ΕΧΟΥΜΕ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ: ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ

… και ο Ομπάμα δεν μπορεί να μας σώσει παρά τις αγαθές του προθέσεις

 

 

 

Συγκινητική και, πιστεύω, ειλικρινής η χθεσινή ομιλία του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα Ήταν ένας ύμνος στην Ελλάδα και στη Δημοκρατία. Έχει την άυλη έστω επικοινωνιακή αξία της σε μια περίοδο κατά την οποία η εικόνα της Ελλάδας είναι βαριά τραυματισμένη εν μέσω μάλιστα σκληρών διαπραγματεύσεων με τους πιστωτές μας.
Ανάμεσα στα θετικά της επίσκεψης είναι το γεγονός ότι επέλεξε τη χώρα μας για να εκφωνήσει την αποχαιρετιστήρια ομιλία του, με την οποία έστειλε ένα ισχυρό μήνυμα στήριξης στην Ελλάδα ζητώντας την απομείωση του χρέους και εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του δυτικού κόσμου στην γενέτειρα των ιδεωδών της Δημοκρατίας, η ανάδειξη των αρετών των σύγχρονων Ελλήνων - φιλοξενία, φιλότιμο - αλληλεγγύη στους πρόσφυγες κ.λπ.
Για το προσφυγικό, είπε χαρακτηριστικά:  «Ποτέ άλλοτε στον κόσμο δεν έχουμε δει τέτοια συμπόνια προς τους πρόσφυγες, όπως στην Ελλάδα. Η γενναιοδωρία των Ελλήνων ενέπνευσε τον κόσμο. Η Ελλάδα δεν μπορεί να επωμιστεί μόνη της το Προσφυγικό». Η μετάδοση ολόκληρης της Ομιλίας σ’ όλο τον κόσμο από τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα ασφαλώς θα συμβάλει στη βελτίωση της εικόνας μας και θα ενισχύσει σημαντικά τον τουρισμό μας.

 Ας μη βιαστούμε όμως να γιορτάσουμε. Η σκληρή περιπέτεια της χώρας μας με το υπέρογκο και μη βιώσιμο χρέος (που παραμένει € 323 δισεκ. παρά τους τόκους και το λίγο κεφάλαιο που πληρώνουμε με δανεικά) , το ΑΕΠ μειωμένο κατά 25%, τις στρατιές των ανέργων και τους νέους επιστήμονες που μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά, δυστυχώς δεν έληξε ακόμα και δεν θα λήξει σύντομα.
Οι δανειστές μας στο μέγιστο ποσοστό τους δεν είναι πια ιδιώτες. Με πονηρό τρόπο, κατάφεραν να μεταβιβάσουν την οφειλή μας από τα χέρια ιδιωτών στις εθνικές κυβερνήσεις που είναι υπόλογες σε πολίτες που γκρινιάζουν. Και ας μην ξεχνάμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα Ομόσπονδο κράτος (όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία κ.ά.) αλλά 28 ξεχωριστά εθνικά κράτη με διαφορετικές προτεραιότητες αφού η ΕΕ παραμένει μια Νομισματική Ένωση και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
 Το μέλλον μας λοιπόν είναι εξαιρετικά αβέβαιο.
Η επίσκεψη του Προέδρου Ομπάμα απέδωσε το μέγιστο που θα μπορούσαμε λογικά να περιμένουμε που, φυσικά δεν αρκεί. Όσοι επένδυσαν σε υπέρμετρες ελπίδες και έωλες προσδοκίες δοκίμασαν και θα συνεχίσουν να δοκιμάζουν μεγάλη απογοήτευση. Η αρνητική απάντηση της κυρίαρχης ευρωπαϊκής οικονομικής δύναμης, της Γερμανίας, δια του Σόιμπλε, ήταν άμεση. “Nein” (όχι).
Και τώρα, ώρα να προσγειωθούμε στην άχαρη πραγματικότητα. Η πικρή αλήθεια είναι ότι ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ Ο ΟΜΠΑΜΑ,΄(ούτε κανένας άλλος ξένος) όσο αγαθές κι αν είναι ο προθέσεις του. Εξάλλου, ας μη μας ξεφεύγει το γεγονός ότι ο Ομπάμα είναι Πρόεδρος της Αμερικής (της οποίας τα συμφέροντα υπηρετεί) και όχι της Ελλάδας.

 

Στον βαθμό που οι γεωστρατηγικές προτεραιότητες της χώρας του συμπίπτουν με τα δικά μας ζητούμενα μας υποστηρίζει με όση επιρροή μπορεί να διαθέτει ένας απερχόμενος Πρόεδρος, χωρίς όμως να βάζει το χέρι στην τσέπη. Κι ας μη μας διαφεύγει ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στο οποίο οι ΗΠΑ έχουν τεράστια επιρροή, επέβαλε τα σκληρά μέτρα λιτότητας που επιδεινώνουν την ύφεση και καθιστούν αδύνατη την ανάπτυξη.

 

Κρατώ δυο αναφορές από την Ομιλία του Προέδρου Ομπάμα που μας αφορούν άμεσα και με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο:
α. Αυστηρή λιτότητα και ανάπτυξη δεν πάνε μαζί και όπου δοκιμάστηκε αυτή η συνταγή απέτυχε παταγωδώς.

 

β. Ο πιο σημαντικός τίτλος δεν είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας  ή  Πρωθυπουργός.  Είναι ...... Πολίτης. Επιτρέψτε να προσθέσω: Ενεργός Πολίτης.

Κάποιοι από μας τα λέμε αυτά επί αρκετά χρόνια, με αποτέλεσμα να θεωρούμαστε από πολλούς από «ρομαντικοί » έως «γραφικοί». Τώρα μπορούμε να τα λέμε με προεδρική σφραγίδα.

 

Και τώρα τί;; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ από την κρίση και να αντιμετωπίσουμε τις εξωτερικές απειλές αν δεν αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο που σκεφτόμαστε και πράττουμε. Να γίνουμε Ενεργοί πολίτες (όχι πολίτες του καναπέ και της καφετέριας), να ενημερωνόμαστε, να ελέγχουμε την εξουσία και τη γραφειοκρατία, να αμφισβητούμε  να προτείνουμε και να δρούμε σε καθημερινή βάση ομαδικά, συντονισμένα  και αποτελεσματικά. Προφανώς δεν αρκεί να ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια ή οπότε γίνονται πρόωρες εκλογές και, ακόμα χειρότερο, να απέχουμε από τις εκλογές. Και κάτι ακόμα: Να βάλουμε κάποια κριτήρια για τις επιλογές μας σε κομματικά προγράμματα και πρόσωπα. Όχι αυτόν/την που μας κάνει το ρουσφέτι ή καλύπτει την παρανομία μας, αλλά τον έντιμο, ανιδιοτελή και ικανό πολιτικό με προδιαγραφές… Καλού Πολίτη.

Αλλιώς, ας μη ελπίζουμε για τίποτε στο παρόν ή στο μέλλον.