Συνέχεια για το πώς, τυχαία γεγονότα μπορούν να εκτρέψουν τον ρουν της ιστορίας

ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ;; Διότι στην ηλικία μου δεν πρέπει να αφήνω εκκρεμότητες!..

Ζητώ τη συγχώρεσή σας γιατί, φαίνεται ότι η προηγούμενη επικοινωνία μου μαζί σας ήταν ελλιπής· είχε κενά που ίσως σας έκαναν να απορείτε ποιος ήταν ο σκοπός της. Το «δια ταύτα» δηλαδή.

Πρόκειται μάλλον για μια, μέχρις υπερβολής, κληρονομημένη παραξενιά στο σόι μας - πάππου προς πάππου - που μας αποθαρρύνει από του να προβάλουμε τον εαυτό μας. Αυτό φαίνεται, με οδήγησε να αφαιρέσω την επεξηγηματική εισαγωγή.
Και τούτο, δυστυχώς, δεν αλλάζει.

Έκανα καριέρα ζωής με το Ε Μ Ε Ι Σ και Όχι με το Ε Γ Ω. Θα ήταν υποκρισία να το αλλάξω τώρα. Εν τάξει;;

ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ Ή ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΘΕΜΑΤΑ  Ο Υ Δ Ε Ν Ο Σ

Υπάρχει ακόμα και ένα μέγα θέμα ουσίας στην εφαρμογή: Ποια είναι Η ΕΥΘΥΝΗ των ανθρώπων που πλαισιώνουν μεγάλους εθνικούς ηγέτες όπως τον ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, αντί να ασχολούνται με τις προσωπικές τους «προτεραιότητες», ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΝ, λαμβάνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα για την πρόληψη ατυχημάτων ή και δολιοφθοράς μια και οι ίδιοι δεν μπορούν να τα φροντίζουν όλα;

Ανεξάρτητα από καλές προθέσεις και αφοσίωση στον ηγέτη, σχετικό μ´αυτό το ατύχημα ήταν το δυσβάσταχτο ερώτημα που με βασάνισε επί 53 χρόνια και μου φέρνει εφιάλτες ακόμα και σήμερα.

Στον έντονο αυτό προβληματισμό, ζήτησα και έλαβα τις απόψεις του καλού φίλου και συνοδοιπόρου Γιάννη Παπανικολάου και τον ευχαριστώ γι’ αυτό που, κατα τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Ανδρέα, υπήρξε ένας από τους  στενούς και πιστούς συνεργάτες του. Ένοιωσε και τίμησε την ευθύνη της μπιστοσύνης του του ηγετη μας. Τον  σέβομαι και τον εκτιμώ για την επιστημοσύνη και την ακεραιότητά του.

 Μια τυχαία σύμπτωση και εννοώ τα λάδια κάποιου αυτοκινήτου που είχαν πέσει στο οδόστρωμα, αν δεν είχαμε αντιδράσει έγκαιρα και αοτελεσματικά και ανακτήσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου, θα μπορούσαν να έχουν μοιραία κατάληξη.

Είτε σοβαρό τραυματισμό και αναπηρία, είτε και απώλεια της ίδιας της ζωής μας.
Και μια ακόμα πιο τραγική κατάληξη θα ήταν, αν όλα αυτά είχαν συμβεί στον «συνεπιβάτη μου» κι εγώ την είχα γλιτώσει με ηπιότερες συνέπειες. ‘Ισως μετά το συμβάν, το κυρίρχο συναίσθημα να ήταν η τρομάρα και η ανακούαφιση ότι τη γλυτώσαμε.

Αργότερα όμως,κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης από τον Ανδρέα όταν άφηνε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στα εθνικά και κοινωνικά δρώμενα, δεν θα μπορούσε να φύγει από το μυαλό μου η σκηνή και η σκέψη ότι μια μοιραία στιγμή θα μπορούσε να έχει στερήσει τη χώρα μας και τη δημοκρατική παράταξη από όλα αυτά.

‘Ετσι λοιπόν κατέληξα στο συμπέρασμα για το πόση ευθύνη έχουν όσοι βρίσκονται κοντά σε μεγάλους ηγέτες και στην οδυνηρή διαπίστωση ότι ο Ανδρέας, κατ’ ανάγκην ίσως, έδειξε εμπιστοσύνη σε άτομα που τελικά δεν την άξιζαν επιδεικνύοντας όμως «μεγάλες επιδόσεις»  στην υπονόμευση «των συναδέλφων τους» – δεν θα έλεγα συντρόφων

Επί πλέον, τι πρέπει να κάνουν οι επιτελείς  αλλά και ολόκληρη η δημοκρατική δομή ενός πολιτικού κινήματος για να εξασφαλίσουν τη συνέχεια της υποστήριξης των αρχών και των αξιών του, των επιλεγμένων στόχων του, της δημοκρατικής ηγεσίας και θα προτιμούσα….. του Σοσιαλισμού;;

ΣΕ ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ.

Αλλιώς χτίζουμε στην άμμο και η Δημοκρατία παραμένει εξαιρετικά ευάλωτη.

Νίκος Εμμ. Σκουλάς
Ενεργός Πολίτης

 

Υ.Γ.: Ζητώ τη συγγνώμη σας για το φλύαρο αυτό σημείωμα.Το θεωρώ όμως απαραίτητο και υπόσχομαι να μην επαναληφθεί.