Ανοιχτή Επιστολή στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα

Από τον Νίκο Σκουλά, Ενεργό Πολίτη

Κύριε Πρωθυπουργέ, Βρες, επί τέλους, το θάρρος να συγκρουστείς, όχι πια με τους Ευρωπαίους, αλλά με τους «δικούς σου».

«ΟΧΙ Λαφαζάνη στη συμφωνία, προετοιμασία και για εθνικό νόμισμα»
(Δείτε εδώ ολόκληρο το άρθρο)
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500010875

Αυτή την ύστατη ιστορική ώρα, στο παρά ένα μιας νέα εθνικής τραγωδίας που η οικονομία και η κοινωνία καταρρέει και το έθνος καταστρέφεται, δείξε γενναιότητα. Σπάσε τα δεσμά σου από τους μοιραίους, ανεύθυνους και επικίνδυνους ανθρώπους που σε κρατούν όμηρο.

Μη φοβηθείς. Όλος ο δημοκρατικός πολιτικός κόσμος και οι πολίτες είναι μαζί σου.

Δεν είναι αθώοι οι Ευρωπαίοι που εκμεταλλεύονται την κρίση (την οποία, πάντως, εμείς δημιουργήσαμε) για να εξυπηρετήσουν τα κακώς εννοούμενα εθνικά τους συμφέροντα αλλά ούτε και τα διεθνή χρηματοπιστωτικά συγκροτήματα που αναίσχυντα αυξάνουν τον πλούτο τους πάνω στη δυστυχία του ανυπεράσπιστου Έλληνα εργαζόμενου, συνταξιούχου και μικρομεσαίου επιχειρηματία.

Πιστεύω στον πατριωτισμό σου και στις καλές σου προθέσεις και συμμερίζομαι την αγωνία σου. Σήμερα το πρωί, σε είδα στην τηλεόραση με τον έρπητα στο χείλος σου, αδιάψευστο σύμπτωμα της μεγάλης αγωνίας που σε βαραίνει.
Το 2010, είδα το ίδιο στον τότε Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Δυστυχώς όμως ήταν ολομόναχος στον τιτάνιο αγώνα που ανέλαβε. Κανείς δεν βοήθησε. Ούτε εσύ. Αντίθετα, πετροβολήθηκε και χλευάστηκε. Εσύ όμως είσαι τυχερός. Έχεις μαζί σου το 90% του ελληνικού λαού που ενωμένος στηρίζει την εθνική προσπάθεια. Μη σπαταλήσεις αυτό το κεφάλαιο.

Θεωρείς, προφανώς, ότι  υπάρχει ένα εσωτερικό αδιέξοδο εντός του κυβερνώντος κόμματος, με την «αριστερή» συνιστώσα να αντιδρά λυσσαλέα σε κάθε θετική πρωτοβουλία σου. «Δια τον φόβον» ανατροπής σου εκ των έσω, σπαταλήθηκαν πέντε μήνες σε άγονες «διαπραγματεύσεις» - παρωδία, που υπονόμευσαν την αξιοπιστία και τη σοβαρότητά μας. Για τον ίδιο λόγο, απέσυρες τη διαπραγματευτική ομάδα και κήρυξες το θολό και παραπλανητικό δημοψήφισμα, που έδωσε λάθος μήνυμα στους Ευρωπαίους και επιχειρήματα στους «σκληρούς» που μας θέλουν εκτός Ευρωζώνης.

Η σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που ήταν ένα πολύ θετικό βήμα (αν και με ασυγχώρητα μεγάλη καθυστέρηση) επιβεβαίωσε και σφυρηλάτησε την πατριωτικό μέτωπο στην προσπάθεια της εθνικής διαπραγμάτευσης για το Ευρώ και την Ελλάδα εντός Ευρώπης.

Μην αφήσεις την ευκαιρία να πάει χαμένη. Τόλμησε. Ξεφορτώσου αυτούς τους αυτό-αποκαλούμενους αριστερούς που δεν είναι. Αν αριστερός σημαίνει προοδευτικός, αυτοί βρίσκονται στο υπερσυντηρητικό άκρο. Ανεύθυνοι και επικίνδυνοι. Κολλημένοι στις ιδεοληψίες και τις εμμονές τους και ίσως στην προσωπική τους βόλεψη και στη νομή της εξουσίας.

Δεν τους χρειάζεσαι. Κάνουν κακό σε σένα, στο κόμμα σου και στην Ελλάδα. Έχεις μαζί σου ολόκληρο το ελληνικό έθνος.

Μην ξεχνάς: Θα δώσεις λόγο, στην ιστορία, στον ελληνικό λαό και στη συνείδησή σου.

Αυτή την Κυριακή, ας πούμε ένα δυνατό NAI

στην Ελλάδα και στην Ευρώπη..!!

 σε μια άλλη, καλύτερη Ελλάδα, σε μια άλλη καλύτερη Ευρώπη

…στην Ελλάδα και στην Ευρώπη της συνεργασίας, της αλληλεγγύης,  της ανάπτυξης, της ευημερίας, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και του σεβασμού των δικαιωμάτων των πολιτών.

Ας μην αφήσουμε το παραπλανητικό ερώτημα του Δημοψηφίσματος  και τους κήρυκες του άκρατου λαϊκισμού, να μας παρασύρουν στην απομάκρυνση της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή της πορεία.  

Το ΝΑΙ σήμερα εξασφαλίζει:

το ΜΕΛΛΟΝ μας,

τη ΖΩΗ μας,

το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας,

       την ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ της Πατρίδας μας

αλλά και την ευκαιρία να αλλάξουμε την Ελλάδα και την Ευρώπη και να τις κάνουμε πιο παραγωγικές και πιο ανθρώπινες, προς όφελος όλων.

Παράλληλα όμως, ας σεβαστούμε και το δικαίωμα των συνΕλλήνων μας που επιλέγουν το ΟΧΙ, να εκφράσουν ελεύθερα τη βούλησή τους, αποφεύγοντας τις διχαστικές πρακτικές που μας έχουν πληγώσει στο παρελθόν.

Συνετή και εθνικά υπεύθυνη

Αγαπητοί φίλοι και φίλες

Συνετή και εθνικά υπεύθυνη θεωρώ την παρακάτω Δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου. Αν δεν σας κάνει, μην τον ψηφίζετε. Αλλά διαβάστε τι προτείνει. Σ’ αυτές τις εξαιρετικά κρίσιμες ώρες για την Ελλάδα και την Ευρώπη, οφείλουμε όλοι να προβληματιστούμε, χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς παρωπίδες.

Νίκος Σκουλάς


Αθήνα, 28 Ιουνίου 2015

ΔΗΛΩΣΗ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΓΙΩΡΓΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ

Είναι προφανής η ευθύνη της κυβέρνησης γιατί με την πολιτική και τις επιλογές της, οδήγησε τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο.

Για μας, προέχει το συμφέρον της χώρας. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι είναι αναγκαίο να βρεθεί λύση για την άρση του αδιεξόδου.

Με αίσθημα ευθύνης απέναντι στη χώρα και στον Ελληνικό λαό, στον οποίο απευθύνομαι πάντα με ειλικρίνεια, καλώ την κυβέρνηση να επανεκτιμήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Να αλλάξει πολιτική στάση. Και να ζητήσει αμέσως επανέναρξη των διαπραγματεύσεων με στόχο την επίτευξη μιας συμφωνίας. Πράγμα εφικτό.

Καλώ και τους εταίρους, να ανταποκριθούν στην κρισιμότητα των στιγμών για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Και να παρατείνουν τη διαπραγμάτευση με την Ελληνική Κυβέρνηση μέχρι την προσεχή Τρίτη, ημέρα λήξης του προγράμματος.

Στόχος να υπάρξει μια συμφωνία, η οποία θα στηρίξει τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας, θα απαντά στο πρόβλημα του χρέους και θα διασφαλίζει μια βιώσιμη πορεία για τη χώρα και τους Έλληνες.

Επίσης, καλώ τους εταίρους μας να εγκαταλείψουν την επιλογή της λιτότητας και να δώσουν προτεραιότητα στις αναγκαίες μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται η χώρα. Ιδιαίτερα, όταν είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα έχει ήδη πετύχει τη δημοσιονομική προσαρμογή σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Και τότε, αυτή τη συμφωνία, η Κυβέρνηση οφείλει να τη θέσει στην κρίση του Ελληνικού λαού – με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Αλλά οφείλει και να την στηρίξει.

Οι συντηρητικοί συσχετισμοί στην ΕΕ, αποτελούν πρόκληση. Εμείς αγωνιζόμαστε για να τους αλλάξουμε.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν δικαιολογούν μια λιποταξία. Μια φυγή που πιθανά να μας βάλει σε δρόμο χωρίς επιστροφή. Αυτό το απεύχομαι.

Αντί της φυγής, χρειάζεται ένας συνεχής και επίμονος αγώνας για προοδευτικές αλλαγές. Αλλαγές μέσα στην ευρωζώνη και στην Ελλάδα.

 

Το θέατρο των διαπραγματεύσεων και ο πανικός της 12ης ώρας

Η αλήθεια εν συντομία.

Πριν μας τρελάνουν οι σχολιαστές των μιντιακών συγκροτημάτων, οι επί παντός επιστητού παντογνώστες – εκπρόσωποί μας στο Κοινοβούλιο, οι εκφραστές των πάσης φύσεως συμφερόντων εντός και εκτός των τειχών και, βεβαίως, οι αναμενόμενοι τακτικισμοί των διαπραγματευομένων, ιδού η αλήθεια όπως τη βλέπει ένας απλός πολίτης με την κοινή λογική:

Τελικά, Συμφωνία θα υπάρξει. Γιατί;  Διότι δεν συμφέρει κανέναν να μην υπάρξει.

1.    Η Ευρωπαίοι Εταίροι δεν αντέχουν την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη «δια τον φόβον»  ότι θα είναι η απαρχή του ξηλώματος του πουλόβερ μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που παραμένει νομισματική και δεν ολοκληρώθηκες ποτέ. Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών σε βάρος των αδύναμων μελών. Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που κλυδωνίζεται επικίνδυνα.

2.    Η Ελλάδα την αντέχει πολύ λιγότερο. Υπερχρεωμένη, ουσιαστικά χρεοκοπημένη, ανίκανη να εξυπηρετήσει το παράλογα υπέρογκο  χρέος της, με την οικονομία της σε παράλυση, στερούμενη παραγωγικής και εξαγωγικής ικανότητας, τελούσα σε πλήρη πιστωτική ασφυξία, χωρίς πρόσβαση στις αγορές, θα βυθιστεί αμέσως στην άβυσσο της οικονομικής, κοινωνικής και ακόμα εθνικής μιζέριας.

Τα «δεν δεχόμαστε τελεσίγραφα» και «δεν εκβιαζόμαστε» είναι παιδαριώδη. Ανεξάρτητα από την κακή συνταγή που μας επέβαλαν οι Ευρωπαίοι Εταίροι και το ΔΝΤ, η κατάστασή μας είναι αυτή που είναι και δεν αλλάζει εύκολα, εκτός βέβαια αν αλλάξουμε εμείς, πράγμα που δεν φαίνεται πιθανό, αλλά και πάλι θα χρειαστεί πολύς χρόνος. Εξ ίσου και τα περί εθνικής υπερηφάνειας. Όταν είσαι καταχρεωμένος, δεν μπορείς να πληρώσεις  και κανείς δεν σε δανείζει, και δέχεσαι τελεσίγραφα και εκβιάζεσαι και δεν είσαι εθνικά υπερήφανος.

3.    Ο κύριος λόγος όμως για να υπάρξει – και θα υπάρξει - συμφωνία είναι άλλος: ΤΑ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου τα οποία και μπορούν να επιβάλουν.

α) Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που τώρα δυστροπεί διαπραγματευτικά για να μην ενθαρρυνθούν άλλες υπερχρεωμένες χώρες να σηκώσουν κεφάλι, ελέγχεται (πάντα ελεγχόταν) από τις ΗΠΑ και θα κάνει τις αναγκαίες υποχωρήσεις όσο κομψότερα μπορεί.

β)   Η ΔΙΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ. Η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης μαγειρεύεται τώρα και πολύν καιρό. Την έχει ανάγκη η Ευρώπη για να αποκτήσει πρόσβαση στη μεγάλη Αμερικανική αγορά και οι δύο πλευρές τη χρειάζονται για να γίνουν η μεγαλύτερη αγορά στον κόσμο, εν όψει της έντασης με τη Ρωσία και του ανταγωνισμού με Κίνα και Ινδία.

  Αν και η συμφωνία δεν θα είναι για μας θείο δώρο (θα είναι πολύ επώδυνη) είναι η μόνη ευκαιρία που έχουμε να επιβιώσουμε και να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης υπό τρείς προϋποθέσεις:

1.    Ο πρωθυπουργός Τσίπρας να τολμήσει να συγκρουστεί με τις ισχυρές αντίρροπες δυνάμεις εντός του Κυβερνητικού σχηματισμού που παραμένουν κολλημένες σε ιδεοληψίες και εξωπραγματικές προσδοκίες. Και βεβαίως να απαλλαγεί από βαρίδια τύπου Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Καμένου και συναφών.

2.    Όλες οι πολιτικές  δυνάμεις να βάλουν πλάτη για να υπερβούν ενωμένες την πρωτόγνωρη εθνική κρίση, αφήνοντας στην άκρη τα μικρόνοα και μικρόψυχα κομματικά και προσωπικά παιχνίδια και

3.    Εμείς οι Έλληνες πολίτες να αλλάξουμε νοοτροπία να γίνουμε πιο υπεύθυνοι, να νοικοκυρευτούμε, να ελέγχουμε την εξουσία (αλλά όχι από τον καναπέ με το ουϊσκάκι μας – εγώ προτιμώ ρακή) και να δρούμε για το κοινό καλό που είναι και το ατομικό μας καλό.

 

Αλλιώς, αρχίσετε να προσεύχεστε, όσοι είστε ευσεβείς, γιατί εγώ είμαι αμαρτωλός και δεν θα εισακουστώ.

Ο Πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ Γιώργος Καββαθάς για το βιβλίο του Νίκου Σκουλά "Το Εγχειρίδιο του μικρού και μεσαίου Επιχειρηματία"

Το βιβλίο του πρώην Υπουργού Νίκου Σκουλά «Εγχειρίδιο του Μικρού και Μεσαίου Επιχειρηματία» παρουσιάστηκε σήμερα στο Αμφιθέατρο της ΓΣΕΒΕΕ από τον Πρόεδρο της Συνομοσπονδίας, κ. Γ. Καββαθά, το στέλεχος του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ, κ. Α. Αγγελάκη και το δημοσιογράφο Ν. Μεγγρέλη.

Το βιβλίο, τόνισε ο Πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ κ. Γ. Καββαθάς, είναι γραμμένο για τον μικρό και μεσαίο επιχειρηματία, στη γλώσσα του μικρού και μεσαίου επιχειρηματία. Γλώσσα απλή και κατανοητή και συνάμα επιστημονική και περιεκτική. Μέσα στις σελίδες του συμπεριλαμβάνεται η σημερινή πολυσύνθετη επιχειρηματική λειτουργία, στα πλαίσια ενός κόσμου που καθημερινά μετασχηματίζεται και αλλάζει.

 

 

Το έργο του Νίκου Σκουλά, «Εγχειρίδιο του Μικρού και Μεσαίου Επιχειρηματία», υπογράμμισε ο κ. Γ. Καββαθάς, αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο ώστε εκείνος που επιχειρεί να μπορέσει να βάλει μια τάξη, να προσαρμοστεί και να βρει πληροφορίες προκειμένου να μην τον καταπιεί το ρευστό και δύσβατο ελληνικό επιχειρηματικό περιβάλλον. Και αυτό το καταφέρνει γιατί ο συγγραφέας εκτός ότι διαθέτει μια οικουμενική θεωρητική συγκρότηση έχει παράλληλα και μια πλούσια πρακτική εμπειρία. Ως μικρομεσαίος επιχειρηματίας βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του καθημερινού αγώνα που απαιτεί η δημιουργία και διατήρηση μιας υγιούς και βιώσιμης επιχείρησης. Ριψοκίνδυνος και καινοτόμος. Αναλύει, συνθέτει, δημιουργεί, διακινδυνεύει.

Ο Νίκος Σκουλάς, πρόσθεσε ο Πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ, διδάσκει και ήθος, επαγγελματισμό και επιχειρηματική κουλτούρα σε μια δύσκολη εποχή που αναζητεί οδηγούς και πρότυπα. Δεν μπορούν να γίνουν όλοι επιχειρηματίες, όπως δεν μπορούν να γίνουν όλοι γιατροί, μηχανικοί, δάσκαλοι κ.ο.κ.. Ο αναγνώστης του εγχειριδίου εάν ακολουθήσει τα βήματα και τις ενέργειες που περιγράφει θα ανακαλύψει εάν μπορεί να αναλάβει το ρίσκο που η όποια επιχειρηματική δραστηριότητα απαιτεί, ιδιαίτερα στο σημερινό πολυσύνθετο και απαιτητικό επιχειρηματικό περιβάλλον.

Το στέλεχος του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ, κ. Α. Αγγελάκης, υπογράμμισε ότι το βιβλίο του Νίκου Σκουλά αποτελεί έναν εξαιρετικό πρακτικό οδηγό και χρήσιμο εργαλείο για την καθημερινή λειτουργία των μικρών επιχειρήσεων και θέτει τις βάσεις αναγνωρίζοντας τις προϋποθέσεις μιας υγιούς επιχειρηματικότητας που επιτρέπουν  στην μικρή επιχείρηση  να καινοτομήσει. Το βιβλίο του Νίκου Σκουλά συνάδει με το πνεύμα και τη φιλοσοφία που ακολουθείται στη ΓΣΕΒΕΕ και στο Ινστιτούτο Μικρών Επιχειρήσεων σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των μικρών επιχειρήσεων, τις ιδιαιτερότητες τους καθώς και τη σημασία και το περιεχόμενο των συμβουλευτικών υπηρεσιών καθοδήγησης και υποστήριξης.

Τέλος, ο δημοσιογράφος Ν. Μεγγρέλης αναφέρθηκε στη πολυσχιδή προσωπικότητα του συγγραφέα και τόνισε ότι το βιβλίο του Νίκου Σκουλά καλύπτει ένα κενό στην υπάρχουσα βιβλιογραφία καθώς ελάχιστα βιβλία εστιάζουν στο μέγεθος της πολύ μικρής επιχείρησης υπό το πρίσμα της ελληνικής οικονομική πραγματικότητας και μάλιστα σε περίοδο παρατεταμένης ύφεσης.

 

Από την Αντιφατικότητα στον… Παραλογισμό

ή «Μωραίνει Κύριος ους βούλεται απωλέσαι»

του Νίκου Ε. Σκουλά

Είχα καταλήξει στην απόφαση να μην ξαναγράψω για την απελπιστική  πια κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει  ως χώρα και ως κοινωνία αλλά και για τις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που μας επηρεάζουν τόσο έντονα.

Αισθάνομαι ότι, όσοι εξ ημών ασχολούμαστε μ’ αυτά τα θέματα, έχουμε γίνει κουραστικοί, προκαλώντας την πλήξη, μια και δεν έχουμε καμιά επίδραση στην ανάσχεση της κάθετα κατηφορικής πορείας που ακολουθούμε χωρίς ελπίδα σωτηρίας.

Καταλήγω λοιπόν, για μια τελευταία φορά, πριν την οριστική  κατάρρευση, ως κύκνειο άσμα ενός δυσφορούντος πολίτη, μετά από 48 χρόνια αγώνα, να τα πω, να ξεσκάσω, να εκτονωθώ, ίσως εξυπηρετώντας προσωπικό, υπαρξιακό κίνητρο.

Σ’ αυτή την κρισιμότερη ώρα της πρόσφατης ιστορίας μας, με την κοινή λογική, με απλά λόγια, χωρίς τις «περισπούδαστες αναλύσεις» των τηλεπαραθυράδων και των εκπροσώπων των ειδικών συμφερόντων, εκπέμποντας ταυτόχρονα μιαν ύστατη κραυγή αγωνίας, καταθέτω τη δική μου εκτίμηση και μια τελευταία παραίνεση προς όλους τους Έλληνες  πολιτικούς και πολίτες.

ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ

Βεβαίως έχει σημασία το ποιός φταίει, αλλά δεν είναι της ώρας. Μια Ινδιάνικη παροιμία μας λέει: «Όταν σου δαγκώνουν τον «ποπό» οι κροκόδειλοι είναι δύσκολο να θυμάσαι ότι ο στόχος σου ήταν να καθαρίσεις τον βάλτο». Έχουμε καιρό να καθαρίσουμε τον βάλτο της κακοκυβερνησίας και της διαφθοράς – και δεν πρέπει να το αφήσουμε να περάσει έτσι.

Τώρα όμως βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτατης ανάγκης και προέχει να αποτρέψουμε την απόλυτη καταστροφή για την οποία είμαστε στο «και 5’». Ξέρουμε ποιοι την προκάλεσαν και ποιοι τη συντήρησαν και τη συντηρούν και τώρα. Φταίμε κυρίως εμείς οι Έλληνες, αν και δεν φταίμε όλοι το ίδιο. (Δεν ήταν μόνον η πενταετία Κ. Καραμανλή που διόγκωσε το δημόσιο χρέος κατά € 150 δισεκ., διπλασιάζοντάς το. Συνέβαλε και ο Σημίτης και οι περί αυτόν, μεταθέτοντας την πληρωμή των υπόπτου διαδικασίας, εξοπλισμών και της Ολυμπιάδας για μετά το 2005).

Φταίνε και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας που, με τη λάθος συνταγή - την ανάλγητα σκληρή λιτότητα που μας επέβαλαν, οδήγησαν την οικονομία στην πλήρη στασιμότητα και τον Έλληνα πολίτη στην πλήρη εξαθλίωση.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΖΟΦΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Η οικονομία μας είναι κατεστραμμένη. Ο ιδιωτικός τομέας από τον οποίο θα περιμέναμε να προέλθει η περιβόητη ανάπτυξη, έχει καταρρεύσει. Βρίσκεται σε πλήρη χρηματοπιστωτική ασφυξία και αδυνατεί να αγοράσει εισαγόμενες πρώτες ύλες με όρους «μετρητοίς».

Το δημόσιο αδυνατεί να καλύψει τις τρέχουσες υποχρεώσεις του για μισθούς και συντάξεις, πολύ λιγότερο δε να καλύψει τις ληξιπρόθεσμες δανειακές υποχρεώσεις του, διακινδυνεύοντας έτσι το «ατύχημα» που, ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκαλέσει την επάρατη πτώχευση. Το λεγόμενο «πρωτογενές πλεόνασμα» δεν υπήρξε ποτέ. Ήταν «ταμειακό»  και όχι πραγματικό. Τουτέστιν προερχόταν από την παρακράτηση των οφειλόμενων προς τις επιχειρήσεις και τους πολίτες, δίνοντας μια πλασματική εικόνα. Μια άλλη εκδοχή των Greek Statistics.

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (που αποτελούν το 99%+ της οικονομίας μας) κλείνουν ή φυτοζωούν με αντίπαλο το εχθρικό κράτος. Η μεσαία τάξη εξαφανίζεται ραγδαία. Έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη κατηγορία νεόπτωχων πολιτών. (Ένας απ’ αυτούς είμαι και εγώ). Ο μεγάλος όγκος των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των άνεργων έχουν περιέλθει σε κατάσταση πλήρους εξαθλίωσης.

Δανεικά δεν μπορούμε πια να πάρουμε. Και αν πάρουμε δεν μπορούμε να τα πληρώσουμε. Ένα ενδεικτικό στοιχείο που τα λέει όλα: Το Ελληνικό τριετές ομόλογο έχει επιτόκιο 28,8%, όταν η Πορτογαλία που κατάφερε να βγει στις αγορές πληρώνει μόνο 1,5 – 2,0%.

Βρισκόμαστε σε πλήρη απομόνωση. Έχουμε απέναντί μας και τους 18 εταίρους της Ευρωζώνης (ακόμα και τους τέσσερις του Νότου, που θα έπρεπε να είναι οι φυσικοί μας σύμμαχοι). Δεν μας εμπιστεύονται. Μας έχουν βαρεθεί. Προσπαθούν να αποτρέψουν την έξοδό μας από το Ευρώ για δικούς τους λόγους, αλλά δεν τους βοηθούμε. Ακόμα και οι ΗΠΑ που μας υποστήριζαν στα λόγια έστω, και αυτοί για δικούς τους γεωστρατηγικούς  λόγους, μας εγκατέλειψαν και αυτοί.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

Ο Ελληνικός λαός, πληγωμένος  και αγανακτισμένος, αποφάσισε να εκδηλώσει τον θυμό του, τιμωρώντας όχι αυτούς που προκάλεσαν την κρίση αλλά εκείνους που προσπάθησαν να τη διαχειριστούν, έστω με λάθη. Έτσι, δυστυχώς, συμβαίνει πάντα. Κοντολογίς, απέρριψε συλλήβδην το απαξιωμένο και ανυπόληπτο πια πολιτικό σύστημα και έδωσε τη στήριξή του, στον άφθαρτο και αδοκίμαστο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που προσέφερε ελπίδα και καλές προθέσεις.

Εδώ όμως αρχίζουν άλλα προβλήματα: Η αριστερά, στην προσπάθειά της να κατακτήσει την εξουσία, υποσχέθηκε ανέφικτα πράγματα. Στα θετικά της, καταγράφεται η ανύψωση του φρονήματος και η μερική ανάκτηση της εθνικής αξιοπρέπειας, των ταπεινωμένων Ελλήνων, καθώς και η ειλικρινής προσπάθεια αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Τώρα όμως αντιμετωπίζει – και αντιμετωπίζουμε όλοι - τη σκληρή πραγματικότητα.

Εν τη απειρία της, προσπάθησε να κάνει τα σωστά πράγματα με λάθος τρόπο. Χωρίς εσωτερική συνεννόηση και συνοχή, με διαφορετικές αντιλήψεις ανάμεσα στις συνιστώσες της αλλά και στον κυβερνητικό της εταίρο – ένα ακροδεξιό λαϊκιστικό κόμμα, επέλεξε μια στρατηγική αντιπαράθεσης με τις δανείστριες χώρες, με πλήρη έλλειψη διαπραγματευτικής δύναμης.

Είμαστε χωρίς χρηματοδότηση από τον Αύγουστο του 2014. Οι Ευρωπαίοι δεν βιάζονται και αφήνουν τον χρόνο και τη χρηματική ασφυξία να μας στριμώξει στην υποταγή, κάνοντάς μας έτσι παράδειγμα για άλλες χώρες της Ευρωζώνης που ενδεχομένως θα εγείρουν ανάλογες αξιώσεις.

ΑΝΤΙ  ΕΝΤΙΜΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ, ΕΠΩΔΥΝΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

Ο Αλέξης Τσίπρας, παρά τις δυσκολίες, συνεχίζει να απολαμβάνει τη στήριξη της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος που, μάλλον θεωρεί ότι δεν έχει εναλλακτικές. Η αποδοχή, όμως, από τους πολίτες της στρατηγικής που ακολουθεί κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, έχει μειωθεί από το 90,3% που ήτα προ τριμήνου, στο 58,3%  (ακόμα θετικό, παρά τη δυσπραγία).

Τρεις στους τέσσερις πολίτες πιστεύουν ότι η χώρα πρέπει να παραμείνει στο Ευρώ πάση θυσία, και απαιτεί συμφωνία με τους εταίρους, ενώ δεν δέχεται δημοψήφισμα ή εκλογές. Και είναι δεδομένο ότι η Κυβέρνηση δεν έχει  εξουσιοδότηση για ρήξη.

Η κυβέρνηση ορθά επιδιώκει τον συμβιβασμό που θα είναι επώδυνος και με όρους δανειστών οι οποίοι έχουν ξεκάθαρα το επάνω χέρι. Όταν, όμως, παρουσιάσει την όποια συμφωνία στο εσωτερικό, θα αντιμετωπίσει τη δυναμική άρνηση της αριστεράς συνιστώσας, η οποία αντιπροσωπεύει το 40% της συνολικής δύναμής της και η οποία έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ της δραχμής, με ό,τι σημαίνει και όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό. Αδιέξοδο και συμφορά.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ: ΩΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

 

Από τις αντιφάσεις που χαρακτήρισαν την πολιτική μας συμπεριφορά στο παρελθόν, έχουμε πια μεταβεί σε μια νέα περίοδο παραλογισμού. Έχουμε παρασυρθεί σε μια πορεία αυτοκαταστροφής που πρέπει, πάση θυσία να ανακοπεί.

Σ’ αυτή την κρίσιμη ιστορική συγκυρία, έχει σημάνει η ώρα της εθνικής ευθύνης όλων των Ελλήνων. Είναι η ώρα να πάψουν οι πολιτικοί να φέρονται ως «πολιτικάντηδες». Χωρίς να πάψει η αντιπολίτευση να ασκεί τον θεσμικό της ρόλο κάνοντας κριτική αλλά και θετικές προτάσεις, οφείλει να βάλει πλάτη στηρίζοντας την εθνική διαπραγμάτευση.

Είναι ώρα εθνικής ευθύνης για όλες τις πολιτικές δυνάμεις και όλους τους πολίτες. Είναι ώρα, να παραμερίσουμε προσωρινά, έστω, τις ιδεολογικές και πολιτικές μας διαφορές – που είναι πολλές και θεμιτές – και ενωμένοι, με σύνεση, ψυχραιμία και υπευθυνότητα, να δώσουμε τη μεγάλη μάχη για τη σωτηρία της χώρας και της κοινωνίας.

Ο δρόμος θα είναι δύσκολος και κακοτράχαλος αλλά δεν υπάρχει άλλος. Και έχουμε αποδείξει ότι, ενωμένοι και ομόψυχοι, πάντα τα καταφέρνουμε. Δεν υπάρχει χώρος για μικροκομματικές σκοπιμότητες και προσωπικά – κακώς εννοούμενα – συμφέροντα. Δύο πράγματα που είναι στο χέρι μας, αν καταφέρουμε, αρκούν για να ξεκινήσουμε: Να χτυπήσουμε  αλύπητα, όλοι μαζί, τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά, σε όλες τους τις εκφάνσεις. Το μπορούμε, αν καταλάβουμε τη σημασία του και αποφασίσουμε να δράσουμε μαζί.

Όσοι πολιτικοί μείνουν απέξω, ελπίζοντας να αποφύγουν το πολιτικό κόστος, (να  γλιτώσουν δηλαδή το πολιτικό τους τομάρι,) δεν θα το πετύχουν. Θα τους τιμωρήσει ο λαός που δεν αντέχει  άλλη εξαθλίωση και θα τους καταρώνται τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Ας Τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις

Πολύς θόρυβος στα ελληνικά media και αναπτέρωση ελπίδων ότι τάχα ο Ομπάμα είναι με το μέρος μας και πιέζει τη Μέρκελ να μας σώσει.
Ας μην ξεγελιόμαστε. Ο Ομπάμα είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ και υπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας του.

Απλώς, φοβάται ότι οι πιέσεις που μας ασκούνται μπορεί να μας οδηγήσουν στην αγκαλιά της Ρωσίας του Πούτιν και, εν όψει της γεωπολιτικής ρευστότητας στην περιοχή μας και των συμφερόντων περί τους υδρογονάνθρακες, αυτό δεν θα άρεσε σε καμία χώρα της Δύσης. Ας μην περιμένουμε όμως τη σωτηρία μας από τη Ρωσία ή καμιά άλλη ξένη δύναμη. Και αυτοί για τα συμφέροντά τους και μόνον νοιάζονται.
 
Ας κατανοήσουμε επί τέλους ότι Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ και στα χέρια κανενός άλλου.
 
Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, κάποια συμφωνία θα υπάρξει μια και το αντίθετο δεν συμφέρει κανέναν. Δεν θα είναι όμως ευνοϊκή για μας, εξ αιτίας και του ερασιτεχνισμού της άπειρης κυβέρνησης, της ασυνεννοησίας μεταξύ των στελεχών της, των προκλητικών δημόσιων δηλώσεων, της δια  τηλεπαραθύρων διαπραγμάτευσης και των άνευ αντικειμένου τσαμπουκάδων που έστρεψαν όλους τους "εταίρους" εναντίον μας.

(Οφείλουμε πάντως να αναγνωρίσουμε ότι σωστά συμπεριφέρονται στη διαχείριση της ανθρωπιστικής κρίσης).

Ας παραδεχτούμε επί τέλους ότι η κρίση είναι δική μας. Εμείς την είχαμε προκαλέσει με την ανεύθυνη διαχείριση των δημοσιονομικών μας πραμάτων και είχε ήδη συντελεστεί το 2008. Η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα των μνημονίων. Τα μνημόνια είναι αποτέλεσμα της κρίσης μας. Μιας κρίσης που επιδεινώθηκε εξ αιτίας της στυγνής λιτότητας που μας επιβάλλουν οι δανειστές μας αδιαφορώντας για την εξαθλίωση του λαού μας και την απώλεια οποιασδήποτε δυνατότητας για ανάκαμψη και ανάπτυξη στης οικονομίας μας.
  
Δια ταύτα: Ώρα να σοβαρευτούμε, να νοικοκυρευτούμε, να δουλέψουμε ενωμένοι, παραμερίζοντας τα μικροκομματικά και προσωπικά μας συμφέρονται, σε μια πανεθνική προσπάθεια για τη σωτηρία της πατρίδας και για το μέλλον των παιδιών μας.

Ποιός και πώς θα σώσει τη χώρα από τους θανάσιμους κινδύνους που την απειλούν;

του Νίκου Σκουλά

ΟΙ ΑΠΛΕΣ ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ…

«Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή;. . . ν’ απομείνεις μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου...» Νίκος Καζαντζάκης

Για την κρίση του χρέους και την επικρεμάμενη απειλή να βυθιστούμε στην άβυσσο της χρεοκοπίας σας έχω κουράσει τον τελευταίο καιρό μαζί με άλλους δημοσιολογούντες, δημοσιογραφούντες και οικονομολογούντες, κάποιους καλοπροαίρετους, άλλους υπηρέτες συμφερόντων, κάποιους  άπειρους και άσχετους, άλλους έμπειρους και έγκυρους, με διαπιστώσεις, αναλύσεις και συνταγές για τη σωτηρία μας, τόσο πολλές και τόσο αντιφατικές που, λογικά, οι περισσότεροι από μας τελούμε σε κατάσταση πλήρους σύγχυσης και απελπισίας σε βαθμό κατάθλιψης.

Θα κάνω λοιπόν μια ακόμα προσπάθεια, χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, να καταθέσω τις απλές, πικρές, αλήθειες που δεν γνωρίζουμε ή βρίσκουμε βολικό να μην παραδεχόμαστε, όπως τις αντιλαμβάνομαι εγώ, χωρίς περιστροφές, χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς αφηρημένες ορολογίες και περίπλοκα λεκτικά σχήματα, όπως δηλαδή έκαναν οι παππούδες και οι πατεράδες μας, σε περιόδους εθνικών κρίσεων και, οπλισμένοι μ’ αυτές, πάλευαν και νικούσαν.

Χρειάζεται βέβαια, μια σημαντική διευκρίνιση: Οι αγώνες των προγόνων μας γίνονταν υπό άλλες συνθήκες, εντελώς διαφορετικές από τις σημερινές. Ο πόλεμος γινόταν με όπλα και ο εχθρός ήταν ορατός και απροσχημάτιστος. Σήμερα, ο πόλεμος είναι οικονομικός και ο εχθρός καμουφλαρισμένος και πολύ πιο ύπουλος. Βρίσκεται δε τόσο εκτός των συνόρων όσο και, κυρίως, εντός των τειχών. Είμαστε δε εμείς οι ίδιοι. Αυτό βέβαια χρειάζεται κάποια εξήγηση. Λίγη υπομονή και θα το κάνω.

Αλήθεια 1^η: Δεν θα μας σώσουν οι Γερμανοί. Δεν είναι αυτό η προτεραιότητά τους. Έμμονη στόχευσή τους είναι, πρωτίστως, η ηγεμονία τους στην Ευρώπη (κάτι που δεν κατάφεραν να κάνουν σε δυο παγκοσμίους πολέμους που αιματοκύλισαν τον κόσμο) και το ιδιοτελές οικονομικό συμφέρον τους, όπως το αντιλαμβάνονται οι ίδιοι, λάθος κατά τη γνώμη μου. Απαιτούν να πάρουν τα χρήματα που μας δάνεισαν εμπρόθεσμα και με τόκο, μας έχουν επιβάλει μια στυγνή λιτότητα που μας οδηγεί σε βαθύτερη ύφεση χωρίς κανένα περιθώριο για ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας και, από πάνω, μας χαρακτηρίζουν αναξιόπιστες, τεμπέληδες και μπαταχτσήδες. Για τον κίνδυνο που διατρέχουν οι ίδιοι σε περίπτωση άτακτης κατάρρευσής μας, φαίνεται να το έχουν πάρει απόφαση και μάλλον έχουν Plan B. (Επίσης, το πόσα τους χρωστούμε και πόσα μας χρωστούν είναι ένα άλλο θέμα που δεν χειριστήκαμε εμείς σωστά και θέλει άλλη συζήτηση).

Αλήθεια 2^η: Δεν θα μας σώσουν οι άλλοι Ευρωπαίοι. Το 90%  του συνολικού μας δημόσιου χρέους (των €315,5 δισεκ.) έχει φύγει από ιδιώτες πιστωτές και βρίσκεται στα χέρια χωρών της Ευρωζώνης δηλαδή των φορολογούμενων πολιτών τους.  Οι φτωχότεροι ημών Σλοβάκοι, Λιθουανοί και άλλοι στους οποίους οφείλουμε χρήματα που σπαταλήσαμε, δεν καταλαβαίνουν γιατί πρέπει να μας δανείσουν και άλλα. Οι υπερχρεωμένες χώρες του Νότου (Ισπανία και Πορτογαλία) καθώς και η Ιρλανδία (τις οποίες θεωρούσαμε φυσικούς μας  συμμάχους, που κατάφεραν να βγουν από τα μνημόνια και προεξοφλούν τις υποχρεώσεις τους και στις οποίες επίσης οφείλουμε μεγάλα ποσά, αρνούνται με πείσμα να μας διευκολύνουν περισσότερο και διαμαρτύρονται για ενδεχόμενη προνομιακή μεταχείρισή μας που δεν είχαν εκείνες.

Αλήθεια 3^η: Η φημολογία για πιθανή βοήθεια από άλλες πηγές είναι ευχολόγιο απελπισίας. Οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα, έχουν τα δικά τους προβλήματα και οι προσεγγίσεις τους σε ‘μας εντάσσονται περισσότερο στις γεωπολιτικές τους στρατηγικές. Ας μην περιμένουμε χρήματα που, και αν ακόμα δίδονταν κάποια ποσά, θα ήταν σε νόμισμα άλλο από το Ευρώ. Η ιστορία μας διδάσκει ότι, οσάκις περιμέναμε τη σωτηρία μας από το Μόσκοβο, τη Λόντρα ή τους άλλους «συμμάχους», προδομένοι οδηγηθήκαμε σε καταστροφές. Τις τελευταίες δεκαετίες και μέχρι πολύ πρόσφατα, όποιος Έλληνας πολιτικός ηγέτης προσπάθησε να στραφεί προς άλλες συνεργασίες, «κάηκε».

Αλήθεια 4^η: Είμαστε απελπιστικά απομονωμένοι και αβοήθητοι. Τελούμε υπό δεινή χρηματοπιστωτική ασφυξία. Η πλήρης έλλειψη ρευστότητας στην αγορά, μας οδηγεί, με ραγδαίους ρυθμούς, σε όλο και βαθύτερη ύφεση, αποπληθωρισμό και ανεργία.  Οι δανειστές «εταίροι» μας, αξιοποιώντας και τα δικά μας λάθη και ανεύθυνες συμπεριφορές και, έχοντας χάσει την υπομονή τους μαζί μας, υπό τις οδηγίες της Γερμανίας, διατηρούν μια τιμωρητική έως και χλευαστική στάση απέναντί μας, όχι από σαδισμό αλλά γιατί έτσι ερμηνεύουν το συμφέρον τους. Εν πρώτοις, γιατί δεν συγχωρούν την «απείθειά» μας. Τολμήσαμε να ορθώσουμε ανάστημα κατά «αυθάδη» τρόπο και μάλιστα χωρίς αντίκρισμα σε διαπραγματευτική δύναμη, με άδεια ταμεία τα οποία εκείνοι φρόντισαν να αδειάσουν. Κυρίως όμως γιατί εκτιμούν ότι, τυχόν υποχωρητικότητα απέναντί μας θα ενθαρρύνει τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης σε χιονοστιβάδα ανάλογων διεκδικήσεων. Οποιαδήποτε, μικρή έστω, έκφραση αλληλεγγύης απέναντί μας, θα έχει κίνητρο μονάχα το δικό τους συμφέρον. Ας μη ξεγελιόμαστε λοιπόν. Τέρμα οι ψευδαισθήσεις. «Αλλοίμονο σ’ όποιον δεν έχει νύχια να ξυστεί» όπως λέει η λαϊκή παροιμία.

Αλήθεια 5^η: Η μόνη ελπίδα για σωτηρία είναι στα δικά μας χέρια. Χωρίς διάθεση λυρισμού, θυμάμαι τα λόγια του μεγάλου Κρητικού, Νίκου Καζαντζάκη: «Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες». Για πρώτη ίσως φορά μετά την εποποιία του 1940-41, ο λαός μας έχει συλλάβει αυτό το μήνυμα και θέλει να προσπαθήσει ενωμένος. Αυτό προκύπτει και από το μεγάλο ποσοστό επιδοκιμασίας στην πρώτη περίοδο της κυβερνητικής προσπάθειας και κατά τη διαπραγμάτευση. Ο λαός, ανεξάρτητα από κομματική τοποθέτηση,  είναι έτοιμος να βάλει πλάτη και να υποστεί νέες θυσίες, αρκεί να έχει την ελπίδα ότι δεν θα πάνε στον βρόντο.
 
Η νέα Κυβέρνηση δείχνει καλές και ειλικρινείς προθέσεις. Στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της, εξέχουσα θέση κατέχει η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και η ανακούφιση των εξουθενωμένων πια λαϊκών στρωμάτων που έχουν ξεπεράσει το όριο της έσχατης φτώχειας. Χωρίς λεφτά στα ταμεία και χωρίς πρόσβαση στις αγορές και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι επιλογές μας είναι περιορισμένες.

Απαιτείται λοιπόν μια ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ, ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ με μοναδικό στόχο την επιβίωσή μας ως έθνος και ως κοινωνία, την ανάκτηση της εθνικής μας αξιοπρέπειας, τη δημιουργία κλίματος και συνθηκών για ανάπτυξη της οικονομίας, για παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, για εξαγωγές, για νοικοκυρεμένη διοίκηση και δίκαια κατανομή των φορολογικών βαρών και του παραγόμενου εθνικού πλούτου, για να μην εξαρτόμαστε από δανεικά που δεν μπορούμε να εξοφλήσουμε.

Για να συμβούν αυτά, απαραίτητες προϋποθέσεις είναι,
 
1) Οι πολιτικοί…

·         Να πάψουν να ενεργούν με βάση το προσωπικό και κομματικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην οικονομία και στον λαό.

·         Να δίνουν το καλό παράδειγμα ηθικού πολιτικού βίου, αποφεύγοντας κάθε εμπλοκή σε πελατειακές σχέσεις με οικονομικά και μιντιακά συγκροτήματα αλλά και με κομματαρχικούς παράγοντες και συνδικαλιστές που διεκδικούν «συνδιοίκηση» προς ίδιον όφελος.

·         Να είναι και να φαίνονται καλοί και υπεύθυνοι πολίτες, κρατώντας τα χρήματά τους στις ελληνικές τράπεζες και όχι σε ξένες, ιδιαίτερα δε, όχι κρυμμένα σε υπεράκτιες εταιρίες αποφεύγοντας τη φορολογία.

·         Να σέβονται και να πληρούν απολύτως τους κανόνες όχι μόνον του «έσχες» αλλά προ παντός του «πόθεν».

2) Η Κυβέρνηση…

·         Να επιβάλλει την εφαρμογή των παραπάνω και των άλλων κανόνων ηθικής και διαφάνειας του πολιτικού βίου, χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν, ακόμα και στα «πρωτοκλασάτα» στελέχη της, όπως δηλαδή κάνουν στις αναπτυγμένες και ευνομούμενες χώρες.

·         Να συντονίσει το κυβερνητικό έργο κατά τρόπο που θα εξασφαλίζει ενιαία αντιμετώπιση των δύσκολων, ομολογουμένως, προβλημάτων, προλαμβάνοντας ξεκάρφωτες, ασύνδετες και συχνότατα ανέφικτες εξαγγελίες των άπειρων αν και καλοπροαίρετων, έστω, Υπουργών της. «Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει».

·         Να επιδιώξει, κατά προτεραιότητα, συνεννόηση, συναίνεση και συνδέσμευση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, με κύριο κριτήριο την ανάγκη εθνικής επιβίωσης, με αμοιβαίες υποχωρήσεις, δημιουργώντας ένα ενιαίο μέτωπο έναντι των εταίρων και των άλλων δανειστών.

·         Να βρει επειγόντως modus vivendi με την αριστερά συνιστώσα, με βάση εθνικά κριτήρια, αναγνωρίζοντας όμως ότι διαφορές είναι ιδεολογικού χαρακτήρα, πράγμα δύσκολο, προλαμβάνοντας έτσι την καταστροφική διχόνοια και σύγκρουση.

·         Να βρει άμεση λύση σε δυο ωρολογιακές βόμβες που έχει στον κόρφο της:
α) Να συμμαζέψει τον αυτάρεσκο, αμετροεπή και αλλοπρόσαλλο Υπουργό Οικονομικών που προκαλεί τους πάντες με την θεατρινίστικη συμπεριφορά του και, αν χρειαστεί να τον αντικαταστήσει με κάποιον σοβαρό και υπεύθυνο όπως, π.χ., τον Δραγασάκη, τον Σταθάκη ή κάποιον άλλο.
β) Να συμμαζέψει – πράγμα δύσκολο - τον κυβερνητικό του εταίρο, τον ακραίο εθνικιστή Πάνο Καμμένο που ακροβατεί προκαλώντας αναίτιες εντάσεις στο Αιγαίο και παίζοντας ουσιαστικά, χωρίς να το καταλαβαίνει, το επεκτατικό παιχνίδι της Τουρκίας. Η εξωτερική πολιτική και η άμυνα της χώρας ασκείται με συνετή, εθνικά αξιοπρεπή στάση, αλλά όχι με προκλητικούς τσαμπουκάδες εκεί που δεν χρειάζονται.

Εμείς οι πολίτες…

·         Να είμαστε πιο ενήμεροι, πιο υπεύθυνοι, πιο ενεργοί, να ελέγχουμε τους ασκούντες την εξουσία, να προτείνουμε λύσεις και να δρούμε θετικά για την υλοποίησή τους. Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να καθόμαστε στον καναπέ και να κατηγορούμε τους άλλους που συχνά, όντως φταίνε, βγάζοντας την ουρά μας απ’ έξω.

·         Να κόβουμε και να ζητάμε αποδείξεις καταγγέλλοντας τη διαφθορά, την κλοπή του ΦΠΑ και του Φόρου Εισοδήματος που τελικά βγαίνει από την τσέπη μας. Ας σκεφτούμε: Αν το κράτος εισέπραττε όλον τον ΦΠΑ που τώρα υπεξαιρούν οι επιτήδειοι, θα είχαμε μεγάλα πλεονάσματα και δεν θα υποφέραμε την ταπείνωση να εκλιπαρούμε τους αδίστακτους δανειστές μας.

Τελικά, ας κοιταχτούμε όλοι στον καθρέφτη και ας κρίνουμε έντιμα τη συμπεριφορά μας ως δημόσιοι λειτουργοί, ως πολιτικοί, ως συνδικαλιστές, ως συνεταιριστές και ως πολίτες. Αν μας αρέσει, ας συνεχίσουμε. Αν όχι, ας την αλλάξουμε για να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια. Και… «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω»

Μήπως, με λάθος τρόπο, ερμηνεύουμε τη συμπεριφορά των Γερμανών;;

Σήμερα, το πολύ τις επόμενες λίγες μέρες, στο Eurogroup ή και στη Σύνοδο Κορυφής  κρίνεται η τύχη της Ελλάδος και ίσως της Ευρώπης. Το δίλημμα: Συμφωνία ή Grexit.

Παρά την προφανή ριζική αντίθεση στις διαπραγματευτικές θέσεις Ελλάδος και Γερμανίας, επιμένω στην πρόβλεψή μου ότι θα υπάρξει συμφωνία κάποιας μορφής.

Πρώτον, γιατί η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή. Είμαστε ουσιαστικά, αν και όχι νομικά, πτωχευμένοι και δεν έχουμε πρόσβαση στις χρηματαγορές.

Ας μη μας διαφεύγει ότι, στο προχθεσινό Eurogroup, και οι 18 Υπουργοί Οικονομικών είχαν αρνητική στάση απέναντί μας αναγκασμένοι να ευθυγραμμιστούν με τη γραμμή Βερολίνου.

Το υποτιθέμενο "Plan Β" (στήριξη από Ρωσία, Αμερική ή Κίνα) είναι ευσεβείς πόθοι αδαών. Ας θυμηθούμε τον Σαγγάριο, τη Σμύρνη, το 1945 και την Κύπρο το 1974)·

Δεύτερον, γιατί οι πιστωτές μας θα υποστούν τεράστια οικονομική ζημία. Το δημόσιο χρέος μας που είναι € 318 δισεκ., δεν είναι πια στα χέρια ιδιωτών δανειστών αλλά στα χέρια των εταίρων μας δηλαδή των φορολογουμένων πολιτών τους, ενώ το ένα τρίτο είναι στα χέρια των Γερμανών. Οι εταίροι πιστωτές μας, πέραν του μεγάλου οικονομικού ρίσκου, υπόκεινται σε τεράστιο πολιτικό ρίσκο. Ακόμα χειρότερα, ένα ενδεχόμενο Grexit απειλεί να προκαλέσει ντόμινο φυλλορροής  άλλων υπερχρεωμένων χωρών, ακόμα και διάλυση της Ευρωζώνης με πολύ αρνητικές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία..

Τρίτον, γιατί η γεωπολιτική κρίση στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου   (για την οποία ελάχιστα λέγονται) και τα συμφέροντα που διακυβεύονται δεν μπορούν να διασφαλιστούν χωρίς την Ελλάδα ως παράγοντα σταθερότητας.

Θα υπάρξει λοιπόν συμφωνία με αμοιβαίες παραχωρήσεις. Μια συμφωνία που δεν προοιωνίζεται και τόσο ευνοϊκή για τη χώρα μας με δεδομένα τα λάθη τακτικής,  τις υπερβολές και τους άστοχους τσαμπουκάδες πριν και κατά τη διαπραγμάτευση.

 

Ας τα δούμε όμως όλα αυτά υπό το πρίσμα της αδικαιολόγητα άτεγκτης συμπεριφοράς της Γερμανικής ηγεσίας ακόμα και μετά τη σχεδόν πλήρη υποχώρησή μας από τις αρχικές θέσεις μας, τους άλλους εταίρους και την ΕΚΤ να δέχονται τη νέα μας πρόταση και τον Πρόεδρο Ντάισελμπλουμ να μαλακώνει αφού «έγινε το δικό του» και πήρε εκδίκηση για τη δημόσια προσβολή που είχε υποστεί στην Αθήνα.

Η σκληρά αδιάλλακτη στάση του Σόιμπλε, με την πρόδηλη ευλογία της Καγκελαρίου Μέρκελ, δεν μπορεί να εξηγηθεί με τη συμβατική λογική και ούτε με την παραδοσιακή κουλτούρα των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν είναι πασίδηλο ότι η στυγνή πολιτική λιτότητας που έχουν επιβάλει, είναι καταστροφική, όχι μόνο για μας αλλά για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης (4 εκατομμύρια Έλληνες και 12 εκατομμύρια Γερμανοί εξαθλιώνονται κάτω από το όριο της φτώχειας).
 

Επιτρέψτε μου λοιπόν να προτείνω τη δική μου ερμηνεία, με τη ελπίδα και την ευχή να κάνω λάθος:

Οι Γερμανικές πολιτικές ηγεσίες, διαχρονικά, διακατέχονται από εμμονές που, κατά καιρούς αγγίζουν τα όρια της ψύχωσης, να επιβάλουν την κυριαρχία τους με όποιο τρόπο, στην Ευρώπη και πέραν αυτής. Οι ήττες και οι ταπεινώσεις που υπέστησαν στους δύο παγκοσμίους πολέμους, αφού πρώτα αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα, όχι μόνο δεν φαίνεται να τους συνέτισαν αλλά τους πείσμωσαν περισσότερο. (Σημ.: Πιστέψτε με, προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός και να μην εγκαλώ όλους τους Γερμανούς πολίτες, παρά τις τραυματικές εμπειρίες που βίωσα στην ναζιστική κατοχή: Ολοκαύτωμα του χωριού μου, μαζικές εκτελέσεις αμάχων, και στην τρυφερή ηλικία των 10 ετών,  είδα να εκτελείται δίπλα μου ο οχτάχρονος παιδικός μου φίλος Στεφανής).

Υποψιάζομαι λοιπόν ότι Μέρκελ και Σόιμπλε και οι συν αυτοίς, υποσυνείδητα ίσως (δεν είμαι και ψυχολόγος), επιδιώκουν τη ρεβάνς. Αυτό που δεν κατάφεραν με τα όπλα και την ωμή βία στα δύο Ράιχ, την πλήρη υποταγή της Ευρώπης,  το προσπαθούν τώρα με έναν ακήρυχτο οικονομικό πόλεμο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Έναν πόλεμο πολύ πιο επικίνδυνο και πιο ύπουλο από τους προηγούμενους. Πιθανόν και το εύχομαι να είναι λάθος η εκτίμησή μου, αλλά ας το έχουμε κατά νουν και εμείς και οι άλλοι Ευρωπαίοι όταν συναλλασσόμαστε μαζί τους.

Υ.Γ.: Στην επικίνδυνη αυτή καμπή της ιστορίας μας, μαζί με τους θανάσιμους κινδύνους που μας απειλούν, προέκυψε και κάτι καλό: Ορθώνοντας το ανάστημά της η νέα Κυβέρνηση, κατάφερε να συσπειρώσει τον Ελληνικό λαό που, βάζοντας πλάτη στην εθνική προσπάθεια, με βελτιωμένο φρόνημα, ανακτά τη χαμένη αξιοπρέπειά του και αυτό θα της το χρωστάμε.

Αν μάλιστα κατορθώσουμε, Κυβέρνηση  και πολίτες να συμπαρασύρουμε και άλλες χώρες (και υπάρχουν θετικά σημάδια γι’ αυτό), σε ένα κοινό αγώνα για μια Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών και όχι των τραπεζών και των δανειστών και για τη δικαίωση του οράματος των ιδρυτών της, ακόμα καλύτερα. Γένοιτο…!!!     

Ανορθόδοξο αλλά όχι παράλογο συμπέρασμα…

Διακινδυνεύω μια πρόβλεψη και μη βιαστείτε να με βγάλετε τρελό: Με την Ευρωζώνη θα υπάρξει λύση. Το μεγάλο πρόβλημα θα προκύψει «εντός των τειχών», εδώ στην Ελλάδα.
Εξηγούμαι λοιπόν: Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μακρά ιστορία δημιουργίας εσωτερικών κρίσεων, συγκρούσεων και φαινομενικών αδιεξόδων αλλά, με διαβούλευση, διάλογο και αμοιβαίες υποχωρήσεις, πάντα καταλήγουν σε συμφωνία. Βέβαια, συνήθως οι αδύναμες χώρες κάνουν τις περισσότερες υποχωρήσεις και οι ισχυρές πολύ λιγότερες.
Στην περίπτωση της διαχείρισης της κρίσης του ελληνικού χρέους, τα πράγματα περιπλέχθηκαν αδικαιολόγητα.

Χωρίς να είμαι «Ευρωπολόγος», με βάση την κοινή λογική, κάνω τις εξής εκτιμήσεις, για ό,τι αξίζουν:

Οι μεν Γερμανοί, με τη διαχρονική εμμονή τους να κυριαρχούν στην Ευρώπη με το όποιο κόστος, συνεχίζουν την καταστροφική πολιτική της στυγνής λιτότητας, αρνούμενοι να καταλάβουν ότι αυτό θα οδηγεί σταθερά την Ευρώπη σε αποπληθωρισμό, βαθύτερη ύφεση και ανεργία που τελικά θα πλήξει και τα δικά τους, στενά και κακώς εννοούμενα συμφέροντα. Αγνοούν δε και την προφανή και επείγουσα ανάγκη να υποστηριχθεί η ανάπτυξη και η ελάφρυνση των βαρών των ταλαιπωρημένων λαϊκών στρωμάτων.
Δυστυχώς, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, εκμεταλλευόμενοι και τα δικά μας λάθη, έχουν κατορθώσει να υποτάξουν και να συσπειρώσουν γύρω τους, όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, ακόμα και του Νότου που θα περίμενε κανείς να είναι με το μέρος μας. Με το όχι άδικο επιχείρημα ότι δανειστήκαμε από όλους αυτούς πολλά χρήματα που σπαταλήσαμε και αδυνατούμε να επιστρέψουμε, έχουν δημιουργήσει μεγάλη συσπείρωση δυσφορίας κατά της Ελλάδος     

Από την άλλη πλευρά, εντός της χώρας μας, η λαϊκή εντολή στις εκλογές της 25^ης του Γενάρη έδωσε το δικαίωμα και την υποχρέωση στη νέα Κυβέρνηση να ορθώσει ανάστημα ανυψώνοντας το φρόνημα των ταπεινωμένων Ελλήνων οι οποίοι, τώρα, ανακτούν τη χαμένη εθνική τους αξιοπρέπεια και που στη συντριπτική τους πλειονότητα, εγκρίνουν και υποστηρίζουν τη νέα Κυβέρνηση.
Αλλά με ποιό κόστος; Η άκριτη προεκλογική παροχολογία και οι πατριωτικές κορώνες που απευθύνονταν στο συναίσθημα παρά στη λογική, εγκλώβισαν  την κυβέρνηση σε έναν αδιάλλακτο διαπραγματευτικό μονόδρομο αφαιρώντας της κάθε περιθώριο ευελιξίας. 
Αν και είναι εντελώς θεμιτό να ξεκινήσει κανείς τη διαπραγμάτευση απαιτώντας τα πάντα, πρέπει να έχει επιλέξει εκείνα που είναι έτοιμος να παραχωρήσει για να ενθαρρύνει τον συνομιλητή να κάμει και εκείνος παραχωρήσεις προς την κατεύθυνση δίκαιης και κοινά αποδεκτής λύσης.
Αντ’ αυτού, υιοθετήσαμε μια ακραία και άκαμπτη γραμμή, αρνούμενοι να δεχτούμε οποιαδήποτε συζήτηση και χωρίς να προβάλουμε τις θέσεις μας με τεκμηριωμένα πολιτικά αλλά και οικονομικά επιχειρήματα. Δεν κατάλαβαν οι εκπρόσωποί μας (κυρίως ο εξής… ένας) ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει, ότι δεν είμαστε ακόμα στην περίοδο της επανάστασης του ΄21 και ότι με περίτεχνες διαλέξεις και «θεωρίες παιγνίων», όχι μόνο δεν πείθονται οι πρακτικοί έως κυνικοί Ευρωπαίοι αλλά, αντίθετα, αντιδρούν πολύ αρνητικά.
Σαν αποτέλεσμα, φτάσαμε στη χθεσινή ρήξη στο Eurogroup. Κυριαρχεί ήδη απογοήτευση, σύγχυση και πανικός που αγγίζει τα όρια της υστερίας. Στα τηλεοπτικά παράθυρα είναι διάχυτο το αίσθημα ότι η καταστροφική χρεοκοπία είναι προ των πυλών.
Εκτιμώ ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Όχι μόνο γιατί, από οικονομική άποψη, αυτό το σενάριο δεν συμφέρει κανέναν. Ούτε την Ελλάδα, ούτε τη Γερμανία, ούτε καμιά άλλη Ευρωπαϊκή χώρα αλλά ούτε και την παγκόσμια οικονομία. Υπάρχει επίσης και το «γεωπολιτικό πρόβλημα» σε μια περιοχή για τη σταθερότητα της οποίας η Ελλάδα καλείται να παίξει σημαντικό ρόλο. Αυτό είναι προφανές και δεν χρειάζεται ανάλυση. Άρα, ΛΥΣΗ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ με αμοιβαίες υποχωρήσεις..

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ΣΕ ‘ΜΑΣ. Το τι δηλαδή θα συμβεί όταν ο Πρωθυπουργός επιστρέψει με μια υπογεγραμμένη συμφωνία την οποία θα χρειαστεί να παρουσιάσει στο εσωτερικό της χώρας.
Παρά την κάποια ωρίμανση των πολιτών, απότοκο του προβληματισμού από την τρέχουσα περιπέτεια, ο λαός θα αντιδράσει στη διάψευση των υπέρμετρων προσδοκιών που του δημιουργήθηκαν. Καθόσον αφορά τα κόμματα της αντιπολίτευσης, μάλλον ζουν ακόμα στο… χθες.

Φοβούμαι όμως ότι τα χειρότερα θα προέλθουν από μέσα από το κυβερνητικό σχήμα. Κυβερνητικός εταίρος ένας αρχηγός (ο Π. Καμμένος) και ένα κόμμα, τοποθετημένο «στα δεξιά της Δεξιάς» και από την άλλη, Υπουργοί και Βουλευτές (Λαφαζάνης, κ.ά.) της συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ που είναι τοποθετημένη «στα αριστερά της Αριστεράς». Όλοι αυτοί έχουν εκφραστεί για καίρια ζητήματα, κατά απόλυτο και αδιάλλακτο εθνικιστικό ή και ακροαριστερό τρόπο. ΤΟΤΕ, ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΑ… Και ο Θεός της Ελλάδος και, ελπίζω, οι Έλληνες πολίτες να βάλουν το χέρι τους.  

Συλλογική Λύτρωση ή Συλλογικό Χαρακίρι;

Του Νίκου Ε. Σκουλά, το βράδυ της 11^ης Φλεβάρη 2015

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, συνεδριάζει το Eurogroup σε μια πρώτη προσέγγιση στο  ελληνικό οικονομικό πρόβλημα με τη νεοεκλεγείσα κυβέρνησή μας να παρουσιάζει τις προτάσεις της. Δεν περιμένουμε να προκύψουν τελικά συμπεράσματα ούτε και αποφάσεις, απόψε. Η συνάντηση θα έχει μάλλον διερευνητικό χαρακτήρα.

Οι δύο πλευρές, εμείς και όλοι οι άλλοι (δηλαδή η Γερμανία) θα καταθέσουν, μάλλον μαξιμαλιστικά, τις θέσεις και τα επιχειρήματά τους, πριν αρχίσει η ουσιαστική διαπραγμάτευση σε μια προσπάθεια εξεύρεσης κοινού τόπου – χρυσής τομής. Παρά τις εκατέρωθεν ακραίες «ρητορείες», στόχος και των δύο πλευρών θα είναι να κάνουν όσο το δυνατό λιγότερες παραχωρήσεις.

Ενδεχόμενο ναυάγιο δεν συμφέρει κανέναν. Όλοι έχουν να χάσουν περισσότερα ή λιγότερα. Για μας θα είναι καταστροφικό αλλά και για την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωζώνη και τους πιστωτές μας, μεγάλη ζημιά.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε για καλό σκοπό που όμως δεν επαληθεύτηκε. Στην πράξη, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Αντί να γίνει Ομοσπονδιακό Κράτος (όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες) με κοινή οικονομική και εξωτερική πολιτική, παρέμεινε απλά μια Ομοσπονδία Κρατών, μια νομισματική ένωση και ζώνη ελευθέρου εμπορίου, στην οποία οι ισχυρότερες οικονομικά χώρες υποδουλώνουν και εκμεταλλεύονται τις πιο αδύναμες χώρες και τους λαούς τους.

Οι πιστώτριές μας χώρες της Ευρωζώνης που κρατούν στα χέρια τους το μέγιστο μέρος του δημόσιου χρέους μας, σε περίπτωση που πτωχεύσουμε και νομικά (στην ουσία είμαστε ήδη πτωχευμένοι) θα υποστούν τεράστια οικονομική ζημία, την οποία θα κληθούν να καλύψουν οι πολίτες τους και αυτό δεν το αντέχουν – και το ξέρουν καλά. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο μπορεί να προκαλέσει το ντόμινο της διάλυσης της Ευρωζώνης η οποία αντιμετωπίζει ήδη προβλήματα αποπληθωρισμού και ανεργίας, ως αποτέλεσμα της εμμονής στην ακραία πολιτική λιτότητας.

Οι Ευρωπαίοι φαίνεται να αρχίζουν να το αντιλαμβάνονται αυτό και υπάρχουν ήδη φωνές εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης που ζητούν αναθεώρηση αυτής της πολιτικής. Αυτό συμβάλλει στη δημιουργία μιας ευνοϊκής συγκυρίας που μπορούμε να αξιοποιήσουμε ως διαπραγματευτικό επιχείρημα. Ένα πρόσθετο στοιχείο είναι η άνοδος των «Ευρωσκεπτικιστών» (Λεπέν, Γκρίλιο, κ.ά.)

Μετά το δίλημμα των διπλών εκλογών του 2012, με πρωτοβουλία των Γερμανών, οι Ευρωπαίοι ανέπτυξαν ένα plan B, για την ελαχιστοποίηση των αρνητικών επιπτώσεων ενδεχόμενου GREXIT (έξοδος από το Ευρώ). Το φημολογούμενο δικό μας Plan B, η προσφυγή στις ΗΠΑ, στη Ρωσία ή και στην Κίνα για δανεισμό, δεν είναι καλή ιδέα γιατί οι χώρες αυτές δεν εμπνέονται από αίσθημα «αλληλεγγύης» αλλά ενεργούν με γνώμονα τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα. Δανείζουν στο εθνικό  τους νόμισμα και, μετά την αναπόφευκτη υποτίμηση του δικού μας νέου νομίσματος, θα βρεθούμε σε πολύ χειρότερη κατάσταση.

Εμείς έχουμε λοιπόν να χάσουμε πολλά περισσότερα. Ίσως τα πάντα. Γι’ αυτό, σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή της ιστορίας μας που διακυβεύεται η επιβίωσή μας ως έθνος και ως λαός, είναι επείγουσα ανάγκη να ξανασκεφτούμε, με ρεαλισμό και σύνεση, να καταγράψουμε αντικειμενικά τα στοιχεία που συνθέτουν την κατάστασή μας και, με βάση αυτά, να κάνουμε τις επιλογές μας και να καθορίσουμε ψύχραιμα τη στάση μας.

Για την κατάσταση στην οποία περιήλθαμε, φταίνε βέβαια και οι δανειστές μας που μας «διευκόλυναν» χάριν του κακώς εννοούμενου συμφέροντός τους, αλλά φταίμε πρωτίστως εμείς (πολιτικοί, τράπεζες, δημόσια διοίκηση, συνδικαλιστές και πολίτες) γιατί δανειστήκαμε τεράστια ποσά τα οποία κατασπαταλήσαμε, γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορέσουμε να τα αποπληρώσουμε.

Αντί δε να ψάξουμε τα αίτια, να κάνουμε διορθωτικές αλλαγές, και να τιμωρήσουμε, πολιτικά ή και ποινικά, αυτούς που δημιούργησαν την κρίση, τιμωρούμε αυτούς που κλήθηκαν να τη διαχειριστούν (συγχωρούμε τον εμπρηστή και τιμωρούμε τον πυροσβέστη).

Ελπίζω να μην επιφυλάξουμε την ίδια τύχη και στη νέα Κυβέρνηση που μόλις εκλέξαμε. Προσπαθούν με ειλικρίνεια και πατριωτικό πάθος. Ξεκίνησαν με μερικά καλά πρώτα βήματα. Το πιο σημαντικό είναι ότι όρθωσαν ανάστημα και βοήθησαν να αποκατασταθεί το εθνικό μας φρόνημα και η εθνική μας υπερηφάνεια. Το είχαμε ανάγκη.

Βέβαια, άπειροι όντες, υποσχέθηκαν υπερβολικά πράγματα για την υλοποίηση των οποίων δεν υπάρχουν και δεν φαίνεται να υπάρξουν χρήματα. Μακάρι να τα βρουν τα χρήματα και να ανταποκριθούν στα εξαγγελθέντα.

Έχω ήδη δηλώσει πως δεν τους ψήφισα. Αλλά είναι η Κυβέρνησή μας που προσπαθεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση και το μνημόνιο. Είμαι έτοιμος να βάλω πλάτη και ελπίζω το ίδιο να πράξουν όλοι οι συνΈλληνες. Η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη που κανένα κόμμα μόνο του, έστω και με 70% πλειοψηφία (πολύ λιγότερο με 36%), δεν θα μπορούσε να τη διαχειριστεί με επιτυχία. Χρειάζεται μια εθνική πανστρατιά, όπως κάναμε σε ανάλογες  στιγμές θανάσιμης απειλής της εθνικής μας υπόστασης.

Τα περί κουρέματος ή άλλως πως «απομείωσης τους χρέους» (το ίδιο πράγμα είναι), το δόγμα του «χρωστάω αλλά δεν δίνω λογαριασμό» τα περί εμμονής  στη θέση να ικανοποιηθούν όλα μας τα αιτήματα χωρίς να είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε πειστικές διαβεβαιώσεις πως, μακροπρόθεσμα έστω, θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας, οδηγούν σε τοίχο, ίσως και στον γκρεμό.

Οι πιστωτές, επ’ ουδενί λόγω, δεν θα δεχτούν να διαγράψουν το χρέος μας. Πρώτον, διότι θα κληθούν να το καλύψουν οι φορολογούμενοι πολίτες τους και αυτό δεν πρόκειται να περάσει από τα Κοινοβούλια των πιστωτριών χωρών. (Γιατί, δηλαδή, θα πρέπει ο φτωχότερος από μας Σλοβάκος ή και ο Λιθουανός να πληρώσει την ασυνέπειά μας. Δεύτερον, γιατί, πέραν της συμπάθειας που εκδηλώνουν οι, κατά τα άλλα, φυσικοί μας σύμμαχοι οι Νοτιοευρωπαίοι,  όχι μόνο δεν συντάσσονται μαζί μας αλλά στέκονται αρνητικά απέναντί μας. Πορτογάλοι, Ισπανοί και Ιρλανδοί που κατάφεραν, με δικές τους προσπάθειες, να βγουν από το μνημόνιό τους, δεν δέχονται να εξαιρεθούν οι ασυνεπείς (εμείς δηλαδή). Τρίτον, φοβούνται ότι τυχόν χαριστικό κούρεμα του χρέους μας, θα προκαλέσει χιονοστιβάδα παρόμοιας απαίτησης από τις άλλες χρεωμένες χώρες.

Φαίνεται να υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις, πιο λογικές και πιο εφικτές όπως επιμήκυνση της περιόδου εξόφλησης και περίοδος χάριτος για παροχή ανάσας, ρύθμιση σε μικρότερες δόσεις και χαμηλά επιτόκια σε συνδυασμό με πραγματική δική μας δέσμευση και σχέδιο για ριζική μείωση της φοροδιαφυγής και διαφθοράς,  μείωση της σπατάλης (και όχι των μισθών και των συντάξεων), αποκάλυψη και αμείλικτο χτύπημα των πάσης μορφής «λιστών» (δηλαδή των «ληστών») και βεβαίως αλλαγή πολιτικής και πέρασμα από τα εξωπραγματικά πρωτογενή πλεονάσματα και τη στυγνή λιτότητα στην ανάπτυξη με τη στήριξη ενός νέου, ελληνικού παραγωγικού μοντέλου.

Ο Τσίπρας, ο Δραγασάκης και ο Σταθάκης προσπαθούν με σοβαρότητα και σύνεση, με μελετημένη διαπραγματευτική στρατηγική αλλά και με σεβασμό προς τους συνομιλητές και τους θεσμούς που εκπροσωπούν. Ας τους στηρίξουμε.
Η λεγόμενη «αριστερή συνιστώσα» ουρανοβατεί εξαγγέλλοντας πράγματα πολλά από τα οποία, προφανώς, δεν μπορούν να υλοποιηθούν.
Ελπίζω να μην προκαλέσει, αθέλητα, κάποιο «ατύχημα» που δεν θα αντέξουμε.
Ο Βαρουφάκης μιλάει πολύ. Συμπεριφέρεται με έπαρση και έχει πάρει σοβαρά τον ρόλο του «εθνικού σούπερ σταρ» εκτοξεύοντας κορώνες εκεί που δεν χρειάζονται και δεν κάνουν καλό. Αναφέρεται στους συνομιλητές του ως «αντιπάλους» και κάποιους τους προσβάλει δημοσίως. Ας τον συμμαζέψει ο Πρωθυπουργός πριν προκαλέσει ζημιά.

Η οικονομική διπλωματία απαιτεί μελετημένη στρατηγική, κόκκινες, αδιαπραγμάτευτες αλλά εφικτές γραμμές αλλά και δευτερεύουσας σημασίας αιτήματα που είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε για να κερδίσουμε τα μείζονα με διακριτικότητα, και σεβασμό του συνομιλητή μας. Η διαπραγμάτευση είναι μια διαδικασία από την οποία όλοι πρέπει να βγουν νιώθοντας κερδισμένοι (win/win). Αλλιώς αποτυγχάνει. Κα σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση δεν έχουμε περιθώριο να αποτύχουμε.

Και εμείς οι πολίτες, αν και το έχουμε ανάγκη, ας πάψουμε να λειτουργούμε με βάση μόνο το συναίσθημα ικανοποιώντας έτσι το πληγωμένο μας φιλότιμο. Ας πάψουμε να χειροκροτούμε και να πανηγυρίζουμε κάθε φορά που πετάει βεγγαλικά κάποιος «Ελληνάρας» πολιτικός. Ας στηρίξουμε τους ηγέτες που με σύνεση, ρεαλισμό και σοβαρότητα αγωνίζονται για το συμφέρον της πατρίδας και της κοινωνίας. Μόνο ενωμένοι σε μια κοινή εθνική προσπάθεια μπορούμε αποφύγουμε τον γκρεμό, να κερδίζουμε το μέλλον μας και την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Ο Περουβιανός νομπελίστας Μάριο Βάργκας Λιόσα μας προειδοποιεί να είμαστε προσεκτικοί για να μη διαπράξουμε «συλλογικό χαρακίρι». Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε τη «συλλογική εθνική λύτρωση».