B.«Δημοκρατικός Σοσιαλισμός» και «Σοσιαλδημοκρατία». Είναι το ίδιο;

Του Νίκου Ε. Σκουλά, τ. Υπουργού

Φαινομενικά και ετυμολογικά, ίσως ... Στην πράξη όμως, η εναλλακτικότητα των όρων» κρύβει μιαν άκρως επικίνδυνη παγίδα. Αυτό  θα υποστηρίξω εδώ με επιχειρήματα από την πολιτική ιστορία και την τρέχουσα επικαιρότητα.

 «ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» - Ο ΒΟΛΙΚΟΣ ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ από τους Πλουτ-ολιγάρχες Ανατολής και Δύσης αλλά και της δύσμοιρης χώρας μας.

Ο νέος Ρωσο-Ουκρατνικός  πόλεμος, η ενεργειακή κρίση, η ακρίβεια, η ανασφάλεια, η πανδημία του  Κορονο'ι'ού, η εκ νέου φτωχοποίηση της  μεσαίας τάξης,  κλπ., …. απορρόφησαν όλη την προσοχή μας και δεν άφησαν περιθώρια ενασχόλησης με άλλα προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας μας, «του σπιτιού μας» - που φαινομενικά θεωρούνται λιγότερο επείγοντα και άρα περνούν σχεδόν απαρατήρητα…..

Κ Α Ι  Ο Μ Ω Σ …..τα προβλήματα είναι είναι πολύ σοβαρά και επείγοντα και… για άλλη μια φορά τα βρίσκουμε μπροστά μας.

Απευθύνομαι σε εσάς,  την δημοκρατικά εκλεγμένη ηγεσία του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής την οποίαν οφείλουμε να αποδεχόμαστε και να υποστηρίζουμε εφόσον σέβεται και διατηρεί αναλλοίωτες τις αρχές και τις αξίες που μας κληροδότησε  ο μεγάλος ιδρυτής του Κινήματός μας Ανδρέας Γ. Παπανδρέου.  Δεν αρκεί η επίκληση του ονόματός του, η αναφορά των βασικών αρχών του Καταστατικού και η τυπική επαναφορά των συμβόλων μας. ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ  ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΑΣ.

Προσωπικά, είμαι ήδη κοντά στο τέλος του βίου μου ως ενεργός πολίτης του προοδευτικού χώρου, με κινητικά προβλήματα που περιορίζουν δραστικά τη δράση μου. Έχω δε κουραστεί να λέω και να γράφω τα ίδια πράγματα χωρίς επαρκή αναταπόκριση. Ίσως μάλιστα να έχω γίνει και κουραστικός ή και γραφικός.

Εξηγούμαι λοιπόν: Δεν υπήρξα ποτέ ηγετικός παράγων στο Κίνημά μας και δεν διεκδικώ, ούτε τώρα, ηγετικό ρόλο. Σε δύσκολους καιρούς αυτοστρατεύτηκα στον αντιδικτατορικό αγώνα μαζί με άλλους συντρόφους και πορεύτηκα δίπλα στον μεγάλο ηγέτη μας Ανδρέα Παπανδρέου, στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΚ και στην Ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και υπηρέτησα τη χώρα μας σε μη κοινοβουλευτικούς ρόλους ως απλός στρατιώτης, πιστός στις αρχές και τις αξίες του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑ.ΣΟ.Κ.). Αν αντέξετε να διαβάσετε αυτό το σημείωμα ως το τέλος θα γίνει φανερός ο λόγος αυτής της επεξήγησης.

Τον τελευταίο καιρό, ο όρος «Σοσιαλδημοκρατία» χρησιμομοποιείται κατά κόρον, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα, ως ταυτόσημος με τον «Δημοκρατικό Σοσιαλισμό», από πολιτικούς του προοδευτικού χώρου, ακόμα – και ιδιαίτερα - από τη νέα, δημοκρατικά εκλεγμένη ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, και κατ’ επέκταση, των στελεχών της ιεραρχίας του.

Παλιότερα, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε ξεκάθαρη και αδιαπραγμάτευτη ιδεολογική ταυτότητα και αρχές (και με βάση αυτές ανέλαβε την εξουσία), ζητήσαμε από τον αείμνηστο ηγέτη Ανδρέα Γ. Παπανδρεου να συγκρίνει αυτούς τους δύο όρους και ιδού η αυθεντική του απάντηση:

«Ίσως ο όρος Σοσιαλδημοκρατία να αρέσει προκειμένου, σε επικοινωνιακό επίπεδο, το αφήγημα να γίνει πιο ελκυστικό… Όμως, ο όρος Σοσιαλδημοκρατία, για τα Ελληνικά πολιτικά  πράγματα, ταυτίζεται με τον δεξιόστροφο λαϊκισμό».

Έκτοτε πορευτήκαμε με βάση αυτές συντεταγμένες ως ιερό πολιτικό ευαγγέλιο, πράγμα που μας ξεχώριζε από τις άλλες «προοδευτικές δυνάμεις».

Φαίνεται δε ότι η τάση αυτή της χρήσης του όρου «Σοσιαλδημοκρατία» έχει γενικευθεί και επαναλαμβάνεται σε πρωτοσέλιδες δηλώσεις από ηγετικά στελέχη στα υψηλότατα επίπεδα της ιεραρχίας του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής.

Το φαινόμενο, με τη συχνότητα που επαναλαμβάνεται, δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Μήπως αλλάξαμε ιδεολογικό αφήγημα και δεν το αντιληφθήκαμε; Μηπως προηγήθηκε συζήτηση και πάρθηκαν αποφάσσεις από τα συλλογικά όργανα και η λαϊκή βάση απουσίαζε αδικαιολογήτως;;

Για τους πολιτικά απαίδευτους, αυτό είναι ένα πιθανώς αθώο και μάλλον κατανοητό λάθος. Για τους παροικούντες όμως «εις την πολιτικήν Ιερουσαλήμ» που οφείλουν να γνωρίζουν και να προσέχουν, είναι ένα επικίνδυνο και ασυγχώρητο ατόπημα.

Βεβαίως, κάποιοι όροι ηχούν, φανομενικά, ταυτότσημοι και χρησιμοποιούνται εναλλακτικά. Ετυμολογικά, η εναλλακτικότητα ίσως ισχύει. Στην πράξη όμως και ιδιαίτερα στην πολιτική, η σημασία των λέξεων αλλάζει ανάλογα με τη χρήση τους. Η αλήθεια είναι ότι, από μακροχρόνια χρήση, οι όροι «Δημοκρατικός Σοσιαλισμός και Σοσιαλδημοκρατία» έχουν προσλάβει πολύ διαφορετκή εννοιολογική βαρύτητα.

 Συνέδριο χωρίς προσυνεδριάκές διαδικασίες και δημοκρατικό πολιτικό διαλογο από τις οργανώσεις της βάσης, αποφάσεις που λαμβάνονται από την κορυφή και ανακοινώνονται απλά στη βάση, λειτουργία μηχανισμών προώθησης υποψηφίων και αποκλεισμός μη «ημετέρων» χωρίς λογοδοσία, που είναι φαινόμενα νοσηρής αντίληψης, οπαδισμού και άλλων αντιδημοκρατικών πρακτικών δεν είναι καλοί οιωνοί για το μέλλον μας. Ας συναισθανθούν οι «αυτόκλητοι πρωταγωνιστές» την βαριά ευθύνη που επωμίζονται και αν δεν το πράξουν, τον λόγο έχει η δημοκρατική μας βάση.

Επισημαίνω λοιπόν και καταγγέλλω την προϊούσα κατάρρευση του ιδεολογικού και πολιτικού οικοδομήματος που μας κληροδότησε ο Ανδρέας και οι συν αυτώ ιδρυτές του ΠΑΣΟΚ και δεν με πειράζει αν στενοχωρήσω κάποιους/ες από σας. Προτείνω δε ότι, αν δεν υπάρξει αλλαγή στάσης από την ηγεσία, επείγει η έναρξη κινητοποίησης από τη λαϊκή βάση του κινήματος με θετικές προτάσεις που θα οδηγήσουν στην διόρθωση του βηματισμού μας και επαναβεβαίωση της ταυτότητάς μας.

Συνιστώ όμως παράλληλα και πολύ μεγάλη ψυχταιμία, πολιτικό ήθος και προσοχή για να αποφευχθούν διχαστικές ενέργειες που θα προσφέρουν νερό στον μύλο της Δεξιάς και της δήθεν Αριστεράς. 

Δεν λέω ότι δεν είναι καλό να αποφεύγουμε λεκτικές ακρότητες και απολυτότητες όταν δεν χρειάζονται – να βάζουμε δηλαδή, λίγο «νερό στο κρασί μας».  Αλλά πόσο νερό πια;; Τόσο ώστε, από το πολύ νέρωμα» το ιδεολογικό μας υπόβαθρο να καθίσταται «άχρουν, άοσμον και άγευστον» όπως όταν στο σχολείο αναφερόμασταν στις ιδιότητες του ύδατος;;

Ας μην ψαχνόμαστε, κατόπιν εορτής, να βρούμε «τίς πταίει». ΗΜΕΙΣ ΠΤΑΙΟΜΕΝ, είτε γιατί το καλλιεργήσαμε ενεργά για προσωπικές σκοπιμότητες, είτε γιατί το αφήσαμε να συμβεί αδιαφορώντας.

Η πικρή μακρόχρονη διεθνής εμπειρία αποδεικνύει ότι η ταύτιση των δύο όρων δεν είναι και τόσο αθώα. Στην ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων, ο κανόνας - και όχι η εξαίρεση – είναι ότι κάθε φορά που ένα λαϊκό ξέσπασμα, ως ανατροπή ή και ως επανάσταση, πετυχαίνει, είναι έτοιμοι να αντιδράσουν οι μηχανισμοί της «αντεπανάστασης» για να τις ακυρώσουν.

Αυτό μπορεί και συμβαίνει γιατί οι λαϊκές εξεγέρσεις, αυθόρμητες και ασύντακτες, ανέτοιμες να διαχειριστούν τη διοικητική μηχανή της κάθε χώρας,  δέχονται ή επιζητούν τη βοήθεια των τεχνοκρατών «σοσιαλδημοκρατών»*  οι οποίοι, προβάλλοντας τον «πολιτικά ορθό λόγο», διεισδύουν έντεχνα και, όχι ανιδιοτελώς, και αλλοιώνουν, διαβρώνουν εκ των έσω, αποπροσανατολίζουν και τελικά ακυρώνουν τις κατακτήσεις των κινημάτων.

 * Για να μην υπάρξει παρεξήγηση -ηθελημένη ή αθέλητη- εξηγούμαι: Δεν υπαινίσσομαι συνειδητή πρόθεση αλλοίωσης της ιδεολογικής ταυτότητας του ΠΑΣΟΚ εκ μέρους της ηγεσίας και των στελεχών της παράταξης. Απλά, ως παλιότερος και εμπειρότερος, συνιστώ μεγάλη προσοχή σ’ αυτή την περίοδο των «πονηρών εξελίξεων»

Στην Ευρώπη, στη Νότια και Βόρεια Αμερική και στην Ασία, υπάρχουν πάμπολα παλαιά και πρόσφατα παραδείγματα που βεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Οι χειρότερες και πιο χαρακτηριστικές μορφές αυτού του φαινομένου παρατηρούνται στην Ισπανία του Φράνκο, στην Πορτογαλία του Σαλαζάρ και πιο έντονα στη Χιτλερική Γερμανία, στη Σταλινική Σοβιετική Ένωση  αλλά και σε πολλές  άλλες  χώρες με ή χωρίς προσχήματα. Βεβαίως, η Ελλάδα δεν εξαιρείται, διαχρονικά και, όλοι γνωρίζουμε ότι το φαινόμενο συνεχίζεται και τώρα, με συνενοχή αρκετών  πολιτικών κομμάτων και ηγετικών παραγόντων αλλά και, δυστυχώς, με την ανοχή ημών των «πολιτών».

Η πιο απάνθρωπα βάρβαρη εκδήλωση του φαινομένου επαναλαμβάνεται αυτές τις μέρες από τον Πρόεδρο (γρ. δικτάτορα) της Ρωσίας Βλαδίμηρο Πούτιν** με την αναίτια και απρόκλητη εισβολή στην Ουκρανία και τις εν ψυχρώ εκτέλέσεις νηπίων, γυναικών, γερόντων και άλλων αθώων αμάχων. (Αυτό δεν απαλλάσσει την υπερδύναμη της Δύσης, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που, στο πλαίσιο των γαιωστρατηγικών ανταγωνισμών, έχουν και εκείνες τις δικές τους βαρύτατες ευθύνες. Υπάρχει όμως διαφορά βαθμού ενδεδυμένη με πολιτικά προσχήματα).

Η υποκρισία της επίκλησης ιδεολογικών κινήτρων για την καθυπόταξη των λαών στους ασκούντες την εξουσία, προδίδεται από τη χαρακτηριστική προσωπική αποστροφή του Βλαδίμηρου Πούτιν: «όποιος δεν αναπολεί τη Σοβιετική Ένωση δεν έχει καρδιά- και όποιος υποστηρίζειτην επιστροφή της δεν έχει μυαλό».

** Σημείωση: Σε όσους/ες εξ υμών ενδιαφέρεστε να αποκτήσετε μια βαθύτερη κατανόηση της εξέλιξης του φαινομένου από την εποχή του Τσάρου κα έως σήμερα (Ιστορική γνήσια αυθόρμητη επανάσταση εργατών και αγροτών, Λένιν, Τρότσκυ, και αργότερα Κερένσκυ, «Σοσιαλδημοκράτες», Στάλιν, Περεστρόικα, Κατάρευση της Σοβιετικής Ένωσης, Πλουτοκράτες- Ολιγάρχες, Πούτιν…) συνιστώ να μελετήσετε το βιβλίο του Βρετανού Αριστερού Ιστορικού Neil Faulkner “A People’s History of the Russian Revolution”. Τίτλος Ελληνικής Έκδοσης: «Η «ΑΝΩΝΥΜΗ» ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ».
Brainfood Εκδοτική ΜΕΠΕ, Τηλ.: 210 251 4123  www. Brainfood.gr

 

Γ. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΔΕΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ. ΑΡΑ;;

Αντί θριαμβολογίες και επιπόλαια αυταρέσκεια, αυτοκριτική και  σοβαρή πολιτική δουλειά:

Με την ευκαιρία της χθεσινής μεγάλης επετείου, τα κοινωνικά δίκτυα πλημμύρισαν απο συγκινητικές αναρτήσεις για τη μεγάλη παρακαταθήκη που μας άφησε ο Μεγάλος Ηγέτης Ανδρέας Παπανδρέου με τους αγώνες του για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, τον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. Και πολύ σωστά…..

Οφείλω όμως να επισημάνω ότι η ποθητή ΑΛΛΑΓΗ  δεν ολοκληρώθηκε και δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί με δεδομένα τα τεράστια προβλήματα που μας άφησαν δεκαετίες περιπετειών και η ελλιπής πολιτική ωρίμανση της κοινωνίας μας. ΑΝΤΙΘΕΤΑ, οι τρέχουσες εξελίξεις μας οδηγούν ΣΤΗΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ!!

Δυστυχώς, οι συγκινητικές αναμνήσεις, οι θριαμβολογίες, τα “likes” και οι ποζαριστές φωτογραφίες με τον ΑΝΤΡΕΑ, δεν αρκούν. Ο αγώνας για την ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ πρέπει να συνεχιστεί από όλους τους πολίτες και όλες τις πολιτικές παρατάξεις.

Με κίνδυνο να θεωρηθώ γραφικός (δεν με πειράζει) ως πρεσβύτερος που έχει βιώσει τα γεγονότα και συγκινείται μαζί σας στην ανάκληση αυτών των ωραίων αναμνήσεων……

ΘΕΩΡΩ ΧΡΕΟΣ ΜΟΥ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΤΕΡΟΥΣ, με την ελπίδα αλλά όχι την προσδοκία ότι θα αποφύγουν τα λάθη που διέπραξε η γενιά μου και τώρα τα πληρώνουμε.

1. Η δημοκρατία είναι ένα πολύ εύθραυστο και δύσκολο στην εφαρμογή του πολίτευμα αλλά το μοναδικό που προσφέρει προστασία στα ανθρώπινα δικαιώματα και εγγυάται την ελευθερία και την αξιοπρέπεια των πολιτών. 

Χρειάζεται όμως ενήμερους πολίτες που συνεχώς επαγρυπνούν και συνειδητά αγωνίζονται καθημερινά γι’ αυτήν. Δεν αρκεί να ψηφίζουμε κάθε τέσσερα ή λιγότερα χρόνια.

 

2. Ο οπαδισμός και η φανατική αφοσίωση σε ένα κόμμα, χωρίς εξέταση και αξιολόγηση των αρχών και του προγράμματός του, αλλά προ παντός, της συνέπειας στην εφαρμογή τους δεν προστατεύει τη δημοκρατία αλλά, αντίθετα, την υποσκάπτει.

3. Είμαι πεπεισμένος ότι η μεγαλύτερη και πιο καταστρεπτική αδυναμία μας είναι η προσκόλληση σε έναν πολιτικό, ανεξάρτητα από την αξία του, με την ελπίδα του βολέματός μας υπό μορφή ρουσφετιού, διορισμού ή διευκόλυνσης στην παράκαμψη του νόμου. Όποια χώρα υφίσταται και λειτουργεί με τέτοιες αντιλήψεις, τόσο από τους πολιτικούς όσο και από τους πολίτες, είναι καταδικασμένη στην υπανάπτυξη, στη στασιμότητα και την οπισθοδρόμηση. Τελικά, αξίζουμε την Κυβέρνηση που αναδεικνύουμε ή … ανεχόμαστε.

4. Η ανάθεση, δια της ψήφου μας, της πολιτικής εξουσίας στους απογόνους μεγάλων πολιτικών ηγετών δεν πρέπει να θεωρείται κληρονομικό τους δικαίωμα. Δεν εννοώ να τους τιμωρούμε αλλά ούτε και να τους χαριζόμαστε. Πρέπει να τους περνούμε από διπλή και τριπλή βάσανο αυστηρής κριτικής αξιολόγησης. Η ιστορική πολιτική μας πορεία βρίθει από τέτοια ολέθρια λάθη τα οποία μας κόστισαν.

5. Κόμματα ή Κινήματα οι ηγεσίες των οποίων ευαγγελίζονται δημοκρατικές διαδικασίες (τύπου «όλα από τη βάση») αλλά κάνουν ακριβώς το αντίθετο, μαγειρεύοντας τις εξελίξεις από το στενό περιβάλλον του εκάστοτε αρχηγού και μεθοδεύοντας την εφαρμογή μέσω «προσωπικών μηχανισμών» εγκληματούν κατά της δημοκρατίας την οποίαν προσποιούνται ότι υπηρετούν και τελικά απαξιώνονται.

Υ.Γ.: Προσπάθησα να είμαι καλός άνθρωπος και καλός πολίτης. Ίσως δεν τα κατάφερα. Έκανα πολλά λάθη, όχι από πρόθεση αλλά από ελλιπή εμπειρία και κρίση. Εύχομαι να μη με μιμηθείτε  σ´αυτά.

Νίκος Εμμ. Σκουλάς, Ενεργός Πολίτης

 

Δ. Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΟΥ ΗΓΕΤΗ…

Τί θα λέγατε, να κάνουμε ένα διάλειμμα από την άχαρη – και αμφιβόλου εγγυρότητας επικαιρότητα που φαίνεται να προωθεί το πολιτικό σύστημα - στο σύνολό του - με την αγαστή συνεργασία των καναλιών και των μίσθαρνων δημοσιογράφων, με προφανή σκοπό να αποσπάσουν την προσοχή μας από τα επείγοντα σοβαρά προβλήματα;;; Αντ´αυτού, ας ασχοληθούμε με κάτι θετικό και χρήσιμο.

(Γνώμη μου, βέβαια, που δεν οφείλετε να αποδεχτείτε).

 Συνεχώς - και μάλλον δικαίως - παραπονιόμαστε ότι σπανίζουν οι ηγέτες στην κυβέρνηση, στην αντιπολίτευση, στην κοινωνία, στις επιχειρήσεις.

Ηγέτες που θα μπορούν να εμπνεύσουν, να  πείσουν, να ενθαρρύνουν, να συντονίσουν μικρές ή μεγάλες Ομάδες ανθρώπων για την επίτευξη ενός ή περισσότερων στόχων για το κοινό καλό.

Από τον/την πρωθυπουργό και τις πολιτικές ηγεσίες έως τα στελέχη πρώτου επιπέδου σε μια μικρή ή μεγάλη ομάδα δημόσιας υπηρεσίας, επιχείρησης ή εθελοντικής κοινωνικής οργάνωσης.**

Αναγκαία προϋπόθεση είναι να υπάρχει, όραμα, πάθος, μεράκι, αγάπη και δέσμευση για την συνεπή επιδίωξη των στόχων, και η πεποίθηση ότι «Άνευ αυτών, Ουδέν»

Οι πρόσφατες και παλαιότερες παταγώδεις αποτυχίες, που απασχολούν την επικαιρότητα παρά τις όποιες καλές προθέσεις και τα οράματα, το επιβεβαιώνουν. (Αφήνω ασχολίαστη, προς στιγμή, την ηθική παρακμή που φαίνεται να ενδημεί πλέον στη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως).

Όλα αυτά τα προσόντα, και οι γνώσεις και ικανότητες που απαιτούνται, δυστυχώς, σπάνια συνυπάρχουν στον ίδιο άνθρωπο.

Εξ ου και, όποιος φιλοδοξεί ή καλείται να αναλάβει τέτοιες ευθύνες, είναι ανάγκη να κάμει μια ειλικρινή απογραφή των προσόντων του σε σχέση με αυτά που απαιτούνται στη θέση που αναλαμβάνει και να συμπληρώσει αυτά που δεν διαθέτει, συγκροτώντας ομάδα με ανθρώπους που τα έχουν. Να καταβάλει δε συνειδητή και συνεχή προσπάθεια να τους αξιοποιήσει με σεβασμό και αναγνώριση της προφοράς τους.

Αυτή είναι η έννοια και η ουσία της Ομαδικότητας

Δεν υπάρχουν τέλειοι ηγέτες που τα ξέρουν και τα  μπορούν όλα. Γιαυτό και η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ

** Υπουργοί, βουλευτές, (οι πλείστοι όμως  εξ αυτών «τα ξέρουν όλα» ή θέλουν να δίνουν την εντύπωση ότι τα ξέρουν όλα). Περιφεριάρχες και αντιπεριφερειάρχες; Δήμαρχοι και αντιδήμαρχοι, διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων και οργανισμών, ιδιοκτήτες μικρών ή μεγάλων επιχειρήσεων, υπεύθυνοι δομών κοινωνικού σκοπού, εκπαιδευτικοί, συνδικαλιστές, προπονητές αθλητικών ομάδων, γονείς,……κ.ο.κ…

ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΕΝΑ ΒΟΗΘΗΜΑ ΓΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ: (Μην ανησυχείτε… δεν σας το πουλάω. Σας το χαρίζω).

Έχω εκδόσει ένα βιβλίο, σε πολλές χιλιάδες αντίτυπα, βασισμένο στις πολύχρονες εμπειρίες μου και στην επιστημονική γνώση το οποίο δεν πουλάω πια. ΤΟ ΔΙΑΘΕΤΩ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ σε ψηφιακή μορφή, σε όποιον/αν επιθυμεί να το αποκτήσει.

Ο  τίτλος του είναι: «ΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ: Ηγεσία, Management, Ομαδικότητα»

Με πρόλογο του φίλου, διακεκριμένου καθηγητή της Ψυχολογίας - Κοινωνιολογίας και μέντορά μου Γιώργου Πιπερόπουλου.

Μπείτε λοιπόν στην ιστοσελίδα μου…

www.nsa.gr

και κατεβάστε το. Τόσο Απλά.

Νίκος Εμμ. Σκουλάς, Ενεργός Πολίτης

 

Ε. ΕΥΧΟΜΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΠΑΡΑΚΜΗ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

30 Νοεμβρίου: Μια συναισθηματικά φορτισμένη ημέρα για σχεδόν  το σύνολο των Ελλήνων πολιτών. Ακόμα και οι πολιτικοί αντίπαλοι του μεγάλου ηγέτη ΑΝΔΡΕΑ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, αναγνώρισαν τους αγώνες και την προσφορά του στη Δημοκρατία, στην ισοτιμία, στην εθνική μας κυριαρχία καθώς και στα δικαιώματα εκείνων που, όντας στο περιθώριο της κοινωνίας, δεν μορούσαν να τα υπερασπιστούν οι ίδιοι. 

Ύμνοι στα κοινωνικά δίκτυα και σε μερίδα του τύπου (όχι βεβαίως των συστημικών ΜΜΕ των συμφερόντων πέραν του απολύτως απαραίτητου), αναφέρθηκαν με πολύ θετικά σχόλια στον Ανδρέα όλων των Ελλήνων. Ιδιαίτερα εκείνοι που πάντα δήλωναν δημοκράτες σοσιαλιστές, κάποιοι μάλιστα με το αζημίωτο. (Καταλαβαινόμαστε νομίζω) ακόμα και σε βαθμό παραληρήματος, πράγμα που με έκανε να διερωτώμαι, αν δεν είχα ξυπνήσει ακόμα και ονειρευόμουν.

Σαν δήθεν «Χριστιανοί» που πάνε κάθε Κυριακή στην εκκλησία και δοξάζουν, στα λόγια, το όνομα του σωτήρος Χριστού αλλά δεν κάνουν τίποτε για να γίνουν πράξη τα διδάγματά του. Αντίθετα, αμαρτάνουν κατα συρροή και προκλητικά. Υποκρισία, χυδαία παραβίαση και κοκοποίηση των αρχών και αξιών που ο Ανδρέας ανέδειξε με συνεπή λόγο και πράξη. Σκέτη εκμετάλλευση του ονόματος «δι’ ίδιον όφελος». Με τέτοιες πρακτικές απ’ αυτούς και τόση ανοχή από εμάς βαίνουμε προς επιταχυνόμενη παρακμή και πολιτική απαξίωση. Κάποιοι φίλοι χρησιμοποιούν τον όρο Ποδοσία!

Ελπίζω να κάνουν λάθος και πως όλοι αυτοί οι όψιμοι «θαυμαστές» του θα ξυπνήσουν εν μέσω μάλιστα πολλαπλών κρίσεων που διέρχεται το πολιτικό μας σύστημα αλλά και η πατρίδα και η κοινωνία, εγχώρια και παγκόσμια… Ανάγκη να συνέλθουμε και να σοβαρευτούμε όλοι… πολιτικοί και πολίτες.

Νίκος Εμμαν. Σκουλάς, Ενεργός Πολίτης

 

ΣΤ: ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ;;

Η ανάθεση, δια της ψήφου μας, της πολιτικής εξουσίας (κυβερνητικής και εσωκομματικής), στους απογόνους μεγάλων πολιτικών ηγετών δεν πρέπει να θεωρείται κληρονομικό τους δικαίωμα. Δεν εννοώ να τους τιμωρούμε αλλά ούτε και να τους χαριζόμαστε. Πρέπει να τους περνούμε από διπλή και τριπλή βάσανο αυστηρής κριτικής αξιολόγησης. Η ιστορική πολιτική μας πορεία βρίθει από τέτοια ολέθρια λάθη τα οποία μας κόστισαν.

Η ΔΙΑΔΟΧΗ ΛΟΓΩ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ. ΑΝΤΙΘΕΤΑ…

Ως ένα επιχείρημα, ανακαλώ την ιστορική φράση του Ανδρέα Παπανδρέου: «Το ΠΑΣΟΚ  δεν χαρίζεται, δεν κληρονομείται. Ούτε τεμαχίζεται σε τιμάρια», πράγμα που θα έπρεπε να ισχύει για όλες τις πολιτικές παρατάξεις αλλά ιδιαίτερα για τους δικούς του απογόνους. Κάποιοι μάλιστα θα πρέπει να ντρέπονται για την έλλειψη σεβασμού στα βαριά ονόματα που κουβαλάνε…

Σκοπός μου δεν είναι να κουνήσω το δάχτυλο ή άλλως πως να ψέξω συγκεκριμένους απογόνους που συμπεριφέρονται ως de facto κληρονόμοι, δυστυχώς μάλιστα, με την ενεργό υποστήριξη «οικογενειακών» οπαδών χωρίς κριτήρια πολιτικού λόγου και πράξης

Τους αυτοθεωρούμενους ως κληρονόμους, δεν τους κατονομάζω αφού τους ξέρουμε όλοι (και αυτό θα μπορούσε να ενέχει και κάποια δόση «επισφαλούς υποκειμενικότητας» εκ μέρους μου.

Πιστεύω ότι έχουμε χρέος να εντοπίσουμε εκείνους που, αγνοώντας αρχές, αξίες και πολιτικούς στόχους τους οποίους δηλώνουν ότι υπηρετούν, προβαίνουν σε  ενέργειες  προσωπικής προβολής, αντίθετες με τις θέσεις της παράταξης στην οποία δηλώνουν ότι ανήκουν,  υπονομεύοτας έτσι την αξιοπιστία της. Και βεβαίως, οφείλουμε να παίρνουμε θέση απέναντί τους.

Το γεγονός ότι ο πατέρας μας ή ο παππούς μας  (δυστυχώς καμμιά αναφορά δεν γίνεται ακόμα στη μάνα) ήταν, δια βίου οπαδός της Α ή Β παράταξης ή του Α ή Β πολιτικού, δεν είναι λόγος, από μόνος του, να συνεχίσουμε άκριτα και εμείς. Ο «οπαδισμός» είναι μια από τις χειρότερεσ αλλά δυστυχώς καθιερωμένες συνήθειές μας την οποία έχουμε πληρώσει ακριβά.

Τους πολιτικούς ας τους κρίνουμε με βάση το πώς πλιτεύονται με λόγο και με πράξη αλλά και κάνοντας προτάσεις.

Αλλιώς φταίμε εμείς.

Προτείνω μας να λειτουργήσουμε ως ενήμεροι, ενεργοί πολίτες με αίσθημα προσωπικής αλλά και συλλογικής ευθύνης για το μέλλον μας χώρας μας, μας κοινωνίας και των παιδιών μας.

Νίκος Εμμ. Σκουλάς, Ενεργός Πολίτης