει τη λύπη του για το γεγονός ότι η Τουρκία δεν έχει ακόμη απαντήσει στις επανειλημμένες εκκλήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης να σταματήσει τέτοιες δραστηριότητες», τονίζουν οι 28.

Το Συμβούλιο υπογραμμίζει τις σοβαρές άμεσες αρνητικές επιπτώσεις που έχουν αυτές οι παράνομες ενέργειες στο σύνολο των σχέσεων ΕΕ-Τουρκίας.

Το Συμβούλιο καλεί την Τουρκία να επιδείξει αυτοσυγκράτηση, να σεβαστεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου και να απόσχει από τέτοιες ενέργειες.

Η ΕΕ «θα παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τις εξελίξεις και είναι έτοιμη να ανταποκριθεί κατάλληλα και με πλήρη αλληλεγγύη προς την Κύπρο».

«Το Συμβούλιο καλεί την Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης να υποβάλουν χωρίς καθυστέρηση επιλογές για κατάλληλα μέτρα».

Εσωστρέφεια και εξουδετέρωση του συντρόφου ή ενότητα και αγώνας με βάση κοινές αξίες και πολιτική ηθική;;

 

Το δίλημμα: κοινός αγώνας για την επικράτηση των αρχών και αξιών που μας κληροδότησε ο Ανδρέας Παπανδρέου και η 3^η του Σεπτέμβρη ή η προσωπική ανέλιξη και η κατάκτηση κάποιας καρέκλας με όποιο ηθικό κόστος.

Βλέπω ανακοινώσεις από συντρόφους στο δημοκρατικό προοδευτικό Κίνημα  που με σκανδαλίζουν και με πικραίνουν. Επιχαίρουν γιατί το ΚΙΝ.ΑΛ. (ΠΑΣΟΚ, ή Κίνημα Αλλαγής, ή Δημοκρατική Συμπαράταξη ή όπως αλλιώς προτιμούν να το ονομάζουν) έκαμε τη μεγάλη χάρη στον Γιώργο Παπανδρέου, μετά από πολλές συζητήσεις,  να τον ορίσει υποψήφιο βουλευτή στην Αχαΐα, στην παραδοσιακή του έδρα δηλαδή. Αυτό, κατά τη γνώμη μου αποτελεί απαράδεκτη ύβρη.

Επέλεξαν να ταλαιπωρήσουν τον έναν απολύτως έντιμο, ανιδιοτελή πολιτικό που αυτοθυσιάστηκε, ως μη όφειλε, παίρνοντας  επάνω του το κόστος της σωτηρίας της πατρίδας από τη χρεοκοπία στην οποία την είχε οδηγήσει η Καραμανλική Δεξιά, αποκρύπτοντας τα  οικονομικά στοιχεία και να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στη λαϊκίστικη ψευδεπίγραφη δήθεν αριστερά του Αλέξη Τσίπρα.

Παράλληλα, έκανε τολμηρές μεταρρυθμίσεις (π.χ. διαύγεια, ηλεκτρονική Συνταγογράφηση και δεκάδες άλλες που άλλαξαν για πάντα το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας.

Στάθηκε δε μόνος όρθιος όταν οι σύντροφοι που ο ίδιος τίμησε και ανέδειξε, τον εγκατέλειψαν,  τον πρόδωσαν και τον ανέτρεψαν με αντάλλαγμα το βόλεμά τους σε κάποια θεσούλα.

Στρατεύτηκε αγόγγυστα, με το δημοκρατικό προοδευτικό Κίνημα, ως υπόδειγμα αληθινού πατριώτη, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, υπηρετώντας τις ιδέες, τις αρχές και τις αξίες που πάντα οδηγούσαν την πολιτική του συμπεριφορά.

Από την άλλη όμως, ως ένας πολίτης, τού καταλογίζω τη βαριά ευθύνη ότι δεν υπερασπίστηκε ποτέ τον εαυτό του ή και τους συντρόφους που στάθηκαν δίπλα του με συνέπεια. Ασχολήθηκε ελάχιστα έως καθόλου, με θέματα δομής, οργάνωσης και λειτουργίας τους Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών, αφήνοντάς το στα χέρια καλοπροαίρετων ίσως, αλλά άπειρων και καθόλου ικανών στελεχών, με αποτέλεσμα να φθίνουμε συνεχώς οργανωτικά.

Ο Γιώργος Παπανδρέου και ως ομόφωνα εκλεγόμενος Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αποτελεί εθνικό κεφάλαιο με διεθνή αναγνώριση και ακτινοβολία. Έχει πολλά να προσφέρει στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον Πλανήτη.

Η Φώφη Γεννηματά, ως Πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής που εμείς εκλέξαμε με μεγάλη πλειοψηφία, έχει αρχίσει με κάποια όμως καθυστέρηση, την κάθαρση του Κινήματος από γυρολόγους και ιδιοτελείς λαθρεπιβάτες της προοδευτικής παράταξης. Ας την στηρίξουμε, όπως εξ άλλου τη στηρίζει ο Γιώργος Παπανδρέου σε πνεύμα ομαδικότητας, κοινής ιδεολογική ταυτότητας και πολιτικών στόχων.

Είναι η μόνη επιλογή που μας μένει εν όψει της παρακμής και της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος που δυστυχώς υπηρετεί πλέον αλλότρια συμφέροντα.

Δείτε και το προηγούμενο άρθρο μου με σχετική θεματολογία:

Εθνικές Εκλογές - Ωρα για μεγάλες Αποφάσεις (Όχι των εραστών της καρέκλας αλλά των πολιτών
https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=6262028751003542843#editor/target=post;postID=3592049819888905512

Περί Β. Βενιζέλου και ... άλλων Δαιμονίων

ΓΙΑΤΙ ΞΑΦΝΙΑΣΤΗΚΑΜΕ;;!!!  Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ ΜΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΚΟΜΨΟ ΤΡΟΠΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΤΥΧΗΜΑ(;;;) ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ. ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ ΜΟΥ ΤΟΥ 2007, ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΟ «ΖΑΠΠΕΙΟ».

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΧΕΙ ΟΥΡΑ. ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΝΑΡΚΟΘΕΤΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΕΠΙΔΟΞΟΥΣ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ ΑΡΧΗΓΙΣΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΡΙΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΠΟΥ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ. Η ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΔΕΝ ΕΚΤΙΜΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΕ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

ΑΝ ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΣ, ΔΕΝ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΑΛΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΚΑΤΕΡΓΑΡΗ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ΤΟΥ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΒΕΒΑΙΟ.

“Τρίτη, 18 Σεπτεμβρίου 2007

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Ε. ΣΚΟΥΛΑ, τ. Υπουργού

                   Ηράκλειο Κρήτης, 18 Σεπτέμβρη 2007 

Όσοι γνωρίζουν τα πολιτικά πράγματα, αντιλαμβάνονται ότι η κρίση που ξέσπασε στο ΠΑΣΟΚ σοβεί από πολύν καιρό με υπόγειες διαδρομές. Η εκλογική ήττα που πλήγωσε βαθιά όλους εμάς που συνδεθήκαμε με την ιστορική πορεία του ΠΑΣΟΚ αλλά και το σύνολο του δημοκρατικού λαού της χώρας, απλά την έφερε στην επιφάνεια.

Σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες, χρειάζεται ψυχραιμία, σύνεση και πολιτικός διάλογος, με κύριο αλλά όχι μοναδικό στόχο την ενότητα και τη συνοχή του κινήματος. Ο διάλογος πρέπει να αποβλέπει και στην πλήρη αποσαφήνιση της ιδεολογικής και πολιτικής ταυτότητας του ΠΑΣΟΚ με αναφορά στις αρχές και τις αξίες της ιδρυτικής διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη και το όραμα του ιδρυτή Ανδρέα Παπανδρέου.

Χρειάζεται επειγόντως να επιβεβαιωθεί ο κοινωνικός χαραχτήρας του πολιτικού μας φορέα και να οριοθετηθούν οι διαφορές μας από τη συντηρητική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας που προφανώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εξωθεσμικών κέντρων, των κουμπάρων και «των δικών της παιδιών».

Πέραν τούτου, η προσπάθεια απόδοσης όλων των ευθυνών για την ήττα του ΠΑΣΟΚ στον ηγέτη του Γιώργο Παπανδρέου είναι πολιτικά ανιστόρητη αλλά και εκ του πονηρού. Υποκρύπτει αχαλίνωτες προσωπικές φιλοδοξίες επίδοξων αρχηγών και εκείνων που τους πλαισιώνουν και που αντί να συνδράμουν στην εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, απεργάζονται, τώρα και πολύν καιρό, την ανατροπή του αρχηγού για να πάρουν στα χέρια τους το εξ αιτίας τους, κατά κύριο λόγο, λαβωμένο ΠΑΣΟΚ.

Κοντολογίς, είναι φανερό ότι τα γνωστά εκδοτικά και εργολαβικά κέντρα, αποφάσισαν να διορίσουν νέο αρχηγό που θα είναι του χεριού τους και θα στηρίζεται κυρίως από εγκάθετους και υπάκουους παραθυρόβιους πολλοί από τους οποίους «μαγάρισαν» ή με διάφορους άλλους τρόπους συνέβαλαν στη φθορά της εικόνας και την απαξίωση του ΠΑΣΟΚ. Για την τακτική αυτή συγκεκριμένων εκδοτών, ομιλώ «μετά λόγου γνώσεως». Αν δεν υπακούς κόβεσαι. Ένας από τους κομμένους είμαι και ‘γω, σαν να με ένοιαζε τάχα.

Η βιασύνη και ο άκομψος τρόπος ανακοίνωσης της υποψηφιότητας του Ευάγγελου Βενιζέλου είναι ενδεικτική της πολιτικής του συμπεριφοράς. Αναγνωρίζω ότι έχει «λέγειν», όπως λένε στα χωριά μας. Είναι ευφυής αλλά «άγονα ευφυής». Απόλυτη προτεραιότητά του, η προσωπική πολιτική ανέλιξη. Αν εκλεγεί αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, θα ζητήσει την έγκριση του λαού για να κυβερνήσει περιστοιχιζόμενος από τα αποκαΐδια του τιμωρημένου ΠΑΣΟΚ, τους μαγαρισμένους, τους πολιτικούς γυρολόγους και, έστω, μερικά προβεβλημένα καλοπροαίρετα στελέχη που αντιδρούν «εν θερμώ» κάτω από τη συναισθηματική φόρτιση της ήττας.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ένας συντηρητικός πολιτικός που χωρίς να έχει δεσμευτεί για τίποτα, εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για την προσωπική του προβολή. Έχει προ πολλού συγκροτήσει ομάδα για την υπονόμευση του Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος, εν αντιθέσει, επέδειξε θαυμαστή γενναιότητα, ήθος, υπευθυνότητα και πολιτική συνέπεια παίρνοντας επάνω του μερίδιο ευθύνης πολύ περισσότερο από ό,τι του αναλογεί. Ίσως πληρώνει την αφοσίωσή του στις δημοκρατικές εσωκομματικές διαδικασίες. Καλώς.

Στέκομαι ανεπιφύλακτα δίπλα στον Γιώργο Παπανδρέου και στηρίζω τις πρωτοβουλίες του με κάθε δυνατό τρόπο. Καλώ τα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ και όλους τους δημοκρατικούς πολίτες να επαγρυπνούν και να σταθούν εμπόδιο στη στραβή πορεία που άλλοι απεργάζονται για μας. Να στηρίξουν τις δημοκρατικές και διαφανείς διαδικασίες του διαλόγου, της σύνθεσης και της συναίνεσης για κοινούς στόχους καθώς και της επιλογής αρχηγού και να προσέλθουν μαζικά στη σχετική ψηφοφορία.

Οι μέρες αυτές είναι ιστορικά κρίσιμες. Ως ενήμεροι και συνειδητοί πολίτες πρέπει να ενεργοποιηθούμε ώστε, με ανανεωμένη εμπιστοσύνη στον ηγέτη μας Γιώργο Παπανδρέου, να οδηγήσουμε μαζί το ΠΑΣΟΚ, σε μια νέα πορεία που θα διασφαλίζει, την ιστορική του συνέχεια, τη δημοκρατική του ταυτότητα, την αυτόνομη λειτουργία και την αξιοπρέπειά του, μια πορεία δεν θα υπαγορεύεται από το γνωστό πλέγμα των μεγάλων συμφερόντων”.

 

Νίκος E. Σκουλάς
Ενεργός Πολίτης
e-mail: nvskoulas@gmail.com  
http://nskoulas.blogspot.gr/
Τηλ.: +30 6932 917 087   210 6541 997

 

Κρίσιμες Εκλογές - Ώρα για μεγάλες αποφάσεις

(όχι των εραστών της καρέκλας αλλά …..των πολιτών).

Του Νίκου Ε. Σκουλά, τέως Υπουργού
νυν Ενεργού Πολίτη

Α. Μέτρον άριστον ή αλλιώς Μηδέν άγαν

Ο Ελληνικός λαός, από αρχαιοτάτων χρόνων και έως σήμερα, δεν είχε ποτέ την αίσθηση του μέτρου. Εξ ου και η ανάγκη του «μέτρου» επεκράτησε στους πλέον νουνεχείς ως σύνθημα για το ζητούμενο.

Η υπερβολή, ο φανατισμός, ο διχαστικός λόγος, οι εσωτερικές έριδες και οι συναισθηματικά παρμένες αποφάσεις ήταν και, δυστυχώς, παραμένουν τα κύρια χαρακτηριστικά της πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς των Ελλήνων. Αν δεν ήταν έτσι, πώς εξηγείται το γεγονός ότι όλοι σχεδόν οι μεγάλοι ηγέτες στη αρχαιότητα και μετά, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν ή και θανατώθηκαν;

Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου αναφώνησε το σύνθημα «Η Ελλάδα στους Έλληνες», άγγιξε τις πιο ευαίσθητες πατριωτικές χορδές του Ελληνικού λαού. Πρώτον γιατί η Ελλάδα δεν ανήκε στους Έλληνες και, δεύτερον, γιατί τη θέση αυτή την υποστήριξε με θαυμαστή συνέπεια.

Η Εθνική Ανεξαρτησία και η Λαϊκή Κυριαρχία ήταν και παραμένουν τα μεγάλα ζητούμενα παρά τη σχετική βελτίωση των τελευταίων ετών που όμως κινδυνεύουν να ακυρωθούν. Γι’ αυτό παραμένουν και είναι το μεγάλο διακύβευμα αυτών και των μελλοντικών εκλογών. (Όσο για Κοινωνική Δικαιοσύνη, για την ώρα....  χαμένη υπόθεση).

Β. Οι κίνδυνοι που μας απειλούν.

Δυστυχώς όμως και πάλιν, το πολιτικό κλίμα και η προεκλογική υστερία που έχει κυριαρχήσει μεταξύ των πάσης μορφής υποψηφίων δεν εμπνέει καμιά αισιοδοξία αν αφήσουμε τα πράγματα να συνεχίσουν όπως πάνε τώρα..

α). Από τη μια μεριά οι δυσμενείς διεθνείς συνθήκες: Οι συμπληγάδες των υπερδυνάμεων που ερίζουν για το ποιος θα θέσει τον πλανήτη υπό τον έλεγχο των γεωστρατηγικών του συμφερόντων και η αδυναμία μας να αντιδράσουμε, σε συνδυασμό με την «ευλογία» αλλά κυρίως την κατάρα των υδρογονανθράκων στην περιοχή μας και τον τουρκικό αλόγιστο επεκτατισμό και ο έλεγχος της παγκόσμιας οικονομίας από μια μικρή οικονομική ελίτ…

β). Από την άλλη, η ουσιαστική κατάρρευση του πολιτικού μας συστήματος, η αντικατάσταση αρχών και αξιών από μοναδικό στόχο την κατάκτηση και νομής της εξουσίας, η πολιτική ηθική μόνο στα λόγια, η επικυριαρχία των επιχειρηματικών και μιντιακών συγκροτημάτων στην πολιτική και η όχι ανεξήγητη απροθυμία των πολιτών να αντιδράσουν,
οδηγούν σε μια αδιέξοδη κατάσταση που εγκυμονεί θανάσιμους κινδύνους για την πατρίδα και την κοινωνία.

Υπό το κράτος της εκλογικής υστερίας, όλοι – σχετικοί και άσχετοι – φαίνεται να θέλουν να εκλεγούν σε κάποιο πόστο, ως να ήτο αυτό το ύψιστο αγαθό και τίποτε άλλο να μην είναι σημαντικό. (Πληροφορούμαι ότι κάποιοι κατάληξαν να μοιράζουν φυλλάδια ακόμα και σε κηδείες).

Οποιαδήποτε σκέψη (πολύ λιγότερο καλόπιστη συζήτηση) σε κατ’ αρχήν θετική πρόταση ή ιδέα για το κοινό καλό, απορρίπτεται εκ προοιμίου, μόνο και μόνο γιατί προήλθε από τον κομματικό μας αντίπαλο (δηλαδή τον κακό).  Αυτή η νοοτροπία αποκλείει οποιαδήποτε συνεννόηση και συμπόρευση με ομοψυχία στα μεγάλα θέματα, ακόμα και στα εθνικά.

Δυστυχώς, οι λίγοι νουνεχείς και σοβαροί αποτελούν την εξαίρεση και δεν εισακούονται πια.

Από όλα αυτά συνάγεται ότι η κατάσταση στη χώρα μας είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Όντως, αντιμετωπίζουμε μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα.

Πιστεύω ακράδαντα ότι η επαπειλούμενη οικονομική χρεοκοπία είναι άμεση συνέπεια της πολιτικής, κοινωνικής και αξιακής μας παρακμής, η δε πρόληψή της είναι πλέον Σισύφειο έργο.

Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι επείγουσα ανάγκη να κατανοήσουμε επί τέλους ότι τα πάντα γύρω μας έχουν αλλάξει άρδην και ανεπιστρεπτί. Για να επιβιώσουμε ως έθνος και ως λαός, οφείλουμε  να πάρουμε ρηξικέλευθες αποφάσεις για σαρωτικές αλλαγές και, ενωμένοι, να τις εφαρμόσουμε όχι μόνο στα λόγια αλλά με πράξεις.

Γ. Με ποια κριτήρια εκλέγουμε;

Αυτό το σημείωμα δεν το γράφω για να σας πείσω να ψηφίσετε κάποιο κόμμα ή κάποιον υποψήφιο όπως θα περιμένατε λίγες  μέρες προ των εκλογών αν και δεν έχω κρύψει τις πολιτικές  μου προτιμήσεις, σεβόμενος όμως απολύτως και τις δικές σας.

 Το κάθε κόμμα έχει τη δική του συνταγή και το δικό του πρόγραμμα για την έξοδο από την κρίση και κάθε πολίτης έχει διαμορφώσει τη δική του γνώμη για το ποιο κόμμα τον εκφράζει. Καλώς… Δημοκρατικό του δικαίωμα αλλά και ευθύνη.

Σε κάθε ψηφοδέλτιο όμως  υπάρχει το ζήτημα της επιλογής των άριστων υποψηφίων που θα κληθούν να εφαρμόσουν αυτά τα προγράμματα στον Δήμο, στην Περιφέρεια ή στο Κοινοβούλιο, είτε αναλαμβάνοντας κυβερνητική εκτελεστική εξουσία.

Και ενώ δεν λείπουν οι καλές ιδέες και οι καλές προθέσεις, κατά γενική ομολογία, στην εφαρμογή, έχουμε αποτύχει οικτρά. Κοντολογίς, εμείς οι πολίτες, φαίνεται να έχουμε κάνει πολύ άστοχες επιλογές για τους πλείστους ανθρώπους που διαχειρίστηκαν τις τύχες μας.

Ήρθε λοιπόν η ώρα  να επιλέξουμε, με περίσκεψη και αίσθημα ευθύνης, εκείνους τους εκπροσώπους μας που θα πάρουν στα χέρια τους τις τύχες της χώρας αλλά και, κατ’ επέκταση  της Ευρώπης. (Δημοτικές και Περιφερειακές Αρχές, Ευρωβουλευτές και, λίγο αργότερα, Βουλευτές στο Εθνικό Κοινοβούλιο και Κυβέρνηση).

Δ. Η πρότασή μου:

 Σήμερα λοιπόν, ως συμβολή μου στον προβληματισμό μας, επιχειρώ να μοιραστώ την εμπειρία 50 και πλέον ετών στη διοίκηση, (καλή και κακή), τόσο στον δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα των επιχειρήσεων. Και ας μην ξεχνάμε: Το κράτος είναι η μεγαλύτερη «επιχείρηση» της χώρας.

Για τον εαυτό μου, έχω θέσει τα εξής κριτήρια επιλογής των υποψηφίων, εντός του ψηφοδελτίου κόμματος της προτίμησής μου (Για την Αυτοδιοίκηση, το Κόμμα έχει, κατά τη γνώμη μου, δευτερεύουσα σημασία)

Αν συμφωνείτε, μπορείτε και σεις να κάμετε κάτι ανάλογο για το ψηφοδέλτιο του δικού σας κόμματος ή και εκτός αυτού.

1. Αρνούμαι να ψηφίσω κάποιον με βάση την αναγνωρισιμότητά του, απλά και μόνον γιατί είναι συνέχεια στα παράθυρα της τηλεόρασης προβαλλόμενος από ποιός ξέρει ποια συμφέροντα ή γιατί έχει ευφράδεια και «τα λέει ωραία» ή μόνο γιατί είναι συγγενής και συγχωριανός μου ή κολλητός του φίλου μου ή, ακόμα, γιατί είναι σύντεκνος ή κουμπάρος.

2. Αρνούμαι επίσης να ψηφίσω, με τη συνήθη συναισθηματική παρόρμηση, απόγονο, γιο ή εγγονό κάποιου μεγάλου ηγέτη, μόνο και μόνο γιατί κληρονόμησε ένα μεγάλο όνομα, χωρίς βέβαια να του το καταλογίζω ως αρνητικό στοιχείο. Διεκδικώ όμως ανυποχώρητα το δικαίωμα να τον/την υποβάλω στη βάσανο της αυστηρής αξιολόγησης, επί ίσοις όροις με τους άλλους  υποψηφίους, με βάση όμως τη δική τους προσωπική προσφορά στην κοινωνία. Εάν το συμπέρασμα αυτής της αξιολόγησης είναι θετικό, μαζί τους και εγώ. Δεν τους οφείλω όμως τίποτε για ό,τι καλό έκαναν οι προγονοί τους αλλά και ούτε τους καταλογίζω τις κακές πράξεις των προγόνων τους. Η «κληρονομικώ δικαιώματι» εξασφάλιση πολιτικής καριέρας πρέπει να λήξει κάποτε.
 Ψάχνομαι πλέον βαθύτερα για να απαντήσω σε κρίσιμα ερωτήματα όπως:

 3. Αν είναι ήδη βουλευτής, δημοτικός ή περιφερειακός σύμβουλος ποιες ήταν οι προτάσεις του στην εθνική ή ευρωπαϊκή Βουλή και στις κοινοβουλευτικές επιτροπές, στο δημοτικό ή περιφερειακό συμβούλιο; Πώς ψήφισε στα νομοσχέδια ή τις αποφάσεις που επηρεάζουν  την οικονομία, την απασχόληση, την υγεία, την παιδεία, τα συνταξιοδοτικά  και γενικότερα τη ζωή των πολιτών, ιδιαίτερα των αδύναμων; Πόσες φορές πήρε θέση και παρενέβη για διόρθωση αδικιών εις βάρος απροστάτευτων πολιτών;

4. Είναι ασυμβίβαστος πολέμιος της πάσης μορφής διαφθοράς και υπερασπιστής της διαφάνειας της αξιοκρατίας και της δικαιοσύνης;
5. Γενικά, είναι καλός άνθρωπος και καλός πολίτης; Σημαντικό κριτήριο αυτό γιατί, δεν μπορεί κάποιος να είναι καλός πολίτης αν δεν είναι καλός άνθρωπος και δεν μπορεί να είναι καλός πολιτικός αν δεν είναι καλός πολίτης.

6. Μπορεί να εμπνεύσει τους πολίτες-ψηφοφόρους, όχι με λόγια αλλά με το καλό του παράδειγμα; Υπήρξε συνεπής στην εκπλήρωση των προεκλογικών του/της υποσχέσεων;

7. Είναι ενήμερος για και ευαίσθητος στην καινοτομία και στις εξελίξεις στα ψηφιακά συστήματα, τη ρομποτική, την τεχνητή νοημοσύνη και στις τεχνολογίες των επικοινωνιών που αλλάζουν σχεδόν τα πάντα. Ιδιαίτερα στον τομέα της απασχόλησης, καθώς και στην εκπαίδευση, στη δικαιοσύνη, στις εμπορικές συναλλαγές, στους χειρισμούς στη γεωργία, στις μεταφορές, στην ιατρική; 

Όσο για το προφίλ του υποψηφίου, παλιού ή καινούργιου, θα διερωτηθώ, αν έχει όλα ή σχεδόν όλα τα εξής προσόντα:

8. Είναι αληθινά μορφωμένος (στο σχολείο της ζωής, στην πιάτσα της κοινωνίας) όχι απλά με πτυχία, χωρίς να έχει ποτέ κερδίσει το ψωμί του, χωρίς να έχει «βάλει ένσημα»; Καλά τα πτυχία αλλά από μόνα τους δεν επαρκούν. Αυτό μας έχει διδάξει η πικρή πείρα.

9. Είναι ανιδιοτελής, αναμφισβήτητης εντιμότητας, χωρίς σκιές, ενάρετος, αποδεδειγμένα ικανός, όχι μόνο στα λόγια και έχει πετύχει στην όποια δραστηριότητά του; Αν δεν διοίκησε κάποιος, με επιτυχία, μια μικρή έστω επιχείρηση ή δραστηριότητα, πώς θα κυβερνήσει την τεράστια επιχείρηση που είναι το κράτος;

10. Είναι πρόθυμος και ακούραστος και δεν έχει ανασυρθεί από «κομματική αποθήκη» με την υπόσχεση πως αν δεν εκλεγεί και κερδίσει το κόμμα του, θα έχει ως αντίδωρο το βόλεμά του σε κάποια δημόσια θέση με παχυλό μισθό και αρκετά προνόμια;

Μπορούμε ίσως να σκεφτούμε και άλλα. Σε κάθε περίπτωση, αφού εκλεγούν, όσοι κι όποιοι εκλεγούν, δεν πρέπει να τους αφήνουμε ήσυχους.

Ως ενήμεροι, υπεύθυνοι και ενεργοί πολίτες, οφείλουμε να τους ελέγχουμε συνεχώς, αλλά και να τους βοηθούμε να κάνουν καλά τη σπουδαία δουλειά που τους εμπιστευτήκαμε.

Υπάρχουν Όρια στην πολιτική αθλιότητα;;

Πότε, επί τέλους θα σταματήσει η Γκαιμπελική προπαγάνδα της «ΑΥΓΗΣ», επισήμου οργάνου της ΣΥΡΙΖΑϊκής Κυβέρνησης;;

Δικηγόρος Κωστας Κουρκουλος: 

“Δεν αναφέρομαι ποτέ σε υποθέσεις που χειρίζομαι. Στην υπόθεση όμως της ΕΛΣΤΑΤ για το έλλειμμα της χώρας, η εξαίρεση είναι υποχρεωτική για ευνόητους λόγους. 

Έγραφε η «Αυγή» για τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ: «Εξαπάτησαν τη χώρα και τους Έλληνες με ψεύτικα στοιχεία, συμπράττοντας με ξένα συμφέροντα….».

Και επρόκειτο όχι για λάθος, αλλά για προστυχιά. Διότι αυτά γράφονταν στις 4-8-2016. Όταν δηλαδή και ως κυβέρνηση είχαν  διαπιστώσει ότι τα θύματα της συκοφαντίας τους,  είχαν επιτελέσει στο ακέραιο το καθήκον τους.

Σήμερα διάβαζα το απαλλακτικό βούλευμα, που μόλις έγινε αμετάκλητο. Τους απαλλάσσει όχι για τυπικούς λόγους, αλλά επί της ουσίας. Και βεβαιώνει  πανηγυρικά ότι εφάρμοσαν το νόμο και βεβαίωσαν την αλήθεια, ως έντιμοι δημόσιοι λειτουργοί.

Δεν ζητάει κανείς να αυτοκτονήσουν οι υπεύθυνοι της ΑΥΓΗΣ, επειδή αποδείχτηκαν συκοφάντες.

Να αποδείξουν ότι δεν είναι και ξετσίπωτοι οφείλουν. Το πώς, είναι γνωστό.

Περισσότερα, σε προσεχές άρθρο.”

Περάστε κόσμε – Στην Ελλάδα, όλα με Αναστολή

Ε Ι Δ Η Σ Η:

Κρήτη: Δέκα μήνες φυλακή σε Γερμανούς αξιωματικούς που κατέβασαν και βεβήλωσαν τη ελληνική σημαία.

«Πρωτοφανής πρόκληση από Γερμανούς στρατιωτικούς που υπέστειλαν την ελληνική σημαία στον Σταυρό στο Ακρωτήρι της Κρήτης και την πέταξαν στα βράχια, υψώνοντας τη γερμανική – Οι δύο 23χρονοι Γερμανοί υπηρετούν ως αξιωματικοί του ΝΑΤΟ στην 115 Πτέρυγα Μάχης.

Καταδικάστηκαν από το Αυτόφωρο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Χανίων σε δεκάμηνη φυλάκιση για προσβολή συμβόλων του ελληνικού κράτους αλλά με αναστολή και αφέθηκαν ελεύθεροι».

Διερωτώμαι λοιπόν και, μαζί με εμένα, υποθέτω διερωτώνται χιλιάδες συνΈλληνες: Τόσο ευτελίστηκε η εθνική μας αξιοπρέπια ώστε να μην αξίζει να φυλακιστούν έστω για λίγες μέρες τα νεαρά αυτά «παλικαράκια» - απόγονοι των Ναζί που διέπραξαν ανείπωτες κτηνωδίες στην Κρήτη και αλλαχού της Ελλάδος, με δολοφονίες χιλιάδων αθώων , ερήμωση και ολοκαυτώματα;.

Συγχωρήστε μου τις σκληρές εκφράσεις απότοκο της συναισθηματικής φόρτισης. Δεν μπορώ όμως να είμαι αντικειμενικός όταν άθλιες προκλήσεις σαν αυτήν, προσθέτουν αλάτι στις πληγές μας και ανασύρων πικρές μνήμες για προσωπικές εμπειρίες που έχω ανάγκη να ξεχάσω.

Ακόμα όμως και με πλήρη αντικειμενικότητα και αποδοχή της αρχής «Αμαρτίαι γονέων (δεν) παιδεύουσι τέκνα», οι νεαροί αυτοί, φιλοξενούμενοί μας, μάλιστα, με τη συμπεριφορά τους, αποδεικνύουν ότι διαπνέονται από τις ίδιες φασιστικές αρχές με τους προγόνους τους που αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα. Άρα και δεν έχουν κανένα ελαφρυντικό.

Αυτοί τέλος πάντων, είναι αυτοί που είναι. Εμείς όμως; Πώς αντιμετωπίζουμε το θέμα; Πού, στο καλό, μας οδηγεί το ελληνικό “jurisprudence”;; Θα μου πουν όμως κάποιοι πιο ήρεμοι: Είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο. Κα οι κρίνοντες σφάλλουν.

 Δεν νομίζω… Όταν πολιτικοί και άλλοι δημόσιοι λειτουργοί, αντί να υπερασπίζονται το δημόσιοι συμφέρον, προβαίνουν σε κακουργηματικές πράξεις (ενεργητική ή παθητική δωροδοκία εκατομμυρίων, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, φυγάδευση τεράστιων παράνομων εσόδων σε υπεράκτιους λογαριασμούς, κ.λπ.), καταδικάζονται σε ποινές κάθειρξης με αναστολή και αφήνονται ελεύθεροι χωρίς να δοκιμάσουν τα κελιά της φυλακής («για να δουν τη γλύκα» έστω για μικρό μέρος της ποινής, δεν δικαιούμεθα να μιλάμε για δημοκρατία και κράτος δικαίου.

Άρα, τι κάνουμε; Μόνος δρόμος κατά τη γνώμη μου, εμείς οι πολίτες, ειρηνικά και ψύχραιμα, χωρίς φανατισμούς και ακρότητες, μεθοδικά και συντονισμένα μπορούμε να αναγκάσουμε τους εκπροσώπους των θεσμών, εκλεγμένους και μη, να αλλάξουν πορεία και πρακτικές.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Αλλιώς, ας μην παραπονιόμαστε…