Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΣΗ, η μόνη επιλογή στην κορυφούμενη πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση


Δεν πρέπει να έχει διαφύγει της προσοχής κανενός, ότι η οικονομική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα μας είναι πια απελπιστική και επιδεινώνεται από τις ραγδαίες και ανεξέλεγκτες πολιτικές εξελίξεις. Συμβάλλοντας ως ένας πολίτης στον αναγκαίο διάλογο και προβληματισμό, προσφέρω για την κρίση σας, τις εξής παρατηρήσεις.

 

·        Οι πιστωτές μάς έχουν κάτω και μας πατούν ανάλγητα. Όχι γιατί μας μισούν αλλά γιατί, αφού μας παγίδευσαν (και εμείς, αφελώς πέσαμε στην παγίδα του χρέους), τώρα απαιτούν πίσω τα λεφτά τους, (έστω, με λάθος και για τα συμφέροντά τους τρόπο), αδιαφορώντας για το ότι ο λαός μας σφαδάζει κάτω από τα απάνθρωπα μέτρα που του επιβάλλονται.


·        Οι εκπρόσωποί μας στο Κοινοβούλιο που, όμως, εμείς εκλέξαμε και ανεχόμαστε, άβουλοι και ανίκανοι να συνεννοηθούν, να συμπαραταχθούν και να δράσουν συντονισμένα, ασχολούνται με τις κομματικές  και προσωπικές τους προτεραιότητες*. Οι μισοί αγωνίζονται να κρατήσουν τις καρέκλες  και τα προνόμιά τους και οι άλλοι μισοί αγωνίζονται να τους τα πάρουν. Για την ουσία, τίποτα.


·        Εμείς, οι πολίτες (αν βέβαια όλοι αξίζουμε τον τίτλο του «πολίτη»), συνήθως αρκούμαστε στην παθητική στάση και ίσως στον καταγγελτικό λόγο. Αυτόν που θέλει να φταίνε μόνον οι άλλοι. Ποτέ εμείς. Όχι βέβαια ότι φταίμε όλοι το ίδιο!.

 

Υπ‘ αυτές τις συνθήκες, σε τι μπορούμε να ελπίζουμε; Το βιοτικό μας επίπεδο έχει μειωθεί κατά 40% στην πενταετία και θα βαίνει μειούμενο αν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές. Ακόμα και αν, ως δια μαγείας, καταφέρουμε να διορθώσουμε τα του οίκου μας, να χτυπήσουμε τη διαφθορά, να αναδείξουμε ικανές και έντιμες ηγεσίες και να τις ελέγχουμε, θα ταλαιπωρηθούμε πολλά χρόνια πριν φτάσουμε στην αποπληρωμή του επαχθούς χρέους μας, στην ανάπτυξη και στην ευημερία.

 

Η κατάσταση περιπλέκεται και γίνεται πιο ζοφερή από το δίλημμα μιας ενδεχόμενης και καθόλου απίθανης ανατροπής του κλυδωνιζόμενου κυβερνητικού σχήματος, πρόωρες εκλογές, και νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (δηλαδή «από το τηγάνι στη φωτιά»). 

Δυστυχώς, έχει πια γίνει κοινότοπη η φράση: «Δεν γίνεται τίποτε». Δανείζομαι τη ρήση του φίλου και συμπατριώτη μου Νίκου Κούνδουρου: «Δεν υπάρχει τίποτε πιο ύπουλο από το «δεν γίνεται τίποτε». Μας οδηγεί στην απραξία και τη μοιρολατρία.

 

Και όμως μπορούν να γίνουν πολλά, αρκεί να πιστέψουμε σε μας, να συστρατευτούμε και να δράσουμε ενωμένοι. Το αποδεικνύει η ιστορία μας και ας μη θεωρηθεί «ρομαντική» αυτή η άποψη. Οσάκις κινδύνευσε η ύπαρξή μας ως έθνος και ως κοινωνία, όταν δεν είχαμε καμιά ελπίδα, ο λαός μας έκανε το θαύμα του. Υπάρχουν τα παραδείγματα του Αλβανικού έπους, της ναζιστικής κατοχής, της αντίστασης κατά της χούντας και της πρώτης περιόδου της μεταπολίτευσης. Γιατί όχι και τώρα;;;

 

Και επειδή δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε πια από το αποσαθρωμένο και αυτό-απαξιωμένο πολιτικό σύστημα, μας μένει μόνο μια ελπίδα: Ο ελληνικός λαός, ο Έλληνας πολίτης. Αν δεν κάνει το θαύμα του τώρα, έχουμε τελειώσει.

Μοναδική ελπίδα, αν και με όχι εγγυημένο αποτέλεσμα, επιλογή, Η ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ των πολιτών σε όλους τους πολιτικούς χώρους που τώρα χειραγωγούνται από τα εδραιωμένα κομματικά κατεστημένα τα οποία και  μας οδήγησαν σ’ αυτή την κατάσταση.

 

Αυτό είναι περισσότερο αναγκαίο για τον δικό μου πολιτικό χώρο, το Πα.Σο.Κ. του οποίου τα μέλη και οι φίλοι που έχουν απογοητευτεί και αποστασιοποιηθεί, αρνούμενοι να δεχθούν την επιχειρούμενη α) αλλοίωση των αρχών και των αξιών του, β) την αυτοδιάλυσή του και γ) τη μετατροπή του σε ένα συντηρητικό μόρφωμα (ΔΗ.Π.ΠΑΡ.) που εξυπηρετεί μονάχα τις προσωπικές σκοπιμότητες της «τυπικής» ηγεσίας του.

 

Είναι ορατή και εφικτή η ευκαιρία να συσπειρωθούν και να ενεργοποιηθούν τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ, που παρά τις περιπέτειες των τελευταίων ετών, μπορούν να δημιουργήσουν έναν κινηματικού χαραχτήρα φορέα που θα διαφοροποιείται από την ατελέσφορη έως καταστροφική πολιτική του κυβερνητικού σχήματος, έχοντας ως οδηγό τις  αρχές και τις αξίες του πραγματικού ΠΑΣΟΚ που μας κληροδότησε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

 

Για το ΠΑΣΟΚ  χρειάζεται επειγόντως αυτό-οργάνωση από τη βάση που, κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να κηδεμονεύεται από επίδοξους «υπαρχηγούς» και φθαρμένα στελέχη που δεν μπορούν να εμπνεύσουν κανέναν. Πρέπει να αναδειχθούν από τη βάση, νέα, έντιμα, άφθαρτα, αποδεδειγμένα ικανά και πρόθυμα στελέχη.

 

Όσοι από μας ασκήσαμε εξουσία και βάλαμε υπογραφές, είτε φταίμε είτε όχι (οι πολίτες και, προ παντός, οι νέοι που υποφέρουν δεν γνωρίζουν και δεν ενδιαφέρονται) πρέπει να πάμε στην άκρη (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) και να υποστηρίξουμε ό,τι καλό προκύψει.

Αυτό-οργάνωση λοιπόν με νέα πρόσωπα - που όμως θα βοηθηθούν από σωστούς και καταξιωμένους παλιούς. Οι παλαιοί ως μέντορες περισσότερο όχι για να καπελώσουν την νεότερη γενιά.  Να συνδέσουμε ότι καλύτερο έχει ο χώρος μας - από έμπειρα και νέα στελέχη - σε αυτή την υπόθεση αναγέννησης του κινήματος που είναι υπαρκτό και ζωντανό αλλά δυστυχώς απομονωμένο από τις τυπικές και ισχνές δομές της Χαριλάου Τρικούπη.



* Σημείωση: Για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν οι τιμητικές εξαιρέσεις. Εκείνοι, οι λίγοι έστω, που τολμούν να πουν την αλήθεια, και δεν συμβιβάζονται. Εκείνοι που, γι’ αυτόν το λόγο δεν ευνοούνται από τα μιντιακά συγκροτήματα.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Σεισμός πολλών Ρίχτερ εξ αιτίας του Ρίχτερ!!!


Δεν μας δίχασαν στην ναζιστική κατοχή, … θα μας διχάσουν τώρα;;;

 

Γερμανός νεοναζιστής συγγραφέας ανακηρύσσεται επίτιμος διδάκτωρ  του Πανεπιστημίου Κρήτης ενώ ασεβεί κατά των ηρωικών υπερασπιστών της  Μάχης της Κρήτης και των θυμάτων της Ναζιστικής  θηριωδίας  και υμνεί τους Ναζί κατακτητές.

Αγαπητοί φίλοι.

Συγχωρήστε με αλλά δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός ούτε ήπιος στις εκφράσεις μου, έχοντας βιώσει τη Ναζιστική κτηνωδία, όταν παιδί έντεκα χρονών έζησα το ολοκαύτωμα του χωριού μου και την εν ψυχρώ εκτέλεση γυναικόπαιδων και μαζί με χιλιάδες Έλληνες δοκίμασα τη δυστυχία της προσφυγιάς.

Πώς τολμούν οι νεογραικύλοι να μας προκαλούν με τέτοιο αισχρό τρόπο;; Είναι και αυτό ένα αδιάψευστο δείγμα της κατάντιας στην οποία έχουμε περιέλθει.

Άρχισε και αυτό, δυστυχώς, να γίνεται πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης σαν τάχα οι μεν να είναι πιο πατριώτες από τους δε. Ντροπή κι’ αυτό όταν η εθνική ομοψυχία είναι προϋπόθεση για την επιβίωσή μας.

Μαθαίνω επίσης ότι κάποιος Υπουργός Παιδείας πέρασε νομοθεσία που επιτρέπει στις σχολές αλλά και στα τμήματα Πανεπιστημίων να κάνουν τόσο μεγάλης σημασίας αναγνωρίσεις, παρακάμπτοντας τη Σύγκλητο.

Πληροφορούμαι  ότι, με πρωτοβουλία ενός, μη Κρητός, καθηγητή ονόματι Στεργίου και, εν αγνοία του ΠρΠου πήγε η Κρητική Λεβεντιά;ύτανη Ευριπίδη Στεφάνου και της Συγκλήτου, πέρασε στα μουλωχτά η αναγόρευση του Γερμανού «ιστορικού;;»  Χάινζ Ρίχτερ, αν και εκείνος δεν αποδέχεται τη σημασία της «Μάχη της Κρήτης» για την εξέλιξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ασκεί σκληρή κριτική στο αντάρτικο, εκθειάζοντας την ίδια στιγμή τους ναζί «ιππότες».

Ο
Richter, σε βιβλίο του για την Μάχη της Κρήτης, χαρακτηρίζει τη σημασία της «στρατιωτικό μύθο». Ξεπερνάει δηλαδή, σε ναζιστικό φρόνημα, ακόμα και τον Αδόλφο Χίτλερ ο οποίος αναγνώρισε τη σημασία της Μάχης της Κρήτης για την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Επιπλέον, στο βιβλίο που τιτλοφορείται « Operation Merkur: Die Eroberung der Insel Kreta im Mai 1941», που σημαίνει «Επιχείρηση Ερμής: η κατάκτηση της νήσου Κρήτης τον Μάιο του 1941», επικρίνει τον αντιστασιακό αγώνα ενάντια στον κατακτητή χαρακτηρίζοντας τον ως «μη έντιμο, βρώμικο και κτηνώδη», την ίδια στιγμή που αναγνωρίζει τους ναζί αλεξιπτωτιστές ως «ιδεολόγους ιππότες».

 

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Πολιτικές και όχι Προσωπικές οι Διαφορές


Τις τελευταίες μέρες, βλέπουμε τα φερέφωνα των μιντιακών συγκροτημάτων αλλά και τους ολίγους, πλέον, στενούς συνεργάτες του Ευάγγελου Βενιζέλου να προσπαθούν επίμονα να αναγάγουν τα προβλήματα του ΠΑΣΟΚ σε προσωπικές τάχα διαφορές μεταξύ των δύο ηγετών, αποδίδοντας μάλιστα την ευθύνη στον Γιώργο Παπανδρέου.


Βεβαίως υπάρχουν διαφορές αλλά είναι ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ σε δύο επίπεδα:

 

1.    ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ. Μιας πολιτικής που εξαθλιώνει και αποσαθρώνει τα λαϊκά στρώματα ενώ ευνοεί τα ισχυρά ιδιοτελή συμφέρονται και αθωώνει τη Νέα Δημοκρατία για την καταλήστευση της χώρας στην πενταετία 2004 – 2009 και τον διπλασιασμό του δημόσιου χρέους.


2.    ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑΣ, ΤΗΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ , ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ και  την αντικατάστασή του από το προσωπικό κόμμα του κ. Βενιζέλου, τη «Δημοκρατική(;) Παράταξη» με μηχανεύσεις που ξεκίνησαν με το πογκρόμ της εκδίωξης των «υπόπτων» για συμπάθεια στον Γιώργο Παπανδρέου από τη Χαριλάου Τρικούπη.


Ο Γιώργος Παπανδρέου διακήρυξε ευθαρσώς ότι  «ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ». Ας είναι βέβαιοι ότι όλοι εμείς που κοντά στον ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου το χτίσαμε, μαζί με τον Γιώργο, θα αποτρέψουμε τη διάλυσή του που επιχειρείται από τους «νεοφώτιστους σοσιαλιστές» και τους λαθρεπιβάτες του κινήματος. Πιστοί στις αρχές της Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη θα υπερασπίσουμε τις αξίες του.
 
Ως αποστομωτική απάντηση στους ψιθύρους και τους κακόβουλους ισχυρισμούς των επιστρατευμένων κονδυλοφόρων, αναφέρω ότι, τόσον ο ίδιος όσο και οι βουλευτές που συμμερίζονται τις απόψεις του, ΕΔΩΣΑΝ ΨΗΦΟ ΑΝΟΧΗΣ και πιστεύω,  θα συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο, για να μην ανατραπεί το κυβερνητικό σχήμα, πράγμα που σημαίνει αστάθεια που δεν αντέχουμε, ή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (από το τηγάνι δηλαδή στη φωτιά).

 

Παράλληλα, διαχωρίζουν, σε κάθε ευκαιρία, τη θέση τους από την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική που απέχει πόρρω από τις αρχές και τις αξίες του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και της 3ης του Σεπτέμβρη. Υπάρχουν χιλιάδες ακραιφνείς αγωνιστές του ΠΑΣΟΚ, αποκαρδιωμένοι και αποστασιοποιημένοι που διαρρέουν σε άλλα κόμματα,  ψήφισαν «Ελιά» που δεν τους εξέφραζε ή απλά δεν ψήφισαν. Περιμένουν να επιστρέψει το ΠΑΣΟΚ στις ρίζες του για να επανέλθουν και να δυναμώσει έτσι το δημοκρατικό σοσιαλιστικό κίνημα και με νέους ανθρώπους..

Για όσους παρασύρονται να καταδικάσουν τον Γιώργο Παπανδρέου τον οποίον όλοι σχεδόν εγκατέλειψαν, (όπως εξάλλου έκαμαν κάποτε και στον  ευεργέτη τους Ανδρέα) και τον άφησαν να επωμιστεί ΜΟΝΟΣ την ευθύνη να σώσει τη χώρα από την τυπική χρεοκοπία η οποία είχε ουσιαστικά συντελεστεί και δήθεν το αγνοούσαν, προσφέρω την εξής εκτίμηση και προσωπική μαρτυρία μετά λόγου γνώσεως:

 

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας πραγματικός πατριώτης, βαθιά δημοκρατικός ηγέτης, απολύτως έντιμος και ανιδιοτελής, που δεν διστάζει να αυτοθυσιαστεί όταν το ζητά το συμφέρον της χώρας και του λαού. Η ιστορία θα είναι πολύ ευνοϊκή μαζί του. Πάρα πολλοί Έλληνες αλλά και η διεθνής κοινότητα άρχισαν ήδη να το κατανοούν. Έχει ήδη δηλώσει ότι ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΚΑΡΕΚΛΑ.

 

Και για να μην παρεξηγούμαστε, επειδή τα όσα λέω και γράφω μπορεί να θεωρηθούν «λιβάνισμα», έχω δηλώσει πολλάκις και επαναλαμβάνω, ότι όχι μόνο δεν ενδιαφέρομαι για καρέκλα, αλλά και την αρνούμαι. Εξάλλου είμαι και μεγαλούτσικος και τώρα χρειαζόμαστε νέο αίμα. Έφυγα από κυβερνητικές ευθύνες το 1998 καταγγέλλοντας τη διαφθορά και, από τότε, ως οφείλω, παραμένω ένας ενεργός πολίτης.
 

Υ.Γ:  ΑΠΟΜΟΝΩΝΩ ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΝ  ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ  ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ:

 

«Οι όποιες διεργασίες συντελούνται σήμερα στο Κίνημα, ελάχιστη σχέση έχουν με την κοινωνία και τις ανάγκες της.

Θεωρώ αυτονόητο ότι, μπροστά σε αυτό το διακύβευμα απαιτούνται θέσεις που να υπηρετούν αρχές και αξίες, θέσεις - και αγωνιστική διάθεση για αυτές - που να ανταποκρίνονται στις δημοκρατικές και σοσιαλιστικές μας ρίζες.

Είναι ζήτημα σεβασμού των αρχών του, και εντέλει, όσων αγωνίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζουν να αγωνίζονται, παλαιότερων και νεότερων, εμάς των ίδιων, αν θέλουμε να πάμε παρακάτω συντεταγμένα και με προοπτική.

 

Στις ανοιχτές διαδικασίες προς και κατά την διάρκεια του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, να συζητηθούν και να αποφασιστούν τα πάντα: στίγμα, φυσιογνωμία, θέσεις, σύμβολα, δομή, πρόσωπα.

 

Μόνο με κινηματικού χαρακτήρα ενέργειες μπορεί να κινητοποιηθεί ξανά η βάση της Παράταξής μας - που σήμερα αποστασιοποιείται, αδιαφορεί, αισθάνεται πολιτικά άστεγη.

Προσωπικά, ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, θα τιμήσω μέχρι τέλους την αποστολή που μου εμπιστεύθηκαν οι πολίτες. Και δεσμεύομαι να στηρίξω ένα πραγματικό εγερτήριο ΣΟΚ στο Κίνημα. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν ενδιαφέρομαι για καμία καρέκλα.


Η ιστορία, η προσφορά, η πορεία του ΠΑΣΟΚ στο μέλλον, όπως και η όποια αλλαγή του, δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση και απόφαση δική μας, όλων μας. Από τη βάση, κινηματικά, δημοκρατικά, συμμετοχικά.

Η ευθύνη για την σφυρηλάτηση της ουσιαστικής ενότητάς μας, με απόλυτη προσήλωση και σεβασμό στις αρχές μας, ανήκει σε όλους μας και στον καθένα χωριστά. Έτσι διασφαλίζεται ο ιστορικός ρόλος και η αποστολή του Κινήματός μας, να ανταποκρίνεται στα πραγματικά διακυβεύματα που αφορούν τη χώρα και τον Ελληνικό λαό».

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

Προσφορά σε Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις


Έγινε, επί τέλους, κατανοητό ότι η έξοδος από την κρίση και η ανάκαμψη της οικονομίας δεν μπορεί να συμβεί χωρίς υγιείς μικρομεσαίες επιχειρήσεις. (Στη χώρα μας, ως γνωστό, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αντιπροσωπεύουν το 99,5% του συνολικού αριθμού των επιχειρήσεων).

Έχουμε λοιπόν ρυθμίσεις σε κόκκινα δάνεια, ρυθμίσεις έως και 100 δόσεων σε οφειλές στην εφορία και στα ασφαλιστικά ταμεία, υποσχέσεις για παροχή ρευστότητας, κ.λπ.

Συμμετέχουμε στην προσπάθεια, ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΣ δύο βιβλία, χρήσιμα (αν όχι απαραίτητα) βοηθήματα στον μικρομεσαίο επιχειρηματία. Και τα δυο βιβλία ΣΥΝΟΔΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ CD

ΕΚΠΤΩΣΗ 20%
                
Το Εγχειρίδιο του Μικρομεσαίου Επιχειρηματία: Αρχική Τιμή: €25,00,
Προσφορά: €20,00
 
 
 
 
 
 
Διαχείριση Ανθρώπινων Πόρων (Ανθρώπινου Δυναμικού): Αρχική τιμή: €20,00,
Προσφορα: € 16,00
 
 

ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΜΑΖΙ: €30,00
Στις τιμές συμπεριλαμβάνεται ο ΦΠΑ.
Σας τα στέλνομε με Αντικαταβολή.
Τα έξοδα αποστολής (€ 4,00) είναι δικά σας.

ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ : Τηλ.: 210 6541997, 6932 917087
e-mail: info@nsa.gr     
www.nsa.gr
 

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Η θλιβερή εικόνα της Βουλής των Ελλήνων


Μονάχα τρεις βουλευτές ήσαν παρόντες στη συζήτηση κοινοβουλευτικού ελέγχου για το ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. (Τρεις στους 300 είναι συμμετοχή 1%).

Αυτό δεν συνέβη Δευτέρα ή Παρασκευή, όταν πηγαίνουν στις εκλογικές τους περιφέρειες, αλλά Πέμπτη.

Εξ ίσου τραγικό είναι το γεγονός ότι το θέμα δεν έγινε πρωτοσέλιδο σε καμιά εφημερίδα.. Δεν γνωρίζω αν αναφέρθηκε κάπου στα ψιλά γράμματα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Εμείς οι πολίτες, γιατί ανεχόμαστε «αργόμισθους» εκπροσώπους που εκλέξαμε για να κουλαντρίζουν τις τύχες μας;; ΜΗΠΩΣ ΑΥΤΟΥΣ ΑΞΙΖΟΥΜΕ;;;

Στο ίδιο θέμα: Έπεσαν όλοι  να κατασπαράξουν τον άπειρο βουλευτή Άρτας και Υφυπουργό Παιδείας Γιώργο Στύλιο
. Σαμαράς, Βενιζέλος, 28 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (κρίμα.. οι δικοί μου), τηλεοπτική σχολιαστές και άλλοι, έπεσαν με μανία επάνω του.

 Ο Στύλιος τον οποίο δεν γνωρίζω είναι ένας,
κατά τη γνώμη μου, αγνός και ειλικρινής άνθρωπος αλλά άπειρος περί τα κοινοβουλευτικά. Στερείται της ρητορικής δεινότητας της Κανέλλη, της Κωνσταντοπούλου  και των άλλων φωνασκούντων «αστέρων».

Αφού ωθήθηκε σε μια λεκτική υπερβολή από την έμπειρη  και αξεπέραστη στη χρήση του λόγου,  πάλαι ποτέ φίλη μου, και λαλίστατη Λιάνα Κανέλλη, υπέπεσε σε μια, ομολογουμένως, άστοχη διατύπωση (ο άνθρωπος άλλο ήθελε να πει και αλλιώς βγήκε όταν το είπε) για το οποίο όμως ζήτησε συγγνώμη δημοσίως.

Χλευάστηκε μάλιστα γιατί προσπάθησε να εισαγάγει φρούτο στη σίτιση των παιδιών αντί για τα ανθυγιεινά «εδέσματα» των βιομηχανιών. Ίσως κάποιος πρέπει να τους υπενθυμίσει ότι στην Αγγλία, η Κυβέρνηση υιοθέτησε, ως πολιτική της, την πρόταση του
Jamie Oliver για υγιεινή διατροφή, όταν εμείς πετάμε στις χωματερές τα φρούτα που παράγουμε.

Η περισπούδαστη Λιάνα μας διαφώτισε ακόμα, αποκαλύπτοντας ότι εμείς στα ορεινά της Άρτας, της Κρήτης και της άλλης Ελλάδας δεν ξέρουμε από πείνα  γιατί δεν πεινάσαμε μεγαλώνοντας ενώ, προφανώς, στο Ψυχικό και στην Πολιτεία ξέρουν.

Αν δεν αποκατασταθεί η κοινή λογική και αίσθημα ευθύνης σε κείνους που μας κυβερνούν, σε τί μπορούμε να ελπίζουμε;;;

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Το νέο μοντέλο ανάπτυξης


Αγροδιατροφική Παραγωγή, Τουρισμός και Τεχνολογία
 

Αυτό υποστηρίζουν οι άνθρωποι της αγοράς. Η έξοδος από την κρίση και η ανάπτυξη θα βασίζεται στην καινοτομία, στην ποιότητα και στην εξωστρέφεια.

Δεν αρκεί όμως να παράγουμε καλά προϊόντα και να προσφέρουμε καλές υπηρεσίες. Πρέπει να μάθουμε να τα προβάλλουμε και να τα πουλάμε.

 

Ένας τρόπος είναι η συμμετοχή σε εμπορικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πρέπει όμως να επιλέγουμε σωστά τις εκθέσεις στις οποίες συμμετέχουμε, να προετοιμαζόμαστε σωστά, να στήνουμε ένα συναρπαστικό περίπτερο, να το λειτουργούμε επαγγελματικά και να αξιοποιούμε τις επαφές που θα κάνουμε μετά την έκθεση. Αλλιώς σπαταλούμε τα χρήματα και τον χρόνο μας



Γι’ αυτόν τον σκοπό, προσφέρω ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ τον «Ο ΟΔΗΓΟ ΤΟΥ ΕΚΘΕΤΗ». Έναν χρήσιμο οδηγό για αποτελεσματική συμμετοχή σε εμπορικές εκθέσεις για αύξηση πωλήσεων και εξασφάλιση τακτικών, πιστών πελατών. Το έγραψα, βασισμένος στην πολύχρονη εμπειρία μου στην επιχειρηματική πιάτσα. Είναι η εθελοντική συμβολή μου στην κοινή μας προσπάθεια, ως ενεργός πολίτης..

 

Ειδικά, ο αγροτοδιατροφικός τομέας εκτιμάται πως μπορεί να κάνει τη διαφορά, αφού τα ελληνικά τρόφιμα έχουν τις δυνατότητες να ξεχωρίσουν σε διεθνές επίπεδο. Προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειές μας για τη διαμόρφωση ενός αναγνωρίσιμου και ελκυστικού brand name στην εγχώρια αλλά και στις διεθνείς αγορές.

 
Δεν πρέπει να περιμένουμε κάποιον τρίτο να μας βοηθήσει, αλλά να κάνουμε μόνοι μας την αρχή. Πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια, να εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες και να γίνουμε εξωστρεφείς και παραγωγικοί.

Αν φθάσατε, στην ανάγνωση του μηνύματος, ως εδώ, αυτό σημαίνει ότι μάλλον σας ενδιαφέρει. Αν ασχολείστε με την αγροτική ή κτηνοτροφική παραγωγή, τη συσκευασία και την τυποποίηση, την τεχνολογία ή είστε βιοτέχνης ή τουριστικός επιχειρηματίας, δώστε μου  την ηλεκτρονική σας διεύθυνση (e-mail) και ευχαρίστως θα σας στείλω σε ηλεκτρονική μορφή τον 57σέλιδο Οδηγό. Αν δεν σας ενδιαφέρει προσωπικά, δώστε αυτό το μήνυμα σε κάποιον φίλο ή γνωστό σας που ίσως μπορέσει να ωφεληθεί

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Η Οχλοκρατία των Φοιτητικών Μειοψηφιών


Οι ευθύνες των Κομμάτων και της Ακαδημαϊκής Κοινότητας


Την περασμένη εβδομάδα, κυριάρχησαν, ως πρώτη είδηση στα μέσα ενημέρωσης, τα θλιβερά επεισόδια στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Τριάντα έως σαράντα φοιτητές εισέβαλαν στην αίθουσα της Συγκλήτου, καθιστώντας αδύνατη τη συνεδρίαση, υβρίζοντας και προπηλακίζοντας τις πρυτανικές αρχές και, σαν να μην τους αρκούσαν αυτά, κλείδωσαν τις πόρτες κρατώντας ομήρους τα μέλη της πρυτανείας.

Θλιβερά φαινόμενα αυτά, που δεν συμβαίνουν σε καμιά χώρα του πολιτισμένου κόσμου. Ούτε καν σε τριτοκοσμικές χώρες συμβαίνουν και αυτό μας πάει ένα σκαλί πιο κάτω απ’ αυτές.

Και λοιπόν, τί μας τάραξε ξαφνικά; Μήπως τέτοια και χειρότερα δεν συμβαίνουν και στα άλλα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα χρόνια τώρα; Ξεχάσαμε το χτίσιμο της πόρτας του γραφείου του Πρύτανη, πράγμα που θα μπορούσε να θεωρηθεί ευτράπελο αν δεν ήταν τραγικό; Ξεχάσαμε την κατάληψη αιθουσών του Πολυτεχνείου, τη διακίνηση ναρκωτικών, την καταστροφή εγκαταστάσεων και εξοπλισμών που εμείς πληρώνουμε, οχλοκρατικές συμπεριφορές και άλλες αθλιότητες, «ων ουκ έστι αριθμός»;

Ευθύνεται προφανώς η χλιαρή ή καθόλου αντίδραση των κυβερνήσεων και η αδιαφορία των πολιτικών παρατάξεων (από φόβο μήπως χάσουν κανένα ψηφαλάκι). Είναι κατάντημα να χρειάζεται να βγει ο πρωθυπουργός να συγχαρεί δημόσια τον πρύτανη που, προς τιμήν του, τόλμησε να αντιδράσει γιατί, επί τέλους, μετά από πολλά χρόνια, έγινε μια συνεδρίαση της Συγκλήτου χωρίς την αυθαίρετη παρουσία τρίτων, όπως δηλαδή προβλέπει ο νόμος.

 Κάποιοι στην Αξιωματική Αντιπολίτευση τα υπερασπίζονται (αυτό κι αν είναι αθέμιτη άγρα ψήφων) εν ονόματι, άκουσον..  άκουσον, του «αυτοδιοίκητου» των πανεπιστημίων και του πανεπιστημιακού «ασύλου». Έλεος… Τί παραλογισμός είναι αυτός;

Αυτό λοιπόν μας τάραξε. Το γεγονός ότι συνεχίζονται αλλά και το ότι τα ανεχόμαστε ή και τα ευλογούμε.

Για να μην παρεξηγηθώ, ιερό το πανεπιστημιακό άσυλο και σεβαστό το αυτοδιοίκητο. Ιερό και το δημοκρατικό δικαίωμα των φοιτητών να ακούγεται η φωνή τους και να απολαμβάνουν σεβασμό από τους δασκάλους τους.

Συμπεριφορές πολλών πανεπιστημιακών δασκάλων όπως η άρνηση της αξιολόγησης, η μη προσέλευση στα μαθήματα, η έρευνα που δεν γίνεται στο πλαίσιο των πανεπιστημιακών τους καθηκόντων, αλλά μόνον επί πληρωμή από Ευρωπαϊκά προγράμματα και άλλα γνωστά, δεν κερδίζουν σεβασμό αλλά αντίθετα τους απαξιώνουν.

Ας διερωτηθούμε όλοι, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, διδάσκοντες και διδασκόμενοι αλλά και η μειοψηφία των ταραχοποιών, τί θα πουν στους 80.000 φοιτητές του Ε.Κ.Π.Α. και τις εκατοντάδες χιλιάδων σε όλη τη χώρα που αγωνίζονται να αποφοιτήσουν και να αποκατασταθούν επαγγελματικά, ιδιαίτερα σ’ εκείνους που δεν έχουν εύπορους γονείς για να τους στείλουν σε ξένα πανεπιστήμια;

Καλές οι διαπιστώσεις στις οποίες εξάλλου συμφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Τι κάνουμε όμως τώρα; Τι θετικό και εεφικτό προτείνουμε εν όψει μάλιστα της πρωτοφανούς, εν καιρώ ειρήνης, κρίσης που μας μαστίζει;

Η έξοδος από τη δεινή κρίση, η πορεία προς την ανάπτυξη, την απασχόληση, την ευημερία και την ανάπτυξη της εθνικής μας αξιοπρέπειας, πρέπει κατά τη γνώμη μου να στηριχθεί σε τρεις βασικούς πυλώνες:

1) Την εξασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας (εθνική ασφάλεια άμυνα εξωτερική πολιτική), 2) Ισχυρή ανταγωνιστική οικονομία και 3) Σύγχρονο σύστημα παιδείας και εκπαίδευσης που θα συνδέεται με την αγορά εργασίας.

Και τα τρία αυτά αποτελούν υψίστης σημασίας εθνικά θέματα και, άνευ αυτών «ουδέν εστί γενέσθαι». Η επίτευξη των τριών αυτών στόχων έχει, ως προαπαιτούμενο, την ύπαρξη συνεννόησης, συναίνεσης και συνδέσμευσης όλων των δυνάμεων του έθνους (κυβέρνησης, αντιπολίτευσης και πολιτών) σε ξεκάθαρες κοινές θέσεις που θα εκφράζονται με ενιαία φωνή και αποφασιστικότητα. Για όλα τα άλλα, ας διαφωνούμε πολιτικά.

Είναι καταφανές πως, αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε όπως πορευόμαστε τώρα και πολλά χρόνια, κανείς δεν θα μας πάρει στα σοβαρά. Στην πραγματικότητα αυτό βολεύει τους τοκογλύφους πιστωτές μας, εκείνους που επιβουλεύονται την εθνική μας κυριαρχία και την εδαφική  μας ακεραιότητα και επιδιώκουν να βάλουν στο χέρι τον εθνικό μας πλούτο. Βολεύει ακόμα και τους «φίλους» και εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ οι οποίοι τώρα δεν παίρνουν καθαρή θέση έναντι των τουρκικών προκλήσεων.

Για τα δυο πρώτα θέματα, έχω ήδη εκφράσει τις απόψεις μου σε προηγούμενα άρθρα. Ας δούμε τώρα το τρίτο εθνικό θέμα: την ελληνική παιδεία, υπό το πρίσμα των πρόσφατων εξελίξεων με έναυσμα τα επεισόδια στο ΕΚΠΑ.


Κοντολογίς, η κατάσταση στην παιδεία, εκπαίδευση και κατάρτιση μπορεί να χαρακτηριστεί ζοφερή. Υποχρηματοδότηση, ανεπαρκείς υποδομές και στελέχωση στα πανεπιστήμια και στη μέση και υποχρεωτική εκπαίδευση, παραπαιδεία και σωρεία άλλων παθογενειών.

Ας δούμε λοιπόν τι μπορούμε να κάνουμε: Πρώτο και πλέον σημαντικό βήμα, με δεδομένη έστω την οικονομική μας αδυναμία, να κάνουμε αυτό που οφείλαμε να πράξουμε και δεν πράξαμε. Να προχωρήσουμε στην εκ βάθρων αναδιάρθρωση της παιδείας.

Να τη  χρηματοδοτήσουμε, στο μέτρο του εφικτού και να την απαλλάξουμε από τον σφιχτό εναγκαλισμό των χειραγωγούμενων κομματικών νεολαιών και των συντεχνιακών ομάδων που δουλεύουν «δι’ ίδιον όφελος».

Είναι καιρός να πάψουμε να αυτοσχεδιάζουμε ως μαθητευόμενοι μάγοι, με βάση το κομματικό και προσωπικό όφελος. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε εκ νέου τον τροχό. Ας δούμε τι κάνουν άλλες δημοκρατικές και ευνομούμενες χώρες στις οποίες τα πανεπιστήμια είναι κρατικά και η προσβασιμότητα παρέχεται ισότιμα σε όλους. Αναφέρω το παράδειγμα του Καναδά το οποίο γνωρίζω καλύτερα. Τα βασικά χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού τους συστήματος είναι:


·         Πλήρης σύνδεση του περιεχομένου της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας. Εκεί δεν υπάρχουν άνεργοι απόφοιτοι, ενώ εμείς παράγουμε χιλιάδες πτυχιούχους πολιτικών επιστημών κατ’ έτος που, αφού δεν μπορεί και δεν πρέπει να τους απορροφήσει πια, διογκούμενο το δημόσιο, (με ανάλογη υπερπαραγωγή γιατρών, εκπαιδευτικών και δικηγόρων), με αποτέλεσμα να οδηγούνται στην έρημο της ανεργίας. Το φαινόμενο αυτό εξηγεί, εν μέρει τουλάχιστον, την αποδημία 180.000 λαμπρών νέων κατά την περίοδο της κρίσης, με πτυχία που εμείς πληρώσαμε.


·         Συνεχής αξιολόγηση της απόδοσης των φοιτητών με βάση “syllabus” (γραπτής αμοιβαίας προδέσμευσης μεταξύ καθηγητή και φοιτητή) με ξεκάθαρους κανόνες και διαδικασίες. Εκεί δεν υπάρχουν «αιώνιοι» φοιτητές.


·         Αξιολόγηση όλων των διδασκόντων (όχι βέβαια αυθαίρετα από το γραφείο του εκάστοτε υπουργού οι άλλων «παραγόντων που ευνοούν τους «ημετέρους» ) αλλά με αντικειμενικά κριτήρια και διαφανείς διαδικασίες τόσον από τους προϊσταμένους τους όσον και από τους ίδιους τους φοιτητές. Σημειώνω ότι, ως πρόεδρος κολεγίου, όταν δίδασκα, αξιολογούμουν από τους υφισταμένους μου (επιστημονικό διευθυντή και κοσμήτορα), καθώς και από τους φοιτητές μου. Αυτό με βοηθούσε να βελτιωθώ.
 Στον Καναδά και στις άλλες χώρες της Δύσης, οι καθηγητές υποχρεούνται να κάνουν έρευνα και δημοσιεύσεις σε επιστημονικές εκδόσεις. Οι ερευνητικές εργασίες των φοιτητών πιστώνονται στους ίδιους και όχι στους επιβλέποντες καθηγητές,


·         Η είσοδος και η παρουσία στους χώρους των πανεπιστημίων να ελέγχεται από ειδική υπηρεσία φύλαξης, στελεχωμένη με καλά εκπαιδευμένους και ευαίσθητους ανθρώπους με κάποια καλλιέργεια. Όχι οποιουσδήποτε μισθωμένους «σεκιουριτάδες». Βεβαίως, ούτε συζήτηση για ΜΑΤ τα οποία, όπως και νά ‘ναι, προκαλούν.
Πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους μας πως η ανεξέλεγκτη είσοδος εξωπανεπιστημιακών, κουκουλοφόρων και άλλων ταραχοποιών, το «μπάτε σκύλοι, αλέστε» δεν προάγει την παιδεία. Την καταστρέφει.
Μακρηγόρησα ήδη και  ζητώ συγγνώμη. Ας αποφασίσουμε όλοι, επί τέλους, να συμβάλουμε με όποιον τρόπο μπορούμε για να μπει η παιδεία μας σε υγιείς βάσεις. ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΜΑ.


Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Η τεκμηρίωση ανομιών χωρίς τη Νέμεση προσβάλλει βάναυσα τους έντιμους πολίτες που υποφέρουν


ΕΙΔΗΣΗ: 1,5  ΔΙΣ. ΕΥΡΩ ΦΥΓΑΔΕΥΣΑΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ 5260 ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ, κατά την περίοδο της κρίσης με εμβάσματα στο εξωτερικό, όπως προέκυψε από έρευνα του Σώματος Ελεγκτών Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης.

Οι καημενούληδες, προφανώς κάνοντας αιματηρές οικονομίες, κατάφεραν να συγκεντρώσουν αυτό το ιλιγγιώδες ποσό. Πολλοί απ’ αυτούς γιατροί και εκπαιδευτικοί (φακελάκια, φροντιστήρια ή μίζες;;). Άλλοι από κληρονομιά του παππού τους;;

Για να είμαστε δίκαιοι, αν τα χρήματα αυτά τα κατέχουν νόμιμα και έχουν φορολογηθεί, δικαιούνται να τα εξαγάγουν νόμιμα. Είναι όμως ηθικό;;; Αυτό είναι θέμα προσωπικού συστήματος αξιών.

Σε κάθε περίπτωση, είναι  σκανδαλώδης πρόκληση και προσβολή για τους εκατοντάδες χιλιάδες έντιμους δημοσίους υπαλλήλους  των οποίων οι μισθοί έχουν περικοπεί και παρά ταύτα, αποκαρδιωμένοι αγωνίζονται να υπηρετήσουν τη χώρα και τους πολίτες σε ώρα δεινής κρίσης.

Είναι πρόκληση για τον παππούλη και τη γιαγιούλα που στερούνται τα φάρμακά τους. Είναι πρόκληση για τις οικογένειες που πεινούν και κρυώνουν και ταυτόχρονα καλούνται να πληρώσουν έκτακτους φόρους και ΕΝΦΙΑ. Είναι πρόκληση για τις εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίους που αναγκάζονται να κλείσουν τα μαγαζιά τους γιατί οι ελληνικές τράπεζες δεν προσφέρουν ρευστότητα.

Αυτές τις μέρες που γιορτάσαμε το έπος της πανεθνικής πατριωτικής υπέρβασης της 28ης Οκτωβρίου, δικαιούμαστε να αμφισβητήσουμε τον πατριωτισμό τους και, γιατί όχι, ΝΑ ΘΥΜΩΣΟΥΜΕ ή όπως λέμε στην Κρήτη, να ΜΑΝΙΣΟΜΕ (ο όρος δεν είναι βλαχιά. Προέρχεται από τον ομηρικό στίχο «Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος οὐλομένην…»)

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Και, για να μην κατηγορηθώ ότι μόνο γκρινιάζω, θέλω να εξάρω την αγωνιώδη προσπάθεια δυο δημόσιων λειτουργών: του Γενικού Επιθεωρητή του ΣΕΕΔΔ Λέανδρου Ρακιντζή και του Ειδικού Γραμματέα Παρασκευά Νομικού που, δυστυχώς, μπορούν να τεκμηριώνουν σκάνδαλα αλλά δεν είναι Εισαγγελείς. Και ακόμα: παρ’ ότι διατηρώ μια διαχρονική αμφισβήτηση στο γένος των Μητσοτάκηδων, οφείλω να πω “μπράβο Κυριάκο”, με την ελπίδα ότι δεν θα παρεξηγηθώ από τους κεντροαριστερούς «συντρόφους». Αλλά κι’ αν παρεξηγηθώ… δεν πειράζει)


Η αποκάλυψη και η τεκμηρίωση αυτών των φαινομένων είναι βεβαίως ένα θετικό πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να επεκταθεί επειγόντως, σε όλους τους τομείς της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής.

 
Όλα αυτά έχουν κάποια αξία και θα ικανοποιηθεί, μερικώς έστω, το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών, αν οι εισαγγελείς και τα δικαστήρια, με την ανεπιφύλακτη στήριξη της εκτελεστικής και κοινοβουλευτικής εξουσίας, κινηθούν γρήγορα και αποφασιστικά για την επιβολή κυρώσεων εκεί που διαπιστώνονται αδικήματα.

Αν δεν τιμωρηθούν οι μεγάλοι υπαίτιοι φοροδιαφυγής, εισφοροδιαφυγής, υπεξαίρεση ΦΠΑ, μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, παρανόμως πλουτήσαντες δημόσιοι λειτουργοί, παράκτιες εταιρίες για την απόκρυψη μίζας από εξοπλιστικά, Ζήμενς και άλλες δημόσιες προμήθειες, λίστα Λαγκάρντ, κ.λπ., αντί να αποτρέπεται η διαφθορά, ενθαρρύνεται και ένοχοι αποθρασύνονται μέχρι σημείου να μας χλευάζουν.
Διαφορετικά, η τεκμηρίωση ανομιών χωρίς τη Νέμεση προσβάλλει βάναυσα τους έντιμους  πολίτες που στενάζουν κάτω από τα απάνθρωπα μέτρα λιτότητας στη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική κρίση της χώρας, μετά τη ναζιστική κατοχή..

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Κραυγή Αγωνίας ενός Πολίτη


Αν δεν μπορέσουμε να συνεννοηθούμε και να συναινέσουμε τουλάχιστον στα εθνικά μας θέματα και να χαράξουμε κοινή πορεία,  είμαστε χαμένοι από χέρι.

Όπως κάθε Έλληνας πολίτης με κοινό νου και στοιχειώδη αίσθηση πατριωτισμού, παρακολουθώ με αγωνία τις τρέχουσες απροσχημάτιστες τουρκικές προκλήσεις με προδιαγεγραμμένο στόχο

·         την αμφισβήτηση, κατ’ αρχάς, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας και, σε δεύτερη φάση,


·         τη δυναμική διεκδίκηση της ισότιμης συμμετοχής στη νομή των υδρογονανθράκων στην Κυπριακή αλλά και στην Ελλαδική ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη).

Αντίθετα με εμάς, οι Τούρκοι έχουν μακροχρόνιο σχεδιασμό και ενιαία φωνή, τουλάχιστον προς τα έξω, που εκφράζεται από έναν ικανότατο όσο και άκρως ριψοκίνδυνο Πρόεδρο – Σουλτάνο, τον Ταγίπ Ερντογάν που δεν εμποδίζεται από ανύπαρκτες  δημοκρατικές διαδικασίες και ενεργεί επιθετικά μεν απέναντί μας, διαφορετικά όμως απέναντι όλων των άλλων σε ό,τι αφορά στα τουρκικά συμφέροντα.

 Παράδειγμα: Μουσουλμάνος ο ίδιος, κρατά αποστάσεις από το πρόβλημα  της ίδρυσης και εδραίωσης του Ισλαμικού Κράτους και παράλληλα ενθαρρύνει ή, έστω, αφήνει τους Κούρδους να επωμιστούν το βάρος της αντίστασης στην Τζιχαντική θύελλα στην υπεράσπιση του Κομπάνι στη Συρία, με αποτέλεσμα να  υφίστανται τεράστιες απώλειες μαχητών και αμάχων, ακόμα και παιδιών.

Έτσι, ξεφορτώνεται τους ενοχλητικούς Κούρδους που εξολοθρεύονται και ο ίδιος δεν προκαλεί τους φανατικούς ομόθρησκούς του. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Διαβολικά έξυπνη τακτική. Έμπειρος στο αλισβερίσι, διαπραγματεύεται με πανάκριβο αντάλλαγμα τις ελάχιστες παραχωρήσεις που κάνει στους Αμερικανούς για τις ανάγκες των βομβαρδιστικών επιδρομών τους. Αυτό δα και αν είναι διπλωματία. Ενώ εμείς!!!


Εμείς, πώς αντιδρούμε στους θανάσιμους κινδύνους που απειλούν άμεσα την ύπαρξή και την επιβίωσή μας;; Άθελά μου, έρχεται στη μνήμη το τραγούδι του αείμνηστου Νίκου Ξυλούρη «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί……… κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά….».

Με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, το ήμισυ του πολιτικού μας προσωπικού αγωνίζεται να διατηρήσει τα έδρανα και τα προνόμιά του, ενώ το άλλο ήμισυ αγωνίζεται να τους τα πάρει, με όποιον τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο έθνος, στην κοινωνία και στους πολίτες.
 
Οι πολιτικές μας ηγεσίες θεωρούν ότι εκπληρούν το χρέος τους κάνοντας κάποια δηλωσούλα, έτσι, για την τιμή των όπλων, μεμονωμένα και ασυντόνιστα, κάποιοι μάλιστα με μικροκομματικούς αστερίσκους .

Οι κυβερνώντες, εκφράζουν μεγάλη ικανοποίηση αν, αξιωματούχοι της Ε.Ε., του ΟΗΕ, οι άλλοι «φίλοι», προβούν σε κάποια χλιαρή  αλλά χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα δήλωση – νουθεσία προς την Τουρκία και καμιά φορά και στις δύο πλευρές, σαν τάχα θύτης και θύμα να είναι το ίδιο. Οι αντιπολιτευόμενοι κάνουν ό,τι μπορούν να απαξιώσουν την ολίγον, έστω, θετική εντύπωση, σαν να επρόκειτο για μιαν άλλη, εχθρική χώρα.

Το έργο με τους «φίλους, συμμάχους και εταίρους» το έχουμε ξαναδεί στη Σμύρνη, στην Κωνσταντινούπολη, στην Κύπρο και αλλαχού. Το δίδαγμα: «Αλλοίμονο σ’ όποιον δεν έχει νύχια να ξυστεί».  Στη διεθνή διπλωματία και πολιτική, μετρά μόνον το συμφέρον. Δεν ισχύουν φιλίες και κουμπαριές. Τα πάντα με μοναδικό γνώμονα το εθνικό τους συμφέρον. Αυτό είναι ένα μάθημα που δεν φαίνεται να μάθαμε ποτέ.

Η κατάσταση περιπλέκεται από το πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) που έχουν εντοπιστεί και είναι έτοιμα για εκμετάλλευση εντός των Ελλαδικών και Κυπριακών ΑΟΖ. Μια, κατ΄ αρχήν σημαντική εξέλιξη που θα μπορούσε να είναι ευλογία αλλά και να αποβεί κατάρα, αν λάβουμε υπόψη την εμπειρία γειτονικών χωρών (Λιβύη, Ιράκ, Συρία, κ.λπ.), ενώ η Κύπρος ήδη συνθλίβεται ανάμεσα στις συμπληγάδες των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων και των γεωπολιτικών  ανταγωνισμών. Η θετική για μας, αν και χλιαρή,  στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν πιστοποιεί, κατ’ ανάγκην θέση αλληλεγγύης, αλλά υπαγορεύεται από την ανάγκη της να εξασφαλίσει, μερική έστω ενεργειακή επάρκεια.

Σήμερα γιορτάζουμε τη μεγάλη εθνική επέτειο, το Αλβανικό Έπος, όταν σύσσωμος ο ελληνικός λαός, σε ένα αυθόρμητο ξέσπασμα πατριωτισμού και ομοψυχίας, έκαμε τη μεγάλη υπέρβαση για τη σωτηρία της πατρίδας.

Τώρα, που εξ ίσου και περισσότερο σοβαρός είναι ο κίνδυνος που μας απειλεί, αλλά πιο επικίνδυνος πιο ύπουλος, και πιο περίπλοκος, και απειλεί όχι μόνον η εθνική κυριαρχία και η εδαφική μας ακεραιότητα, αλλά και την εθνική και πολιτιστική μας ταυτότητα, την εθνική μας συνείδηση, τη συνέχιση της ύπαρξής μας είναι ώρα να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας.  

 

Μαζί με την αμυντική μας θωράκιση, είναι ανάγκη να θωρακίσουμε και την Οικονομία μας που, υπό τις παρούσες διεθνείς συνθήκες, αποτελεί και αυτή εθνικό θέμα. Να ξεχάσουμε αυτά που μας χωρίζουν και να δούμε αυτά που μας ενώνουν.Να προτάξουμε το «εμείς» αντί του «εγώ».

Τώρα προέχει το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον. Να δημιουργήσουμε πλεονάσματα, όχι επιβάλλοντας απάνθρωπα σκληρή λιτότητα, περικόπτοντας μισθούς και φορολογώντας ανάλγητα τους αδύναμους αλλά δουλεύοντας, παράγοντας και εξάγοντας με πνεύμα ομαδικότητας και αλληλεγγύης. Έτσι θα ανατάξουμε την εθνική μας οικονομία, θα βγούμε από την κρίση και θα ανακτήσουμε την εθνική και προσωπική μας αξιοπρέπεια.

Αυτές τις δύσκολες μέρες, έρχεται στη μνήμη μου η ρήση του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά: «Το πώς βγαίνει το εθνικό εισόδημα δεν είναι θέμα ιδεολογίας… το πώς κατανέμεται είναι. Και πάνω σ’ αυτό ας συγκρουστούμε, αν χρειαστεί».


Δεν είχαμε ποτέ και δεν έχουμε τώρα άλλη επιλογή. Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση, βουλή, ευρωβουλευτές, κόμματα, πολίτες, να αναλάβουμε τις προσωπικές και συλλογικές μας ευθύνες και επιδεικνύοντας γενναιότητα και  ομοψυχία, με μια βούληση, με ενιαία φωνή (μόνον έτσι θα μας ακούσουν οι ξένοι συνομιλητές μας), να κάνουμε τη ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ για τη σωτηρία της πατρίδας, της κοινωνίας, των οικογενειών μας και του μέλλοντος των παιδιών μας.

 



Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Αντίσταση στην κακοποίηση του γλωσσικού μας πλούτου

Αγανακτώ βλέποντας και ακούοντας τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς (μάλλον ραδιοφονικούς) μας «αστέρες» και ενίοτε τους πολιτικούς μας ταγούς να κακοποιούν βάναυσα την ελληνική μας γλώσσα, ή διαβάζοντας τους ελληνικούς υποτίτλους σε ξένες ταινίες και σειρές.

Αφήνω τα περιβόητα Greeklish στο Διαδίκτυο που κερδίζουν συνεχώς έδαφος στη νεολαία μας. Τα μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα και οι «συνομιλίες» στο διαδίκτυο, μετατρέπουν την ανεξάντλητη ελληνική γλώσσα σε μια παραμορφωμένη «διάλεκτο».  

ΚΡΙΜΑ γιατί η ελληνική γλώσσα είναι η πιο πλούσια, η πιο ωραία και η πιο εκφραστική γλώσσα στον πλανήτη έχει κινήσει το ενδιαφέρον και έχει κερδίσει την αναγνώριση όλων των μεγάλων επιστημόνων.
 
Χαρακτηριστικά, ο Μπιλ Γκέιτς της Microsoft) αναφέρει: "Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια."

Δυστυχώς, ο μεγάλος γλωσσικός μας πλούτος κακοποιείται και υποβαθμίζεται συνεχώς από εμάς τους Έλληνες.

Το κακό φαίνεται να έχει ξεκινήσει από την καλοπροαίρετη, ίσως, αλλά ολέθρια άστοχη «μεταρρύθμιση» του Γεωργίου Ράλλη στην προσπάθειά του φανεί προοδευτικός και να αποβάλλει το στίγμα «λόγω πατρός», όταν κατάργησε τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής στα σχολεία, αγνοώντας ότι αυτή είναι η απαραίτητη πρώτη ύλη για την εκμάθηση της νέας ελληνικής αλλά και πλειάδας ξένων γλωσσών.

Χαρακτηριστική είναι η αποστροφή του Γ. Σεφέρη: «Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι ελληνικά. Αν θα γράφουμε ελληνικά ή ένα οποιοδήποτε ελληνόμορφο εσπεράντο. Δυστυχώς, όλα γίνονται σα να προτιμούμε το εσπεράντο. Σα να θέλουμε να ξεκάνουμε με όλα τα μέσα τη γλώσσα μας»

Εξηγούμαι: Δεν είμαι φιλόλογος και κάνω λάθη. Προσπαθώ όμως, ως ένας Έλληνας που νοιάζεται και πονάει για το κακό που συμβαίνει στην πλούσια γλώσσα μας που, σταδιακά, τη φτωχαίνουμε.


ΣΑΣ ΚΑΛΩ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ. ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΙΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΟ.
 ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.



Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

«Από την κεφαλή βρωμάει το ψάρι».

Οι άνθρωποι όμως και από τα πόδια όταν δεν αντιδρούν «κλωτσώντας» τους διεφθαρμένους.

Προστασία «επωνύμων» από τους ελέγχους καταγγέλλει ο Λέανδρος Ρακιντζής, Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης.



Για προστασία επωνύμων από τους ελέγχους που διενεργεί έκανε λόγο ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής, ενημερώνοντας την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής για την έκθεση πεπραγμένων του 2013.

«Υπάρχει όντως μια τάση να μπαίνουν εμπόδια, γραφειοκρατικά και άλλα. Έχετε δει επώνυμο να δικάζεται εύκολα;» αναρωτήθηκε ο Λέανδρος Ρακιντζής.

«Λέω το παράπονό μου. Στην προσπάθειά μου να παραπέμψω κάποιους επώνυμους, βρίσκω ένα τείχος. Και στη συνέχεια βγαίνουν απαλλακτικά βουλεύματα για τα οποία δεν μπορώ να κάνω τίποτα», είπε χαρακτηριστικά.

Στη διάρκεια της συνεδρίασης της Επιτροπής πολλοί βουλευτές ζήτησαν από τον κ. Ρακιντζή να δώσει συγκεκριμένα στοιχεία και ονόματα επωνύμων για τους οποίους συνάντησε το «τείχος προστασίας».

Ο Λέανδρος Ρακιντζής ανέφερε ένα νόμο που απαλλάσσει τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ από την ευθύνη για τις αποφάσεις τους, λέγοντας: «Υποκρύπτεται αμνηστία, αλλά δεν είμαι εγώ ο αρμόδιος να το κρίνω».

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Είμαστε, Πράγματι, Ελληνάρες;;;


ΟΣΑ ΕΚΑΜΑΝ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ.
Έχω κουραστεί να ακούω και να διαβάζω πόσο σπουδαίοι είμαστε και πόσα μας οφείλε ο κόσμος χάρις στους προγόνους μας που έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα.

Τα όσα σημαντικά έκαμαν οι πρόγονοί μας, ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ. Και πρωτίστως την υποχρέωση να σοβαρευτούμε, να νοικοκυρευτούμε, να γίνουμε υπεύθυνοι πολίτες, να πάψουμε να επαιτούμε και να εξαρτόμαστε, να σταθούμε στα πόδια μας, να ανακτήσουμε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά μας, να πορευτούμε προς νέα επιτεύγματα.

ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ… ΑΣ ΤΙΣ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Ανδρέας όπως τον θυμάμαι


Του Νίκου Ε. Σκουλά, τ. Υπουργού,
τ.  Γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΚ

Συμπληρώθηκαν 18 χρόνια χωρίς τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον άνθρωπο, τον ηγέτη που σημάδεψε καταλυτικά την ιστορία της Ελλάδος κατά την τελευταία πεντηκονταετία.
Δεν μίλησα και δεν έγραψα τίποτα για ό,τι βίωσα και ό,τι παρατήρησα κατά τη θητεία μου κοντά του, περισσότερο στο ΠΑΚ κατά την περίοδο της δικτατορίας και λιγότερο στο ΠΑΣΟΚ και στην Κυβέρνηση. Προτίμησα την υποδιάκριση από φόβο μην παρεξηγηθούν οι προθέσεις μου. Ο ρόλος μου, εξάλλου, δεν ήταν δα και τόσο σημαντικός. Δεν παρήγαγα πολιτική. Ήμουν απλά ένα εκτελεστικό στέλεχος σε μια περίοδο που ο αγώνας είχε ανάγκη από μάνατζερς  με πολιτικές, όμως, και κοινωνικές ανησυχίες.

Τελικά όμως πείσθηκα να καταθέσω μερικά από όσα θυμάμαι για το πολιτικό και ανθρώπινο φαινόμενο «Ανδρέας», για τρεις λόγους: α) Πολλοί τον επικαλούνται «δι ίδιον όφελος», σφετεριζόμενοι αγώνες που δεν έκαμαν, διασπείροντας ανακρίβειες. β) Θεωρώ χρήσιμο να καταγραφεί ό,τι θυμόμαστε για να συμπληρωθεί το πορτραίτο του μεγάλου αυτού ανδρός. Εξάλλου, δεν είμαστε πια νέοι και ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί και γ) Σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες που διανύουμε ως χώρα και ως λαός, δεν θα μας έβλαπτε να ανακαλέσουμε στη μνήμη κάποιες αρχές και κάποιες αξίες για τις οποίες πολλοί αγωνίστηκαν αλλά αρκετοί δυστυχώς εξαργύρωσαν και πρόδωσαν πράγμα που μας οδήγησε στην άχαρη θέση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα.
Εξ αρχής, δηλώνω ότι δεν είμαι, πως θα το μπορούσα άλλωστε να είμαι αντικειμενικός για τον Ανδρέα. Σημάδεψε τη ζωή μου και τη ζωή πολλών άλλων φίλων και συντρόφων. Για μένα υπήρξε φίλος, δάσκαλος, ευεργέτης και πρότυπο που προσπάθησα αλλά δεν κατάφερα να μιμηθώ.

Η πρώτη μας επαφή συμπίπτει με την αποφυλάκισή του από τη χούντα. Στις 22 Απριλίου του ’67, μια ομάδα εργατών και φοιτητών και λίγοι μικροεπιχειρηματίες από όλες τις πολιτικές παρατάξεις ιδρύσαμε την «Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα» στο Τορόντο του Καναδά και, αμέσως μετά, μια άλλη Επιτροπή από κορυφαίους γηγενείς Καναδούς “Canadians for a Free Greece”. Οι επώνυμοι μεγαλοσχήμονες δεν προσήλθαν γιατί είχαν κάτι να χάσουν.
Ως τότε δεν είχαμε επαφή μαζί του. Είχαμε όμως βαθιά επηρεαστεί ιδεολογικά και εμπνευσθεί από την πολιτική του σκέψη και δράση. Ενώσαμε τις φωνές μας με την παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα για την απελευθέρωσή του, όπερ και έγινε. Μόλις ίδρυσε το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (ΠΑΚ), ενταχθήκαμε σ’ αυτό χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακολούθησε η εγκατάστασή του, με τη Μαργαρίτα, τη μητέρα του Κυρία Σοφία και τα τέσσερα παιδιά στο Τορόντο που ταυτόχρονα έγινε και το Αρχηγείο του ΠΑΚ.

Εδώ αρχίζει η σκληρή αλλά ωραία περιπέτεια κοντά στον Αντρέα που ανέτρεψε τα πάντα στη ζωή μας αλλά και μας εμπλούτισε και έδωσε ξεχωριστό νόημα στην ύπαρξή μας.
Πώς τον είδα σ’ αυτή τη διαδρομή; Μια μεγάλη διάνοια που απέπνεε ακαταμάχητη γοητεία αλλά και αφοπλιστική απλότητα. Τον έβλεπα να επικοινωνεί επί ίσοις όροις με αρχηγούς Κυβερνήσεων κορυφαίους της διανόησης, όσο και με τους απλούς ανθρώπους, τους εργάτες και τους φοιτητές που πλαισίωναν το Κίνημα προσφέροντας διοικητική υποστήριξη και πολιτική δουλειά και τον συνόδευαν ως γραμματείς και φρουροί στα ασταμάτητα ταξίδια  του ανά τον κόσμο. Απέδιδε σ’ όλους εμάς, απροσποίητο σεβασμό και μας φερόταν σαν να είμασταν μέλη της οικογένειάς του.

Με αναλυτική και κριτική σκέψη που μας άφηνε άφωνους, ήταν εξαιρετικά διορατικός. Σκεφτόταν και δρούσε με ορίζοντα δεκαετιών.Τρυφερός και οικείος στις κοινωνικές του επαφές και στα μέλη της οργάνωσης, αλλά και απόλυτα σκληρός και ανυποχώρητος σε θέματα αρχών και προτεραιοτήτων του αγώνα.
Αναφέρω, σαν χαρακτηριστικά παραδείγματα, τρία περιστατικά που επιβεβαιώνουν αυτόν τον Αντρέα:

1. Μετά την ανακοίνωση της ίδρυσης του ΠΑΚ και τη δημοσίευση του Καταστατικού του Χάρτη που προσδιόριζε τον απελευθερωτικό του χαρακτήρα με πολύ ριζοσπαστικές προοδευτικές αρχές για την εποχή, ήρθε η αναμενόμενη αντίδραση από τα στελέχη της Ένωσης Κέντρου που θεωρώντας τον ως τον φυσικό αρχηγό της, τον προσκάλεσαν σε συνδιάσκεψη με τον όρο να υιοθετήσει τη γνωστή συντηρητική πλατφόρμα της. Αρνήθηκε και κατήγγειλε τη μεθόδευση. Από την πλευρά τους, τον κατήγγειλαν και εκείνοι ως «εξωπραγματικά και ριψοκίνδυνα επαναστατικό». Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς, πρότειναν και συνεργασία με τον έκπτωτο Κωνσταντίνο. Φυσικά, συνέχισε χωρίς αυτούς.
 2. Καταμεσίς της δικατατορίας, έγινε προσπάθεια συγκρότησης ενός «Εθνικού Συμβουλίου Αντιστάσεως» με αρχική συμμετοχή του ΠΑΚ και του Πατριωτικού Μετώπου (ΠΑΜ). Έγινε συνάντηση στο Παρίσι, με φροντίδα της Αμαλίας Φλέμινγκ στο σπίτι του Μιχάλη Κακογιάννη. Από το ΠΑΜ, ο Μίκης Θεοδωράκης ως Πρόεδρος, μαζί με τον αείμνηστο Αντώνη Μπριλάκη που θα θυμάμαι πάντα ως ένα σπουδαίο Έλληνα, αγωνιστή της αριστεράς και τον Φίλιππο Ηλιού, σημαντικό νέο διανοούμενο της Αριστεράς. Από την πλευρά του ΠΑΚ, ο Ανδρέας, ο Γιώργος Γιαννόπουλος και εγώ.

Ο Ανδρέας ζήτησε να προηγηθεί προγραμματική συμφωνία για τους στόχους του αγώνα για τη μεταχουντική εποχή που θα δεσμεύουν τους συμμετέχοντες μπροστά στον Ελληνικό λαό. Ο Μίκης αντέτεινε ότι δεν χρειάζονται όλα αυτά και ότι και μόνον η παρουσία των δυο ηγετών (Ανδρέα και Μίκη) θα αρκούσε για να ξεσηκωθεί ο λαός. Ο Ανδρέας επέμεινε ότι προϋπόθεση ήταν μια δημόσια, δεσμευτική προγραμματική συμφωνία μια και ο λαός δεν εμπιστευόταν πια τους πολιτικούς. Η έκβαση της συζήτησης ήταν απογοητευτική. Ο Ανδρέας, σε ένα ασυνήθιστο ξέσπασμα (βλαστημώντας μάλιστα, πράγμα πρωτόγνωρο για κείνον) έκλεισε τη συζήτηση με την εξής φράση: «Αυτό το όραμα μωρέ θα δώσετε στη νεολαία για να πάει να σκοτωθεί;»
3. Μετά την προδοσία στο Κυπριακό και την κατάρρευση της χούντας,  όταν ανακοινώθηκε η πρόσκληση στον Κωνσταντίνο Καραμανλή να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, κρίθηκε ότι ο Ανδρέας δεν έπρεπε να επιστρέψει αμέσως στην Ελλάδα αλλά να περιμένει λίγες μέρες έως ότου διευκρινιστεί τι κρυβόταν πίσω απ’ αυτή την εξέλιξη. Μου ζήτησε να φύγω για το Μόναχο για να συναντήσω τους άλλους συντρόφους του ΠΑΚ της Ευρώπης και της Β. Αμερικής και μαζί να διαμορφώσουμε ένα Προσχέδιο Πολιτικής Οργάνωσης Επιφάνειας (που αργότερα ονομάσαμε ΠΑΣΟΚ), με τον απαράβατο όρο ότι αυτό θα περιέχει και θα κατοχυρώνει όλες τις αρχές για τις οποίες άνθρωποι αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν ή και έδωσαν τη ζωή τους.

Όταν φέραμε το Προσχέδιο στην Αθήνα, υπήρξαν αντιρρήσεις από πολλά κεντρογενή στελέχη του ΠΑΚ Εσωτερικού που βρήκαν τις καταστατικές αρχές εξαιρετικά ακραίες που θα απέτρεπαν τους ψηφοφόρους από το να στηρίξουν το νέο Κίνημα στις επερχόμενες εκλογές με συνέπεια να μην εκλεγούν οι ίδιοι. Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν, σε μια αίθουσα του ξενοδοχείου «Καστρί» οριστικοποιήθηκε το Καταστατικό του ΠΑΣΟΚ (η γνωστή Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη) από μια ομάδα στελεχών, με ενεργό συμμετοχή της Νεολαίας του ΠΑΚ Εσωτερικού (γνωστής ως «Παναρμόνια»). Μια μέρα πριν την εξαγγελία, οι αντιδράσεις οξύνθηκαν. Τότε ο Ανδρέας έδειξε το μεγαλείο του, λέγοντας: «Προχωρώ μόνος και όποιος θέλει ας ακολουθήσει». Και προχώρησε. Πήρε μόνον το 13% της λαϊκής ψήφου αλλά η συνέχεια των δικαίωσε.
Με σεβασμό στον περιορισμένο χώρο αυτού του αφιερώματος, επιχειρώ μια μικρή αναφορά στον ανθρώπινο Ανδρέα με ένα, όχι μεμονωμένο αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Γιάννης Μπέζος ήταν ένας εργάτης σε εργοστάσιο που δούλευε ολοήμερα για να θρέψει την πενταμελή του οικογένεια. Τα βράδια κολλούσε γραμματόσημα στα γραφεία του ΠΑΚ, έκανε παραγγελιές ή μοίραζε την εφημερίδα μας «Νέος Κόσμος». Μια Παρασκευή βράδυ που συλλέγαμε πάλι χρήματα για να βοηθήσουμε, αυτή τη φορά, την απόδραση του Αλέκου Παναγούλη, κατέφθασε ο Γιάννης για να καταθέσει το βδομαδιάτικό του των 67,50 δολλαρίων με οπισθογραφημένη την επιταγή στο ΠΑΚ. Συγκινημένος και αμήχανος, τον επέπληξα στοργικά αλλά άκομψα λέγοντάς του: «Τί είναι αυτά μωρέ; Πώς θα ταΐσεις τα παιδιά σου;» ξεστομίζοντας και μια προσβλητική φράση. Ο Γιάννης όρθωσε το μικρό του ανάστημα (ήταν πιο κοντός και από μένα) και μας μας καθήλωσε λέγοντας: «Αυτό το κάνω κ. Σκουλά για να μην μπορεί κανείς να μου λέει τι θα κάνω. Αυτό ισχύει και για σας».

Η Αγγέλα είχε παραγγελία από τον Πρόεδρο, όταν ο Γιάννης (αλλά και άλλοι σύντροφοι) ερχόταν στην Ελλάδα, να τον ενημερώνει. Σε μια περίπτωση, διέκοψε την Κυβερνητική Επιτροπή για να συναντήσει τον Γιάννη στην πόρτα και να τον προσκαλέσει σε δείπνο το ίδιο βράδυ. Αυτός ήταν ο Ανδρέας.
Μια τελευταία ανάμνηση που δεν είναι άσχετη με τοτον χαρακτήρα του Ανδρέα Παπανδρέου. Μας έλεγε συχνά ο Ανδρέας: «Δημοκρατία δεν είναι να ψηφίζεις κάθε τέσσερα χρόνια. Είναι η από μέρα σε μέρα ενεργός συμμετοχή του πολίτη στα κοινά, που πρέπει να είναι ενήμερος, να κρίνει, να αμφισβητεί, να ελέγχει την εξουσία, να προτείνει και να δρα για το κοινό καλό». Αν είχε υιοθετηθεί στην πράξη αυτή του η προτροπή, ίσως δεν θα φτάναμε στη σημερινή κρίση που είναι όχι μόνον οικονομική, πολιτική και κοινωνική αλλά και κυρίως αξιακή.