Συμπληρωματικά για το "Καμπανάκι" της αυτοκαταστροφής

 Συμπηρωματικές παρατηρήσεις στην ανάρτηση για το «Καμπανάκι της αυτοκαταστροφής …».

Αγαπητές φίλες και γαπητοί φίλοι,

Η ανάρτησή μου στα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας με τίτλο «Το καμπανάκι της αυτοκαταστροφής χτυπάει δυνατά και επίμονα – Ακούει κανείς;» είχε απρόσμενα έντονες και ποικίλες αντιδράσεις, όπερ ήτο και ζητούμενο.
Φαίνεται όμως να ερμηνεύτηκε από πολλούς, παλιούς και νέους συναγωνιστές, ως απόσυρση από την ενεργό δράση. Έλαβα μάλιστα παρα πολλές παραινέσεις να μην τα παρατήσω. Εξ ου και η σημερινή μου επικοινωνία μαζί σας.

Όπως γνωρίζετε, ρίψασπις (σε πολλές περιοχές της χώρας μας ο όρος είναι «κιοτής») δεν υπήρξα ποτέ και δεν είμαι τώρα.

 Ζούμε όμως ώρες  κατά τις οποίες το ΤΑΡΑΓΜΑ ΤΩΝ ΘΟΛΩΝ ΣΤΑΣΙΜΩΝ ΝΕΡΩΝ (του βούρκου δηλαδή) ενδείκνυται, με όποιο κόστος αυτό συνεπάγεται για τον επισπεύδοντα.

Ήδη έχει προκληθεί αρκετή σοβαρή συζήτηση επί της ουσίας μεταξυ των «απλώς φιλοσοφούντων απαθών». ΙΔΩΜΕΝ…

Για να είμαστε ξεκάθαροι: ΕΙΜΑΙ ΕΝΕΡΓΟΣ ΚΑΙ ΜΑΧΟΜΑΙ, όχι όμως μέσα στον ΧΑΒΑΛΕ του facebook (φατσοβιβλίου , κατ’ άλλους). Παρά τα κάποια υποκείμενα νοσήματα, απότοκα των περιπετειών και της ηλικίας μου και την συνεπαγόμενη μείωση της κινητικότητάς μου (έχω κατά πολύ ξεπεράσει τα 50), συνεχίζω δίπλα σας με άλλους πρόσφορους τρόπους, αλλά χωρίς κατ’ ανάγκη τη φυσική παρουσία, ως ένας δεκάκις εκατομμυριοστός πολίτης της χώρας μας που συνεχίζει να αντιμετωπίζει πολύ δύσκολες προκλήσεις.

Για όσους/ες από ‘σας δεν έχετε ‘δει την ανάρτηση στην οποία αναφέρομαι, την συνάπτω σ’ αυτή τη νέα επικοινωνία.

Με πίστη στην κοινή προσπάθεια των ενεργών πολιτών που οφείλουμε να επιλέγουμε αλλά και να ελέγχουμε τους εκπροσώπους μας στην εξουσία, με οδηγό ta διδάγματα των ιστορικών επετειακών ημερών  που διάγουμε και στην ελπίδα ότι μαζί μπορούμε να ξεπεράσουμε και συτή την κρίση,

Σας χαιρετώ, με φιλία και σεβασμό,

Νίκος Εμμαν. Σκουλάς

Υ.Γ.1: Αν συμφωνείτε, παρακαλώ προωθήστε το στις δικές σας επαφές και, αν το επιθυμείτε, προσθέστε και τις δικές σας παρατηρήσεις. Έτσι, ενθαρρύνεται ο δημιουργικός διάλογος.

Υ.Γ.2: Θα προσέξατε ήδη ότι,  στην επιστολή μου αυτή, ενσωμάτωσα τη φωτογραφία μου. ‘Όχι από ματαιοδοξία, που δεν μου λείπει, αλλά για να με ξεχωρίσετε από δεκάδες άλλους Νίκους Σκουλάδες (μεγάλο σόι γαρ) που δεν φταίνε για τα αμαρτήματά μου. Όλοι τους πάντως είναι καλά παληκάρια με το δικό τους θετικό αποτύπωμα.