Η Ελλάδα ανάμεσα σε νέες συμπληγάδες με το σκάφος της ακυβέρνητο

Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξή μας ως έθνος και ως λαός και ΕΧΟΥΜΕ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ: ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ!!!

Απλά, κατανοητά, χωρίς περισπούδαστες αναλύσεις και αφηρημένες έννοιες, Αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι η κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στο παγκόσμιο γεωπολιτικό τοπίο.:

 

1.    Μετά την εκλογή του Donald Trump, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιστρέφουν στο δόγμα Monroe, σε νέα όμως εκδοχή εθνικιστικού απομονωτισμού και ξενοφοβίας, με ισχυρή δόση επίδειξης δύναμης και έντονες ρατσιστικές αποχρώσεις.

2.    Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) που χρηματοδοτείται και άρα ελέγχεται από τις ΗΠΑ  είναι απίθανο να αλλάξει στάση διορθώνοντας τα λάθη του περί σκληρής λιτότητας για την Ελλάδα.

3.    Η Γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση (και όχι πια η Ευρωπαϊκή Γερμανία), στη γραμμή Wolfgang Schauble, εμμένει με πείσμα στην αυστηρή επιβολή καταστροφικών μέτρων λιτότητας για τη χώρα μας χωρίς να λαμβάνει υπόψη της ότι αυτή η τακτική δεν προσφέρει καμιά πιθανότητα ανάκαμψης, ανάπτυξης και αποπληρωμής του χρέους μας και άρα εξόδου από τα μνημόνια.

4.    Η Τουρκία του «Σουλτάνου» Erdogan, με τις επεκτατικές βλέψεις του και τις αλόγιστους ακροβατισμούς του, θέτει σε κίνδυνο τη σταθερότητα και την ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου  και αποτελεί σοβαρή απειλή για την Ελλάδα.

Μετά μάλιστα την ορθή και δίκαιη άρνηση του Αρείου Πάγου να δεχτεί την έκδοση των οχτώ Τούρκων αξιωματικών, εκτός από την αύξηση των παραβιάσεων του εναέριου χώρου μας, προειδοποιούμαστε για αύξηση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών με επιδείνωση της ήδη οριακής κατάστασης. Eίναι δε προφανές ότι οι Ευρωπαίοι θα συνεχίσουν να μας προσφέρουν συμπάθεια, «χωρίς τσάι», ενώ τα σύνορά τους θα παραμένουν κλειστά.

5.    Η Ελλάδα, πτωχευμένη οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά, αναλώνεται σε ατέρμονες συζητήσεις στη Βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα, παραπαίοντας με αιτιάσεις για το «τις πταίει» (πάντα βέβαια οι άλλοι), χωρίς εθνική συνεννόηση, χωρίς εθνικό σχέδιο, χωρίς ενιαία φωνή.

Προφανώς δεν έχουμε κατανοήσει ότι, στις παρούσες γεωπολιτικές συνθήκες, Διεθνές Δίκαιο είναι το δίκαιο των ισχυρών, και η ισχύς μιας χώρας βρίσκεται στην εθνική ομοψυχία, στην ακμάζουσα οικονομία της, και στις αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις της. Όπως έλεγε ο παππούς μου «αλλοίμονο σ’ αυτόν που δεν έχει νύχια να ξυστεί». Αυτή είναι η πικρή αλήθεια χωρίς δόση λαϊκισμού.

Σ’ αυτή την κρισιμότατη ιστορική συγκυρία, είναι ανάγκη να κατανοήσουν οι πολιτικές ηγεσίες αλλά και εμείς οι πολίτες, ότι
η προτεραιότητα δεν μπορεί πια να είναι το κομματικό συμφέρον και η κατάκτηση και η νομή της εξουσίας αλλά η Σωτηρία της Πατρίδας.