Η αναμενόμενη μάχη μηχανισμών, με προφανείς προσωπικούς στόχους και κίνητρα, ξέσπασε στο ΚΙΝΑΛ και απειλεί να διαλύσει το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κίνημα που ίδρυσε ο μεγάλος ηγέτης μας Ανδρέας Παπανδρέου. Εμείς που εμπνευστήκαμε από το όραμά του και αγωνιστήκαμε μαζί του αλλά και η νέα γενιά, θα το επιτρέψουμε;;;
Αγαπητοί φίλοι και αγαπητές φίλες.
1. Πριν από ακριβώς δύο χρόνια, στις 3 Οκτωβρίου 2019, έστειλα το παρακάτω μήνυμα ως εμπιστευτικό ΤΟΤΕ, σε περιορισμένο αριθμό στελεχών του ΚΙΝΑΛ και του ΚΙΔΗΣΟ, (μια και το ΠΑΣΟΚ είχε χαρακτηριστεί αναχρονιστικό από την τότε εκλεγμένη ηγεσία) ζητώντας αναστοχασμό και πολιτικό διάλογο για τις εξελίξεις σ’ αυτό που ονομάζαμε Δημοκρατική Παράταξη αλλά και στο ευρύτερο πολιτικό σύστημα.
2. Δεν υπήρξε καμία ανταπόκριση. Ίσως γιατί δεν το διάβασαν, ή το διάβασαν και θεώρησαν ότι δεν τους αφορούσε.
3. ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΦΙΑΣΚΟ στην Κεντρική Επιτροπή, θεωρώ καθήκον μου να το κοινοποιήσω όσο κι αν αυτό με πικραίνει και να σας ζητήσω να το μοιραστείτε και να το συζητήσετε με τους φίλους που εσείς επιλέγετε αλλά και ΑΝ ΤΟ ΚΡΙΝΕΤΕ ΧΡΗΣΙΜΟ, ΝΑ ΔΡΑΣΕΤΕ ΘΕΤΙΚΑ και όχι διχαστικά.
Η κατάσταση, κατά τη γνώμη μου, είναι κρίσιμη και ίσως να μην υπάρξει άλλη ευκαιρία.
« 3 Οκτωβρίου 2019
Χωρίς προσχήματα και ωραιoποιήσεις…
Το ΚΙΝΑΛ, ως εκφραστής του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου, απειλείται με εξαφάνιση. - Θα το επιτρέψουμε;;
Το σημείωμα αυτό, το απευθύνω στους συντρόφους και τις συντρόφισσες με τους/τις οποίους/ες συμπορευτήκαμε σε μια μακρά περίοδο (55 και πλέον ετών) στο πλαίσιο του ΠΑΚ, του ΠΑΣΟΚ, του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών και, πιο πρόσφατα, του Κινήματος Αλλαγής (ΚΙΝΑΛ), υπηρετώντας τις αρχές και τις αξίες που μας κληροδότησε ο μεγάλος ηγέτης και εμπνευστής μας Ανδρέας Παπανδρέου.
Είναι μάλλον μακροσκελές αλλά απαραίτητο λόγω της σοβαρότητος του θέματος όπως τουλάχιστον το εκλαμβάνω εγώ. Είναι μια κραυγή αγωνίας και ένα καμπανάκι αφύπνισης για τους κινδύνους που απειλούν άμεσα την ύπαρξη του Κινήματός μας. Στο Φθινόπωρο του βίου μου, θεωρώ ιερό χρέος μου να απευθύνω αυτό το - ομολογώ – συναισθηματικά φορτισμένο μήνυμα, υποσχόμενος ότι θα είναι το τελευταίο μου πάνω σ’ αυτό το θέμα. Αν το βρείτε ενοχλητικό, συγχωρήστε με, αλλά σας παρακαλώ, διαβάστε το ως το τέλος.
Είναι ένα έντονα κριτικό όσο και αυτοκριτικό σημείωμα για την παράταξη που προσπάθησα να υπηρετήσω. Στόχος να προκληθεί κάποιος αναστοχασμός για την πορεία μας που, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι καθόλου καλή. Κατανοώ ότι κάποιοι έως πολλοί από σας θα ενοχληθούν. Είναι η συμβολή μου στον διάλογο που, πιστεύω ότι επείγει. Εάν διαφωνείτε μαζί μου, καλώς! Ζητώ όμως να αναγνωρίσετε την ειλικρίνειά μου αφού κατά τη μακροχρόνια στράτευσή μου σ’ αυτή την παράταξη δεν ζήτησα και δεν δέχτηκα ποτέ αντίδωρο.
Το νέο πολιτικό τοπίο.
Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής κανενός ότι οι πρόσφατες εξελίξεις στο μετεκλογικό πολιτικό τοπίο της χώρας, σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις της 10ετούς οικονομικής κρίσης και την έντονη παρουσία των μεγάλων γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων στην περιοχή μας, δημιουργούν εξειρετικά δυσμενείς συνθήκες και σοβαρούς κινδύνους για την Ελλάδα αλλά και για το Προοδευτικό Κίνημα.
1. Υπάρχει συστηματική προσπάθεια διεμβολισμού και λεηλασίας του ΚΙΝΑΛ από ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία που μόλις αντάλλαξαν ρόλους ως κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση με προφανή θετικά αποτελέσματα και για τα δύο αυτά κόμματα.
2. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση, κατάφερε να δελεάσει πολλά στελέχη του ΚΙΝΑΛ με ελαστική πολιτική συνείδηση
προσφέροντάς τους υπουργικούς και άλλους θώκους. Για τους θεσιθήρες αυτούς, όπως αποκαλύφθηκε, το ιδιοτελές συμφέρον έχει απόλυτη προτεραιότητα έναντι της υποτιθέμενης ιδεολογίας τους. Μετά την εκλογική του ήττα, ο Αλέξης Τσίπρας, σε μια από τις συνήθεις «μεταμορφώσεις» του, μόλις παρουσίασε την Πολιτική Διακήρυξη τού υπό σύσταση Νέου Κόμματος σε «σοσιαλδημοκρατική» κατεύθυνση με προφανή στόχο να αλώσει περαιτέρω το ΚΙΝΑΛ, εμφανιζόμενος, με πολύ θράσος, ως «ο νέος Ανδρέας».3. Η Νέα Δημοκρατία, ακόμα πιο συντηρητική από ότι στο παρελθόν, με τον αέρα της εκλογικής νίκης, προχωρεί στην ακύρωση των λαϊκών κατακτήσεων και ταυτόχρονα επιχειρεί τη διεύρυνσή της προς το ΚΙΝΑΛ, προσφέροντας και εκείνη κυβερνητικούς θώκους σε γυρολόγους της «δημοκρατικής παράταξης» με αρκετή επιτυχία.
Η κατάσταση στο ΚΙΝΑΛ.
Το πρώτο μεγάλο σφάλμα
Το πρώτο και καθοριστικά μεγάλο σφάλμα των τότε συντρόφων που αποτελέσαν και το πρώτο Πολιτικό Συμβούλιο του Κινήματος Αλλαγής, παρά τις πιθανές καλές προθέσεις τους, ήταν ότι δεν συμφώνησαν και δεν συνδεσμεύτηκαν στις αρχές και τις αξίες του Κινήματος.
Η συνήθης ορθή πρακτική είναι ο ακριβής καθορισμός της ιδεολογικής φυσιογνωμίας του νέου φορέα, η πολιτική του ταυτότητα, ο προγραμματικός του λόγος και οι στόχοι του, με ταυτόχρονη δημόσια δέσμευση των πρωτεργατών.Το επόμενο αναγκαίο βήμα για τη νομιμοποίησή του, να είναι η έγκριση από τα μέλη και των οργανώσεων των εταίρων. Αυτό θα ήταν και δημοκρατικό και διαφανές. Μετά, έπονται όλα τα άλλα. Καταστατικές διαδικασίες, εκλογή ηγεσίας, όργανα, κ.λπ.
(Σημείωση: Συμμετείχα σε συνάντηση μεταξύ εκπροσώπων του ΠΑΚ και του ΠΑΜ στο Παρίσι, όταν επιχειρήσαμε να συστήσουμε το Εθνικό Συμβούλιο Αντιστάσεως κατά της χουντικής κατοχής. Προτάθηκε από τον τότε Πρόεδρο του ΠΑΜ ότι αρκεί να συνυπογράψουν οι δυο πρόεδροι. Ο αείμνηστος Ανδρέας απάντησε κατηγορηματικά: «Ο λαός δεν μας εμπιστεύεται πια εμάς τους πολιτικούς και δεν του αρκούν οι υπογραφές μας. Απαιτεί δημόσια προγραμματική δεσμευτική συμφωνία, αλλιώς δεν θα μας ακολουθήσει».
Δεν χρειάζεται φαντασία για να καταλάβουμε γιατί ναυάγησε η συνάντηση.
Με ανάλογη εξήγηση ο Αντρέας απέρριψε την πρόταση των στελεχών της Ένωσης Κέντρου όταν του προσφέρθηκε η προεδρία της).Είναι κανόνας απαράβατος πως για να γίνει αποδεκτό, να ευδοκιμήσει και να αποκτήσει δυναμική ένα πολιτικό και δή προοδευτικό, ριζοσπαστικό κίνημα, απαραίτητη αν και όχι επαρκής προϋπόθεση πρέπει να είναι μια γενικά αποδεκτή ιδεολογική πλατφόρμα, με ξεκάθαρο όραμα, αρχές, αξίες και στόχους που μπορούν να εμπνεύσουν και να δεσμεύσουν όλους όσους συμμετέχουν στο εγχείρημα αλλά και να πείσουν τους επιφυλακτικούς που δίκαια δυσπιστούν και παραμένουν πολιτικά άστεγοι αν και αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον.
Εμείς, δυστυχώς και πολύ βιαστικά μάλιστα, ξεκινήσαμε εντελώς ανάποδα. Κοινώς, «βάλαμε το κάρο μπροστά στο άλογο». Ένα άλογο που, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, ήταν και κουτσό. Το επεσήμανα τότε αλλά αυτό θεωρήθηκε ανασταλτική γκρίνια.
Η πανηγυρική εκλογή της κατά τα άλλα άξιας Φώφης Γεννηματά για την προεδρία του Κινήματος Αλλαγής από 212.000 μέλη και φίλους χαιρετίστηκε με αισιοδοξία, δημιουργώντας πολλές ελπίδες γιατί ανταποκρίθηκε στην διάχυτη απαίτηση της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης για ανασυγκρότηση και μαχητική παρουσία στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας.
Δυστυχώς, οι ελπίδες αυτές διαψεύστηκαν. Η ανομοιογένεια και οι διαφορετικές αντιλήψεις των «στελεχών;;» που συνέστησαν την αρχική ομάδα, οι προσωπικές φιλοδοξίες υπερίσχυσαν της πολιτικής μας ατζέντας και σύντομα οδήγησαν σε έριδες, κατ’ αρχάς συγκεκαλυμένες και σύντομα φανερές και απροσχημάτιστες.
Έφτασαν μάλιστα μέχρι σημείου να θέσουν υπό διωγμόν τον παγκοσμίως σεβαστό Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κατά τα τελευταία 13 χρόνια , τον Πρωθυπουργό του 44% Γιώργο Παπανδρέου, τον έναν απολύτως έντιμο, ανιδιοτελή πολιτικό που αυτοθυσιάστηκε αγόγγυστα, παίρνοντας επάνω του το κόστος της σωτηρίας της πατρίδας και κάνοντας τολμηρές μεταρρυθμίσεις. Τον άνθρωπο που στάθηκε μόνος όρθιος όταν πολλοί σύντροφοι που ο ίδιος τίμησε και ανέδειξε, τον εγκατέλειψαν και τον πρόδωσαν με αντάλλαγμα το βόλεμά τους σε κάποια καρέκλα.
Δημιουργήθηκαν αλληλοσυγκρουόμενες οπαδικές ομάδες, καθοδηγούμενες από επίδοξους αρχηγούς ενδεδυμένους με ιδεολογικό μανδύα. Η ενότητα και ο αγώνας με βάση κοινές αξίες και πολιτική ηθική, έδωσαν τη θέση τους στην εσωστρέφεια και την εξουδετέρωση του κατ’ όνομα πια συντρόφου.
Η λέξη «Κίνημα» είναι παράγωγο του «κινώ» που, για την περίπτωσή μας, μεταξύ άλλων, σημαίνει «έχω δυναμική, εμπνέω, υποκινώ, ενεργοποιώ τον λαό». Μ’ αυτή την έννοια, δεν είμαστε Κίνημα. Μας χαρακτηρίζει μια στατικότητα, μια προϊούσα συρρίκνωση. Τα μέλη και οι φίλοι μας δεν μας εμπιστεύονται πια. Είναι απογοητευμένοι και αποστασιωποιημένοι. Και όταν τα μέλη αδρανούν, επιπλέουν οι απολίτικοι και οι περαστικοί.
Βεβαίως υπάρχουν πολλά μέλη και στελέχη με καθαρή πολιτική σκέψη , αφοσίωση και όρεξη για δουλειά που όμως δεν αρκούν και που συχνά εμποδίζονται από άπειρους και μη ικανούς κατόχους των γραφείων. Υπάρχουν επίσης, δυστυχώς, και αρκετοί ακόμα που χωρίς πολιτική κατάρτιση ή και συνειδητότητα, βλέπουν το Κίνημα ως ευκαιρία προσωπικής ανέλιξης σε κάποιο κομματικό πόστο με τους στόχους του Κινήματος σε δευτερεύουσα προτεραιότητα.
Νουθεσίες προς επίδοξους ηγέτες και υποψήφια στελέχη του ΚΙΝΑΛ.
Μπροστά στα αδιέξοδα, είναι πια διάχυτη η διαπίστωση ότι πρέπει να στρατευτούμε, όλοι οι άνθρωποι του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου και ενωμένοι, με εσωτερική αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμό, να κινηθούμε προς τα μπρος για μια καλύτερη Ελλάδα που οραματιζόμαστε και μπορούμε να φτιάξουμε.
Σ’ αυτή την κρίσιμη φάση της πορείας μας, χρειαζόμαστε απολογισμό και αυτοκριτική στην παράταξή μας. Να εντοπίσουμε τα λάθη μας και να εκτιμήσουμε τις συνέπειές τους. Ο καθένας και η κάθε μια από μας. Ιδιαίτερα όσοι είχαμε κάποιο μικρό ή μεγάλο ρόλο και να αναλάβουμε δημόσια τις ευθύνες μας. Όχι μόνο των άλλων αλλά και, κυρίως τις δικές μας – συλλογικές και προσωπικές.
Είναι δείγμα πολιτικής ωριμότητας να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να διδασκόμαστε απ’ αυτά. Ακόμα και ο μεγάλος Ανδρέας έκανε λάθος εκτιμήσεις – όχι σε αρχές και αξίες αλλά σε πρόσωπα που ανέδειξε σε στενούς συνεργάτες και στην πορεία τον (μας) πρόδωσαν. Ιδιαιτέρως ειδεχθής η συμπεριφορά όσων υπέκυψαν στη σαγήνη της νομής της εξουσίας και υπέπεσαν σε αδικήματα ενεργού διαφθοράς ή έστω την ανέχτηκαν. Κάποιοι απ’ αυτούς, χωρίς αιδώ, μας κουνάνε ακόμα το δάκτυλο.
Πολλοί εξ ημών, ιδίως όσοι ενταχθήκαμε στον αγώνα κατά το απώτερο παρελθόν, έχουμε την τάση να κολλάμε σ’ αυτό το παρελθόν. Αν και η ρωμαντική προσκόλληση στο παρελθόν είναι κατανοητή, ίσως δεν είναι πάντα παραγωγική. Οι συνθήκες έχουν αλλάξει και τα προβλήματα πιθανώς διαφορετικά. Ας κρατήσουμε λοιπόν την ανάμνηση αλλά ας επικεντρωνόμστε στο παρόν και στο μέλλον.
Όλα τα μέλη και οι φίλοι μας πρέπει να κατανοήσουμε επί τέλους ότι η ενασχόλησή μας με τα κοινωνικά δίκτυα, από μόνη της, οι αμοιβαίες φιλοφρονήσεις και οι ενθουσιώδεις κορώνες για το προοδευτικό κίνημα - με οποιαδήποτε ταμπέλα – δεν μπορεί να είναι υποκατάστατο για την ενεργό πολιτική δράση μέσα στην κοινωνία και την αντιμετώπιση των προβλημάτων του λαού που υποφέρει.
Τώρα πια γνωρίζουμε. Είδαμε ποιοι εξαργύρωσαν αγώνες που έκαναν ή, ακόμα χειρότερα, που δεν έκαναν. Λαθρεπιβάτες και ριψάσπιδες, Να κρίνουμε τον βίο και την πολιτεία όσων από εμάς άσκησαν εξουσία ή διαχειρίστηκαν κομματικά αξιώματα. Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι στις τάξεις μας που δίνουν προτεραιότητα ο καθένας στο δικό του αφήγημα το οποίο υπαγορεύεται από τις προσωπικές του φιλοδοξίες, αδιαφορώντας για το κοινό μας όραμα.
Ο λόγος μας πρέπει να είναι σε αρμονία με τις πράξεις μας. Δεν αρκούν οι περισπούδαστες αναλύσεις. Αντίθετα, ως «καλόηχες σοφιστείες», μπορεί και να μας αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά προβλήματα ωραιοποιώντας την πικρή αλήθεια.
Μπροστά στους κινδύνους που μας απειλούν με αφανισμό,ήρθεν η ώρα να αφυπνιστούμε και να δράσουμε ενωμένοι και με συντονισμό. Και η αναγκαία πολιτική αφύπνηση δεν μπορεί να γίνει με αδρανείς οπαδούς αλλά μόνον με ενήμερους και ενεργούς πολίτες.
Οποιαδήποτε ολιγωρία, μοιραία θα αποβεί εις βάρος του Κινήματος του Δημοκρατικού Σοσιαλιασμού και της χώρας.
Και η ευθύνη θα μας βαρύνει όλους – ατομικά και συλλογικά.»
Νίκος Εμμ. Σκουλάς
