Αντίσταση στην κακοποίηση του γλωσσικού μας πλούτου

Αγανακτώ βλέποντας και ακούοντας τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς (μάλλον ραδιοφονικούς) μας «αστέρες» και ενίοτε τους πολιτικούς μας ταγούς να κακοποιούν βάναυσα την ελληνική μας γλώσσα, ή διαβάζοντας τους ελληνικούς υποτίτλους σε ξένες ταινίες και σειρές.

Αφήνω τα περιβόητα Greeklish στο Διαδίκτυο που κερδίζουν συνεχώς έδαφος στη νεολαία μας. Τα μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα και οι «συνομιλίες» στο διαδίκτυο, μετατρέπουν την ανεξάντλητη ελληνική γλώσσα σε μια παραμορφωμένη «διάλεκτο».  

ΚΡΙΜΑ γιατί η ελληνική γλώσσα είναι η πιο πλούσια, η πιο ωραία και η πιο εκφραστική γλώσσα στον πλανήτη έχει κινήσει το ενδιαφέρον και έχει κερδίσει την αναγνώριση όλων των μεγάλων επιστημόνων.
 
Χαρακτηριστικά, ο Μπιλ Γκέιτς της Microsoft) αναφέρει: "Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια."

Δυστυχώς, ο μεγάλος γλωσσικός μας πλούτος κακοποιείται και υποβαθμίζεται συνεχώς από εμάς τους Έλληνες.

Το κακό φαίνεται να έχει ξεκινήσει από την καλοπροαίρετη, ίσως, αλλά ολέθρια άστοχη «μεταρρύθμιση» του Γεωργίου Ράλλη στην προσπάθειά του φανεί προοδευτικός και να αποβάλλει το στίγμα «λόγω πατρός», όταν κατάργησε τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής στα σχολεία, αγνοώντας ότι αυτή είναι η απαραίτητη πρώτη ύλη για την εκμάθηση της νέας ελληνικής αλλά και πλειάδας ξένων γλωσσών.

Χαρακτηριστική είναι η αποστροφή του Γ. Σεφέρη: «Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι ελληνικά. Αν θα γράφουμε ελληνικά ή ένα οποιοδήποτε ελληνόμορφο εσπεράντο. Δυστυχώς, όλα γίνονται σα να προτιμούμε το εσπεράντο. Σα να θέλουμε να ξεκάνουμε με όλα τα μέσα τη γλώσσα μας»

Εξηγούμαι: Δεν είμαι φιλόλογος και κάνω λάθη. Προσπαθώ όμως, ως ένας Έλληνας που νοιάζεται και πονάει για το κακό που συμβαίνει στην πλούσια γλώσσα μας που, σταδιακά, τη φτωχαίνουμε.

ΣΑΣ ΚΑΛΩ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ. ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΙΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΟ.
 ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.

«Από την κεφαλή βρωμάει το ψάρι».

Οι άνθρωποι όμως και από τα πόδια όταν δεν αντιδρούν «κλωτσώντας» τους διεφθαρμένους.

Προστασία «επωνύμων» από τους ελέγχους καταγγέλλει ο Λέανδρος Ρακιντζής, Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης.

Για προστασία επωνύμων από τους ελέγχους που διενεργεί έκανε λόγο ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής, ενημερώνοντας την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής για την έκθεση πεπραγμένων του 2013.

«Υπάρχει όντως μια τάση να μπαίνουν εμπόδια, γραφειοκρατικά και άλλα. Έχετε δει επώνυμο να δικάζεται εύκολα;» αναρωτήθηκε ο Λέανδρος Ρακιντζής.

«Λέω το παράπονό μου. Στην προσπάθειά μου να παραπέμψω κάποιους επώνυμους, βρίσκω ένα τείχος. Και στη συνέχεια βγαίνουν απαλλακτικά βουλεύματα για τα οποία δεν μπορώ να κάνω τίποτα», είπε χαρακτηριστικά.

Στη διάρκεια της συνεδρίασης της Επιτροπής πολλοί βουλευτές ζήτησαν από τον κ. Ρακιντζή να δώσει συγκεκριμένα στοιχεία και ονόματα επωνύμων για τους οποίους συνάντησε το «τείχος προστασίας».

Ο Λέανδρος Ρακιντζής ανέφερε ένα νόμο που απαλλάσσει τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ από την ευθύνη για τις αποφάσεις τους, λέγοντας: «Υποκρύπτεται αμνηστία, αλλά δεν είμαι εγώ ο αρμόδιος να το κρίνω».

Είμαστε, Πράγματι, Ελληνάρες;;;

ΟΣΑ ΕΚΑΜΑΝ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ.
Έχω κουραστεί να ακούω και να διαβάζω πόσο σπουδαίοι είμαστε και πόσα μας οφείλε ο κόσμος χάρις στους προγόνους μας που έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα.

Τα όσα σημαντικά έκαμαν οι πρόγονοί μας, ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ. Και πρωτίστως την υποχρέωση να σοβαρευτούμε, να νοικοκυρευτούμε, να γίνουμε υπεύθυνοι πολίτες, να πάψουμε να επαιτούμε και να εξαρτόμαστε, να σταθούμε στα πόδια μας, να ανακτήσουμε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά μας, να πορευτούμε προς νέα επιτεύγματα.

ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ… ΑΣ ΤΙΣ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ.

Ο Ανδρέας όπως τον θυμάμαι

Του Νίκου Ε. Σκουλά, τ. Υπουργού,
τ.  Γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΚ

Συμπληρώθηκαν 18 χρόνια χωρίς τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον άνθρωπο, τον ηγέτη που σημάδεψε καταλυτικά την ιστορία της Ελλάδος κατά την τελευταία πεντηκονταετία.

Δεν μίλησα και δεν έγραψα τίποτα για ό,τι βίωσα και ό,τι παρατήρησα κατά τη θητεία μου κοντά του, περισσότερο στο ΠΑΚ κατά την περίοδο της δικτατορίας και λιγότερο στο ΠΑΣΟΚ και στην Κυβέρνηση. Προτίμησα την υποδιάκριση από φόβο μην παρεξηγηθούν οι προθέσεις μου. Ο ρόλος μου, εξάλλου, δεν ήταν δα και τόσο σημαντικός. Δεν παρήγαγα πολιτική. Ήμουν απλά ένα εκτελεστικό στέλεχος σε μια περίοδο που ο αγώνας είχε ανάγκη από μάνατζερς  με πολιτικές, όμως, και κοινωνικές ανησυχίες.

Τελικά όμως πείσθηκα να καταθέσω μερικά από όσα θυμάμαι για το πολιτικό και ανθρώπινο φαινόμενο «Ανδρέας», για τρεις λόγους: α) Πολλοί τον επικαλούνται «δι ίδιον όφελος», σφετεριζόμενοι αγώνες που δεν έκαμαν, διασπείροντας ανακρίβειες. β) Θεωρώ χρήσιμο να καταγραφεί ό,τι θυμόμαστε για να συμπληρωθεί το πορτραίτο του μεγάλου αυτού ανδρός. Εξάλλου, δεν είμαστε πια νέοι και ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί και γ) Σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες που διανύουμε ως χώρα και ως λαός, δεν θα μας έβλαπτε να ανακαλέσουμε στη μνήμη κάποιες αρχές και κάποιες αξίες για τις οποίες πολλοί αγωνίστηκαν αλλά αρκετοί δυστυχώς εξαργύρωσαν και πρόδωσαν πράγμα που μας οδήγησε στην άχαρη θέση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα.

Εξ αρχής, δηλώνω ότι δεν είμαι, πως θα το μπορούσα άλλωστε να είμαι αντικειμενικός για τον Ανδρέα. Σημάδεψε τη ζωή μου και τη ζωή πολλών άλλων φίλων και συντρόφων. Για μένα υπήρξε φίλος, δάσκαλος, ευεργέτης και πρότυπο που προσπάθησα αλλά δεν κατάφερα να μιμηθώ.

Η πρώτη μας επαφή συμπίπτει με την αποφυλάκισή του από τη χούντα. Στις 22 Απριλίου του ’67, μια ομάδα εργατών και φοιτητών και λίγοι μικροεπιχειρηματίες από όλες τις πολιτικές παρατάξεις ιδρύσαμε την «Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα» στο Τορόντο του Καναδά και, αμέσως μετά, μια άλλη Επιτροπή από κορυφαίους γηγενείς Καναδούς “Canadians for a Free Greece”. Οι επώνυμοι μεγαλοσχήμονες δεν προσήλθαν γιατί είχαν κάτι να χάσουν.

Ως τότε δεν είχαμε επαφή μαζί του. Είχαμε όμως βαθιά επηρεαστεί ιδεολογικά και εμπνευσθεί από την πολιτική του σκέψη και δράση. Ενώσαμε τις φωνές μας με την παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα για την απελευθέρωσή του, όπερ και έγινε. Μόλις ίδρυσε το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (ΠΑΚ), ενταχθήκαμε σ’ αυτό χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακολούθησε η εγκατάστασή του, με τη Μαργαρίτα, τη μητέρα του Κυρία Σοφία και τα τέσσερα παιδιά στο Τορόντο που ταυτόχρονα έγινε και το Αρχηγείο του ΠΑΚ.

Εδώ αρχίζει η σκληρή αλλά ωραία περιπέτεια κοντά στον Αντρέα που ανέτρεψε τα πάντα στη ζωή μας αλλά και μας εμπλούτισε και έδωσε ξεχωριστό νόημα στην ύπαρξή μας.

Πώς τον είδα σ’ αυτή τη διαδρομή; Μια μεγάλη διάνοια που απέπνεε ακαταμάχητη γοητεία αλλά και αφοπλιστική απλότητα. Τον έβλεπα να επικοινωνεί επί ίσοις όροις με αρχηγούς Κυβερνήσεων κορυφαίους της διανόησης, όσο και με τους απλούς ανθρώπους, τους εργάτες και τους φοιτητές που πλαισίωναν το Κίνημα προσφέροντας διοικητική υποστήριξη και πολιτική δουλειά και τον συνόδευαν ως γραμματείς και φρουροί στα ασταμάτητα ταξίδια  του ανά τον κόσμο. Απέδιδε σ’ όλους εμάς, απροσποίητο σεβασμό και μας φερόταν σαν να είμασταν μέλη της οικογένειάς του.

Με αναλυτική και κριτική σκέψη που μας άφηνε άφωνους, ήταν εξαιρετικά διορατικός. Σκεφτόταν και δρούσε με ορίζοντα δεκαετιών.Τρυφερός και οικείος στις κοινωνικές του επαφές και στα μέλη της οργάνωσης, αλλά και απόλυτα σκληρός και ανυποχώρητος σε θέματα αρχών και προτεραιοτήτων του αγώνα.

Αναφέρω, σαν χαρακτηριστικά παραδείγματα, τρία περιστατικά που επιβεβαιώνουν αυτόν τον Αντρέα:

1. Μετά την ανακοίνωση της ίδρυσης του ΠΑΚ και τη δημοσίευση του Καταστατικού του Χάρτη που προσδιόριζε τον απελευθερωτικό του χαρακτήρα με πολύ ριζοσπαστικές προοδευτικές αρχές για την εποχή, ήρθε η αναμενόμενη αντίδραση από τα στελέχη της Ένωσης Κέντρου που θεωρώντας τον ως τον φυσικό αρχηγό της, τον προσκάλεσαν σε συνδιάσκεψη με τον όρο να υιοθετήσει τη γνωστή συντηρητική πλατφόρμα της. Αρνήθηκε και κατήγγειλε τη μεθόδευση. Από την πλευρά τους, τον κατήγγειλαν και εκείνοι ως «εξωπραγματικά και ριψοκίνδυνα επαναστατικό». Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς, πρότειναν και συνεργασία με τον έκπτωτο Κωνσταντίνο. Φυσικά, συνέχισε χωρίς αυτούς.

 2. Καταμεσίς της δικατατορίας, έγινε προσπάθεια συγκρότησης ενός «Εθνικού Συμβουλίου Αντιστάσεως» με αρχική συμμετοχή του ΠΑΚ και του Πατριωτικού Μετώπου (ΠΑΜ). Έγινε συνάντηση στο Παρίσι, με φροντίδα της Αμαλίας Φλέμινγκ στο σπίτι του Μιχάλη Κακογιάννη. Από το ΠΑΜ, ο Μίκης Θεοδωράκης ως Πρόεδρος, μαζί με τον αείμνηστο Αντώνη Μπριλάκη που θα θυμάμαι πάντα ως ένα σπουδαίο Έλληνα, αγωνιστή της αριστεράς και τον Φίλιππο Ηλιού, σημαντικό νέο διανοούμενο της Αριστεράς. Από την πλευρά του ΠΑΚ, ο Ανδρέας, ο Γιώργος Γιαννόπουλος και εγώ.

Ο Ανδρέας ζήτησε να προηγηθεί προγραμματική συμφωνία για τους στόχους του αγώνα για τη μεταχουντική εποχή που θα δεσμεύουν τους συμμετέχοντες μπροστά στον Ελληνικό λαό. Ο Μίκης αντέτεινε ότι δεν χρειάζονται όλα αυτά και ότι και μόνον η παρουσία των δυο ηγετών (Ανδρέα και Μίκη) θα αρκούσε για να ξεσηκωθεί ο λαός. Ο Ανδρέας επέμεινε ότι προϋπόθεση ήταν μια δημόσια, δεσμευτική προγραμματική συμφωνία μια και ο λαός δεν εμπιστευόταν πια τους πολιτικούς. Η έκβαση της συζήτησης ήταν απογοητευτική. Ο Ανδρέας, σε ένα ασυνήθιστο ξέσπασμα (βλαστημώντας μάλιστα, πράγμα πρωτόγνωρο για κείνον) έκλεισε τη συζήτηση με την εξής φράση: «Αυτό το όραμα μωρέ θα δώσετε στη νεολαία για να πάει να σκοτωθεί;»

3. Μετά την προδοσία στο Κυπριακό και την κατάρρευση της χούντας,  όταν ανακοινώθηκε η πρόσκληση στον Κωνσταντίνο Καραμανλή να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, κρίθηκε ότι ο Ανδρέας δεν έπρεπε να επιστρέψει αμέσως στην Ελλάδα αλλά να περιμένει λίγες μέρες έως ότου διευκρινιστεί τι κρυβόταν πίσω απ’ αυτή την εξέλιξη. Μου ζήτησε να φύγω για το Μόναχο για να συναντήσω τους άλλους συντρόφους του ΠΑΚ της Ευρώπης και της Β. Αμερικής και μαζί να διαμορφώσουμε ένα Προσχέδιο Πολιτικής Οργάνωσης Επιφάνειας (που αργότερα ονομάσαμε ΠΑΣΟΚ), με τον απαράβατο όρο ότι αυτό θα περιέχει και θα κατοχυρώνει όλες τις αρχές για τις οποίες άνθρωποι αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν ή και έδωσαν τη ζωή τους.

Όταν φέραμε το Προσχέδιο στην Αθήνα, υπήρξαν αντιρρήσεις από πολλά κεντρογενή στελέχη του ΠΑΚ Εσωτερικού που βρήκαν τις καταστατικές αρχές εξαιρετικά ακραίες που θα απέτρεπαν τους ψηφοφόρους από το να στηρίξουν το νέο Κίνημα στις επερχόμενες εκλογές με συνέπεια να μην εκλεγούν οι ίδιοι. Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν, σε μια αίθουσα του ξενοδοχείου «Καστρί» οριστικοποιήθηκε το Καταστατικό του ΠΑΣΟΚ (η γνωστή Διακήρυξη της 3^ης Σεπτέμβρη) από μια ομάδα στελεχών, με ενεργό συμμετοχή της Νεολαίας του ΠΑΚ Εσωτερικού (γνωστής ως «Παναρμόνια»). Μια μέρα πριν την εξαγγελία, οι αντιδράσεις οξύνθηκαν. Τότε ο Ανδρέας έδειξε το μεγαλείο του, λέγοντας: «Προχωρώ μόνος και όποιος θέλει ας ακολουθήσει». Και προχώρησε. Πήρε μόνον το 13% της λαϊκής ψήφου αλλά η συνέχεια των δικαίωσε.

Με σεβασμό στον περιορισμένο χώρο αυτού του αφιερώματος, επιχειρώ μια μικρή αναφορά στον ανθρώπινο Ανδρέα με ένα, όχι μεμονωμένο αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Γιάννης Μπέζος ήταν ένας εργάτης σε εργοστάσιο που δούλευε ολοήμερα για να θρέψει την πενταμελή του οικογένεια. Τα βράδια κολλούσε γραμματόσημα στα γραφεία του ΠΑΚ, έκανε παραγγελιές ή μοίραζε την εφημερίδα μας «Νέος Κόσμος». Μια Παρασκευή βράδυ που συλλέγαμε πάλι χρήματα για να βοηθήσουμε, αυτή τη φορά, την απόδραση του Αλέκου Παναγούλη, κατέφθασε ο Γιάννης για να καταθέσει το βδομαδιάτικό του των 67,50 δολλαρίων με οπισθογραφημένη την επιταγή στο ΠΑΚ. Συγκινημένος και αμήχανος, τον επέπληξα στοργικά αλλά άκομψα λέγοντάς του: «Τί είναι αυτά μωρέ; Πώς θα ταΐσεις τα παιδιά σου;» ξεστομίζοντας και μια προσβλητική φράση. Ο Γιάννης όρθωσε το μικρό του ανάστημα (ήταν πιο κοντός και από μένα) και μας μας καθήλωσε λέγοντας: «Αυτό το κάνω κ. Σκουλά για να μην μπορεί κανείς να μου λέει τι θα κάνω. Αυτό ισχύει και για σας».

Η Αγγέλα είχε παραγγελία από τον Πρόεδρο, όταν ο Γιάννης (αλλά και άλλοι σύντροφοι) ερχόταν στην Ελλάδα, να τον ενημερώνει. Σε μια περίπτωση, διέκοψε την Κυβερνητική Επιτροπή για να συναντήσει τον Γιάννη στην πόρτα και να τον προσκαλέσει σε δείπνο το ίδιο βράδυ. Αυτός ήταν ο Ανδρέας.

Μια τελευταία ανάμνηση που δεν είναι άσχετη με τοτον χαρακτήρα του Ανδρέα Παπανδρέου. Μας έλεγε συχνά ο Ανδρέας: «Δημοκρατία δεν είναι να ψηφίζεις κάθε τέσσερα χρόνια. Είναι η από μέρα σε μέρα ενεργός συμμετοχή του πολίτη στα κοινά, που πρέπει να είναι ενήμερος, να κρίνει, να αμφισβητεί, να ελέγχει την εξουσία, να προτείνει και να δρα για το κοινό καλό». Αν είχε υιοθετηθεί στην πράξη αυτή του η προτροπή, ίσως δεν θα φτάναμε στη σημερινή κρίση που είναι όχι μόνον οικονομική, πολιτική και κοινωνική αλλά και κυρίως αξιακή.

Σεμινάρια NSA και ΕΒΕΗ

Η γνωστή σας Εκπαιδευτική Ομάδα της

​(Νίκος Σκουλάς, Μανουέλα Σκουλά και Μαρίνα Χαιρέτη)

σε συνεργασία με το Επιμελητήριο Ηρακλείου

​ ΣΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΡΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΓΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΣΑΣ

1. Αρχές Λειτουργίας Σουπερμάρκετ (δυο μέρες, 16 ώρες)

2. Εξυπηρέτηση Πελατών σε Επιχειρήσεις Μαζικής Εστίασης (Μονοήμερο, 8 ώρες)

3. Ομαδικότητα για μια Αποτελεσματική Επιχείρηση (δυο Σαββατοκύριακα, 24 ώρες) το γνωστό σας τετραήμερο «Χτίζοντας την Αποτελεσματική Ομάδα».

Λεπτομέρειες στα συνημμένα αρχεία

Αν έχετε φίλους ή συνεργάτες που πιθανώς ενδιαφέρονται για ένα απ’ αυτά τα σεμινάρια, κάντε μας τη χάρη να προωθήσετε αυτό το μήνυμα.
Πληροφορίες και αιτήσεις: Στο ΚΕΚ Τεχνικές Σχολές Επιμελητηρίου Ηρακλείου, Κορωναίου 9, 71202 Ηράκλειο Κρήτης, Λεονταράκης Κυριάκος, Τηλ.κέντρο: 2810302730, 2810302735 Fax:2810227189.

email: info@katartisi.gr web: www.katartisi.gr 

fb:www.facebook.com/KekTechnikesScholes

Πού, πώς και με ποιους θα πάμε για να επιβιώσουμε ως χώρα, ως έθνος, ως κοινωνία και ως άνθρωποι με αξιοπρέπεια;;;

Μια πρόταση του Νίκου Σκουλά, τ. Υπουργού

Ιδρυτικού στελέχους του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,


Εν όψει των κρίσιμων εξελίξεων εντός και εκτός ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλουμε όλοι να πάρουμε θέση. Επιτελώντας αυτό το καθήκον, τοποθετούμαι χωρίς να ζητώ να συμφωνήσετε μαζί μου.

«Με ανησυχία παρακολουθούμε τις πολιτικές εξελίξεις (ή, μάλλον, την έλλειψη πολιτικών εξελίξεων) σε μια περίοδο της δεινότερης οικονομικής κρίσης, σε καιρό ειρήνης. Μιας κρίσης που οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, σε κοινωνικές εκρήξεις και εθνικές περιπέτειες.

Το πολιτικό σύστημα, όπως εκφράζεται από τα κομματικά σχήματα και τις ποικιλόμορφες ομάδες, δεν προσφέρει κανένα όραμα και καμιά ελπίδα στον ταλαίπωρο λαό που σφαδάζει κάτω από το βάρος των μέτρων λιτότητας και της κοινωνικής αδικίας. Όσο για προτάσεις και συναίνεση, για συστράτευση στον εθνικό αγώνα για την επιβίωση της χώρας, ούτε λόγος.

Ναυάγια του χρεωκοπημένου και αυτοαπαξιωμένου πολιτικού συστήματος, ασχολούνται αποκλειστικά με την προσωπική τους επιβίωση και ανέλιξη, αγνοώντας ότι ο ελληνικός λαός που, εξ αιτίας τους, υποφέρει τους έχει οριστικά γυρίσει την πλάτη.

Μέσα σ’ αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, συνήλθε, σε ανοιχτή συνδιάσκεψη, η «Κεντρική Πολιτική Επιτροπή» της Δημοκρατικής
Παράταξης» αυτό το Σαββατοκύριακο. Δημοκρατικά μπορούν να διατείνονται ότι είναι όλα τα κόμματα και όλες οι ομάδες. Συνταγματικό τους δικαίωμα.

Ας μην ισχυρίζονται όμως ότι εκπροσωπούν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αυτοί που το πρόδωσαν δι’ ιδιον όφελος και το έφεραν στη σημερινή του οικτρή κατάσταση και μετέβαλαν σε νεκρό γράμμα καρικατούρα, την ιδρυτική Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη και το Όραμα του μεγάλου Ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου του οποίου τη μνήμη προσβάλλουν.

Όχι βεβαίως ο Ευάγγελος Βενιζέλος και η «Ομάδα των 58» (τώρα λέει είναι «Ελιά»), τα πλείστα μέλη της οποίας είναι αποκαΐδια του Σημίτη, που σέρνουν πίσω τους και ευτελίζουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος κρατάει τα κλειδιά και τη σφραγίδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Είναι όμως αυτό το ΠΑΣΟΚ του ΑΝΔΡΕΑ, το γνήσιο ΠΑΣΟΚ που μας ενέπνευσε, το ΠΑΣΟΚ που αγαπήσαμε και υπηρετήσαμε, το ΠΑΣΟΚ που νοιάστηκε για την Ελλάδα και τον Έλληνα, ιδιαίτερα τον μη προνομιούχο;;;;

Τα άλλα πολιτικά κόμματα και οι πλείστες ομάδες (κάποιες ομολογουμένως καλοπροαίρετες) χωρίς εφικτή πολιτική πρόταση, βυθισμένα στην εσωστρέφειά τους και στην απόλυτη προτεραιότητα να επιβιώσουν, βαπτιζόμενα στην «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» συνεχίζουν την άσκοπη περιπλάνησή τους σε αοριστολογίες, που μόνον τους ίδιους αφορούν.

Δυστυχώς, ακόμα και οι πολίτες που αντιλαμβάνονται αυτά που συμβαίνουν, απογοητευμένοι και εξοργισμένοι με αυτά που βλέπουν και, για να μην ταυτιστούν με εκείνους που δικαίως κατηγορούν, απέχουν και παραμένουν ανενεργοί. Πολλά από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που, πιστά στις αρχές του, το υπηρέτησαν με συνέπεια, για να μην νοιώθουν «άστεγοι», συμβιβάστηκαν προσωρινά ψηφίζοντας την «Ελιά», πράγμα που εξηγεί και το ποσοστό που έλαβε στις Ευρωεκλογές. Δεν ανήκουν όμως ιδεολογικά και ηθικά σ’ αυτήν.

Χρειαζόμαστε κάτι καινούργιο, άφθαρτο, πολιτικά έντιμο. Σ’ αυτή την δύσκολη έως εθνικά επικίνδυνη συγκυρία, από τις στάχτες του αυτοαπαξιωμένου, πελατειακού και, εν πολλοίς, φαύλου κομματικού συστήματος, είναι αναγκαίο και μπορεί να αναδυθεί ένα μαζικό κίνημα, πατριωτικό αλλά όχι εθνικιστικό, με ξεκάθαρο όραμα και στόχους και διαφανείς δημοκρατικές διαδικασίες που θα δεσμεύουν τους πάντες.

Ένα λαϊκό κίνημα που θα συντίθεται από ανθρώπους, έντιμους, ανιδιοτελείς, αποδεδειγμένα ικανούς (όχι απλά πτυχιούχους) και πρόθυμους (όχι στρατευμένους από κομματικές αποθήκες με την υπόσχεση κάποιου αντίδωρου για μελλοντική τακτοποίηση).

Ξεκινώντας από στελέχη και μέλη του «καλού ΠΑΣΟΚ» (και υπάρχουν πολλά αλλά αποστασιοποιημένα) χωρίς όμως να περιοριστούμε σ’ αυτά, η αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ και του ευρύτερου δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ενεργοποίησης των αναγνωρίσιμων άφθαρτων παλιών στελεχών που διαθέτουν την πείρα, αλλά και των νέων που έχουν όραμα και ενέργεια. Τα Κοινωνικά Δίκτυα και γενικότερα η Ηλεκτρονική Τεχνολογία μπορούν να συμβάλουν σημαντικά στη μαζικοποίηση μιας τέτοιας κίνησης.

Δεν μπορούμε όμως να στηριχτούμε σε ανθρώπους σαν εμένα, γιατί ΕΜΕΙΣ ΑΣΚΗΣΑΜΕ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΒΑΛΑΜΕ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ. Και οι νέοι δεν γνωρίζουν λεπτομέρειες. ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ, ΝΑΙ. ΝΑ ΗΓΗΘΟΥΜΕ, ΘΑ ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ. (Υπάρχουν βεβαίως κάποιες τιμητικές εξαιρέσεις τις οποίες όλοι γνωρίζουμε και αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να αξιοποιηθούν).

Καλούμε όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας, ανεξάρτητα από κομματικό σχήμα στο οποίο ανήκουν και, φυσικά, όλα τα ιστορικά στελέχη και μέλη του γνήσιου ΠΑ.ΣΟ.Κ., να ενεργοποιηθούν σε μια πανεθνική προσπάθεια αφιερωμένη μόνον στα συμφέροντα του έθνους και
του λαού και στα δημοκρατικά δικαιώματα του πολίτη, να προτείνουν και να δράσουν, επιδιώκοντας τη συναίνεση και την συνδέσμευση σε κοινούς στόχους, με βάση τις αρχές της Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη, προτείνοντας και αναγκαίες τροποποιήσεις εν όψει της νέας πραγματικότητας και των πραγματικών συνθηκών.

Αν δεν το κάνουμε, τα παιδιά και τα εγγόνια μας δεν θα μας συγχωρήσουν».

Ντροπή σύντροφοι..!!

Θλίβομαι και ντρέπομαι για τα φαινόμενα άθλιας πολιτικής συμπεριφοράς εκ μέρους μιας ευάριθμης ομάδας συμμετεχόντων στα χθεσινά Εγκαίνια της Έκθεσης «Από τον Ανένδοτο στην Αλλαγή» του Ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου στην οποία κυριάρχησαν συνθήματα αποδοκιμασίας του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Απλά, δεν καλείς κάποιον στο σπίτι σου και αντί να τον σεβαστείς, έστω και αν διαφωνείς μαζί του, τον υβρίζεις και τον εμποδίζεις να δώσει το μήνυμα για το οποίο έχει προσκληθεί. Αυτό δεν είναι Δημοκρατία. Όχι μόνον δεν εκφράζει, το ήθος και τη συμπεριφορά αυτών που πρωτοστάτησαν στον Ανένδοτο, στους αγώνες του ΠΑΚ και στην ιστορική διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, αλλά αντίθετα τα ευτελίζει.

Δεν υπερασπίζομαι τον Ευάγγελο Βενιζέλο για τον οποίο έχω δημόσια διατυπώσει τη δυσφορία μου και την αντίθεσή μου από το 2007 (αμέσως μετά την απρεπή εμφάνισή του στο Ζάππειο) και έκτοτε συνεχώς. Υπερασπίζομαι όμως το δικαίωμά του και το δικαίωμα κάθε άλλου πολιτικού και πολίτη να τυγχάνει σεβασμού και να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του, ιδιαίτερα δε όταν είναι προσκεκλημένος.

Κατά τα άλλα, η εκδήλωση θα μπορούσε να είχε οργανωθεί καλύτερα για να μη δίνει την εντύπωση ότι είναι μια σύναξη «κολλητών». Κάποιοι δεν θα έπρεπε να είχαν προσκληθεί. Άλλοι, άσχετοι με αυτούς τους αγώνες, προσήλθαν για να φανούν και να προβληθούν με την απλόχερη βοήθεια των «μιντιακών» συγκροτημάτων. Συμβαίνουν αυτά, δυστυχώς.

Κρίμα, γιατί οι ασχήμιες που παρατηρήθηκαν, υποβάθμισαν τη σημασία της εξαιρετικής ομιλίας του Γιώργου Παπανδρέου που ήταν μεστή νοημάτων και μηνυμάτων για όλους. Παραμένει ζητούμενο να τα δούμε πραγματοποιούμενα.

Ελπίζω να μη σας έχω κουράσει με την ακατάσχετη ενασχόλησή μου μ’ αυτά τα σημαντικά αλλά άχαρα θέματα και υπόσχομαι να μην συνεχίσω.

Φιλικότατα

Νίκος Σκουλάς

(Ένας από κείνους που ήταν εκεί, μαζί με άλλους, όταν έπρεπε).