Αν δεν νικήσουμε τις αδυναμίες μας ως πολίτες, δεν έχουμε ελπίδα.

Αγαπητοί συμπολίτες

Με κίνδυνο να στενοχωρήσω πολλούς φίλους και πολλές φίλες, αναπαράγω αυτό το σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, άρθρο από ΤΟ ΒΗΜΑ της 23/11/2017. Είναι αλήθειες που πονάνε αλλά μόνο αν τις αποδεχτούμε και αλλάξουμε συμπεριφορές, έχουμε ελπίδα. Αν όχι, ας μην περιμένουμε επενδύσεις. παραγωγή και ανάπτυξη και ας το χωνέψουμε ότι ο δυσμενέστατος δείκτης «Κοινωνικής Δικαιοσύνης» θα συνεχίσει να καταρρέει για μας με ό,τι αυτό σημαίνει.
Ναι, φταίνε και οι δανειστές (Μέρκελ, Σώημπλε, ΔΝΤ κ.λπ.). ΦΤΑΙΜΕ ΟΜΩΣ ΚΥΡΙΩΣ ΕΜΕΙΣ, όπερ σημαίνει: ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ Ή ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ

“Ατομικισμός, Ημιμάθεια, Φθόνος και Αρπαχτή: Καθοριστικά γνωρίσματα αυτής της κοινωνίας

Αν παρατηρήσει κανείς τις δημοκρατικές χώρες που αποτελούν σήμερα πρότυπα ευνομίας, ευημερίας και προόδου θα διαπιστώσει ότι οι κοινωνίες τους διέπονται από εθνική αξιοπρέπεια,συμμόρφωση στους νόμους, εποικοδομητικό διάλογο, συλλογικότητα, υπευθυνότητα, αξιοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, δημιουργικότητα και επαγγελματισμό.

Αν αυτά αποτελούν θεμελιώδη γνωρίσματα των προηγμένων κοινωνιών τότε πού θα μπορούσε κανείς να κατατάξει τη δική μας χώρα;

Εθνική αξιοπρέπεια στην παρούσα φάση δεν υπάρχει διότι ζητιανιά και αξιοπρέπεια δεν μπορούν να συμβαδίσουν.
Συμμόρφωση στους νόμους δεν είναι διαχρονικά επιθυμητή – θεωρείται «μαγκιά» το να τους παρακάμπτεις. Και το φαεινό παράδειγμα της περιφρόνησης των νόμων το δίνουν οι κάθε είδους ηγεσίες μας.

Συλλογικότητα εμφανίζεται μόνο περιστασιακά – δεν έχουμε μάθει να συζητάμε, να λύνουμε τα προβλήματα και να βάζουμε το κοινό συμφέρον πάνω από το άτομό μας. Ο ατομικισμός γενικά κυριαρχεί.

Υπευθυνότητα δεν μπορεί να υπάρξει όταν κανείς δεν παραδέχεται τα λάθη του και κανείς δεν απολογείται ή παραιτείται ή τιμωρείται.

Αξιοκρατία μόνο σποραδικά στον ιδιωτικό τομέα συναντάται. Γενικά όμως η συνύπαρξη φθόνου, αρπαχτής και ρουσφετιού δεν συνάδει με την αξιοκρατία και με την προώθηση και ανταμοιβή των ικανοτέρων. Αντίθετα η κοινωνία μας ανταμείβει τους πονηρούς, τους βολεμένους και τα λαμόγια σε βάρος των νομοταγών, των εργατικών και των «εγκλωβισμένων». Έτσι, όσοι θέλουν να προκόψουν επαγγελματικά με την αξία τους προτιμούν κατά κανόνα τη σταδιοδρομία σε πολυεθνικές ή σε άλλες χώρες. Έτσι χάνουμε το άνθος της φιλόπονης και ακριβοσπουδασμένης νεολαίας μας.

Κοινωνική δικαιοσύνη απουσιάζει όταν οι μισοί Έλληνες δεν πληρώνουν φόρους και εισφορές και οι βολεμένοι απολαμβάνουν προνόμια και απεργούν,αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο και ειδικότερα για τους ανέργους και για τα «υποζύγια» του ιδιωτικού τομέα,.Ιδιαίτερα δε όταν και η κακοδιαχείριση δίνει και παίρνει.

Δημιουργικότητα δεν προωθούμε λόγω φθόνου, αδιαφορίας και ανικανότητας πολιτικών, συνδικαλιστών και δημόσιας διοίκησης εν μέσω διαφθοράς και διαπλοκής.

Επαγγελματισμός δεν μπορεί να συνυπάρχει με την αρπαχτή, την ημιμάθεια, την ασυνέπεια και την ασυνέχεια.
Αν και σημαντική μερίδα του κόσμου δεν υιοθετεί τις παραπάνω συμπεριφορές, εν τούτοις αυτές έχουν γενικά ενταθεί στην οκταετία της κρίσης. Δεν φαίνεται δηλαδή να διδαχθήκαμε και πολλά από τα παθήματά μας. Αποτέλεσμα; Γυρνάμε διαρκώς γύρω από την ουρά μας. Και όπως παρατηρεί εύστοχα ο βαθυστόχαστος Αρκάς: «Ο κυρίαρχος λαός αλλάζει συνέχεια κυβερνήσεις πιστεύοντας ότι έτσι δεν θα χρειαστεί να αλλάξει ο ίδιος!» Κι επειδή κανένα πρόβλημα δεν λύνεται αν δεν αλλάξουμε ατομικά εμείς οι ίδιοι, τίποτα σχεδόν δεν μπορεί να πάει προς το καλύτερο μέσα σε ένα διεθνώς ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Οι απανταχού πολιτικοί σκοπεύουν πρωτίστως να επανεκλεγούν και άρα υπόσχονται στους ψηφοφόρους ό,τι εκτιμούν πως θα τους εξασφαλίσει ψήφους. Επομένως το είδος των επιθυμιών των ψηφοφόρων καθώς και ο βαθμός ανοχής τους στα πεπραγμένα των πολιτικών παίζουν καθοριστικό ρόλο στη μελλοντική εξέλιξη των πραγμάτων. Μόνο μια προηγμένη εκπαίδευση και το καλό παράδειγμα θα μάθαιναν τους πολίτες να σκέπτονται, να εργάζονται συλλογικά, να σέβονται τον άλλον, να κάνουν εποικοδομητικό διάλογο και να απαιτούν από του αιρετούς τα σωστά και όχι το ατομικό ρουσφέτι. Αλλά, δυστυχώς, η εκπαίδευση έχει γίνει το πιο πολύπαθο πειραματόζωο στα χέρια άσχετων και ανεύθυνων υπουργών και συνδικαλιστών. Όσο για τα ΜΜΕ ….

Εκτιμώ ότι οι πολιτικοί μας προσδοκούν τη λήξη των Μνημονίων για να ξαναρχίσουν τα ίδια. Αλλά όσα Μνημόνια και αν έρθουν δεν θάχουν αποτέλεσμα εξ αιτίας της επικρατούσας νοοτροπίας. Είναι κρίμα διότι ο λαός αυτός, που έχει το προνόμιο να ζει σε μια ονειρική χώρα χωρίς αυτό να το εκτιμά και να το σέβεται, επέδειξε στο παρελθόν και σπάνιες αρετές, τις οποίες παραμέρισε για το χρήμα, την καλοζωία και την ιδεοληψία. Άραγε θα μπορέσει να τις αναδείξει και πάλι;”