ΩΡΕΣ ΕΥΘΥΝΗΣ - Νουθεσίες προς επίδοξους ηγέτες και υποψήφια στελέχη της ΔΗμοκρατικής ΣΥμπαράταξης

Βαριά επέτειος σήμερα. Σαράντα τρία χρόνια (50 με το αγώνα του ΠΑΚ) από το ξεκίνημα της λυτρωτικής πορείας του μεγάλου ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου και των συντρόφων του για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Κοινωνική Απελευθέρωση, εθνικοί στόχοι που παραμένουν τόσο επίκαιροι όσο ποτέ άλλοτε.

Και όμως, μετά από μισό αιώνα, καταφέραμε να βρεθούμε και πάλιν σε οικονομικό, κοινωνικό και κυρίως αξιακό τέλμα, με αβέβαιη την εθνική μας επιβίωση. Το πώς, το γνωρίζουμε πια όλοι και δεν δικαιούμαστε να το αγνοούμε ή, ακόμα χειρότερο, να το εκλογικεύουμε.

 

Μπροστά στα αδιέξοδα, είναι πια διάχυτη η διαπίστωση ότι πρέπει να στρατευτούμε, όλοι οι άνθρωποι του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου και ενωμένοι να κινηθούμε προς τα μπρος για μια καλύτερη Ελλάδα που οραματιζόμαστε και μπορούμε να φτιάξουμε.

 Ενθαρρυντικό σημάδι είναι οι κινήσεις για συμπόρευση των πολιτικών δυνάμεων του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου (που ορίζονται με διάφορους τίτλους: κεντροαριστερά, δημοκρατικός σοσιαλισμός, σοσιαλδημοκρατία, κ.λπ.) υπό την ομπρέλα της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης».
Διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις για τον τρόπο που ξεκινά αυτή η θετική, κατά τα άλλα ,πρωτοβουλία. Θεωρώ ότι «βάζουμε το κάρο μπροστά στο άλογο».
  Απαραίτητη αν και όχι επαρκής προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα έπρεπε να είναι μια γενικά αποδεκτή ιδεολογική πλατφόρμα, με ξεκάθαρο όραμα, αρχές, αξίες και στόχους που μπορούν να εμπνεύσουν και να δεσμεύσουν όλους όσους συμμετέχουν στο εγχείρημα αλλά και να πείσουν τους επιφυλακτικούς που δίκαια δυσπιστούν και παραμένουν πολιτικά άστεγοι αν και αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον μας.
Η επιλογή στελεχών και ΗΓΕΤΗ έπεται. Εμείς ακολουθούμε την αντίθετη σειρά που εμπεριέχει τον σπόρο των παρεξηγήσεων και της διχόνοιας για να μην πω και το «άλλοθι» για όσους δεν είχαν εξ αρχής πρόθεση να συνεργαστούν ή προσέρχονται ακόμα με σκοπό να υπονομεύσουν...

Η διαδικασία αυτή πρέπει να χαρακτηρίζεται από ιδεολογικά κριτήρια και την εμπειρία της πολιτικής συμπεριφοράς που έχουν επιδείξει οι υποψήφιοι ηγέτες, με στόχο να επιλεγεί ο ένας ΗΓΕΤΗΣ που αποδεδειγμένα διαθέτει ιδεολογική και πολιτική ακεραιότητα, προσήλωση στους στόχους, διεθνές κύρος και ικανότητα να συσπειρώνει και να εμπνέει και να υποκινεί σε δράση τα μέλη του κινήματος που συντονίζει.

Η κορυφαία αυτή δημοκρατική διαδικασία είναι απαράδεκτο να χρησιμοποιείται για τη δημιουργία υποθήκης για την επόμενη μέρα, για διεκδίκηση κυβερνητικών θώκων ή και για διαπραγματευτικό μέσον εντός του Κινήματος.

 

Σ’ αυτή την κρίσιμη φάση της πορείας μας, χρειαζόμαστε απολογισμό  και αυτοκριτική στην παράταξή μας. Να εντοπίσουμε τα λάθη μας και να εκτιμήσουμε τις  συνέπειές τους. Ο καθένας και η κάθε μια από μας. Ιδιαίτερα όσοι είχαμε κάποιο μικρό ή μεγάλο ρόλο και να αναλάβουμε δημόσια τις ευθύνες μας. Όχι μόνο των άλλων αλλά και, κυρίως τις δικές μας – συλλογικές και προσωπικές.

 

Τώρα πια γνωρίζουμε. Είδαμε ποιοι εξαργύρωσαν αγώνες που έκαναν ή, ακόμα χειρότερα, που δεν έκαναν. Λαθρεπιβάτες  και ριψάσπιδες, Να κρίνουμε τον βίο και την πολιτεία όσων από εμάς άσκησαν εξουσία η διαχειρίστηκαν κομματικά αξιώματα.
Ακόμα και ο μεγάλος Ανδρέας  έκανε λάθος εκτιμήσεις – όχι σε αρχές και αξίες αλλά σε πρόσωπα που ανέδειξε σε στενούς  συνεργάτες και στην πορεία τον (μας) πρόδωσαν. Ιδιαιτέρως ειδεχθής η συμπεριφορά  όσων υπέκυψαν στη σαγήνη της νομής της εξουσίας και υπέπεσαν σε αδικήματα ενεργού διαφθοράς ή έστω την ανέχτηκαν. Κάποιοι απ’ αυτούς, χωρίς αιδώ, μας κουνάνε ακόμα το δάκτυλο.
Ο λόγος μας πρέπει να είναι σε αρμονία με τις πράξεις μας.  Δεν αρκούν οι περισπούδαστες αναλύσεις. Αντίθετα, ως «καλόηχες σοφιστείες», μπορεί και να μας αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά προβλήματα ωραιοποιώντας την πικρή αλήθεια.

 

Η ενασχόλησή μας με τα κοινωνικά δίκτυα, οι αμοιβαίες φιλοφρονήσεις και οι ενθουσιώδεις κορώνες για το προοδευτικό κίνημα - με οποιαδήποτε ταμπέλα – δεν μπορεί να είναι υποκατάστατο για την ενεργό πολιτική δράση μέσα στην κοινωνία και την αντιμετώπιση των προβλημάτων του λαού που υποφέρει.

Πρόεδρε Γιώργο Παπανδρέου. Ως παλιότερος αλλά (ελπίζω) με ακόμα σώας τας φρένας, ως πιστός μαθητής του ιδρυτή μας (στο ΠΑΚ και στο ΠΑΣΟΚ) και δικός σου συνοδοιπόρος δια ζωής, δικαιούμαι (μάλλον έχω καθήκον) να σου κάνω μια νουθεσία, χωρίς να ζητώ τίποτε  ή να περιμένω κάποιο αντίδωρο. Το ξέρεις.
Ο πολιτικός σου λόγος υπήρξε και είναι διαχρονικά, ορθός, ξεκάθαρος, συνεπής, πατριωτικός, προοδευτικός, ανιδιοτελής.  Αυτό όμως ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ.  Η εξαιρετική πολιτική σου ευγένεια  έχει (κακόβουλα κατά τη γνώμη μου) ερμηνευτεί από πολλούς, ως αδυναμία. Και, ως γνωστόν, (το είπε ο Ανδρέας) «ο ελληνικός λαός συγχωρεί τα πάντα. Ένα πράγμα δεν συγχωρεί: την ΑΔΥΝΑΜΙΑ ή, έστω, αυτό που εκλαμβάνει ως αδυναμία».

 

Και κάτι άλλο: Χωρίς να είναι αυτό το μείζον πρόβλημά μας, Από πράξεις και παραλείψεις μας, διατρέχουμε τον κίνδυνο να ιδιοποιηθεί την πολιτική κληρονομιά του Ανδρέα, ως συνεχιστής τού δημοκρατικού σοσιαλισμού, ο λιγότερο κατάλληλος Έλληνας, ποιος; Ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτό, εκτός από τραγική ειρωνεία και εξευτελισμός, θα είναι και ύβρις στη μνήμη όλων όσων αγωνίστηκαν και υπέστησαν θυσίες για τις αρχές του ΠΑΚ και του αληθινού ΠΑΣΟΚ!... 

Σ’ αυτές τις κρισιμότατες ώρες βγες ΔΥΝΑΜΙΚΑ μπροστά Πρόεδρε. Καλή και απαραίτητη για το μέλλον του πλανήτη η Σοσιαλιστική Διεθνής όπου και απολαμβάνεις απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση, Όταν όμως καίγεται στο σπίτι σου, δεν ρίχνεις νερό στον κήπο του γείτονα.

 

 Κατανοώ την πικρία σου (την οποία δεν εκφράζεις)  γι’ αυτούς που σε ανέτρεψαν, σε κακολόγησαν, σε λοιδόρησαν και ακύρωσαν τις προοδευτικές μεταρρυθμίσεις σου όταν θαρραλέα έπραξες το καθήκον σου ως αληθινός πατριώτης και ηγέτης. Δυστυχώς, η ιστορία της Ελλάδος βρίθει από τέτοια παραδείγματα.
  Είναι ώρα ιστορικής ευθύνης για τη σωτηρία της χώρας, για την επιβίωσή μας ως κοινωνίας, ως λαού, ως Έθνους. Βγες μπροστά και δυναμικά. Το οφείλεις στον ελληνικό λαό που δοκιμάζεται..

ΜΟΙΡΑΙΟ ΑΤΟΠΗΜΑ ΤΗΣ, ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, ΣΥΝΕΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ Η ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΚΝΩΣΟΥ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ

Ε, Όχι και Λεωφόρος Κωνσταντίνου Μητσοτάκη!!!... Έλεος…

Παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφορές μου με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και ακόμα περισσότερο με τις πολιτικές πρακτικές του, επί δεκαετίες, αναγνωρίζω το δικαίωμα της δημοκρατικά εκλεγμένης Δημοτικής Αρχής να ονομάσει μιαν Οδό, έστω και Λεωφόρο, προς τιμήν ενός τέως Πρωθυπουργού της χώρας.

Η επιλογή  όμως της Λεωφόρου Κνωσού που, κατά τα τελευταία 112 χρόνια, σηματοδοτεί την πανάρχαια ιστορία και την πολιτιστική ταυτότητα της πόλης, για μετονομασία σε Λεωφόρο Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, είναι ύβρις και πρόκληση για τον δημοκρατικό μας λαό. Μη ούσα γενικής αποδοχής και καθώς προκαλεί εντονότατες αντιδράσεις, είναι διχαστική και προκαλεί το κοινό αίσθημα.

Είναι τόσο χαμηλό το επίπεδο παιδείας και κοινωνικής συνείδησης των δημοτικών μας αρχόντων ώστε δεν σκέφτηκαν να επιλέξουν μια άλλη οδό ή λεωφόρο;;

Βεβαίως, σε δημοκρατία ζούμε και, ως πολίτες, οφείλουμε να σεβόμαστε τους θεσμούς που παίρνουν αποφάσεις αναλαμβάνοντας και τη σχετική ευθύνη και, βέβαια, κρίνονται γι’ αυτές. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι αυτό.

Μπορώ όμως – και θα το πράξω, ως ένας πολίτης, για να εκφράσω τη δυσφορία μου, να μεταδημοτεύσω σε άλλη πόλη όπου σέβονται την ιστορία και τον πολιτισμό τους. Αδυνατώ να διασχίζω τη μεγάλη αυτή Λεωφόρο με το όνομα «Μητσοτάκης», καθοδόν προς την αρχαία πόλη από την οποία ξεκίνησε η ιστορία της Ευρώπης για την οποία όλοι κοπτόμαστε.

Μια τέτοια απόφαση του Δήμου Ηρακλείου με προσβάλει και με ντροπιάζει.