Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

Πρωτογενές Πλεόνασμα και Διάγγελμα για κοινωνικές παροχές: Μποναμάς ή Πολιτική Απάτη;;


Το έχω ξαναγράψει: Πρωτογενές πλεόνασμα υπάρχει όταν το κράτος έχει περισσότερα έσοδα παρά έξοδα και τα έσοδα αυτά δεν προκύπτουν από δανεισμό.

Τώρα όμως που το κράτος έχει ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις προς ιδιώτες και επιχειρήσεις ύψους 6,5 δισεκατομμυρίων Ευρώ που παρακρατεί και δεν πληρώνει, πώς μπορεί η ο Πρωθυπουργός να μιλά για Πρωτογενές Πλεόνασμα εξαπατώντας τον λαό που τον ψήφισε;; Η παρακράτηση αυτών των πληρωμών δεν ισοδυναμεί με αυθαίρετο δανεισμό από τον ιδιωτικό τομέα;;
H εξαπάτηση όμως δεν σταματά εδώ. Αρπάζει τα πολλά, κυρίως από τους μικρούς επιχειρηματίες τα κέρδη των οποίων φορολογεί κατά τα 65% και από τις ασθενείς κοινωνικές τάξεις καταργώντας το ΕΚΑΣ των μικροσυνταξιούχων και μειώνοντας τις συντάξεις σε επίπεδα έσχατης φτώχειας. Δίνει πίσω κάτι ψίχουλα, εφάπαξ, ως κοινωνική δήθεν παροχή εν όψει εορτών πανηγυρίζοντας για τη μεγαλοψυχία του και προαγγέλλει την ανάπτυξη ενώ γνωρίζει ότι, υπ’ αυτές τις συνθήκες, η ανάπτυξη δεν θα έρθει ποτέ.

Και όλα αυτά στον βωμό των επικοινωνιακών τεχνασμάτων με στόχο το γάντζωμα στην εξουσία αδιαφορώντας για τους θανάσιμους κινδύνους που μας απειλούν. «Χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ».  

 
Εμείς όμως τι κάνουμε; Ο λαός, εξουθενωμένος από τη μιζέρια της 7ετούς ύφεσης, δεν αντιδρά. Τα λέει στο καφενείο για εκτόνωση, αλλά πέραν τούτου, τίποτε. Τα στελέχη της Κυβέρνησης, βολεμένα στις καρέκλες τους αρκούνται στην εκλογίκευση των αλχημειών που τους σερβίρει το επιτελείο του Πρωθυπουργού

Και η αντιπολίτευση; Δεν μπορεί να ασχοληθεί σοβαρά με τέτοια πράγματα. Έχει άλλες άμεσες προτεραιότητες όπως η κατάκτηση και η νομή της εξουσίας. (Άλλο ερώτημα βέβαια τί να την κάνει την εξουσία σε μια πτωχευμένη χώρα).

Οι δανειστές μας, με μια έμμονη τιμωρητική διάθεση και μια στενόμυαλη και  ανάλγητη λιτότητα και αναποτελεσματικά μέτρα που μας επιβάλλουν, όχι μόνον μας βυθίζουν περισσότερο στην ύφεση και στη δυστυχία αλλά πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται υποσκάπτοντας έτσι τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης οδηγώντας στη διάλυσή της

Δυστυχώς, όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας (με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις που όλοι γνωρίζουμε αλλά αρνούμεθα να αναγνωρίσουμε) προτιμούν να επιδίδονται σε άγονες αντιπαραθέσεις και εξοργιστικές κοκορομαχίες στη Βουλή και στην τηλεόραση προσπαθώντας να αποδείξουν ότι μόνον οι άλλοι φταίνε.

Κυριαρχεί ο λαϊκισμός και η δημαγωγία, σε μια περίοδο κατά την οποία η επιβίωση και, βραχυπρόθεσμα, η ίδια η ύπαρξη της χώρας μας απειλείται από σοβαρούς κινδύνους εξωτερικούς και γηγενείς.


Έχουμε φτάσει στο «και πέντε» της καταστροφής. Αν δεν συνέλθουμε ΟΛΟΙ, Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση, Δικαιοσύνη, Συνδικαλισμός, Συνεταιριστικό Κίνημα, Επαγγελματικοί και Κοινωνικοί Φορείς και Πολίτες, αν δεν σταματήσουν τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, αν δεν συνεννοηθούμε και δεν συνδεσμευτούμε και αν δεν ασχοληθούμε όλοι σοβαρά με την ουσία των προβλημάτων μας βάζοντας πλάτη για τη λύση τους, η κακή μας μοίρα είναι προδιαγεγραμμένη. Κα δεν θα φταίνε μόνον οι άλλοι.


Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ


Για να είμαστε σοβαροί, υπεύθυνοι και συνεπείς πολίτες.


Όπως έχω ήδη αναφέρει, η προχθεσινή ομιλία του Προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα στο ίδρυμα Νιάρχου μας ευχαρίστησε και μας συγκίνησε για τις αναφορές του – Ύμνο στην Ελλάδα και στη Δημοκρατία. 

Πέραν τούτου όμως, υπάρχει και το πολιτικό περιεχόμενο της ομιλίας που εντυπωσίασε την παγκόσμια κοινωνία και θεωρείται ιστορικό ορόσημο. Παραθέτω τον σύνδεσμο με το video της ομιλίας. 

https://www.youtube.com/watch?v=BxKEkvjIsQA

Στην παρουσίαση και προβολή της ίδιας ακριβώς ανάλυσης και πολιτικών θέσεων προηγήθηκε κατά πέντε χρόνια ο τ. Πρωθυπουργός της Ελλάδος Γιώργος Παπανδρέου ο οποίος την επαναλαμβάνει  έκτοτε, επίμονα. Οι θέσεις αυτές όμως, δυστυχώς, πνίγονται από το τρίγωνο του μικροκομματικού συστήματος, των μιντιακού κατεστημένου και των άνομων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Ανεξαρτήτως του πως αισθανόμαστε απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου πρέπει να το διαβάσουμε όλοι  χάριν της αλήθειας και της αξιοπρέπειάς μας ως πολιτών.
 

Δια του λόγου το αληθές, παραθέτω την ανάρτηση του τετραπέρατου βετεράνου δημοσιογράφου και φίλου Χάρη Κοδόπουλου, ένα ρεπορτάζ που ψάρεψε κατά την περιήγησή του στα ξένα μέσα και δη στη Washington Post για το οποίο τον ευχαριστώ. :

Κάθεσαι και διαβάζεις τα ρεπορτάζ των αμερικανικών εφημερίδων για την ομιλία Ομπάμα στην Αθήνα και ρεμβάζεις με τα περί «δημοκρατίας», «πολιτών» και «αναγκαιότητας της παγκοσμιοποίησης».

Διαβάζουμε στην ανταπόκριση της Juliet Eilperin:
«Σε ένα mail που απέστειλε την περασμένη εβδομάδα ο Γιώργος Παπανδρέου, πρωθυπουργός της Ελλάδας από το 2009 ως το 2011, σημείωσε ότι ήταν αναγκαίο για τον Ομπάμα να αναδείξει πως θα “εξανθρωπίσουμε” και θα “εκδημοκρατίσουμε” την παγκοσμιοποίηση για να αφοπλίσουμε τις “διχαστικές πολιτικές του φόβου” που κερδίζουν έδαφος ανά την υφήλιο.»

Και συνέχισε ο Γιώργος Παπανδρέου στο mail του:


«Όταν η παγκοσμιοποίηση δεν νοιάζεται για όσους έγιναν φτωχότεροι, για τους πολίτες της μεσαίας τάξης που απώλεσαν τις προοπτικές μιας καλύτερης ζωής, για όσους ταλαιπωρούνται με τις νέες τεχνολογίες και φοβούνται ότι θα χάσουν τις δουλειές τους, για όσους αισθάνονται αβοήθητοι όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις ραγδαίες οικονομικές και τεχνολογικές εξελίξεις ή για τόσους και τόσους που δεν βλέπουν την παγκόσμια κοινότητα ενωμένη κόντρα στην κλιματική αλλαγή, για όσους αισθάνονται ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, τότε δεν πρόκειται να πάει πουθενά.»

Όπως πρόσθεσε μάλιστα ο πρώην πρωθυπουργός, η ιδέα για την επίσκεψη Ομπάμα ήταν δική του, καθώς του είχε απευθύνει σχετική πρόσκληση πριν από έξι χρόνια:

«Εκείνη την εποχή μου είχε απαντήσει ότι θα ήθελε να πάρει μαζί στην Ελλάδα τις δύο όμορφες κόρες του, για μια βόλτα με γαϊδουράκια σε ένα νησί. Η πρόσκληση εξακολουθεί να ισχύει.»

 

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

ΕΧΟΥΜΕ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ: ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ


… και ο Ομπάμα δεν μπορεί να μας σώσει παρά τις αγαθές του προθέσεις
 
 
 
Συγκινητική και, πιστεύω, ειλικρινής η χθεσινή ομιλία του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα Ήταν ένας ύμνος στην Ελλάδα και στη Δημοκρατία. Έχει την άυλη έστω επικοινωνιακή αξία της σε μια περίοδο κατά την οποία η εικόνα της Ελλάδας είναι βαριά τραυματισμένη εν μέσω μάλιστα σκληρών διαπραγματεύσεων με τους πιστωτές μας.
Ανάμεσα στα θετικά της επίσκεψης είναι το γεγονός ότι επέλεξε τη χώρα μας για να εκφωνήσει την αποχαιρετιστήρια ομιλία του, με την οποία έστειλε ένα ισχυρό μήνυμα στήριξης στην Ελλάδα ζητώντας την απομείωση του χρέους και εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του δυτικού κόσμου στην γενέτειρα των ιδεωδών της Δημοκρατίας, η ανάδειξη των αρετών των σύγχρονων Ελλήνων - φιλοξενία, φιλότιμο - αλληλεγγύη στους πρόσφυγες κ.λπ.
Για το προσφυγικό, είπε χαρακτηριστικά
:  «Ποτέ άλλοτε στον κόσμο δεν έχουμε δει τέτοια συμπόνια προς τους πρόσφυγες, όπως στην Ελλάδα. Η γενναιοδωρία των Ελλήνων ενέπνευσε τον κόσμο. Η Ελλάδα δεν μπορεί να επωμιστεί μόνη της το Προσφυγικό». Η μετάδοση ολόκληρης της Ομιλίας σ’ όλο τον κόσμο από τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα ασφαλώς θα συμβάλει στη βελτίωση της εικόνας μας και θα ενισχύσει σημαντικά τον τουρισμό μας.

 
Ας μη βιαστούμε όμως να γιορτάσουμε. Η σκληρή περιπέτεια της χώρας μας με το υπέρογκο και μη βιώσιμο χρέος (που παραμένει € 323 δισεκ. παρά τους τόκους και το λίγο κεφάλαιο που πληρώνουμε με δανεικά) , το ΑΕΠ μειωμένο κατά 25%, τις στρατιές των ανέργων και τους νέους επιστήμονες που μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά, δυστυχώς δεν έληξε ακόμα και δεν θα λήξει σύντομα.
Οι δανειστές μας στο μέγιστο ποσοστό τους δεν είναι πια ιδιώτες. Με πονηρό τρόπο, κατάφεραν να μεταβιβάσουν την οφειλή μας από τα χέρια ιδιωτών στις εθνικές κυβερνήσεις που είναι υπόλογες σε πολίτες που γκρινιάζουν. Και ας μην ξεχνάμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα Ομόσπονδο κράτος (όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία κ.ά.) αλλά 28 ξεχωριστά εθνικά κράτη με διαφορετικές προτεραιότητες αφού η ΕΕ παραμένει μια Νομισματική Ένωση και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
 Το μέλλον μας λοιπόν είναι εξαιρετικά αβέβαιο.
Η επίσκεψη του Προέδρου Ομπάμα απέδωσε το μέγιστο που θα μπορούσαμε λογικά να περιμένουμε που, φυσικά δεν αρκεί. Όσοι επένδυσαν σε υπέρμετρες ελπίδες και έωλες προσδοκίες δοκίμασαν και θα συνεχίσουν να δοκιμάζουν μεγάλη απογοήτευση. Η αρνητική απάντηση της κυρίαρχης ευρωπαϊκής οικονομικής δύναμης, της Γερμανίας, δια του Σόιμπλε, ήταν άμεση. “
Nein” (όχι).
Και τώρα, ώρα να προσγειωθούμε στην άχαρη πραγματικότητα. Η πικρή αλήθεια είναι ότι
ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ Ο ΟΜΠΑΜΑ,΄(ούτε κανένας άλλος ξένος) όσο αγαθές κι αν είναι ο προθέσεις του. Εξάλλου, ας μη μας ξεφεύγει το γεγονός ότι ο Ομπάμα είναι Πρόεδρος της Αμερικής (της οποίας τα συμφέροντα υπηρετεί) και όχι της Ελλάδας.
 
Στον βαθμό που οι γεωστρατηγικές προτεραιότητες της χώρας του συμπίπτουν με τα δικά μας ζητούμενα μας υποστηρίζει με όση επιρροή μπορεί να διαθέτει ένας απερχόμενος Πρόεδρος, χωρίς όμως να βάζει το χέρι στην τσέπη. Κι ας μη μας διαφεύγει ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στο οποίο οι ΗΠΑ έχουν τεράστια επιρροή, επέβαλε τα σκληρά μέτρα λιτότητας που επιδεινώνουν την ύφεση και καθιστούν αδύνατη την ανάπτυξη.
 
Κρατώ δυο αναφορές από την Ομιλία του Προέδρου Ομπάμα που μας αφορούν άμεσα και με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο:
α. Αυστηρή λιτότητα και ανάπτυξη δεν πάνε μαζί και όπου δοκιμάστηκε αυτή η συνταγή απέτυχε παταγωδώς.
 
β. Ο πιο σημαντικός τίτλος δεν είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας  ή  Πρωθυπουργός.  Είναι ...... Πολίτης. Επιτρέψτε να προσθέσω: Ενεργός Πολίτης.

Κάποιοι από μας τα λέμε αυτά επί αρκετά χρόνια, με αποτέλεσμα να θεωρούμαστε από πολλούς από «ρομαντικοί » έως «γραφικοί». Τώρα μπορούμε να τα λέμε με προεδρική σφραγίδα.
 
Και τώρα τί;; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ από την κρίση και να αντιμετωπίσουμε τις εξωτερικές απειλές αν δεν αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο που σκεφτόμαστε και πράττουμε. Να γίνουμε Ενεργοί πολίτες (όχι πολίτες του καναπέ και της καφετέριας), να ενημερωνόμαστε, να ελέγχουμε την εξουσία και τη γραφειοκρατία, να αμφισβητούμε  να προτείνουμε και να δρούμε σε καθημερινή βάση ομαδικά, συντονισμένα  και αποτελεσματικά. Προφανώς δεν αρκεί να ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια ή οπότε γίνονται πρόωρες εκλογές και, ακόμα χειρότερο, να απέχουμε από τις εκλογές. Και κάτι ακόμα: Να βάλουμε κάποια κριτήρια για τις επιλογές μας σε κομματικά προγράμματα και πρόσωπα. Όχι αυτόν/την που μας κάνει το ρουσφέτι ή καλύπτει την παρανομία μας, αλλά τον έντιμο, ανιδιοτελή και ικανό πολιτικό με προδιαγραφές… Καλού Πολίτη.

Αλλιώς, ας μη ελπίζουμε για τίποτε στο παρόν ή στο μέλλον.
 

 

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ: Είναι λόγος να πανηγυρίζουμε;;;


Το ερώτημα απευθύνεται στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και, επειδή εκεί θα είναι μάλλον πολύ απασχολημένοι), το απευθύνω στους μακρο-οικονομολόγους, ελπίζοντας να διαφωτίσουν τον απλό πολίτη (και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) που πληρώνει τον λογαριασμό.

Μας λένε λοιπόν οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας:

"Πρωτογενές πλεόνασμα είναι κάτι σχετικά απλό. Αν το κράτος έχει περισσότερα έσοδα παρά έξοδα και τα έσοδα αυτά δεν προκύπτουν από δανεισμό, τότε έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα"
 
Ως εδώ καλά. Τί γίνεται όμως όταν μας δείχνουν Πρωτογενές (Ταμειακό δηλαδή) Πλεόνασμα, ας πούμε 5,5 δισ. ευρώ ενώ ταυτόχρονα το κράτος έχει ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις προς ιδιώτες και επιχειρήσεις που ξεπερνούν τα 9,2 δισ. ευρώ;;; Η παρακράτηση δηλαδή των πληρωμών δεν ισοδυναμεί με αυθαίρετο δανεισμό από τον ιδιωτικό τομέα;;

 Κοντολογίς, με τις εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα, αφού οι υποχρεώσεις του Δημοσίου σε προμηθευτές/ιδιώτες ανέρχονται περίπου στα 9,2 δισ. ευρώ, ενώ με την αναβολή πληρωμής των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του δημοσίου, το πρωτογενές πλεόνασμα φαίνεται υψηλότερο.

Αυτό μου φαίνεται παραπλανητική δημιουργική λογιστική. Μια παροιμία μεταξύ οικονομολόγων, μας λέει: "Figures don't lie but liars can figure", ήτοι, κατά προσέγγιση "Οι αριθμοί δεν ψεύδονται αλλά οι ψεύτες ξέρουν να αριθμούν".

***Επειδή όλη μου η εμπειρία είναι στη μικροοικονομία (Οικονομία της Επιχείρησης και δη της Μικρομεσαίας), παρακαλώ για τα σχόλιά σας προκειμένου να φωτιστούμε για να μη μας δουλεύουν αν, πράγματι, αυτό κάνουν.

 

Και όμως «καθεύδομεν ύπνον μακάριον» χωρίς να αντιδρούμε.

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΒΙΩΝΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

 Η είδηση:
«ΑΦΙΛΟΞΕΝΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ: Στην 61η θέση της παγκόσμιας κατάταξης ως προς τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας υποχώρησε φέτος η Ελλάδα, από την 58η πέρυσι.
Σύμφωνα με την έκθεση «
Doing Business 2017» της Παγκόσμιας Τράπεζας, η υποχώρηση της Ελλάδας δεύτερη συνεχή χρονιά στη σχετική κατάταξη οφείλεται μεταξύ άλλων στην υψηλή φορολογία».

Φαίνεται να μην το ξέρουν μόνο οι φωστήρες που μας κυβερνούν, ή αν το ξέρουν δεν τους καίγεται καρφί. Πώς είναι δυνατόν να μη γνωρίζουν εκείνοι που εμείς, δυστυχώς, εκλέξαμε και ανεχόμαστε, αυτό που διδάσκεται στο Λύκειο στο εισαγωγικό μάθημα της Οικονομίας;;

Όταν οι φορολογία ξεπερνά κάθε όριο αντοχής και φοροδοτικής δυνατότητας της επιχείρησης και των πολιτών και η επιχείρηση, ιδιαίτερα η μικρομεσαία, αντιμετωπίζεται ως εχθρός το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο: Λιγότερα δημόσια έσοδα, μειούμενο ΑΕΠ, ανεργία, μετανάστευση των ικανών, συρρικνούμενοι μισθοί και συντάξεις, φτώχεια και δυστυχία για τους πολλούς και ευμάρεια για τους ευνοούμενους των οργανωμένων συμφερόντων. Και βεβαίως, ούτε λόγος να γίνεται για επενδύσεις και ανάπτυξη που καθημερινά εξαγγέλλουν.

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Η απλή αλήθεια για το Σύνταγμα, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας


 Το Σύνταγμα της Ελλάδος ρητά προβλέπει ότι «Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.  Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό και  υπάρχουν υπέρ αυτού….»
Προβλέπει επίσης τρεις εξουσίες: 1. Τη Νομοθετική, 2. την Εκτελεστική  και 3. τη Δικαστική οι οποίες έχουν διακριτούς, συνταγματικά κατοχυρωμένους ρόλους.

Αυτονόητο καθήκον αυτών των Εξουσιών είναι η προστασία της δημοκρατίας, της ισονομίας, των πολιτικών ελευθεριών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων των πολιτών.

Αντί αυτού όμως, με πίκρα και απογοήτευση, παρατηρούμε μια προϊούσα διολίσθηση των εκπροσώπων των τριών θεσμών σε έναν κατήφορο προσωπικών διεκδικήσεων (αμοιβών, προνομίων, κ.λπ.) με εσωτερικές και διαθεσμικές διαμάχες και συναλλαγές που αλλοιώνουν, τραυματίζουν και ευτελίζουν τη δημοκρατία και ό,τι αυτή σημαίνει.


Πού είναι όμως ο θεματοφύλακας λαός που, κατά το ακροτελεύτιο Άρθρο 120 του Συντάγματος, (άλλοτε το 114, μας θυμίζει άραγε τίποτε;) «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται…»

Δυστυχώς, φαίνεται να έχουμε βολευτεί στον καναπέ και στη «φραπεδιά», δεχόμενοι μοιρολατρικά τα όσα εξυφαίνονται εις βάρος μας. Μήπως τελικά αξίζουμε ό,τι έχουμε;;!!

Αντί άλλου σχολίου παραθέτω μια ρήση του μεγάλου Ν. Καζαντζάκη που, όσο κι αν πονάει, μου φαίνεται εξαιρετικά εύστοχη και επίκαιρη.


Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν!”

Κυριακή 3 Ιουλίου 2016

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ. Ο γίγαντας που αργοπεθαίνει «κοιμώμενος»


Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που βιώνουν την κρίση στο πετσί τους δεν χρειάζονται στατιστικά στοιχεία για να πειστούν για την απελπιστική θέση στην οποία έχουν περιέλθει.  Ιδού όμως τα πιο πρόσφατα για τους δύσπιστους και εθελοτυφλούντες:


·         250,000 επιχειρηματίες έβαλαν λουκέτο στην εξαετία (μια στις τρεις δηλαδή)

·          550,000 χαμένες θέσεις εργασίας (απ’ αυτές, 121,000 το τελευταίο εξάμηνο)

·         Η αγορά βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση σαν συνέπεια της μείωσης του εισοδήματος των νοικοκυριών κατά 25 – 30% με κύρια θύματα την εστίαση και το λιανεμπόριο (ένδυση, υπόδηση, είδη δώρων).
Στον τομέα των τροφίμων που ήταν, ως τώρα, ο πιο ανθεκτικός, οι συνολικές πωλήσεις του κλάδου κατέγραψαν μείωση 4,5% τις πρώτες 18 εβδομάδες

http://www.pronews.gr/portal/20160703/genika/opinion-makers/87870/i-elliniki-mikromesaia-epiheirisi-o-gigantas-poy-argopethainei


Εξ αιτίας της υφεσιακής συνταγής στυγνής λιτότητας, υπερφορολόγησης και  χρηματοπιστωτικής ασφυξίας που επιβάλλουν οι πιστωτές και εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις, ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Στον ορίζονται δεν υπάρχει καμιά αναπτυξιακή διάσταση και συνεπώς καμιά ελπίδα ανάκαμψης.

Μπροστά στον επαπειλούμενο θάνατο της ΜΜΕ τι μπορεί να κάνει η πολιτική ηγεσία αλλά και ο ίδιος ο μικρομεσαίος;

Η Κυβέρνηση: Να κατανοήσει ότι η μικρομεσαία επιχείρηση δεν είναι απλά η «ραχοκοκαλιά» της οικονομίας. Είναι η οικονομία.
Να παρατήσει τα επικοινωνιακά τεχνάσματα και να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα και, πρωτίστως, να αρχίσει επί τέλους
 να λέει την αλήθεια.
Να διορίζει Υπουργούς εκείνους που έχουν εμπειρία τον τομέα ευθύνης τους και είναι ικανοί και έντιμοι. Το Υπουργείο ως λάφυρο και μέσον επίτευξης ισορροπιών είναι μια αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική.
Να επιδιώξει μια ειλικρινή εθνική συνεννόηση.
Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση
να αναστείλουν το κυνήγι της εξουσίας, τα μικροκομματικά παιχνίδια και τις αλληλοκατηγορίες. Ενωμένοι να πορευτούν στον δρόμο της εθνικής σωτηρίας στη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας μας μετά την Τουρκοκρατία.

Ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας, λίγα πράγματα μπορεί από μόνος του.
      ·         Μπορεί βεβαίως να οργανωθεί καλύτερα, να κάνει πιο νοικοκυρεμένη διαχείριση, να εκπαιδευτεί και να εκπαιδεύσει το προσωπικό του καλύτερα.

·         Προ παντός όμως να πάψει να δέχεται παθητικά ό,τι του «σερβίρουν» οι πολιτικοί και τα οργανωμένα συμφέροντα που τους κατευθύνουν. Να αντιδράσει οργανωμένα, δυναμικά και έξυπνα, ομαδικά με τους συναδέλφους του απέναντι στις πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας και της Ευρώπης. Όχι πια μόνος, αδύναμος και ευάλωτος, καλαμιά στον κάμπο. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες είναι μια τεράστια δύναμη, η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη στη χώρα. Δυστυχώς όμως κατακερματισμένη και εσωστρεφής.

·         Μπροστά στον μεγάλο κίνδυνο που σοβεί, όλοι εμείς, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες  – ελεύθεροι επαγγελματίες, βιοτέχνες και έμποροι - οφείλουμε να συσπειρωθούμε γύρω από την άξια ηγεσία μας, τη ΓΣΕΒΕΕ  και να της δώσουμε δυνατή φωνή, στηρίζοντας ενεργά όλες τις πρωτοβουλίες της για το δικό μας καλό. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Γεννάται το ερώτημα: Αν τα κάνουμε αυτά, θα πετύχουμε;; Η απάντηση είναι μία: Αν δεν τα κάνουμε, σίγουρα θα αποτύχουμε.
 


 

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

Λουκέτο σε 250.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις και απώλεια 800.00 θέσεων εργασίας. Και τώρα τι κάνουμε;


Η μικρομεσαία επιχείρηση είναι προφανώς το μεγάλο θύμα της πρωτόγνωρης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που σηματοδοτείται από

       Μεγάλο δημόσιο έλλειμμα και χρέος

       Μείωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας

       Έλλειψη ταμειακής ρευστότητας σε τράπεζες και επιχειρήσεις

       Αβάσταχτο φορολογικό καθεστώς

      Γραφειοκρατία και διαφθορά

       Τη μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρωζώνη

       Οδυνηρή περικοπή μισθών και συντάξεων και

       Συνεπαγόμενη ισοπέδωση της αγοραστικής ικανότητας των  νοικοκυριών

Την κατάσταση αυτή επιδεινώνει ο συνεχιζόμενος φαύλος κύκλος των σκληρών υφεσιακών μέτρων, η αναπόφευκτη κατολίσθηση των δημόσιων εσόδων και η πλήρης ανυπαρξία προγράμματος ανάπτυξης και αύξησης της απασχόλησης.

Αποτέλεσμα: Λουκέτο σε 250.000 επιχειρήσεις και απώλεια 800.000 θέσεων εργασίας, την τελευταία 8ετία και …. το δράμα συνεχίζεται.





 
Παρά τις πολύ αρνητικές συνθήκες στο επιχειρηματικό περιβάλλον που δεν προβλέπεται να βελτιωθούν σύντομα, πολλοί μικρομεσαίοι επιχειρηματίες κατάφεραν, όχι μόνον να επιβιώσουν, αλλά και να κάνουν τις επιχειρήσεις τους επιτυχείς και κερδοφόρες.

Πώς; Επινοώντας και αξιοποιώντας καινοτόμες μεθόδους και καλές πρακτικές νοικοκυρεμένης διαχείρισης. Πολλές απ’ αυτές τις μεθόδους και καλές πρακτικές παρουσιάζονται στο βιβλίο του Νίκου Σκουλά, «Το Εγχειρίδιο του μικρού και μεσαίου Επιχειρηματία», και εξηγούνται κατά τρόπο απλό και κατανοητό.






 

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Σκληρές αλήθειες και... μια πρόταση


Είναι πια κοινός τόπος η διαπίστωση που κανένας σοβαρά σκεπτόμενος και υπεύθυνος Έλληνας δεν αμφισβητεί: Η χώρα μας έχει χρεοκοπήσει  οικονομικά, πολιτικά και -  ακόμα χειρότερο – φοβάμαι και ηθικά.

Το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο, η διεθνής κοινότητα δεν μας  εμπιστεύεται, αδυνατούμε να προσελκύσουμε επενδύσεις (και άρα ούτε λόγος για ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας), η μεσαία τάξη εξαφανίζεται με ραγδαίους ρυθμούς και τα λαϊκά στρώματα σφαδάζουν υπό καθεστώς στυγνής λιτότητας χωρίς ελπίδα ανακούφισης.

 

Για να συμπληρώσω τις διαπιστώσεις, ας πούμε και «τίς πταίει;». Φταίει το πολιτικό μας σύστημα πολιτικοί και πολίτες – διαχρονικά, αλλά περισσότερο, οι πριν το ξέσπασμα της κρίσης οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή που ανέχτηκαν το όργιο σπατάλης και διαφθοράς και που περιέργως παραμένουν στο απυρόβλητο.

 

Μα θα που πείτε καλές, απαραίτητες οι διαπιστώσεις αλλά τώρα τί; Πώς θα δημιουργήσουμε συνθήκες εξόδου από την κρίση, επιβίωσης και ανάπτυξης; Ακόμα και αν ΕΕ και το ΔΝΤ, για δικούς τους λόγους, μας αναδιαρθρώσουν το χρέος (περίοδος χάριτος, επιμήκυνση, χαμηλό επιτόκιο) είναι βέβαιο ότι αν δεν αλλάξουμε ριζικά, σε δέκα χρόνια θα χρεοκοπήσουμε ξανά.

 

Άρα τι;; Στην κρισιμότατη αυτή συγκυρία για την ίδια την ύπαρξή μας ως κράτος, ως έθνος και ως λαός, μόνο μια γενναία πατριωτική υπέρβαση μπορεί να μας σώσει.

Αυτό σημαίνει: να αφήσουμε στην άκρη τα μικροκομματικά και προσωπικά μας συμφέροντα, να εγκαταλείψουμε τις πρακτικές που μας οδήγησαν εδώ, να προσέλθουμε σε μια εθνική συνεννόηση και, χωρίς να απαρνηθούμε τις επί μέρους ιδεολογίες μας, να συμφωνήσουμε, σε ό,τι είναι καλό για τη σωτηρία της πατρίδας και να πορευτούμε ενωμένοι.

Με ξεκάθαρη δημόσια δέσμευση σε κοινό όραμα, αποστολή και στόχους.
Όχι με συγκόλληση πολιτικών παραγόντων - εν πολλοίς φθαρμένων – όχι με παζάρια για μοίρασμα θώκων, αλλά με ένα νέο εθνικό προοδευτικό, μεταρρυθμιστικό σχέδιο που θα εμπνεύσει τον ταλαιπωρημένο λαό και θα κερδίσει τη χαμένη εμπιστοσύνη του.

‘Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.!!!

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

Jürgen Habermas: ο Γερμανός φιλόσοφος που θέλει να σώσει την ΕΕ και την Ελλάδα. Κι εμείς τί κάνουμε;


Ένας «μοναχικός» Γερμανός φιλόσοφος, ο Jürgen Habermas αγωνίζεται, μάταια νομίζω, να σώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση από τον κακό εαυτό της αλλά και την Ελλάδα που καταγράφεται ήδη ως «παράπλευρη απώλεια».
Ευγενής η προσπάθεια αλλά χωρίς ελπίδα να τελεσφορήσει, αν και η παρέμβασή του έχει τη διδακτική και ηθική της αξία. Ας δούμε γιατί:  

Η ΕΕ, στην παρούσα της δομή και λειτουργία, δεν μπορεί να επιβιώσει. Θα
συνεχίσει να ολισθαίνει προς την αυτοδιάλυσή της. Αντίθετα από το όραμα των ιδρυτών της, είναι μια Ομοσπονδία Κρατών. Δεν είναι Ομόσπονδο Κράτος, όπως για παράδειγμα οι ΗΠΑ, Ο Καναδάς, η Αυστραλία.  Είναι και, όπως φαίνεται, θα παραμείνει μια απλή Νομισματική Ένωση αλλά όχι Πολιτική Ένωση.  Στερείται  κοινής οικονομικής, εξωτερικής, αμυντικής και κοινωνικής πολιτικής και άρα κοινωνικής συνοχής.

Με τα ιδεώδη των ιδρυτών της ως σημαία και τις ασαφείς έως εντελώς θολές συμφωνίες, τα οικονομικά ισχυρά κράτη-μέλη επιβάλλουν πολιτικές λιτότητας και χρηματοπιστωτικής ασφυξίας που, βραχυπρόθεσμα έστω, εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα εις βάρος των μικρών και αδύναμων, αγνοώντας ότι αυτή η τακτική οδηγεί και στη δική τους καταστροφή.

Η ΕΕ χτίστηκε πάνω σε σαθρά θεμέλια και κυβερνάται, κυρίως, από ανεπαρκείς έως εντελώς ανίκανους πολιτικούς (με τη βοήθεια ικανών αλλά αδιάφορων  τεχνοκρατών) και, βεβαίως, από κυνικά άπληστες αγορές. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται η προσφυγική κρίση να εντείνει και να αναδείξει με θεαματικό τρόπο αυτές τις αδυναμίες, με αποτέλεσμα να ευτελιστεί πλήρως η έννοια της Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης  και να αφεθεί η Ελλάδα να παλέψει μόνη της την ευρωπαϊκή πλέον ανθρωπιστική κρίση.

Είναι πια ξεκάθαρο ότι χωρίς ριζοσπαστικές αλλαγές στις αρχές, στις αξίες  και στις συμπεριφορές και χωρίς θεμελιώδους σημασίας μεταρρυθμίσεις, η ΕΕ είναι καταδικασμένη να οδηγηθεί σε αργό θάνατο.

Θα μου πείτε όμως, οι Ευρωπαίοι καλά να πάθουν αλλά η Ελλάδα και οι Έλληνες τι φταίνε και πληρώνουν ένα τόσο ακριβό τίμημα;

Φταίμε και πολύ μάλιστα. Επί δεκαετίες, βιώσαμε μια εικονική πραγματικότητα ευμάρειας, χωρίς να παράγουμε, χωρίς να εκπαιδεύουμε για την παραγωγική αγορά εργασίας, χωρίς να εξάγουμε, ζώντας και σπαταλώντας τα δανεικά που παίρναμε, χωρίς ελπίδα να τα ξεπληρώσουμε.
Φταίνε οι πολιτικές ηγεσίες, τα μιντιακά συγκροτήματα, οι συνδικαλιστές, οι συνεταιριστές, οι λειτουργοί της δικαιοσύνης και της δημόσιας διοίκησης, αλλά και εμείς οι πολίτες που τους ψηφίζαμε και τους ανεχόμασταν, ή ακόμα επιδιδόμασταν σε ένα αμοιβαίο εκμαυλισμό και εκφαυλισμό υφέρπουσας ή και απροκάλυπτης διαφθοράς. Φταίμε όλοι αν και δεν φταίμε όλοι το ίδιο.

Το ότι δεν είναι αθώοι οι δανειστές - Ευρωπαίοι και μη - που εκμεταλλεύονται την κρίση  για να εξυπηρετήσουν τα κακώς εννοούμενα εθνικά τους συμφέροντα αλλά ούτε και τα διεθνή χρηματοπιστωτικά συγκροτήματα που αναίσχυντα αυξάνουν τον πλούτο τους πάνω στη δυστυχία του ανυπεράσπιστου Έλληνα εργαζόμενου, άνεργου, συνταξιούχου και μικρομεσαίου επιχειρηματία δεν μας απαλλάσσει από τη δική μας ευθύνη.

Ας κατανοήσουμε επί τέλους ότι η σωτηρία μας βρίσκεται μόνο στα δικά μας χέρια και στα χέρια κανενός άλλου.

Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, κάποια συμφωνία θα υπάρξει μια και το αντίθετο δεν συμφέρει κανέναν. Δεν θα είναι όμως ευνοϊκή για μας, εξ αιτίας και του ερασιτεχνισμού της άπειρης κυβέρνησης, της ασυνεννοησίας μεταξύ των στελεχών της, των προκλητικών δημόσιων δηλώσεων, της δια τηλεπαραθύρων διαπραγμάτευσης και των άνευ αντικειμένου τσαμπουκάδων που έστρεψαν όλους τους "εταίρους" εναντίον μας.

Ας παραδεχτούμε επί τέλους ότι η κρίση είναι δική μας. Εμείς την είχαμε προκαλέσει με την ανεύθυνη διαχείριση των δημοσιονομικών μας πραμάτων και είχε ήδη συντελεστεί το 2008. Η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα των μνημονίων. Τα μνημόνια είναι αποτέλεσμα της κρίσης μας. Μιας κρίσης που επιδεινώθηκε εξ αιτίας της στυγνής λιτότητας που μας επιβάλλουν οι δανειστές μας αδιαφορώντας για την εξαθλίωση του λαού μας και την απώλεια της δυνατότητας για ανάκαμψη και ανάπτυξη στης οικονομίας μας.

  Δια ταύτα: Ώρα να σοβαρευτούμε, να νοικοκυρευτούμε, να δουλέψουμε ενωμένοι, παραμερίζοντας τα μικροκομματικά και προσωπικά μας συμφέρονται, σε μια πανεθνική προσπάθεια για τη σωτηρία της πατρίδας και για το μέλλον των παιδιών μας. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Η ανάδειξη με μαύρα γράμματα ορισμένων σημείων στο κείμενο του Georg Diez που ακολουθεί στο οποίο παρουσιάζει το προφίλ του Jürgen Habermas, έγινε αυθαίρετα από τον υπογράφοντα.



Habermas, the Last European: A Philosopher's Mission to Save the EU
By Georg Diez


Jürgen Habermas has had enough. The philosopher is doing all he can these days to call attention to what he sees as the demise of the European ideal. He hopes he can help save it -- from inept politicians and the dark forces of the market.

Jürgen Habermas is angry. He's really angry. He is nothing short of furious -- because he takes it all personally.
He leans forward. He leans backward. He arranges his fidgety hands to illustrate his tirades before allowing them to fall back to his lap. He bangs on the table and yells: "Enough already!" He simply has no desire to see Europe consigned to the dustbin of world history.
"I'm speaking here as a citizen," he says. "I would rather be sitting back home at my desk, believe me. But this is too important. Everyone has to understand that we have critical decisions facing us. That's why I'm so involved in this debate. The European project can no longer continue in elite modus."
Enough already! Europe is his project. It is the project of his generation.
Jürgen Habermas, 82, wants to get the word out. He's sitting on stage at the Goethe Institute in Paris. Next to him sits a good-natured professor who asks six or seven questions in just under two hours -- answers that take fewer than 15 minutes are not Habermas' style.
Usually he says clever things like: "In this crisis, functional and systematic imperatives collide" -- referring to sovereign debts and the pressure of the markets.
Sometimes he shakes his head in consternation and says: "It's simply unacceptable, simply unacceptable" -- referring to the EU diktat and Greece's loss of national sovereignty.
'No Convictions'
And then he's really angry again: "I condemn the political parties. Our politicians have long been incapable of aspiring to anything whatsoever other than being re-elected. They have no political substance whatsoever, no convictions."
It's in the nature of this crisis that philosophy and bar-room politics occasionally find themselves on an equal footing.
It's also in the nature of this crisis that too many people say too much, and we could definitely use someone who approaches the problems systematically, as Habermas has done in his just published book.
But above all, it is in the nature of this crisis that the longer it continues, the more confusing it gets. It becomes more difficult to follow its twists and turns and to see who is responsible for what. And the whole time, alternatives are disappearing before our very eyes.
That's why Habermas is so angry: with the politicians, the "functional elite" and the media. "Are you from the press?" he asks a man in the audience who has posed a question. "No? Too bad."
Habermas wants to get his message out. That's why he's sitting here. That's why he recently wrote an article in the Frankfurter Allgemeine newspaper, in which he accused EU politicians of cynicism and "turning their backs on the European ideals." That's why he has just written a book -- a "booklet," as he calls it -- which the respected German weekly Die Zeit promptly compared with Immanuel Kant's 1795 essay "Perpetual Peace: A Philosophical Sketch."
But does he have an answer to the question of which road democracy and capitalism should take?
A Quiet Coup d'État
"Zur Verfassung Europas" ("On Europe's Constitution") is the name of his new book, which is basically a long essay in which he describes how the essence of our democracy has changed under the pressure of the crisis and the frenzy of the markets. Habermas says that power has slipped from the hands of the people and shifted to bodies of questionable democratic legitimacy, such as the European Council. Basically, he suggests, the technocrats have long since staged a quiet coup d'état.
"On July 22, 2011, (German Chancellor) Angela Merkel and (French President) Nicolas Sarkozy agreed to a vague compromise -- which is certainly open to interpretation -- between German economic liberalism and French etatism," he writes. "All signs indicate that they would both like to transform the executive federalism enshrined in the Lisbon Treaty into an intergovernmental supremacy of the European Council that runs contrary to the spirit of the agreement."
Habermas refers to the system that Merkel and Sarkozy have established during the crisis as a "post-democracy." The European Parliament barely has any influence. The European Commission has "an odd, suspended position," without really being responsible for what it does. Most importantly, however, he points to the European Council, which was given a central role in the Lisbon Treaty -- one that Habermas views as an "anomaly." He sees the Council as a "governmental body that engages in politics without being authorized to do so."
He sees a Europe in which states are driven by the markets, in which the EU exerts massive influence on the formation of new governments in Italy and Greece, and in which what he so passionately defends and loves about Europe has been simply turned on its head.

A Rare Phenomenon
At this point, it should be mentioned that Habermas is no malcontent, no pessimist, no prophet of doom
-- he's a virtually unshakable optimist, and this is what makes him such a rare phenomenon in Germany.
His problem as a philosopher has always been that he appears a bit humdrum because, despite all the big words, he is basically rather intelligible. He took his cultivated rage from Marx, his keen view of modernity from Freud and his clarity from the American pragmatists. He has always been a friendly elucidator, a rationalist and an anti-romanticist.
Nevertheless, his previous books "Structural Transformation of the Public Sphere" and "Between Facts and Norms" were of course somewhat different than the merry post-modern shadowboxing of French philosophers like Jacques Derrida and Jean Baudrillard. What's more, another of Habermas' publications, "Theory of Communicative Action," certainly has its pitfalls when it comes to his theory of "coercion-free discourse" which, even before the invention of Facebook and Twitter, were fairly bold, if not perhaps naïve.
Habermas was never a knife thrower like the Slovenian thinker Slavoj Žižek, and he was no juggler like the German philosopher Peter Sloterdijk. He never put on a circus act, and he was always a leftist (although there are those who would disagree). He was on the side of the student movement until things got too hot for him. He took delight in the constitution and procedural matters. This also basically remains his position today.
Habermas truly believes in the rationality of the people. He truly believes in the old, ordered democracy. He truly believes in a public sphere that serves to make things better.