Κακοποίηση γυναικών – Η χειρότερη μορφή ανανδρίας.

 Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κρήτη πριν από πάρα πολλά χρόνια. Σε μια εποχή που ο άνδρας σεβόταν τη γυναίκα και η γυναίκα τον άνδρα. Η γυναίκα θεωρείτο ιερό πρόσωπο. Επρόκειτο για μια περίεργη, ασυνήθιστη μορφή μητριαρχίας. Ένας άγραφος κώδικας συμπεριφοράς σύμφωνα με τον οποίο ο άνδρας έπαιρνε ή φαινόταν ότι έπαιρνε τις αποφάσεις και ήταν ο «άρχοντας» του σπιτιού αλλά πάντα με τη συμφωνία της γυναίκας. Και οι δυο υποστήριζαν αυτή την εικόνα με κάθε τρόπο και σε κάθε περίπτωση.

Στη σπάνια περίπτωση που ο άνδρας σήκωνε χέρι κατά της γυναίκας, αυτός γινόταν περίγελως και  αντικείμενο κοινωνικού αποκλεισμού. Τον συνόδευαν χαρακτηρισμοί όπως «παράουρος», «δειλός» και «κακομοίρης» που ντροπιάζει τσ’ άντρες και στο καφενείο, κανείς δεν τον κερνούσε. Ενθυμούμαι ότι σε πολύ μικρή ηλικία, υπό την επήρεια αυτής της κουλτούρας συνεπλάκην με πολύ μεγαλύτερό μου που «πείραξε» στο δρόμο μια κοπελιά. Όχι γιατί ήμουν γενναίος αλλά γιατί αυτό ήταν το πρέπον.

Οι άνθρωποι εκείνα τα χρόνια δεν ήξεραν γράμματα και την ετικέτα του σαλονιού. Με τον δικό τους τρόπο όμως έδειχναν τον σεβασμό τους. Τουλάχιστον έτσι το έζησα εγώ. Ο ρόλος της γυναίκας στην κοινωνική δομή ήταν ανάλογος με την περιορισμένη συμμετοχή της στην παραγωγή όπως την εννοούσαν τότε. Ο ρόλος της ήταν η ανατροφή των παιδιών και οι οικιακές εργασίες. Τώρα όμως που το 51% των συμμετοχών στην πανεπιστημιακή παιδεία και εκπαίδευση είναι γυναίκες που συμμετέχουν ενεργά στην παραγωγική διαδικασία, δικαιωματικά διεκδικούν ισότιμη μεταχείριση.

Στα τελευταία χρόνια, τα πράγματα άλλαξαν. Θες οι ξένες επιρροές, θες η τηλεόραση, θες οι κοινωνικές και οικονομικές πιέσεις και τώρα η πανδημία του ιού, τα φαινόμενα βίας κατά ανυπεράσπιστων γυναικών και  παιδιών πολλαπλασιάζονται με ανησυχητικό ρυθμό. Για οικονομία χώρου δεν αρίθμησα όλες τις μορφές βίας και κυρίως την ψυχολογική που σήμερα γίνεται «με το γάντι».                                                                   

Αν θέλουμε να μπορούμε να σεβόμαστε  τους εαυτούς μας, ως κοινωνία, ως πολιτεία και ως άνθρωποι, οφείλουμε να αντιδράσουμε με κάθε τρόπο στην ποταπή αυτή μορφή δειλίας και πολιτισμικής οπισθοδρόμησης.