Mπερδέψαμε και το Σκοπιανό

Σκοπιανό και η οικονομική μας επιβίωση - Μήπως πέφτουμε σε παγίδα;

Ανησυχώ παρακολουθώντας το Σκοπιανό να μονοπωλεί σχεδόν την επικαιρότητα, τώρα και πολλές μέρες, και όπως φαίνεται, αυτό θα συνεχίσει έτσι  έως και το καλοκαίρι. Όχι ότι το αιχμηρό αυτό αγκάθι στα πλευρά της εθνικής μας κυριαρχίας δεν είναι σοβαρό  και πρέπει επιτέλους να επιλυθεί, μετά από 26 χρόνια στασιμότητας.

Το να ασχολούμαστε όμως από ελάχιστα έως καθόλου με τα άλλα σοβαρότατα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας (οικονομική δυσπραγία και εξάρτηση από το αβάσταχτο χρέος και τους δανειστές, φτωχοποίηση, υπερφορολόγηση, καταστροφή της μεσαίας τάξης και πλήρης εξαθλίωση των ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων), είναι εντελώς ακατανόητο.
Χωρίς να τολμώ να το παραδεχτώ, μου έχει μπει στο μυαλό μια ίσως παράλογη υποψία: Λέτε να ανεβάζουν το  Σκοπιανό σκοπίμως για να παραπλανήσουν  εμάς τους πολίτες παρασύροντάς μας να ασχολούμαστε μόνο μ’ αυτό (στο οποίο εξάλλου ελάχιστα έως καθόλου μπορούμε να επιδράσουμε) για να μην τους ενοχλούμε και να μην αναγκασθούν να πάρουν καθαρή θέση τόσο στο Σκοπιανό όσο - και προ παντός – στη δεινή οικονομική μας κατάσταση και να χάσουν ψήφους; Ελπίζω να κάνω λάθος αλλά έλα που μας έχουν κάνει καχύποπτους! Η προπαγάνδα έχει πολλά τερτίπια!

Βεβαίως, η ανάγκη των Σκοπίων να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλους διεθνείς οργανισμούς και η εκλογή της νέας, σχετικά μετριοπαθούς, κυβέρνησής τους, παρέχει μια καλή ευκαιρία για διαπραγμάτευση που δεν πρέπει να γίνει βιαστικά για να ξεμπερδεύουμε απλά. Το διακύβευμα δεν είναι μόνο το όνομα αλλά και μια σειρά, εξ  ίσου σημαντικά αλυτρωτικής φύσεως θέματα.

Αυτό  που παρατηρείται είναι πολιτικά και εθνικά απαράδεχτο ενώ υπάρχει κοινή εθνική γραμμή που αποφασίστηκε ομόφωνα στο Συμβούλιο Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της δημοκρατίας το 1992. Παρά ταύτα, Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση εμπλέκονται σε καθημερινές ανούσιες και διχαστικές αντιπαραθέσεις απευθυνόμενες προφανώς στην κομματική τους πελατεία με ορίζοντα τις επόμενες εκλογές που οι συνθήκες μάλλον θα επισπεύσουν. Και δυστυχώς, οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, δεν είναι αθώες.

Εμείς δε οι πολίτες, έχουμε πέσει στην παγίδα να συσπειρωνόμαστε με βάση την κομματική μας εξάρτηση σαν οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων με ανάλογες συμπεριφορές. Όσο για τα ΜΜΕ, ακόμα χειρότερα, ανάλογα με το πώς εκτιμούν τη θέαση ή την κυκλοφορία τους και τις εντολές των εκδοτών.

Ας το συνειδητοποιήσουμε: η εξωτερική πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση που δεν μπορεί να ασκείται από τα πρωινάδικα στην τηλεόραση ούτε στις τηλεμαχίες από καθ’ ύλην αναρμόδιους πολιτικούς σε αναζήτηση κομματικής πελατείας.

Ειρήσθω εν παρόδω: Ας είμαστε ειλικρινείς,  τουλάχιστον  με τους εαυτούς μας. Δεν υπάρχει ηθική εκεί που συγκρούονται γεωστρατηγικά συμφέροντα. Διεθνές δίκαιο είναι το δίκιο του ισχυρού. Οι ισχυροί επιβάλλουν το δίκαιο που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, στραπατσάροντας τους μικρούς και  αδύναμους. Αυτό μας διδάσκει η ιστορία. (Σας θυμίζω ένα μόνο παράδειγμα: Την καταστροφή της Σμύρνης όταν οι «σύμμαχοι» μας πρόδωσαν εγκαταλείποντάς μας στο έλεος της τουρκικής βαρβαρότητας).

Το γεγονός όμως ότι είμαστε μικροί δεν σημαίνει ότι  είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε και αδύναμοι. Στους ισχυρούς, κατατάσσω μια πολύ μικρή χώρα το Ισραήλ. Ανεξάρτητα από το ποιο θεωρούμε ότι είναι το δίκιο τους, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι είναι μικροί αλλά πολύ ισχυροί.

Πως; Κάνοντας αυτό που δεν κάνουμε εμείς. Παρά τις όποιες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές τους, δουλεύουν άοκνα για να είναι - και είναι - οικονομικά ισχυροί,  ενωμένοι και με συνέπεια, με μοναδικό κοινό στόχο την επιβίωση της χώρας τους που βάλλεται από παντού σχεδόν, χωρίς φίλους και συμμάχους.

Εμείς, αντίθετα, παρασυρόμαστε από τα λαϊκίστικα, συνθήματα φανατισμένων, απληροφόρητων ή και ανεγκέφαλων. Αντίπαλός μας γίνεται όποιος εκφράζει διαφορετική από εμάς άποψη.

Μπροστά στους θανάσιμους κινδύνους που αντιμετωπίζει το έθνος και ο λαός μας, οφείλουμε να αγωνιστούμε για να σταθούμε στα πόδια μας, να γίνουμε οικονομικά αυτόνομοι και ικανοί και πραγματικά ενωμένοι, να υποστηρίξουμε αποτελεσματικά τα εθνικά μας συμφέροντα.

Ας θυμόμαστε τη ρήση του μεγάλου Ελευθερίου Βενιζέλου: «Υπεράνω των συμφερόντων των κομμάτων και των πολιτών ίσταται πάντοτε το συμφέρον της πατρίδος».

2018: ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Η ωραιοποίηση της ζοφερής κατάστασης και η αγνόηση της πραγματικότητας οδηγεί τη χώρα, την οικονομία και την κοινωνία σε επιταχυνόμενη καταστροφική πορεία

Με πολύ απλά λόγια, χωρίς στατιστικά μαγειρέματα, αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου (τη γνώμη ενός απλού πολίτη), η αλήθεια στην αρχή του νέου έτους χωρίς βέβαια να διεκδικώ το αλάθητο:

 

1. Μνημόνια και Επιτροπεία. Είναι ψέμα ότι τελειώνουμε με την αυστηρή λιτότητα και τα μέτρα τον Αύγουστο του 2018. (Το γνωρίζει η κυβέρνηση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και όσοι πολίτες διαθέτουν στοιχειώδη λογική και δεν εθελοτυφλούν).
Έχουν ήδη προνομοθετηθεί σκληρά μέτρα που ισχύουν για το 2018  καθώς και για την μετά το 2019 περίοδο, και πλήττουν κυρίως  τις ευάλωτες κοινωνικές τάξεις (τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους ανέργους και τις μικρές επιχειρήσεις)

3. Έξοδος στις αγορές; Άλλος μύθος αυτός. Αν βγούμε στις αγορές,  (πράγμα που βολεύει τις δανείστριες χώρες οι οποίες έτσι απαλλάσσονται από μέρος του ρίσκου), θα πληρώνουμε υψηλότερο επιτόκιο (4,5 έως 5% έναντι 1 έως 1,5% που πληρώνουμε σήμερα).

4. Πρωτογενή πλεονάσματα(;) και κοινωνικό μέρισμα. Είναι πλασματική η εικόνα που μας παρουσιάζουν για πρωτογενή (ταμειακά δηλαδή) πλεονάσματα και υπερπλεονάσματα(;;!!!) αφού αυτά είναι αποτέλεσμα μείωσης μισθών και συντάξεων, κατάργησης επιδομάτων, υπερφορολόγησης και καθυστέρησης εξόφλησης οφειλών σε ιδιώτες. Σ’ αυτό προστίθεται και η προσβολή στη νοημοσύνη μας με την απόδοση ενός μικρού ποσοστού των εισπράξεων εν είδη «κοινωνικού μερίσματος». Σαν να λέμε, καθρεφτάκια και χάντρες στους ιθαγενείς.

 5. Διαφθορά, Πελατειακές Σχέσεις, Φοροδιαφυγή. Αποτέλεσμα η αιτία της κρίσης; Όλες αυτές και άλλες παθογένειες, αντί να αμβλύνονται, δυστυχώς επιδεινώνονται. Οι πλείστοι επώνυμοι που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη δίνουν το κακό παράδειγμα προστατεύοντας τα κεκτημένα προνόμιά τους, αποκρύπτοντας το «πόθεν έσχες», ή μεταφέροντας τα χρήματά τους σε εξωχώριες εταιρίες.

Η κυβέρνηση, με διάφορα επικοινωνιακά τερτίπια, προσπαθεί να ωραιοποιήσει μια κατάσταση που δεν επιδέχεται ωραιοποίηση.  Η αντιπολίτευση στο σύνολό της (με ελάχιστες εξαιρέσεις που λοιδορούνται), χωρίς αυτοκριτική, ασχολείται με το να καταγγέλλει όλα τα στραβά που όλοι πλέον γνωρίζουμε, αντί να παρουσιάζει κοστολογημένες προτάσεις (με όποιο πολιτικό κόστος αυτό συνεπάγεται) για έξοδο από την κρίση.

Όλο το πολιτικό σύστημα ασχολείται με αλληλοκατηγορίες και κοκορομαχίες που αφορούν στα συμπτώματα χωρίς να αγγίζει την ουσία και να επιδιώκει μια εθνική συνεννόηση για τη μεγάλη μάχη κατά της κρίσης και τη σωτηρία της πατρίδας. Λες και το μόνο τους μέλημα είναι η διατήρηση ή, αντίστοιχα, η κατάκτηση και η νομή της εξουσίας (της καρέκλας που λέμε). 

 Εμείς ο πολίτες που, στην πλειονότητά μας, δεν υπήρξαμε ποτέ αθώοι, έχοντας επιδοθεί σε ένα όργιο αμοιβαίου εκμαυλισμού και εκφαυλισμού με τους πολιτικούς, τους συνδικαλιστές και τα οργανωμένα συμφέροντα, τώρα έχουμε κάποιο, όχι αδικαιολόγητο άλλοθι, να κάνουμε τα ίδια, ως άμυνα για την επιβίωσή μας, υπό την απειλή της φοροκαταιγίδας επί των λαϊκών στρωμάτων και της κοινωνικής ανισότητας που αυτά δημιούργησαν. Μα θα μου πείτε «τι μπορεί να κάνει ένας αθωράκιστος απλός πολίτης; Μόνος του, τίποτε. Όλοι μαζί όμως, μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα. Δρώντας συντονισμένα, ελέγχοντας την εξουσία, συμπεριφερόμενοι υπεύθυνα και στέλνοντας στα σπίτια τους όλους εκείνους τους πολιτικούς που παίζουν παιχνίδια στην πλάτη μας.

Η κατάστασή μας δεν σηκώνει αναβολή. Είναι πολύ σοβαρή και αν δεν την αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, και ΑΝ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ σίγουρα  ΘΑ ΒΟΥΛΙΑΞΟΥΜΕ.