Εκ δύο κακών, το μη χείρον…

Γαλλικές Προεδρικές Εκλογές: Ανακούφιση αλλά όχι πανηγυρισμοί.

Η Ευρώπη και δη η Ευρώπη του Νότου, έχει λόγο να χαίρεται . Θριάμβευσε ο κεντρώος υποψήφιος Emmanuel Macron με 66,1%.  Αποσοβήθηκε ο κίνδυνος επικράτησης της ξενοφοβικής, εθνικιστικής και, κατά τινας, φασιστικής ακροδεξιάς  που εκπροσωπείται από την  Marine Le Pen του «Εθνικού Μετώπου».

Προς τι λοιπόν ο τίτλος «εκ δύο κακών..»; Ο υπογράφων δεν χαίρεται; Βεβαίως, πήρα ανάσα ανακούφισης αλλά δεν πανηγυρίζω όπως κάνουν σήμερα όλα σχεδόν τα πρωτοσέλιδα των Αθηναϊκών εφημερίδων και, βεβαίως, της Βόρειας Ευρώπης.

Και εξηγούμαι: Στον χθεσινό επαναληπτικό γύρο, οι Γάλλοι εξέλεξαν σωστά. Είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στην άκρα δεξιά, στην οπισθοδρόμηση, στη δημαγωγία και στον ανεγκέφαλο λαϊκισμό και, από την άλλη, σε έναν 39ιάρη συντηρητικό τεχνοκράτη, χωρίς πολιτική εμπειρία και πολιτική πλατφόρμα, προστατευόμενο του χρηματοπιστωτικού συστήματος που τον εξέθρεψε. Παρά το νεαρό της ηλικίας του και το γεγονός ότι δεν έχει φθαρεί ασκώντας πολιτική, αμφιβάλλω αν ο Μακρόν, έστω και με τις πιθανές καλές προθέσεις του, θα μπορέσει να αλλάξει πολλά πράγματα στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα συμπεριλαμβανομένης και της δέσμευσής του να μας συμπαρασταθεί στο θέμα του χρέους.

Ας δούμε γιατί: Οι Γαλλικές προεδρικές εκλογές συνέβησαν σε μια περίοδο κατά την οποία το πολιτικό σύστημα και τα παραδοσιακά κόμματα είχαν απαξιωθεί και εξουδετερώθηκαν στον πρώτο γύρο. Οι εκλογείς κλήθηκαν να επιλέξουν, με την πλάτη στον τοίχο, μεταξύ μιας κακής γνωστής και ενός , εν πολλοίς, αγνώστου νέου. Αυτό εξηγεί το αποτέλεσμα του δευτέρου γύρου αλλά και το ότι το ένα τρίτο του Γαλλικού λαού (το χειρότερο από το 1969, μετά τη Γαλλική Άνοιξη του ’68 δηλαδή) απείχε από τις εκλογές ή έριξε λευκό ή άκυρο ψηφοδέλτιο.

Το γαλλικό σύστημα διακυβέρνησης είναι «ημι-προεδρικό». Ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας εκλέγεται απ’ ευθείας από τον λαό. Χρειάζεται όμως κοινοβουλευτική πλειοψηφία, την οποία πρέπει να κερδίσει στις εκλογές του Ιουνίου. Αυτός ο στόχος όμως έχει προβλήματα. Ο Μακρόν δεν έχει προλάβει να ιδρύσει κόμμα και όλοι ο εξουδετερωθέντες στον πρώτο γύρω που αναγκάστηκαν να τον στηρίξουν, θα διεκδικήσουν τώρα τις βουλευτικές έδρες  που πιστεύουν ότι δικαιούνται. Βλέπουμε λοιπόν ότι τα πράγματα σκουραίνουν. Με ποιόν ή ποιούς εταίρους και με τί παραχωρήσεις θα προσπαθήσει να υλοποιήσει τις εξαγγελίες του;

Δεν υποτιμώ την αποδεδειγμένη ικανότητα των Γάλλων να πρωτοπορούν πολιτικά. Ας θυμιθούμε τη Γαλλική Επανάσταση, τον διαφωτισμό και την Άνοιξη του ’68. Αλλά γιατί να ρισκάρουμε;

Σε ένα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο περιβάλλον στο οποίο υπερισχύει η οικονομία έναντι της πολιτικής και τα λίγα μεγάλα οικονομικά κέντρα έχουν τον τελευταίο λόγο, οι καλές προθέσεις – αν πράγματι υπάρχουν – δεν αρκούν. Πριν από έναν αιώνα, ο τελευταίος μεγάλος Πρόεδρος των ΗΠΑ Thomas Jefferson, είπε: «Όταν οι τράπεζες γίνουν ισχυρότερες από τα κράτη –  έθνη, αυτό θα σημάνει το τέλος της δημοκρατίας». Έχουμε ήδη αρκετές ενδείξεις ότι η δημοκρατία πλήττεται (εσείς προσθέσετε το επίρρημα που σας εκφράζει).

Και ας μην ξεχνάμε ότι, εκτός από την Ευρωπαϊκή Ένωση, υπάρχουν οι μεγάλες  δυνάμεις του πλανήτη με τα ζωτικά γεωστρατηγικά τους συμφέρονται που δεν διστάζουν να θυσιάσουν τους μικρούς και αδύναμους, δηλαδή εμάς.

Ας μην περιμένουμε, λοιπόν, μοιρολατρικά, να μας σώσουν κάποιοι «συμπαθούντες»  μεγάλοι. Όσοι θυμούνται ή διαβάζουν ιστορία θα μας πουν ότι, στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας, ούτε το Μόσκοβο, ούτε η Λόντρα, ούτε οι άλλοι δήθεν σύμμαχοι ήρθαν να μας σώσουν.

Γι’ αυτό, ας πάψουμε να πανηγυρίζουμε για τις εξελίξεις στη Γαλλία και αλλαχού, ή να επικαλούμαστε τους «αρχαίους ημών προγόνους». Η μόνη ελπίδα σωτηρίας είναι να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας κάνοντας αυτά που εξυπηρετούν τα δικά μας συμφέροντα και την ανάγκη της επιβίωσής μας. Αυτό βέβαια σημαίνει και την επιλογή συμμαχιών, χωρίς όμως να στηριζόμαστε μόνον σ’ αυτές.