Όρος επιβίωσης η εθνική συνεννόηση

 

Ο Νίκος Σκουλάς μιλάει στην Εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ» της Κρήτης
Συνέντευξη στην Άννα Κωνσταντουλάκη 28 Φεβρουαρίου 2017

“Η επιστροφή στη δραχμή θα  
  είναι η απόλυτη καταστροφή”
 

 
 
 
ΕΡΩΤΗΣΗ: Σε ένα άρθρο σας γράψατε πρόσφατα ότι σ’ αυτή την κρισιμότατη ιστορική συγκυρία, είναι ανάγκη να κατανοήσουν οι πολιτικές ηγεσίες αλλά και εμείς οι πολίτες, ότι η προτεραιότητα δεν μπορεί πια να είναι το κομματικό ή το προσωπικό συμφέρον και η κατάκτηση και νομή της εξουσίας αλλά η σωτηρία της πατρίδας και το μέλλον του ελληνικού λαού. Ποια είναι η αίσθηση σας, το έχουν κατανοήσει αυτό οι πολίτες και οι πολιτικοί; ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σε επίπεδο κατανόησης, είναι φανερό ότι οι πολίτες γνωρίζουν πλέον, με οδυνηρό μάλιστα τρόπο, την απελπιστική κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει μετά από έξη χρόνια κρίσης και μνημονίων. Πώς εξάλλου θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να αγνοούμε τις αρνητικές συνέπειες της  ανεργίας, της μείωσης μισθών και συντάξεων καθώς και του αγροτικού εισοδήματος, της υπερφορολόγησης , της οικονομικής δυσπραγίας των μικρών επιχειρήσεων και των νέων επιστημόνων  που ξενιτεύονται για να βρουν δουλειά; Φαινομένων που πλήττουν κυρίως τη μεσαία τάξη και τα ευάλωτα κοινωνικά στρώματα; Είναι πολύ δύσκολο να αγνοήσεις το γεγονός ότι δεν μπορείς να πληρώσεις το νοίκι και να βάλεις ψωμί στο τραπέζι της οικογένειάς σου. Άλλο όμως «κατανοώ» και άλλο είμαι έτοιμος να αλλάξω τις κακές συνήθειες που με οδήγησαν ως εδώ. Όσο για τους πολιτικούς, με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, μάλλον δεν θέλουν να γνωρίζουν και πέραν τις προπαγανδιστικής ρητορικής, δεν ασχολούνται με την ουσία του προβλήματος. Μια τέτοια εξαίρεση υπήρξεν ο Γιώργος Παπανδρέου που, δυστυχώς, όχι μόνον δεν στηρίχτηκε αλλά αντίθετα, υπονομεύτηκε κατά χυδαίο μάλιστα τρόπο, ακόμα και από δικούς του.                       

ΕΡΩΤ.: Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι οι πολιτικοί θα προτάξουν το συμφέρον της χώρας και όχι το κομματικό ; Όλα, δείχνουν το αντίθετο...
ΑΠΑΝΤ.: Τίποτε δυστυχώς και αυτό με κάνει πολύ απαισιόδοξο. Φαίνεται πως κύρια προτεραιότητά τους είναι η διατήρηση του θώκου τους στο Υπουργείο ή  στη Βουλή, η προσωπική πολιτική τους ανέλιξη και η επιβίωση του κόμματός του. Για να είμαστε όμως δίκαιοι, εμείς πιστεύουμε τις ψεύτικες εξαγγελίες  τους, εμείς τους ξανα-εκλέγουμε αφού πρώτα μας έχουν απογοητεύει και εμείς τους ανεχόμαστε.

ΕΡΩΤ.: Διάβασα και κάτι άλλο που γράψατε, ότι αντί να αλλάξουμε νόμισμα, μήπως πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι πολίτες. Τι να αλλάξει για παράδειγμα ο συνταξιούχος που δεν έχει χρήματα ούτε για την συμμετοχή του στα φάρμακα, ή ο άνεργος που δεν μπορεί να στηρίξει την οικογένειά του ή ο εργαζόμενος των 400 ευρώ ή ο υπάλληλος που πληρώνεται με καθυστερήσεις πολλών μηνών ; Τι εννοείτε, με ποιον τρόπο και τι να αλλάξουμε ;       ΑΠΑΝΤ.: Στο στάδιο που έχουμε περιέλθει, εμείς οι πολίτες ελάχιστα πράγματα μπορούμε πια να κάνουμε. Δεν ήταν όμως πάντα τα πράγματα έτσι. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι φταίνε κυρίως οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι, οι συνδικαλιστικές μας ηγεσίες, οι συνεταιριστές μας που θα έπρεπε να έχουν τον κύριο ρόλο για την ανάπτυξη και τη νοικοκυρεμένη διαχείριση. Κα σ’ αυτό απέτυχαν οικτρά. Αυτοί πρέπει πρώτα να αλλάξουν ή να τους αλλάξουμε εμείς και να στηρίξουμε τους έντιμους και τους ικανούς. Κα μετά, να τους ελέγχουμε και αυτούς.
Φταίμε όμως και εμείς, σε μικρότερο όμως βαθμό. Στις «καλές» εποχές  της εικονικής ευμάρειας, συναγωνιζόμασταν το ανεύθυνο κράτος , με τη βοήθεια των τραπεζών που έπαιζαν το δικό τους παιχνίδι, στη σύναψη δανείων, με υποθήκες βεβαίως, χωρίς πρόβλεψη και χωρίς ελπίδα να τα εξοφλήσουμε.   Παίρναμε και δίναμε μίζες για να γίνει η δουλειά μας έστω και παράνομα. Δεν εκδίδαμε αποδείξεις και δεν τις απαιτούσαμε ως καταναλωτές. Αποφεύγαμε τις εισφορές με ανασφάλιστη εργασία.  Εισπράτταμε ΦΠΑ που δεν αποδίδαμε στο κράτος για λογαριασμό του οποίου τον εισπράτταμε (υπεξαίρεση – ποινικό αδίκημα). Εμπορευόμασταν την ψήφο μας με αντάλλαγμα  τον διορισμό του παιδιού μας στο δημόσιο, χωρίς σκέψη για το τι θα κάνει εκεί και με τι λεφτά θα πληρωθεί. Παίρναμε και σπαταλούσαμε επιδοτήσεις  χωρίς να τις χρησιμοποιούμε για την αναδιάρθρωση των καλλιεργειών και των ποιμνιοστασίων. .. Αυτές τις συμπεριφορές πρέπει επειγόντως να αρχίσουμε να αλλάζουμε χωρίς πάντως βάσιμη ελπίδα ότι αυτό είναι αρκετό.

Όσο για την εναλλακτική της εξόδου από τη ζώνη του Ευρώ και της επιστροφής στη δραχμή, ούτε συζήτηση να γίνεται. Το 2000 μπορεί να είχαμε την επιλογή να μείνουμε εκτός, ή να περιμένουμε. Τώρα πια, μια τέτοια επιλογή δεν προσφέρεται.

Για να είναι μια χώρα μέλος της Ευρωζώνης πρέπει να έχει ισχυρή οικονομία. Εμείς, πέραν από το γεγονός ότι ήμασταν ανέτοιμοι και κατηγορούμαστε ότι μπήκαμε με πλαστά στοιχεία (τα οποία συνεχίσαμε να μαγειρεύουμε μέχρι το 2009), χάσαμε και πάνω από το 30% του ΑΕΠ την τελευταία εξαετία της κρίσης και των μνημονίων. Ας μην ξεγελιόμαστε. Τα μνημόνια δεν έφεραν την κρίση. Η κρίση που ήταν σε πλήρη εξέλιξη το 2008, έφερε τα μνημόνια.  Η αλήθεια είναι ότι η χώρα ήταν ουσιαστικά σε κατάσταση πτώχευσης με δημόσιο χρέος Η επιστροφή στη δραχμή σήμερα, θα σημάνει την απόλυτη καταστροφή. Η δραχμή θα υποτιμηθεί αμέσως κατά 50-60%, ενώ το χρέος είναι σε Ευρώ και με υποθήκες, θα είναι δε αμέσως απαιτητό. Μονάχα στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα, θα πρέπει να καταβάλουμε € 70 δισεκ. Ευρώ. Πού θα τα βρούμε;, Άρα πτώχευση με ότι αυτό σημαίνει. Κα όποιος δεν ξέρει τι σημαίνει, ας με ρωτήσει. Εγώ την έζησα μετά την κατοχή.

 .
ΕΡΩΤ.: Το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή παραμένει σταθερά τρίτο κόμμα και ακόμη ότι χιλιάδες Έλληνες στηρίζονται στα..600 δις του Σώρρα , τι σκέψεις σας δημιουργεί και τι θα λέγατε σε αυτούς τους ανθρώπους;
ΑΠΑΝΤ.: Αυτό είναι μια άλλη ένδειξη των παθογενειών μας ως κοινωνίας. Απατεώνες τύπου Σώρρα θα υπάρχουν πάντα. Εμείς όμως γιατί να είμαστε τόσο αφελείς και ευκολόπιστοι; Αλλά τι λέω; Όταν τέτοιοι άνθρωποι βρίσκουν πρόσβαση στο δικαστικό μας σύστημα τι να πω; Όσο για το μόρφωμα της Χρυσής, αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.  Αφ’ ενός είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο σε εποχές ύφεσης και οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων που το εκτρέφουν. (Ας θυμηθούμε την μετά το κραχ του 1929 εποχή και την άνοδο του Ναζισμού στη  Γερμανία του Χίτλερ). Σε αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες τα ακροδεξιά κόμματα είναι πρώτα στις δημοσκοπήσεις και σε άλλες συνεχώς ανέρχονται.
Στην περίπτωσή μας, ας μην ξεχνάμε ότι οι δοσίλογοι-συνεργάτες των κατακτητών, αντί να τιμωρηθούν, αναδείχτηκαν εθνικόφρονες για να μας σώσουν από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Γιατί ν’ αλλάξουν;

 

ΕΡΩΤ.: Κατά την δική σας άποψη, με ποιον τρόπο μπορεί να σωθεί η παρτίδα και η πατρίδα ; Πως μπορεί να ανακάμψει η οικονομία της χώρας για να γίνει ανταγωνιστική, πως θα  αυξηθούν οι θέσεις εργασίας, πως θα τονωθεί ο τουρισμός και πως θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν οι έλληνες μέχρι να γίνουν όλα αυτά, μετά από χρόνια δηλαδή.. ΑΠΑΝΤ.: 

Ας μην περιμένουμε  να μας σώσουν οι εταίροι και οι άλλοι δανειστές. Ο «από μηχανής Θεός» της εταιρικής αλληλεγγύης δεν υπάρχει.

Προφανώς δεν έχουμε κατανοήσει ότι, στις παρούσες γεωπολιτικές συνθήκες, Διεθνές Δίκαιο είναι το δίκαιο των ισχυρών, και η ισχύς μιας χώρας βρίσκεται στην εθνική ομοψυχία, στην ακμάζουσα οικονομία της, και στις αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις της.

Λάθος Η συνταγή που επιβάλλουν οι δανειστές για ανάπτυξη: Σκληρή λιτότητα, μείωση μισθών και συντάξεων, μείωση της κατανάλωσης (φαύλος υφεσιακός κύκλος), κανείς δεν θέλει να επενδύσει σε μια βυθιζόμενη οικονομία, διαφθορά , γραφειοκρατία, αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση, διακυβέρνηση χωρίς σταθερούς επενδυτικούς κανόνες που εφαρμόζονται, έλλειψη εμπιστοσύνης Ο υποψήφιος επενδυτής που θέλει να εξασφαλίσει τα χρήματά του και να παράξει κέρδος, θέλει ξεκάθαρο, σταθερό και αξιόπιστο φορολογικό καθεστώς που εφαρμόζεται με συνέπεια και αν δεν το βρει εδώ, πάει αλλού..
 Υπό τις καλύτερες συνθήκες και κάνοντας όλα τα σωστά……  μπορούμε να επιβιώσουμε απλώς, με μεγάλες στερήσεις και μεγάλες δυσκολίες.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ από την κρίση και να αντιμετωπίσουμε τις εξωτερικές απειλές αν δεν αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο που σκεφτόμαστε και πράττουμε. Να γίνουμε Ενεργοί πολίτες (όχι πολίτες του καναπέ και της καφετέριας), να ενημερωνόμαστε, να ελέγχουμε την εξουσία και τη γραφειοκρατία, να αμφισβητούμε  να προτείνουμε και να δρούμε σε καθημερινή βάση ομαδικά, συντονισμένα  και αποτελεσματικά. Προφανώς δεν αρκεί να ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια ή οπότε γίνονται πρόωρες εκλογές και, ακόμα χειρότερο, να απέχουμε από τις εκλογές. Και κάτι ακόμα: Να βάλουμε κάποια κριτήρια για τις επιλογές μας σε κομματικά προγράμματα και πρόσωπα. Όχι αυτόν/την που μας κάνει το ρουσφέτι ή καλύπτει την παρανομία μας, αλλά τον έντιμο, ανιδιοτελή και ικανό πολιτικό με προδιαγραφές… Καλού Πολίτη.

Όρος επιβίωσης για μας είναι η εθνική συνεννόηση, η δέσμευση όλων των πολιτικών δυνάμεων και των πολιτών σε κοινό πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας και η, με ενιαία φωνή και αυτοπειθαρχία, επιδίωξη αυτού του στόχου.
Αλλιώς, ας μη ελπίζουμε για τίποτε στο παρόν ή στο μέλλον.