Από την Αντιφατικότητα στον… Παραλογισμό

ή «Μωραίνει Κύριος ους βούλεται απωλέσαι»

του Νίκου Ε. Σκουλά

Είχα καταλήξει στην απόφαση να μην ξαναγράψω για την απελπιστική  πια κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει  ως χώρα και ως κοινωνία αλλά και για τις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που μας επηρεάζουν τόσο έντονα.

Αισθάνομαι ότι, όσοι εξ ημών ασχολούμαστε μ’ αυτά τα θέματα, έχουμε γίνει κουραστικοί, προκαλώντας την πλήξη, μια και δεν έχουμε καμιά επίδραση στην ανάσχεση της κάθετα κατηφορικής πορείας που ακολουθούμε χωρίς ελπίδα σωτηρίας.

Καταλήγω λοιπόν, για μια τελευταία φορά, πριν την οριστική  κατάρρευση, ως κύκνειο άσμα ενός δυσφορούντος πολίτη, μετά από 48 χρόνια αγώνα, να τα πω, να ξεσκάσω, να εκτονωθώ, ίσως εξυπηρετώντας προσωπικό, υπαρξιακό κίνητρο.

Σ’ αυτή την κρισιμότερη ώρα της πρόσφατης ιστορίας μας, με την κοινή λογική, με απλά λόγια, χωρίς τις «περισπούδαστες αναλύσεις» των τηλεπαραθυράδων και των εκπροσώπων των ειδικών συμφερόντων, εκπέμποντας ταυτόχρονα μιαν ύστατη κραυγή αγωνίας, καταθέτω τη δική μου εκτίμηση και μια τελευταία παραίνεση προς όλους τους Έλληνες  πολιτικούς και πολίτες.

ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ

Βεβαίως έχει σημασία το ποιός φταίει, αλλά δεν είναι της ώρας. Μια Ινδιάνικη παροιμία μας λέει: «Όταν σου δαγκώνουν τον «ποπό» οι κροκόδειλοι είναι δύσκολο να θυμάσαι ότι ο στόχος σου ήταν να καθαρίσεις τον βάλτο». Έχουμε καιρό να καθαρίσουμε τον βάλτο της κακοκυβερνησίας και της διαφθοράς – και δεν πρέπει να το αφήσουμε να περάσει έτσι.

Τώρα όμως βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτατης ανάγκης και προέχει να αποτρέψουμε την απόλυτη καταστροφή για την οποία είμαστε στο «και 5’». Ξέρουμε ποιοι την προκάλεσαν και ποιοι τη συντήρησαν και τη συντηρούν και τώρα. Φταίμε κυρίως εμείς οι Έλληνες, αν και δεν φταίμε όλοι το ίδιο. (Δεν ήταν μόνον η πενταετία Κ. Καραμανλή που διόγκωσε το δημόσιο χρέος κατά € 150 δισεκ., διπλασιάζοντάς το. Συνέβαλε και ο Σημίτης και οι περί αυτόν, μεταθέτοντας την πληρωμή των υπόπτου διαδικασίας, εξοπλισμών και της Ολυμπιάδας για μετά το 2005).

Φταίνε και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας που, με τη λάθος συνταγή - την ανάλγητα σκληρή λιτότητα που μας επέβαλαν, οδήγησαν την οικονομία στην πλήρη στασιμότητα και τον Έλληνα πολίτη στην πλήρη εξαθλίωση.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΖΟΦΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Η οικονομία μας είναι κατεστραμμένη. Ο ιδιωτικός τομέας από τον οποίο θα περιμέναμε να προέλθει η περιβόητη ανάπτυξη, έχει καταρρεύσει. Βρίσκεται σε πλήρη χρηματοπιστωτική ασφυξία και αδυνατεί να αγοράσει εισαγόμενες πρώτες ύλες με όρους «μετρητοίς».

Το δημόσιο αδυνατεί να καλύψει τις τρέχουσες υποχρεώσεις του για μισθούς και συντάξεις, πολύ λιγότερο δε να καλύψει τις ληξιπρόθεσμες δανειακές υποχρεώσεις του, διακινδυνεύοντας έτσι το «ατύχημα» που, ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκαλέσει την επάρατη πτώχευση. Το λεγόμενο «πρωτογενές πλεόνασμα» δεν υπήρξε ποτέ. Ήταν «ταμειακό»  και όχι πραγματικό. Τουτέστιν προερχόταν από την παρακράτηση των οφειλόμενων προς τις επιχειρήσεις και τους πολίτες, δίνοντας μια πλασματική εικόνα. Μια άλλη εκδοχή των Greek Statistics.

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (που αποτελούν το 99%+ της οικονομίας μας) κλείνουν ή φυτοζωούν με αντίπαλο το εχθρικό κράτος. Η μεσαία τάξη εξαφανίζεται ραγδαία. Έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη κατηγορία νεόπτωχων πολιτών. (Ένας απ’ αυτούς είμαι και εγώ). Ο μεγάλος όγκος των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των άνεργων έχουν περιέλθει σε κατάσταση πλήρους εξαθλίωσης.

Δανεικά δεν μπορούμε πια να πάρουμε. Και αν πάρουμε δεν μπορούμε να τα πληρώσουμε. Ένα ενδεικτικό στοιχείο που τα λέει όλα: Το Ελληνικό τριετές ομόλογο έχει επιτόκιο 28,8%, όταν η Πορτογαλία που κατάφερε να βγει στις αγορές πληρώνει μόνο 1,5 – 2,0%.

Βρισκόμαστε σε πλήρη απομόνωση. Έχουμε απέναντί μας και τους 18 εταίρους της Ευρωζώνης (ακόμα και τους τέσσερις του Νότου, που θα έπρεπε να είναι οι φυσικοί μας σύμμαχοι). Δεν μας εμπιστεύονται. Μας έχουν βαρεθεί. Προσπαθούν να αποτρέψουν την έξοδό μας από το Ευρώ για δικούς τους λόγους, αλλά δεν τους βοηθούμε. Ακόμα και οι ΗΠΑ που μας υποστήριζαν στα λόγια έστω, και αυτοί για δικούς τους γεωστρατηγικούς  λόγους, μας εγκατέλειψαν και αυτοί.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

Ο Ελληνικός λαός, πληγωμένος  και αγανακτισμένος, αποφάσισε να εκδηλώσει τον θυμό του, τιμωρώντας όχι αυτούς που προκάλεσαν την κρίση αλλά εκείνους που προσπάθησαν να τη διαχειριστούν, έστω με λάθη. Έτσι, δυστυχώς, συμβαίνει πάντα. Κοντολογίς, απέρριψε συλλήβδην το απαξιωμένο και ανυπόληπτο πια πολιτικό σύστημα και έδωσε τη στήριξή του, στον άφθαρτο και αδοκίμαστο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που προσέφερε ελπίδα και καλές προθέσεις.

Εδώ όμως αρχίζουν άλλα προβλήματα: Η αριστερά, στην προσπάθειά της να κατακτήσει την εξουσία, υποσχέθηκε ανέφικτα πράγματα. Στα θετικά της, καταγράφεται η ανύψωση του φρονήματος και η μερική ανάκτηση της εθνικής αξιοπρέπειας, των ταπεινωμένων Ελλήνων, καθώς και η ειλικρινής προσπάθεια αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Τώρα όμως αντιμετωπίζει – και αντιμετωπίζουμε όλοι - τη σκληρή πραγματικότητα.

Εν τη απειρία της, προσπάθησε να κάνει τα σωστά πράγματα με λάθος τρόπο. Χωρίς εσωτερική συνεννόηση και συνοχή, με διαφορετικές αντιλήψεις ανάμεσα στις συνιστώσες της αλλά και στον κυβερνητικό της εταίρο – ένα ακροδεξιό λαϊκιστικό κόμμα, επέλεξε μια στρατηγική αντιπαράθεσης με τις δανείστριες χώρες, με πλήρη έλλειψη διαπραγματευτικής δύναμης.

Είμαστε χωρίς χρηματοδότηση από τον Αύγουστο του 2014. Οι Ευρωπαίοι δεν βιάζονται και αφήνουν τον χρόνο και τη χρηματική ασφυξία να μας στριμώξει στην υποταγή, κάνοντάς μας έτσι παράδειγμα για άλλες χώρες της Ευρωζώνης που ενδεχομένως θα εγείρουν ανάλογες αξιώσεις.

ΑΝΤΙ  ΕΝΤΙΜΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ, ΕΠΩΔΥΝΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

Ο Αλέξης Τσίπρας, παρά τις δυσκολίες, συνεχίζει να απολαμβάνει τη στήριξη της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος που, μάλλον θεωρεί ότι δεν έχει εναλλακτικές. Η αποδοχή, όμως, από τους πολίτες της στρατηγικής που ακολουθεί κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, έχει μειωθεί από το 90,3% που ήτα προ τριμήνου, στο 58,3%  (ακόμα θετικό, παρά τη δυσπραγία).

Τρεις στους τέσσερις πολίτες πιστεύουν ότι η χώρα πρέπει να παραμείνει στο Ευρώ πάση θυσία, και απαιτεί συμφωνία με τους εταίρους, ενώ δεν δέχεται δημοψήφισμα ή εκλογές. Και είναι δεδομένο ότι η Κυβέρνηση δεν έχει  εξουσιοδότηση για ρήξη.

Η κυβέρνηση ορθά επιδιώκει τον συμβιβασμό που θα είναι επώδυνος και με όρους δανειστών οι οποίοι έχουν ξεκάθαρα το επάνω χέρι. Όταν, όμως, παρουσιάσει την όποια συμφωνία στο εσωτερικό, θα αντιμετωπίσει τη δυναμική άρνηση της αριστεράς συνιστώσας, η οποία αντιπροσωπεύει το 40% της συνολικής δύναμής της και η οποία έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ της δραχμής, με ό,τι σημαίνει και όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό. Αδιέξοδο και συμφορά.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ: ΩΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

 

Από τις αντιφάσεις που χαρακτήρισαν την πολιτική μας συμπεριφορά στο παρελθόν, έχουμε πια μεταβεί σε μια νέα περίοδο παραλογισμού. Έχουμε παρασυρθεί σε μια πορεία αυτοκαταστροφής που πρέπει, πάση θυσία να ανακοπεί.

Σ’ αυτή την κρίσιμη ιστορική συγκυρία, έχει σημάνει η ώρα της εθνικής ευθύνης όλων των Ελλήνων. Είναι η ώρα να πάψουν οι πολιτικοί να φέρονται ως «πολιτικάντηδες». Χωρίς να πάψει η αντιπολίτευση να ασκεί τον θεσμικό της ρόλο κάνοντας κριτική αλλά και θετικές προτάσεις, οφείλει να βάλει πλάτη στηρίζοντας την εθνική διαπραγμάτευση.

Είναι ώρα εθνικής ευθύνης για όλες τις πολιτικές δυνάμεις και όλους τους πολίτες. Είναι ώρα, να παραμερίσουμε προσωρινά, έστω, τις ιδεολογικές και πολιτικές μας διαφορές – που είναι πολλές και θεμιτές – και ενωμένοι, με σύνεση, ψυχραιμία και υπευθυνότητα, να δώσουμε τη μεγάλη μάχη για τη σωτηρία της χώρας και της κοινωνίας.

Ο δρόμος θα είναι δύσκολος και κακοτράχαλος αλλά δεν υπάρχει άλλος. Και έχουμε αποδείξει ότι, ενωμένοι και ομόψυχοι, πάντα τα καταφέρνουμε. Δεν υπάρχει χώρος για μικροκομματικές σκοπιμότητες και προσωπικά – κακώς εννοούμενα – συμφέροντα. Δύο πράγματα που είναι στο χέρι μας, αν καταφέρουμε, αρκούν για να ξεκινήσουμε: Να χτυπήσουμε  αλύπητα, όλοι μαζί, τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά, σε όλες τους τις εκφάνσεις. Το μπορούμε, αν καταλάβουμε τη σημασία του και αποφασίσουμε να δράσουμε μαζί.

Όσοι πολιτικοί μείνουν απέξω, ελπίζοντας να αποφύγουν το πολιτικό κόστος, (να  γλιτώσουν δηλαδή το πολιτικό τους τομάρι,) δεν θα το πετύχουν. Θα τους τιμωρήσει ο λαός που δεν αντέχει  άλλη εξαθλίωση και θα τους καταρώνται τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Ας Τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις

Πολύς θόρυβος στα ελληνικά media και αναπτέρωση ελπίδων ότι τάχα ο Ομπάμα είναι με το μέρος μας και πιέζει τη Μέρκελ να μας σώσει.
Ας μην ξεγελιόμαστε. Ο Ομπάμα είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ και υπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας του.

Απλώς, φοβάται ότι οι πιέσεις που μας ασκούνται μπορεί να μας οδηγήσουν στην αγκαλιά της Ρωσίας του Πούτιν και, εν όψει της γεωπολιτικής ρευστότητας στην περιοχή μας και των συμφερόντων περί τους υδρογονάνθρακες, αυτό δεν θα άρεσε σε καμία χώρα της Δύσης. Ας μην περιμένουμε όμως τη σωτηρία μας από τη Ρωσία ή καμιά άλλη ξένη δύναμη. Και αυτοί για τα συμφέροντά τους και μόνον νοιάζονται.
 
Ας κατανοήσουμε επί τέλους ότι Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ και στα χέρια κανενός άλλου.
 
Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, κάποια συμφωνία θα υπάρξει μια και το αντίθετο δεν συμφέρει κανέναν. Δεν θα είναι όμως ευνοϊκή για μας, εξ αιτίας και του ερασιτεχνισμού της άπειρης κυβέρνησης, της ασυνεννοησίας μεταξύ των στελεχών της, των προκλητικών δημόσιων δηλώσεων, της δια  τηλεπαραθύρων διαπραγμάτευσης και των άνευ αντικειμένου τσαμπουκάδων που έστρεψαν όλους τους "εταίρους" εναντίον μας.

(Οφείλουμε πάντως να αναγνωρίσουμε ότι σωστά συμπεριφέρονται στη διαχείριση της ανθρωπιστικής κρίσης).

Ας παραδεχτούμε επί τέλους ότι η κρίση είναι δική μας. Εμείς την είχαμε προκαλέσει με την ανεύθυνη διαχείριση των δημοσιονομικών μας πραμάτων και είχε ήδη συντελεστεί το 2008. Η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα των μνημονίων. Τα μνημόνια είναι αποτέλεσμα της κρίσης μας. Μιας κρίσης που επιδεινώθηκε εξ αιτίας της στυγνής λιτότητας που μας επιβάλλουν οι δανειστές μας αδιαφορώντας για την εξαθλίωση του λαού μας και την απώλεια οποιασδήποτε δυνατότητας για ανάκαμψη και ανάπτυξη στης οικονομίας μας.
  
Δια ταύτα: Ώρα να σοβαρευτούμε, να νοικοκυρευτούμε, να δουλέψουμε ενωμένοι, παραμερίζοντας τα μικροκομματικά και προσωπικά μας συμφέρονται, σε μια πανεθνική προσπάθεια για τη σωτηρία της πατρίδας και για το μέλλον των παιδιών μας.

Ποιός και πώς θα σώσει τη χώρα από τους θανάσιμους κινδύνους που την απειλούν;

του Νίκου Σκουλά

ΟΙ ΑΠΛΕΣ ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ…

«Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή;. . . ν’ απομείνεις μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου...» Νίκος Καζαντζάκης

Για την κρίση του χρέους και την επικρεμάμενη απειλή να βυθιστούμε στην άβυσσο της χρεοκοπίας σας έχω κουράσει τον τελευταίο καιρό μαζί με άλλους δημοσιολογούντες, δημοσιογραφούντες και οικονομολογούντες, κάποιους καλοπροαίρετους, άλλους υπηρέτες συμφερόντων, κάποιους  άπειρους και άσχετους, άλλους έμπειρους και έγκυρους, με διαπιστώσεις, αναλύσεις και συνταγές για τη σωτηρία μας, τόσο πολλές και τόσο αντιφατικές που, λογικά, οι περισσότεροι από μας τελούμε σε κατάσταση πλήρους σύγχυσης και απελπισίας σε βαθμό κατάθλιψης.

Θα κάνω λοιπόν μια ακόμα προσπάθεια, χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, να καταθέσω τις απλές, πικρές, αλήθειες που δεν γνωρίζουμε ή βρίσκουμε βολικό να μην παραδεχόμαστε, όπως τις αντιλαμβάνομαι εγώ, χωρίς περιστροφές, χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς αφηρημένες ορολογίες και περίπλοκα λεκτικά σχήματα, όπως δηλαδή έκαναν οι παππούδες και οι πατεράδες μας, σε περιόδους εθνικών κρίσεων και, οπλισμένοι μ’ αυτές, πάλευαν και νικούσαν.

Χρειάζεται βέβαια, μια σημαντική διευκρίνιση: Οι αγώνες των προγόνων μας γίνονταν υπό άλλες συνθήκες, εντελώς διαφορετικές από τις σημερινές. Ο πόλεμος γινόταν με όπλα και ο εχθρός ήταν ορατός και απροσχημάτιστος. Σήμερα, ο πόλεμος είναι οικονομικός και ο εχθρός καμουφλαρισμένος και πολύ πιο ύπουλος. Βρίσκεται δε τόσο εκτός των συνόρων όσο και, κυρίως, εντός των τειχών. Είμαστε δε εμείς οι ίδιοι. Αυτό βέβαια χρειάζεται κάποια εξήγηση. Λίγη υπομονή και θα το κάνω.

Αλήθεια 1^η: Δεν θα μας σώσουν οι Γερμανοί. Δεν είναι αυτό η προτεραιότητά τους. Έμμονη στόχευσή τους είναι, πρωτίστως, η ηγεμονία τους στην Ευρώπη (κάτι που δεν κατάφεραν να κάνουν σε δυο παγκοσμίους πολέμους που αιματοκύλισαν τον κόσμο) και το ιδιοτελές οικονομικό συμφέρον τους, όπως το αντιλαμβάνονται οι ίδιοι, λάθος κατά τη γνώμη μου. Απαιτούν να πάρουν τα χρήματα που μας δάνεισαν εμπρόθεσμα και με τόκο, μας έχουν επιβάλει μια στυγνή λιτότητα που μας οδηγεί σε βαθύτερη ύφεση χωρίς κανένα περιθώριο για ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας και, από πάνω, μας χαρακτηρίζουν αναξιόπιστες, τεμπέληδες και μπαταχτσήδες. Για τον κίνδυνο που διατρέχουν οι ίδιοι σε περίπτωση άτακτης κατάρρευσής μας, φαίνεται να το έχουν πάρει απόφαση και μάλλον έχουν Plan B. (Επίσης, το πόσα τους χρωστούμε και πόσα μας χρωστούν είναι ένα άλλο θέμα που δεν χειριστήκαμε εμείς σωστά και θέλει άλλη συζήτηση).

Αλήθεια 2^η: Δεν θα μας σώσουν οι άλλοι Ευρωπαίοι. Το 90%  του συνολικού μας δημόσιου χρέους (των €315,5 δισεκ.) έχει φύγει από ιδιώτες πιστωτές και βρίσκεται στα χέρια χωρών της Ευρωζώνης δηλαδή των φορολογούμενων πολιτών τους.  Οι φτωχότεροι ημών Σλοβάκοι, Λιθουανοί και άλλοι στους οποίους οφείλουμε χρήματα που σπαταλήσαμε, δεν καταλαβαίνουν γιατί πρέπει να μας δανείσουν και άλλα. Οι υπερχρεωμένες χώρες του Νότου (Ισπανία και Πορτογαλία) καθώς και η Ιρλανδία (τις οποίες θεωρούσαμε φυσικούς μας  συμμάχους, που κατάφεραν να βγουν από τα μνημόνια και προεξοφλούν τις υποχρεώσεις τους και στις οποίες επίσης οφείλουμε μεγάλα ποσά, αρνούνται με πείσμα να μας διευκολύνουν περισσότερο και διαμαρτύρονται για ενδεχόμενη προνομιακή μεταχείρισή μας που δεν είχαν εκείνες.

Αλήθεια 3^η: Η φημολογία για πιθανή βοήθεια από άλλες πηγές είναι ευχολόγιο απελπισίας. Οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα, έχουν τα δικά τους προβλήματα και οι προσεγγίσεις τους σε ‘μας εντάσσονται περισσότερο στις γεωπολιτικές τους στρατηγικές. Ας μην περιμένουμε χρήματα που, και αν ακόμα δίδονταν κάποια ποσά, θα ήταν σε νόμισμα άλλο από το Ευρώ. Η ιστορία μας διδάσκει ότι, οσάκις περιμέναμε τη σωτηρία μας από το Μόσκοβο, τη Λόντρα ή τους άλλους «συμμάχους», προδομένοι οδηγηθήκαμε σε καταστροφές. Τις τελευταίες δεκαετίες και μέχρι πολύ πρόσφατα, όποιος Έλληνας πολιτικός ηγέτης προσπάθησε να στραφεί προς άλλες συνεργασίες, «κάηκε».

Αλήθεια 4^η: Είμαστε απελπιστικά απομονωμένοι και αβοήθητοι. Τελούμε υπό δεινή χρηματοπιστωτική ασφυξία. Η πλήρης έλλειψη ρευστότητας στην αγορά, μας οδηγεί, με ραγδαίους ρυθμούς, σε όλο και βαθύτερη ύφεση, αποπληθωρισμό και ανεργία.  Οι δανειστές «εταίροι» μας, αξιοποιώντας και τα δικά μας λάθη και ανεύθυνες συμπεριφορές και, έχοντας χάσει την υπομονή τους μαζί μας, υπό τις οδηγίες της Γερμανίας, διατηρούν μια τιμωρητική έως και χλευαστική στάση απέναντί μας, όχι από σαδισμό αλλά γιατί έτσι ερμηνεύουν το συμφέρον τους. Εν πρώτοις, γιατί δεν συγχωρούν την «απείθειά» μας. Τολμήσαμε να ορθώσουμε ανάστημα κατά «αυθάδη» τρόπο και μάλιστα χωρίς αντίκρισμα σε διαπραγματευτική δύναμη, με άδεια ταμεία τα οποία εκείνοι φρόντισαν να αδειάσουν. Κυρίως όμως γιατί εκτιμούν ότι, τυχόν υποχωρητικότητα απέναντί μας θα ενθαρρύνει τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης σε χιονοστιβάδα ανάλογων διεκδικήσεων. Οποιαδήποτε, μικρή έστω, έκφραση αλληλεγγύης απέναντί μας, θα έχει κίνητρο μονάχα το δικό τους συμφέρον. Ας μη ξεγελιόμαστε λοιπόν. Τέρμα οι ψευδαισθήσεις. «Αλλοίμονο σ’ όποιον δεν έχει νύχια να ξυστεί» όπως λέει η λαϊκή παροιμία.

Αλήθεια 5^η: Η μόνη ελπίδα για σωτηρία είναι στα δικά μας χέρια. Χωρίς διάθεση λυρισμού, θυμάμαι τα λόγια του μεγάλου Κρητικού, Νίκου Καζαντζάκη: «Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες». Για πρώτη ίσως φορά μετά την εποποιία του 1940-41, ο λαός μας έχει συλλάβει αυτό το μήνυμα και θέλει να προσπαθήσει ενωμένος. Αυτό προκύπτει και από το μεγάλο ποσοστό επιδοκιμασίας στην πρώτη περίοδο της κυβερνητικής προσπάθειας και κατά τη διαπραγμάτευση. Ο λαός, ανεξάρτητα από κομματική τοποθέτηση,  είναι έτοιμος να βάλει πλάτη και να υποστεί νέες θυσίες, αρκεί να έχει την ελπίδα ότι δεν θα πάνε στον βρόντο.
 
Η νέα Κυβέρνηση δείχνει καλές και ειλικρινείς προθέσεις. Στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της, εξέχουσα θέση κατέχει η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και η ανακούφιση των εξουθενωμένων πια λαϊκών στρωμάτων που έχουν ξεπεράσει το όριο της έσχατης φτώχειας. Χωρίς λεφτά στα ταμεία και χωρίς πρόσβαση στις αγορές και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι επιλογές μας είναι περιορισμένες.

Απαιτείται λοιπόν μια ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ, ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ με μοναδικό στόχο την επιβίωσή μας ως έθνος και ως κοινωνία, την ανάκτηση της εθνικής μας αξιοπρέπειας, τη δημιουργία κλίματος και συνθηκών για ανάπτυξη της οικονομίας, για παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, για εξαγωγές, για νοικοκυρεμένη διοίκηση και δίκαια κατανομή των φορολογικών βαρών και του παραγόμενου εθνικού πλούτου, για να μην εξαρτόμαστε από δανεικά που δεν μπορούμε να εξοφλήσουμε.

Για να συμβούν αυτά, απαραίτητες προϋποθέσεις είναι,
 
1) Οι πολιτικοί…

·         Να πάψουν να ενεργούν με βάση το προσωπικό και κομματικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην οικονομία και στον λαό.

·         Να δίνουν το καλό παράδειγμα ηθικού πολιτικού βίου, αποφεύγοντας κάθε εμπλοκή σε πελατειακές σχέσεις με οικονομικά και μιντιακά συγκροτήματα αλλά και με κομματαρχικούς παράγοντες και συνδικαλιστές που διεκδικούν «συνδιοίκηση» προς ίδιον όφελος.

·         Να είναι και να φαίνονται καλοί και υπεύθυνοι πολίτες, κρατώντας τα χρήματά τους στις ελληνικές τράπεζες και όχι σε ξένες, ιδιαίτερα δε, όχι κρυμμένα σε υπεράκτιες εταιρίες αποφεύγοντας τη φορολογία.

·         Να σέβονται και να πληρούν απολύτως τους κανόνες όχι μόνον του «έσχες» αλλά προ παντός του «πόθεν».

2) Η Κυβέρνηση…

·         Να επιβάλλει την εφαρμογή των παραπάνω και των άλλων κανόνων ηθικής και διαφάνειας του πολιτικού βίου, χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν, ακόμα και στα «πρωτοκλασάτα» στελέχη της, όπως δηλαδή κάνουν στις αναπτυγμένες και ευνομούμενες χώρες.

·         Να συντονίσει το κυβερνητικό έργο κατά τρόπο που θα εξασφαλίζει ενιαία αντιμετώπιση των δύσκολων, ομολογουμένως, προβλημάτων, προλαμβάνοντας ξεκάρφωτες, ασύνδετες και συχνότατα ανέφικτες εξαγγελίες των άπειρων αν και καλοπροαίρετων, έστω, Υπουργών της. «Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει».

·         Να επιδιώξει, κατά προτεραιότητα, συνεννόηση, συναίνεση και συνδέσμευση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, με κύριο κριτήριο την ανάγκη εθνικής επιβίωσης, με αμοιβαίες υποχωρήσεις, δημιουργώντας ένα ενιαίο μέτωπο έναντι των εταίρων και των άλλων δανειστών.

·         Να βρει επειγόντως modus vivendi με την αριστερά συνιστώσα, με βάση εθνικά κριτήρια, αναγνωρίζοντας όμως ότι διαφορές είναι ιδεολογικού χαρακτήρα, πράγμα δύσκολο, προλαμβάνοντας έτσι την καταστροφική διχόνοια και σύγκρουση.

·         Να βρει άμεση λύση σε δυο ωρολογιακές βόμβες που έχει στον κόρφο της:
α) Να συμμαζέψει τον αυτάρεσκο, αμετροεπή και αλλοπρόσαλλο Υπουργό Οικονομικών που προκαλεί τους πάντες με την θεατρινίστικη συμπεριφορά του και, αν χρειαστεί να τον αντικαταστήσει με κάποιον σοβαρό και υπεύθυνο όπως, π.χ., τον Δραγασάκη, τον Σταθάκη ή κάποιον άλλο.
β) Να συμμαζέψει – πράγμα δύσκολο - τον κυβερνητικό του εταίρο, τον ακραίο εθνικιστή Πάνο Καμμένο που ακροβατεί προκαλώντας αναίτιες εντάσεις στο Αιγαίο και παίζοντας ουσιαστικά, χωρίς να το καταλαβαίνει, το επεκτατικό παιχνίδι της Τουρκίας. Η εξωτερική πολιτική και η άμυνα της χώρας ασκείται με συνετή, εθνικά αξιοπρεπή στάση, αλλά όχι με προκλητικούς τσαμπουκάδες εκεί που δεν χρειάζονται.

Εμείς οι πολίτες…

·         Να είμαστε πιο ενήμεροι, πιο υπεύθυνοι, πιο ενεργοί, να ελέγχουμε τους ασκούντες την εξουσία, να προτείνουμε λύσεις και να δρούμε θετικά για την υλοποίησή τους. Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να καθόμαστε στον καναπέ και να κατηγορούμε τους άλλους που συχνά, όντως φταίνε, βγάζοντας την ουρά μας απ’ έξω.

·         Να κόβουμε και να ζητάμε αποδείξεις καταγγέλλοντας τη διαφθορά, την κλοπή του ΦΠΑ και του Φόρου Εισοδήματος που τελικά βγαίνει από την τσέπη μας. Ας σκεφτούμε: Αν το κράτος εισέπραττε όλον τον ΦΠΑ που τώρα υπεξαιρούν οι επιτήδειοι, θα είχαμε μεγάλα πλεονάσματα και δεν θα υποφέραμε την ταπείνωση να εκλιπαρούμε τους αδίστακτους δανειστές μας.

Τελικά, ας κοιταχτούμε όλοι στον καθρέφτη και ας κρίνουμε έντιμα τη συμπεριφορά μας ως δημόσιοι λειτουργοί, ως πολιτικοί, ως συνδικαλιστές, ως συνεταιριστές και ως πολίτες. Αν μας αρέσει, ας συνεχίσουμε. Αν όχι, ας την αλλάξουμε για να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια. Και… «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω»