Η Οχλοκρατία των Φοιτητικών Μειοψηφιών

Οι ευθύνες των Κομμάτων και της Ακαδημαϊκής Κοινότητας

Την περασμένη εβδομάδα, κυριάρχησαν, ως πρώτη είδηση στα μέσα ενημέρωσης, τα θλιβερά επεισόδια στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Τριάντα έως σαράντα φοιτητές εισέβαλαν στην αίθουσα της Συγκλήτου, καθιστώντας αδύνατη τη συνεδρίαση, υβρίζοντας και προπηλακίζοντας τις πρυτανικές αρχές και, σαν να μην τους αρκούσαν αυτά, κλείδωσαν τις πόρτες κρατώντας ομήρους τα μέλη της πρυτανείας.

Θλιβερά φαινόμενα αυτά, που δεν συμβαίνουν σε καμιά χώρα του πολιτισμένου κόσμου. Ούτε καν σε τριτοκοσμικές χώρες συμβαίνουν και αυτό μας πάει ένα σκαλί πιο κάτω απ’ αυτές.

Και λοιπόν, τί μας τάραξε ξαφνικά; Μήπως τέτοια και χειρότερα δεν συμβαίνουν και στα άλλα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα χρόνια τώρα; Ξεχάσαμε το χτίσιμο της πόρτας του γραφείου του Πρύτανη, πράγμα που θα μπορούσε να θεωρηθεί ευτράπελο αν δεν ήταν τραγικό; Ξεχάσαμε την κατάληψη αιθουσών του Πολυτεχνείου, τη διακίνηση ναρκωτικών, την καταστροφή εγκαταστάσεων και εξοπλισμών που εμείς πληρώνουμε, οχλοκρατικές συμπεριφορές και άλλες αθλιότητες, «ων ουκ έστι αριθμός»;

Ευθύνεται προφανώς η χλιαρή ή καθόλου αντίδραση των κυβερνήσεων και η αδιαφορία των πολιτικών παρατάξεων (από φόβο μήπως χάσουν κανένα ψηφαλάκι). Είναι κατάντημα να χρειάζεται να βγει ο πρωθυπουργός να συγχαρεί δημόσια τον πρύτανη που, προς τιμήν του, τόλμησε να αντιδράσει γιατί, επί τέλους, μετά από πολλά χρόνια, έγινε μια συνεδρίαση της Συγκλήτου χωρίς την αυθαίρετη παρουσία τρίτων, όπως δηλαδή προβλέπει ο νόμος.

 Κάποιοι στην Αξιωματική Αντιπολίτευση τα υπερασπίζονται (αυτό κι αν είναι αθέμιτη άγρα ψήφων) εν ονόματι, άκουσον..  άκουσον, του «αυτοδιοίκητου» των πανεπιστημίων και του πανεπιστημιακού «ασύλου». Έλεος… Τί παραλογισμός είναι αυτός;

Αυτό λοιπόν μας τάραξε. Το γεγονός ότι συνεχίζονται αλλά και το ότι τα ανεχόμαστε ή και τα ευλογούμε.

Για να μην παρεξηγηθώ, ιερό το πανεπιστημιακό άσυλο και σεβαστό το αυτοδιοίκητο. Ιερό και το δημοκρατικό δικαίωμα των φοιτητών να ακούγεται η φωνή τους και να απολαμβάνουν σεβασμό από τους δασκάλους τους.

Συμπεριφορές πολλών πανεπιστημιακών δασκάλων όπως η άρνηση της αξιολόγησης, η μη προσέλευση στα μαθήματα, η έρευνα που δεν γίνεται στο πλαίσιο των πανεπιστημιακών τους καθηκόντων, αλλά μόνον επί πληρωμή από Ευρωπαϊκά προγράμματα και άλλα γνωστά, δεν κερδίζουν σεβασμό αλλά αντίθετα τους απαξιώνουν.

Ας διερωτηθούμε όλοι, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, διδάσκοντες και διδασκόμενοι αλλά και η μειοψηφία των ταραχοποιών, τί θα πουν στους 80.000 φοιτητές του Ε.Κ.Π.Α. και τις εκατοντάδες χιλιάδων σε όλη τη χώρα που αγωνίζονται να αποφοιτήσουν και να αποκατασταθούν επαγγελματικά, ιδιαίτερα σ’ εκείνους που δεν έχουν εύπορους γονείς για να τους στείλουν σε ξένα πανεπιστήμια;

Καλές οι διαπιστώσεις στις οποίες εξάλλου συμφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Τι κάνουμε όμως τώρα; Τι θετικό και εεφικτό προτείνουμε εν όψει μάλιστα της πρωτοφανούς, εν καιρώ ειρήνης, κρίσης που μας μαστίζει;

Η έξοδος από τη δεινή κρίση, η πορεία προς την ανάπτυξη, την απασχόληση, την ευημερία και την ανάπτυξη της εθνικής μας αξιοπρέπειας, πρέπει κατά τη γνώμη μου να στηριχθεί σε τρεις βασικούς πυλώνες:

1) Την εξασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας (εθνική ασφάλεια άμυνα εξωτερική πολιτική), 2) Ισχυρή ανταγωνιστική οικονομία και 3) Σύγχρονο σύστημα παιδείας και εκπαίδευσης που θα συνδέεται με την αγορά εργασίας.

Και τα τρία αυτά αποτελούν υψίστης σημασίας εθνικά θέματα και, άνευ αυτών «ουδέν εστί γενέσθαι». Η επίτευξη των τριών αυτών στόχων έχει, ως προαπαιτούμενο, την ύπαρξη συνεννόησης, συναίνεσης και συνδέσμευσης όλων των δυνάμεων του έθνους (κυβέρνησης, αντιπολίτευσης και πολιτών) σε ξεκάθαρες κοινές θέσεις που θα εκφράζονται με ενιαία φωνή και αποφασιστικότητα. Για όλα τα άλλα, ας διαφωνούμε πολιτικά.

Είναι καταφανές πως, αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε όπως πορευόμαστε τώρα και πολλά χρόνια, κανείς δεν θα μας πάρει στα σοβαρά. Στην πραγματικότητα αυτό βολεύει τους τοκογλύφους πιστωτές μας, εκείνους που επιβουλεύονται την εθνική μας κυριαρχία και την εδαφική  μας ακεραιότητα και επιδιώκουν να βάλουν στο χέρι τον εθνικό μας πλούτο. Βολεύει ακόμα και τους «φίλους» και εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ οι οποίοι τώρα δεν παίρνουν καθαρή θέση έναντι των τουρκικών προκλήσεων.

Για τα δυο πρώτα θέματα, έχω ήδη εκφράσει τις απόψεις μου σε προηγούμενα άρθρα. Ας δούμε τώρα το τρίτο εθνικό θέμα: την ελληνική παιδεία, υπό το πρίσμα των πρόσφατων εξελίξεων με έναυσμα τα επεισόδια στο ΕΚΠΑ.

Κοντολογίς, η κατάσταση στην παιδεία, εκπαίδευση και κατάρτιση μπορεί να χαρακτηριστεί ζοφερή. Υποχρηματοδότηση, ανεπαρκείς υποδομές και στελέχωση στα πανεπιστήμια και στη μέση και υποχρεωτική εκπαίδευση, παραπαιδεία και σωρεία άλλων παθογενειών.

Ας δούμε λοιπόν τι μπορούμε να κάνουμε: Πρώτο και πλέον σημαντικό βήμα, με δεδομένη έστω την οικονομική μας αδυναμία, να κάνουμε αυτό που οφείλαμε να πράξουμε και δεν πράξαμε. Να προχωρήσουμε στην εκ βάθρων αναδιάρθρωση της παιδείας.

Να τη  χρηματοδοτήσουμε, στο μέτρο του εφικτού και να την απαλλάξουμε από τον σφιχτό εναγκαλισμό των χειραγωγούμενων κομματικών νεολαιών και των συντεχνιακών ομάδων που δουλεύουν «δι’ ίδιον όφελος».

Είναι καιρός να πάψουμε να αυτοσχεδιάζουμε ως μαθητευόμενοι μάγοι, με βάση το κομματικό και προσωπικό όφελος. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε εκ νέου τον τροχό. Ας δούμε τι κάνουν άλλες δημοκρατικές και ευνομούμενες χώρες στις οποίες τα πανεπιστήμια είναι κρατικά και η προσβασιμότητα παρέχεται ισότιμα σε όλους. Αναφέρω το παράδειγμα του Καναδά το οποίο γνωρίζω καλύτερα. Τα βασικά χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού τους συστήματος είναι:

·         Πλήρης σύνδεση του περιεχομένου της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας. Εκεί δεν υπάρχουν άνεργοι απόφοιτοι, ενώ εμείς παράγουμε χιλιάδες πτυχιούχους πολιτικών επιστημών κατ’ έτος που, αφού δεν μπορεί και δεν πρέπει να τους απορροφήσει πια, διογκούμενο το δημόσιο, (με ανάλογη υπερπαραγωγή γιατρών, εκπαιδευτικών και δικηγόρων), με αποτέλεσμα να οδηγούνται στην έρημο της ανεργίας. Το φαινόμενο αυτό εξηγεί, εν μέρει τουλάχιστον, την αποδημία 180.000 λαμπρών νέων κατά την περίοδο της κρίσης, με πτυχία που εμείς πληρώσαμε.

·         Συνεχής αξιολόγηση της απόδοσης των φοιτητών με βάση “syllabus” (γραπτής αμοιβαίας προδέσμευσης μεταξύ καθηγητή και φοιτητή) με ξεκάθαρους κανόνες και διαδικασίες. Εκεί δεν υπάρχουν «αιώνιοι» φοιτητές.

·         Αξιολόγηση όλων των διδασκόντων (όχι βέβαια αυθαίρετα από το γραφείο του εκάστοτε υπουργού οι άλλων «παραγόντων που ευνοούν τους «ημετέρους» ) αλλά με αντικειμενικά κριτήρια και διαφανείς διαδικασίες τόσον από τους προϊσταμένους τους όσον και από τους ίδιους τους φοιτητές. Σημειώνω ότι, ως πρόεδρος κολεγίου, όταν δίδασκα, αξιολογούμουν από τους υφισταμένους μου (επιστημονικό διευθυντή και κοσμήτορα), καθώς και από τους φοιτητές μου. Αυτό με βοηθούσε να βελτιωθώ.
 Στον Καναδά και στις άλλες χώρες της Δύσης, οι καθηγητές υποχρεούνται να κάνουν έρευνα και δημοσιεύσεις σε επιστημονικές εκδόσεις. Οι ερευνητικές εργασίες των φοιτητών πιστώνονται στους ίδιους και όχι στους επιβλέποντες καθηγητές,

·         Η είσοδος και η παρουσία στους χώρους των πανεπιστημίων να ελέγχεται από ειδική υπηρεσία φύλαξης, στελεχωμένη με καλά εκπαιδευμένους και ευαίσθητους ανθρώπους με κάποια καλλιέργεια. Όχι οποιουσδήποτε μισθωμένους «σεκιουριτάδες». Βεβαίως, ούτε συζήτηση για ΜΑΤ τα οποία, όπως και νά ‘ναι, προκαλούν.
Πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους μας πως η ανεξέλεγκτη είσοδος εξωπανεπιστημιακών, κουκουλοφόρων και άλλων ταραχοποιών, το «μπάτε σκύλοι, αλέστε» δεν προάγει την παιδεία. Την καταστρέφει.

Μακρηγόρησα ήδη και  ζητώ συγγνώμη. Ας αποφασίσουμε όλοι, επί τέλους, να συμβάλουμε με όποιον τρόπο μπορούμε για να μπει η παιδεία μας σε υγιείς βάσεις. ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΜΑ.

Η τεκμηρίωση ανομιών χωρίς τη Νέμεση προσβάλλει βάναυσα τους έντιμους πολίτες που υποφέρουν

ΕΙΔΗΣΗ: 1,5  ΔΙΣ. ΕΥΡΩ ΦΥΓΑΔΕΥΣΑΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ 5260 ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ, κατά την περίοδο της κρίσης με εμβάσματα στο εξωτερικό, όπως προέκυψε από έρευνα του Σώματος Ελεγκτών Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης.

Οι καημενούληδες, προφανώς κάνοντας αιματηρές οικονομίες, κατάφεραν να συγκεντρώσουν αυτό το ιλιγγιώδες ποσό. Πολλοί απ’ αυτούς γιατροί και εκπαιδευτικοί (φακελάκια, φροντιστήρια ή μίζες;;). Άλλοι από κληρονομιά του παππού τους;;

Για να είμαστε δίκαιοι, αν τα χρήματα αυτά τα κατέχουν νόμιμα και έχουν φορολογηθεί, δικαιούνται να τα εξαγάγουν νόμιμα. Είναι όμως ηθικό;;; Αυτό είναι θέμα προσωπικού συστήματος αξιών.

Σε κάθε περίπτωση, είναι  σκανδαλώδης πρόκληση και προσβολή για τους εκατοντάδες χιλιάδες έντιμους δημοσίους υπαλλήλους  των οποίων οι μισθοί έχουν περικοπεί και παρά ταύτα, αποκαρδιωμένοι αγωνίζονται να υπηρετήσουν τη χώρα και τους πολίτες σε ώρα δεινής κρίσης.

Είναι πρόκληση για τον παππούλη και τη γιαγιούλα που στερούνται τα φάρμακά τους. Είναι πρόκληση για τις οικογένειες που πεινούν και κρυώνουν και ταυτόχρονα καλούνται να πληρώσουν έκτακτους φόρους και ΕΝΦΙΑ. Είναι πρόκληση για τις εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίους που αναγκάζονται να κλείσουν τα μαγαζιά τους γιατί οι ελληνικές τράπεζες δεν προσφέρουν ρευστότητα.

Αυτές τις μέρες που γιορτάσαμε το έπος της πανεθνικής πατριωτικής υπέρβασης της 28^ης Οκτωβρίου, δικαιούμαστε να αμφισβητήσουμε τον πατριωτισμό τους και, γιατί όχι, ΝΑ ΘΥΜΩΣΟΥΜΕ ή όπως λέμε στην Κρήτη, να ΜΑΝΙΣΟΜΕ (ο όρος δεν είναι βλαχιά. Προέρχεται από τον ομηρικό στίχο «Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος οὐλομένην…»)

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Και, για να μην κατηγορηθώ ότι μόνο γκρινιάζω, θέλω να εξάρω την αγωνιώδη προσπάθεια δυο δημόσιων λειτουργών: του Γενικού Επιθεωρητή του ΣΕΕΔΔ Λέανδρου Ρακιντζή και του Ειδικού Γραμματέα Παρασκευά Νομικού που, δυστυχώς, μπορούν να τεκμηριώνουν σκάνδαλα αλλά δεν είναι Εισαγγελείς. Και ακόμα: παρ’ ότι διατηρώ μια διαχρονική αμφισβήτηση στο γένος των Μητσοτάκηδων, οφείλω να πω “μπράβο Κυριάκο”, με την ελπίδα ότι δεν θα παρεξηγηθώ από τους κεντροαριστερούς «συντρόφους». Αλλά κι’ αν παρεξηγηθώ… δεν πειράζει)

Η αποκάλυψη και η τεκμηρίωση αυτών των φαινομένων είναι βεβαίως ένα θετικό πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να επεκταθεί επειγόντως, σε όλους τους τομείς της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής.

 
Όλα αυτά έχουν κάποια αξία και θα ικανοποιηθεί, μερικώς έστω, το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών, αν οι εισαγγελείς και τα δικαστήρια, με την ανεπιφύλακτη στήριξη της εκτελεστικής και κοινοβουλευτικής εξουσίας, κινηθούν γρήγορα και αποφασιστικά για την επιβολή κυρώσεων εκεί που διαπιστώνονται αδικήματα.

Αν δεν τιμωρηθούν οι μεγάλοι υπαίτιοι φοροδιαφυγής, εισφοροδιαφυγής, υπεξαίρεση ΦΠΑ, μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, παρανόμως πλουτήσαντες δημόσιοι λειτουργοί, παράκτιες εταιρίες για την απόκρυψη μίζας από εξοπλιστικά, Ζήμενς και άλλες δημόσιες προμήθειες, λίστα Λαγκάρντ, κ.λπ., αντί να αποτρέπεται η διαφθορά, ενθαρρύνεται και ένοχοι αποθρασύνονται μέχρι σημείου να μας χλευάζουν.

Διαφορετικά, η τεκμηρίωση ανομιών χωρίς τη Νέμεση προσβάλλει βάναυσα τους έντιμους  πολίτες που στενάζουν κάτω από τα απάνθρωπα μέτρα λιτότητας στη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική κρίση της χώρας, μετά τη ναζιστική κατοχή..

Κραυγή Αγωνίας ενός Πολίτη

Αν δεν μπορέσουμε να συνεννοηθούμε και να συναινέσουμε τουλάχιστον στα εθνικά μας θέματα και να χαράξουμε κοινή πορεία,  είμαστε χαμένοι από χέρι.

Όπως κάθε Έλληνας πολίτης με κοινό νου και στοιχειώδη αίσθηση πατριωτισμού, παρακολουθώ με αγωνία τις τρέχουσες απροσχημάτιστες τουρκικές προκλήσεις με προδιαγεγραμμένο στόχο

·         την αμφισβήτηση, κατ’ αρχάς, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας και, σε δεύτερη φάση,

·         τη δυναμική διεκδίκηση της ισότιμης συμμετοχής στη νομή των υδρογονανθράκων στην Κυπριακή αλλά και στην Ελλαδική ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη).

Αντίθετα με εμάς, οι Τούρκοι έχουν μακροχρόνιο σχεδιασμό και ενιαία φωνή, τουλάχιστον προς τα έξω, που εκφράζεται από έναν ικανότατο όσο και άκρως ριψοκίνδυνο Πρόεδρο – Σουλτάνο, τον Ταγίπ Ερντογάν που δεν εμποδίζεται από ανύπαρκτες  δημοκρατικές διαδικασίες και ενεργεί επιθετικά μεν απέναντί μας, διαφορετικά όμως απέναντι όλων των άλλων σε ό,τι αφορά στα τουρκικά συμφέροντα.

 Παράδειγμα: Μουσουλμάνος ο ίδιος, κρατά αποστάσεις από το πρόβλημα  της ίδρυσης και εδραίωσης του Ισλαμικού Κράτους και παράλληλα ενθαρρύνει ή, έστω, αφήνει τους Κούρδους να επωμιστούν το βάρος της αντίστασης στην Τζιχαντική θύελλα στην υπεράσπιση του Κομπάνι στη Συρία, με αποτέλεσμα να  υφίστανται τεράστιες απώλειες μαχητών και αμάχων, ακόμα και παιδιών.

Έτσι, ξεφορτώνεται τους ενοχλητικούς Κούρδους που εξολοθρεύονται και ο ίδιος δεν προκαλεί τους φανατικούς ομόθρησκούς του. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Διαβολικά έξυπνη τακτική. Έμπειρος στο αλισβερίσι, διαπραγματεύεται με πανάκριβο αντάλλαγμα τις ελάχιστες παραχωρήσεις που κάνει στους Αμερικανούς για τις ανάγκες των βομβαρδιστικών επιδρομών τους. Αυτό δα και αν είναι διπλωματία. Ενώ εμείς!!!

Εμείς, πώς αντιδρούμε στους θανάσιμους κινδύνους που απειλούν άμεσα την ύπαρξή και την επιβίωσή μας;; Άθελά μου, έρχεται στη μνήμη το τραγούδι του αείμνηστου Νίκου Ξυλούρη «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί……… κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά….».

Με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, το ήμισυ του πολιτικού μας προσωπικού αγωνίζεται να διατηρήσει τα έδρανα και τα προνόμιά του, ενώ το άλλο ήμισυ αγωνίζεται να τους τα πάρει, με όποιον τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο έθνος, στην κοινωνία και στους πολίτες.
 
Οι πολιτικές μας ηγεσίες θεωρούν ότι εκπληρούν το χρέος τους κάνοντας κάποια δηλωσούλα, έτσι, για την τιμή των όπλων, μεμονωμένα και ασυντόνιστα, κάποιοι μάλιστα με μικροκομματικούς αστερίσκους .

Οι κυβερνώντες, εκφράζουν μεγάλη ικανοποίηση αν, αξιωματούχοι της Ε.Ε., του ΟΗΕ, οι άλλοι «φίλοι», προβούν σε κάποια χλιαρή  αλλά χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα δήλωση – νουθεσία προς την Τουρκία και καμιά φορά και στις δύο πλευρές, σαν τάχα θύτης και θύμα να είναι το ίδιο. Οι αντιπολιτευόμενοι κάνουν ό,τι μπορούν να απαξιώσουν την ολίγον, έστω, θετική εντύπωση, σαν να επρόκειτο για μιαν άλλη, εχθρική χώρα.

Το έργο με τους «φίλους, συμμάχους και εταίρους» το έχουμε ξαναδεί στη Σμύρνη, στην Κωνσταντινούπολη, στην Κύπρο και αλλαχού. Το δίδαγμα: «Αλλοίμονο σ’ όποιον δεν έχει νύχια να ξυστεί».  Στη διεθνή διπλωματία και πολιτική, μετρά μόνον το συμφέρον. Δεν ισχύουν φιλίες και κουμπαριές. Τα πάντα με μοναδικό γνώμονα το εθνικό τους συμφέρον. Αυτό είναι ένα μάθημα που δεν φαίνεται να μάθαμε ποτέ.

Η κατάσταση περιπλέκεται από το πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) που έχουν εντοπιστεί και είναι έτοιμα για εκμετάλλευση εντός των Ελλαδικών και Κυπριακών ΑΟΖ. Μια, κατ΄ αρχήν σημαντική εξέλιξη που θα μπορούσε να είναι ευλογία αλλά και να αποβεί κατάρα, αν λάβουμε υπόψη την εμπειρία γειτονικών χωρών (Λιβύη, Ιράκ, Συρία, κ.λπ.), ενώ η Κύπρος ήδη συνθλίβεται ανάμεσα στις συμπληγάδες των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων και των γεωπολιτικών  ανταγωνισμών. Η θετική για μας, αν και χλιαρή,  στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν πιστοποιεί, κατ’ ανάγκην θέση αλληλεγγύης, αλλά υπαγορεύεται από την ανάγκη της να εξασφαλίσει, μερική έστω ενεργειακή επάρκεια.

Σήμερα γιορτάζουμε τη μεγάλη εθνική επέτειο, το Αλβανικό Έπος, όταν σύσσωμος ο ελληνικός λαός, σε ένα αυθόρμητο ξέσπασμα πατριωτισμού και ομοψυχίας, έκαμε τη μεγάλη υπέρβαση για τη σωτηρία της πατρίδας.

Τώρα, που εξ ίσου και περισσότερο σοβαρός είναι ο κίνδυνος που μας απειλεί, αλλά πιο επικίνδυνος πιο ύπουλος, και πιο περίπλοκος, και απειλεί όχι μόνον η εθνική κυριαρχία και η εδαφική μας ακεραιότητα, αλλά και την εθνική και πολιτιστική μας ταυτότητα, την εθνική μας συνείδηση, τη συνέχιση της ύπαρξής μας είναι ώρα να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας.  

 

Μαζί με την αμυντική μας θωράκιση, είναι ανάγκη να θωρακίσουμε και την Οικονομία μας που, υπό τις παρούσες διεθνείς συνθήκες, αποτελεί και αυτή εθνικό θέμα. Να ξεχάσουμε αυτά που μας χωρίζουν και να δούμε αυτά που μας ενώνουν.Να προτάξουμε το «εμείς» αντί του «εγώ».

Τώρα προέχει το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον. Να δημιουργήσουμε πλεονάσματα, όχι επιβάλλοντας απάνθρωπα σκληρή λιτότητα, περικόπτοντας μισθούς και φορολογώντας ανάλγητα τους αδύναμους αλλά δουλεύοντας, παράγοντας και εξάγοντας με πνεύμα ομαδικότητας και αλληλεγγύης. Έτσι θα ανατάξουμε την εθνική μας οικονομία, θα βγούμε από την κρίση και θα ανακτήσουμε την εθνική και προσωπική μας αξιοπρέπεια.

Αυτές τις δύσκολες μέρες, έρχεται στη μνήμη μου η ρήση του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά: «Το πώς βγαίνει το εθνικό εισόδημα δεν είναι θέμα ιδεολογίας… το πώς κατανέμεται είναι. Και πάνω σ’ αυτό ας συγκρουστούμε, αν χρειαστεί».

Δεν είχαμε ποτέ και δεν έχουμε τώρα άλλη επιλογή. Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση, βουλή, ευρωβουλευτές, κόμματα, πολίτες, να αναλάβουμε τις προσωπικές και συλλογικές μας ευθύνες και επιδεικνύοντας γενναιότητα και  ομοψυχία, με μια βούληση, με ενιαία φωνή (μόνον έτσι θα μας ακούσουν οι ξένοι συνομιλητές μας), να κάνουμε τη ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ για τη σωτηρία της πατρίδας, της κοινωνίας, των οικογενειών μας και του μέλλοντος των παιδιών μας.