Συμπληρωματικά για το "Καμπανάκι" της αυτοκαταστροφής

 Συμπηρωματικές παρατηρήσεις στην ανάρτηση για το «Καμπανάκι της αυτοκαταστροφής …».

Αγαπητές φίλες και γαπητοί φίλοι,

Η ανάρτησή μου στα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας με τίτλο «Το καμπανάκι της αυτοκαταστροφής χτυπάει δυνατά και επίμονα – Ακούει κανείς;» είχε απρόσμενα έντονες και ποικίλες αντιδράσεις, όπερ ήτο και ζητούμενο.
Φαίνεται όμως να ερμηνεύτηκε από πολλούς, παλιούς και νέους συναγωνιστές, ως απόσυρση από την ενεργό δράση. Έλαβα μάλιστα παρα πολλές παραινέσεις να μην τα παρατήσω. Εξ ου και η σημερινή μου επικοινωνία μαζί σας.

Όπως γνωρίζετε, ρίψασπις (σε πολλές περιοχές της χώρας μας ο όρος είναι «κιοτής») δεν υπήρξα ποτέ και δεν είμαι τώρα.

 Ζούμε όμως ώρες  κατά τις οποίες το ΤΑΡΑΓΜΑ ΤΩΝ ΘΟΛΩΝ ΣΤΑΣΙΜΩΝ ΝΕΡΩΝ (του βούρκου δηλαδή) ενδείκνυται, με όποιο κόστος αυτό συνεπάγεται για τον επισπεύδοντα.

Ήδη έχει προκληθεί αρκετή σοβαρή συζήτηση επί της ουσίας μεταξυ των «απλώς φιλοσοφούντων απαθών». ΙΔΩΜΕΝ…

Για να είμαστε ξεκάθαροι: ΕΙΜΑΙ ΕΝΕΡΓΟΣ ΚΑΙ ΜΑΧΟΜΑΙ, όχι όμως μέσα στον ΧΑΒΑΛΕ του facebook (φατσοβιβλίου , κατ’ άλλους). Παρά τα κάποια υποκείμενα νοσήματα, απότοκα των περιπετειών και της ηλικίας μου και την συνεπαγόμενη μείωση της κινητικότητάς μου (έχω κατά πολύ ξεπεράσει τα 50), συνεχίζω δίπλα σας με άλλους πρόσφορους τρόπους, αλλά χωρίς κατ’ ανάγκη τη φυσική παρουσία, ως ένας δεκάκις εκατομμυριοστός πολίτης της χώρας μας που συνεχίζει να αντιμετωπίζει πολύ δύσκολες προκλήσεις.

Για όσους/ες από ‘σας δεν έχετε ‘δει την ανάρτηση στην οποία αναφέρομαι, την συνάπτω σ’ αυτή τη νέα επικοινωνία.

Με πίστη στην κοινή προσπάθεια των ενεργών πολιτών που οφείλουμε να επιλέγουμε αλλά και να ελέγχουμε τους εκπροσώπους μας στην εξουσία, με οδηγό ta διδάγματα των ιστορικών επετειακών ημερών  που διάγουμε και στην ελπίδα ότι μαζί μπορούμε να ξεπεράσουμε και συτή την κρίση,

Σας χαιρετώ, με φιλία και σεβασμό,

Νίκος Εμμαν. Σκουλάς

Υ.Γ.1: Αν συμφωνείτε, παρακαλώ προωθήστε το στις δικές σας επαφές και, αν το επιθυμείτε, προσθέστε και τις δικές σας παρατηρήσεις. Έτσι, ενθαρρύνεται ο δημιουργικός διάλογος.

Υ.Γ.2: Θα προσέξατε ήδη ότι,  στην επιστολή μου αυτή, ενσωμάτωσα τη φωτογραφία μου. ‘Όχι από ματαιοδοξία, που δεν μου λείπει, αλλά για να με ξεχωρίσετε από δεκάδες άλλους Νίκους Σκουλάδες (μεγάλο σόι γαρ) που δεν φταίνε για τα αμαρτήματά μου. Όλοι τους πάντως είναι καλά παληκάρια με το δικό τους θετικό αποτύπωμα.

 

ΤΟ ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΔΥΝΑΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΝΑ!.. ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

 Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Για προσωπικούς λόγους, αλλά κυρίως διότι αυτές οι αναρτήσεις μου δεν φαίνεται να έχουν αποτέλεσμα και παράλληλα τείνω να γίνομαι γραφικός απευθυνόμενος «εις ώτα μη ακουόντων» διακόπτω τη συμμετοχή μου στα κοινωνικά δίκτυα για το ορατό τουλάχιστον μέλλον… Δείτε παρακαλώ το κείμενο που ακολουθεί ως μια ύστατη κραυγή αγωνίας από έναν πολίτη που δεν ζητάει τίποτε για τον εαυτό του.

Η προσπάθεια θεραπείας των συμπτωμάτων είναι αδιέξοδη όταν αγνοούμε την πηγή της «αρρώστειας».

Τώρα που ο εγκλεισμός του lockdown μού παρέχει αρκετό χρόνο να αναστοχαστώ (στην Κρήτη το λέμε να “ντουχιουντίσω»), αραδιάζω στη σκέψη μου τα κατα περίπτωση προβλήματα της επικαιρότητας που μας ταλανίζουν, όπως

1)    Η πανδημία του κορωναϊού, οι φυσικές καταστροφές, οι σεισμοί, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες,  κ.ά.

2)    Οι κοινωνικές εκρήξεις, οι ανευ σοβαρού λόγου έκνομες ενέργειες όπως η κατασστροφική μανία των μπαχαλάκηδων (συχνά μάλιστα  με την ¨πολιτική κάλυψη ή, έστω, ανοχή κοινοβουλευτικών κομμάτων), τα περιορισμένα αλλά πολύ σοβαρά φαινόμενα αστυνομικής βίας υπό τον μανδύα της επιβολής της έννομης τάξης,

3)     Η ηθική και πολιτική παρακμή του κομαμματικό συστήματος, όπου κυριαρχεί ο οπαδισμός (μεταξύ και εντός πολιτικών παρατάξαεων)  και η αντίληψη ότι όποιος εκφράζει άποψη, διαφορετική από τη δική μου, είναι άσπονδος εχθρός και άρα ο δημοκρατικός διάλογος απορρίπτεται εκ προοιμίου.
Ποιά άραγε είναι η ευθύνη ημών των πολιτών που ανεχόμαστε αυτές τις συμπεριφορές εκ μέρους των πολιτικών μας ταγών;;

4)    Κορυφαία έκφανση αυτής  της λογικής του παραλογισμού, είναι η παγκόσμια πρωτοτυπία της μετατροπής ενός ξεκάθαρα ποινικού θέματος (περίπτωση του πολυκατάδικου  Κουφοντίνα για την οποία η δικαιοσύνη έχει αποφανθεί τελεσίδικα) σε πολιτικό ζήτημα, προσφέροντας ιδεολογικό έρεισμα ηρωοποίησης του αμετανόητου πολυδολοφόνου, με ευθύνη και των δύο μεγλαλων κομμάτων, μαζί με περιθωριακά εγκληματικά στοιχεία.

5)    Αυτά και άλλα προβλήματα  που δεν λύνονται, επανεμφανίζονται, συχνά σε χειρότερη μορφή, και ...απορούμε: γιατί άραγε;

Τώρα μάλιστα που η πανδημία έφτασε στην κορύφωσή της που τείνει να τεθεί εκτός ελέγχου, και απειλεί άμεσα την κατάρρευση του  συστήμστος υγείας, την οικονομία, την εκπαίδευση των παιδιών μας και την ψυζική μας ισορροπία, παρουσιάζονται δίο ακόμα πιο ανησυχητικά φαινόμενα:

Α. Ένας πολύ μεγάλος αριθμός πολιτών (μεταξύ αυτών και χιλιάδες γιατροί και υγιειονομικοί της πρώτης γραμμής)  αρνείται να εμβολιαστεί – παρά την ξεκάθαρη και ομόφωνη θέση των επιστημόνων και των αρμόδιων υγειονομικών και φαρμακαευτικών αρχών, με το επιχείρημα ότι είναι δημοκρατικό τους δικαίωμα. Κα ερωτώ¨Είναι δημοκρατικό τους δικαίωμα να  μολύνουν εμένα και χιλιάδες μέλη ευπαθών ομάδων που πεθαίνουν καθημερινά αλλά και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας;;

Β. Αφού εξαντλήθηκαν όλες οι δυνατότητες του συστήματος να καλύψει τις ανάγκες των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας  (ΜΕΘ), ο αρμόδιος υπουργός , απευθύνθυκε σε ειδικευμένους γιαρούς (πνευμονολόγους, παθολόγους, κ.λπ.) ζητώντας εθελοντές για την κάλυψη 200 θέσεων μια βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτακτης άνάγκης. Προσήλθαν μόνον 50 εθελοντές, ενώ οι λοιποί επικαλέστηκαν την τις ανάγκες του ιδιωτικού τους ιατρείου. Και ερωτούμε εμείς οι αφελείς πολίτες:
α. Ο όρκος του Ιπποκράτους πήγε περίπατο;
β. Στο κράτος και σ’ εμάς τους φορολογούμενους πολίτες που ξοδέψαμε τεράστια ποσά για να σας σπουδάσουμε, δεν οφείλετε τίποτε;

 Ξαφνικά, μου ήρθε μια σκέψη: Μήπως το ότι πέρασε ο πυρετός ή ο πόνος, τα συμπτώματα με τα οποία η φύση, ή η θεία πρόνοια μας προειδοποιεί, μήπως ένα αντιπυρετικό ή αναλγητικό χάπι και ο φυσικός εφησυχασμός που ακολουθεί είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη;

Μήπως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με ό,τι συμβαίνει στις διάφορες εκφάνσεις της ζωής μας (οικογενειακής, κοινωνικής, πολιτικής, κ.λπ.);

ΜΗΠΩΣ ΣΤΡΑΒΑ ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΜΕ ΩΣ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΩΣ ΛΑΟΣ;

ΜΗΠΩΣ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΑΛΟΙΩΣΕΙ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΩΣΤΕ ΟΔΗΓΟΥΜΑΣΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ;

ΜΗΠΩΣ, ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΩΡΑ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΟΥΜΕ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΤΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ;