ΤΑ ΔΩΔΕΚΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, και το «ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ»

Αμαρτία πρώτη : Πήρε ένα μαχαίρι και αποφάσισε να κόψει τους δεσμούς του συστήματος και του κράτους, με ένα αμαρτωλό και φαύλο παρελθόν.

Αμαρτία δεύτερη: Αρνήθηκε να τροφοδοτήσει με δημόσιο χρήμα, τα σαρκοβόρα Ελληνικά ΜΜΕ.

Αμαρτία Τρίτη: Ζήτησε να τεθεί στην κρίση του λαού, με δημοψήφισμα, το μνημόνιο και η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή ένωση, σαν μοναδικός δρόμος οικονομικής σωτηρίας της, από την χρεοκοπία (τώρα όλοι τώρα μιλούν για μνημόνιο, ακόμα και η Μέρκελ)

Αμαρτία Τέταρτη: Πήγε στην Ευρώπη και τους είπε ότι το πρόβλημα δεν είναι Ελληνικό, αλλά οικονομικά συστημικό, που θα επηρεάσει όλη την Ευρώπη, διότι οι διεθνείς κερδοσκόποι, κερδοσκοπούν με το πρόβλημα μιας χώρας (έτσι ακολούθησαν, η Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Κύπρος, για να βγει αληθινός )

Αμαρτία Πέμπτη: Πήγε στην Ευρώπη και τους είπε να φορολογηθούν οι τράπεζες και όχι μόνο οι κατάθετες (αλλά εκεί στην Ευρώπη ακούγοντας αυτό,( πέταξαν σπυράκια )

Αμαρτία έκτη: Πήγε στην Ευρώπη και είπε να γίνει ένα Ευρωομόλογο, για να προστατευτούν οι χώρες του νότου από τις αγορές των διεθνών τοκογλύφων (τώρα όλοι μιλούν και προωθούν το ευρωομόλογο)

Αμαρτία έβδομη: Είπε στους Έλληνες τραπεζίτες, ότι από τα 32 δισεκατομμύρια που θα δανείσει το κράτος για την αναχρηματοδότηση των τραπεζών, αυτές θα πρέπει να δώσουν στο κράτος μετοχές με δικαίωμα ψήφου, πράγμα που το απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι (διότι θα έχαναν τον έλεγχο, που θα τους έκοβε το ανεξέλεγκτο φαγοπότι )

Αμαρτία όγδοη: Κατάργησε προοδευτικά τις εφορίες, αμόλησε το ΣΔΟΕ και έβαλε χέρι σε εφοριακούς, γιατρούς, εταιρίες φαρμάκων, τελωνιακούς, παράνομες συνταξιοδοτήσεις και επιδόματα και σε τόσους άλλους καταχραστές του δημοσίου χρήματος. Αμαρτία ενάτη : Είχε το θάρρος να παραδεχθεί δημόσια, ότι η χωρά μας έχει μεγάλη διαφθορά.

Αμαρτία ένατη: Είχε το θάρρος να διαγράψει τον Άκη Τσοχατζόπουλο από το ΠΑΣΟΚ, πολλά χρόνια πριν αναβλύσουν δημόσια οι βρωμιές του.

Αμαρτία δέκατη: Είχε το θάρρος να διαγράψει τον Σημίτη, γιατί από την αρχή του ΠΑΣΟΚ το 1974, μέχρι σήμερα, αυτός υπονόμευε και τον Ανδρέα και τον Γιώργο και δούλευε υπογείως για την διάλυση του, και ότι δεν κατάφερε αυτός, το ανέλαβαν οι εντολοδόχοι του Χρυσοχοϊδης, Βενιζέλος.

Αμαρτία ενδέκατη: Είχε το θάρρος να ξεκινήσει την πάταξη της διαφθοράς προς κάθε κατεύθυνση, ακόμα στο σώμα των πολιτικών και να στείλει τους καταχραστές στην φυλακή και τον εισαγγελέα στην Ελβετία, να βρει τα κρυμμένα και τα αδήλωτα των « πτωχών της Ελλάδας».

Κατά τη γνώμη μου όμως, Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΑΜΑΡΤΙΑ  (και αυτή είναι η σταθερή κριτική μου απέναντί του) είναι η υπερβολική πολιτική του ευγένεια που τον οδήγησε να ανέχεται όλους εκείνους τους  ευεργετημένους από το σύστημα, που ενώ συντηρούσαν την διαφθορά, συνωμοτούσαν εναντίον του και υπονόμευαν το έργο του, τελικά δε, αποφάσισαν την πολιτική δολοφονία του ρίχνοντας σωρούς λάσπης μέσα από τα ΜΜΕ αλλά και στους Ευρωπαίους εταίρους όταν θα έπρεπε να καθαρίσει το ΚΙΝΗΜΑ αποβάλλοντάς τους και εξασφαλίζοντας τη θετική πορεία της χώρας.

 

 

 

ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ «ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ»…

ΝΑΙ, «Λεφτά Υπάρχουν» ή τουλάχιστον υπήρχαν όταν έκαμε τη δήλωση το 2009 την οποία κουτσούρεψαν και παραποίησαν κατά τον προσφιλή τους Γκεμπελικό τρόπο για να διαστρεβλωθεί η αλήθεια και να αποκρυβεί το πραγματικό πρόβλημα της χώρας, το παρασιτικό πελατειακό κράτος, για την αντιμετώπιση του οποίου απαιτούνται μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Όσοι πίσω από τις μεταρρυθμίσεις έβλεπαν τον εαυτό τους να απειλείται, ανέλαβαν δράση για την αποδόμηση αυτής της αλήθειας.

Για λόγους ιστορικής αλήθειας την παραθέτω ολόκληρη.

«Λεφτά υπάρχουν, αν τα διεκδικήσεις,

αν προσελκύσεις επενδύσεις, αν νοικοκυρέψεις το κράτος,

αν αξιοποιήσεις τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας,

ώστε να αβγατίσουν και να δημιουργήσουν νέο πλούτο.

Αλλά αυτά θέλουν σχέδιο και θέλουν σχέδιο

που να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον,

όχι το συμφέρον των κομματικών παραγόντων,
των ημέτερων και των ισχυρών στη χώρα μας.»

Και ακόμη,

«Λεφτά υπάρχουν,

εάν χτυπήσουμε φαινόμενα φοροδιαφυγής,

αδιαφάνειας, αναξιοκρατίας,

κλειστών επαγγελμάτων, σπατάλης και γραφειοκρατίας

που εμποδίζουν την υγιή επένδυση και πρωτοβουλία.

Εάν αυτά δεν απαντηθούν,

οι προσπάθειες του ελληνικού λαού θα είναι ημιτελείς ή ακόμα και χωρίς αντίκρισμα.

Οι κρίσεις θα επανέρχονται ως συστημικά και όχι συγκυριακά φαινόμενα.»