Το θέατρο των διαπραγματεύσεων και ο πανικός της 12ης ώρας

Η αλήθεια εν συντομία.

Πριν μας τρελάνουν οι σχολιαστές των μιντιακών συγκροτημάτων, οι επί παντός επιστητού παντογνώστες – εκπρόσωποί μας στο Κοινοβούλιο, οι εκφραστές των πάσης φύσεως συμφερόντων εντός και εκτός των τειχών και, βεβαίως, οι αναμενόμενοι τακτικισμοί των διαπραγματευομένων, ιδού η αλήθεια όπως τη βλέπει ένας απλός πολίτης με την κοινή λογική:

Τελικά, Συμφωνία θα υπάρξει. Γιατί;  Διότι δεν συμφέρει κανέναν να μην υπάρξει.

1.    Η Ευρωπαίοι Εταίροι δεν αντέχουν την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη «δια τον φόβον»  ότι θα είναι η απαρχή του ξηλώματος του πουλόβερ μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που παραμένει νομισματική και δεν ολοκληρώθηκες ποτέ. Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών σε βάρος των αδύναμων μελών. Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που κλυδωνίζεται επικίνδυνα.

2.    Η Ελλάδα την αντέχει πολύ λιγότερο. Υπερχρεωμένη, ουσιαστικά χρεοκοπημένη, ανίκανη να εξυπηρετήσει το παράλογα υπέρογκο  χρέος της, με την οικονομία της σε παράλυση, στερούμενη παραγωγικής και εξαγωγικής ικανότητας, τελούσα σε πλήρη πιστωτική ασφυξία, χωρίς πρόσβαση στις αγορές, θα βυθιστεί αμέσως στην άβυσσο της οικονομικής, κοινωνικής και ακόμα εθνικής μιζέριας.

Τα «δεν δεχόμαστε τελεσίγραφα» και «δεν εκβιαζόμαστε» είναι παιδαριώδη. Ανεξάρτητα από την κακή συνταγή που μας επέβαλαν οι Ευρωπαίοι Εταίροι και το ΔΝΤ, η κατάστασή μας είναι αυτή που είναι και δεν αλλάζει εύκολα, εκτός βέβαια αν αλλάξουμε εμείς, πράγμα που δεν φαίνεται πιθανό, αλλά και πάλι θα χρειαστεί πολύς χρόνος. Εξ ίσου και τα περί εθνικής υπερηφάνειας. Όταν είσαι καταχρεωμένος, δεν μπορείς να πληρώσεις  και κανείς δεν σε δανείζει, και δέχεσαι τελεσίγραφα και εκβιάζεσαι και δεν είσαι εθνικά υπερήφανος.

3.    Ο κύριος λόγος όμως για να υπάρξει – και θα υπάρξει - συμφωνία είναι άλλος: ΤΑ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου τα οποία και μπορούν να επιβάλουν.

α) Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που τώρα δυστροπεί διαπραγματευτικά για να μην ενθαρρυνθούν άλλες υπερχρεωμένες χώρες να σηκώσουν κεφάλι, ελέγχεται (πάντα ελεγχόταν) από τις ΗΠΑ και θα κάνει τις αναγκαίες υποχωρήσεις όσο κομψότερα μπορεί.

β)   Η ΔΙΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ. Η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης μαγειρεύεται τώρα και πολύν καιρό. Την έχει ανάγκη η Ευρώπη για να αποκτήσει πρόσβαση στη μεγάλη Αμερικανική αγορά και οι δύο πλευρές τη χρειάζονται για να γίνουν η μεγαλύτερη αγορά στον κόσμο, εν όψει της έντασης με τη Ρωσία και του ανταγωνισμού με Κίνα και Ινδία.

  Αν και η συμφωνία δεν θα είναι για μας θείο δώρο (θα είναι πολύ επώδυνη) είναι η μόνη ευκαιρία που έχουμε να επιβιώσουμε και να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης υπό τρείς προϋποθέσεις:

1.    Ο πρωθυπουργός Τσίπρας να τολμήσει να συγκρουστεί με τις ισχυρές αντίρροπες δυνάμεις εντός του Κυβερνητικού σχηματισμού που παραμένουν κολλημένες σε ιδεοληψίες και εξωπραγματικές προσδοκίες. Και βεβαίως να απαλλαγεί από βαρίδια τύπου Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Καμένου και συναφών.

2.    Όλες οι πολιτικές  δυνάμεις να βάλουν πλάτη για να υπερβούν ενωμένες την πρωτόγνωρη εθνική κρίση, αφήνοντας στην άκρη τα μικρόνοα και μικρόψυχα κομματικά και προσωπικά παιχνίδια και

3.    Εμείς οι Έλληνες πολίτες να αλλάξουμε νοοτροπία να γίνουμε πιο υπεύθυνοι, να νοικοκυρευτούμε, να ελέγχουμε την εξουσία (αλλά όχι από τον καναπέ με το ουϊσκάκι μας – εγώ προτιμώ ρακή) και να δρούμε για το κοινό καλό που είναι και το ατομικό μας καλό.

 

Αλλιώς, αρχίσετε να προσεύχεστε, όσοι είστε ευσεβείς, γιατί εγώ είμαι αμαρτωλός και δεν θα εισακουστώ.

Ο Πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ Γιώργος Καββαθάς για το βιβλίο του Νίκου Σκουλά "Το Εγχειρίδιο του μικρού και μεσαίου Επιχειρηματία"

Το βιβλίο του πρώην Υπουργού Νίκου Σκουλά «Εγχειρίδιο του Μικρού και Μεσαίου Επιχειρηματία» παρουσιάστηκε σήμερα στο Αμφιθέατρο της ΓΣΕΒΕΕ από τον Πρόεδρο της Συνομοσπονδίας, κ. Γ. Καββαθά, το στέλεχος του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ, κ. Α. Αγγελάκη και το δημοσιογράφο Ν. Μεγγρέλη.

Το βιβλίο, τόνισε ο Πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ κ. Γ. Καββαθάς, είναι γραμμένο για τον μικρό και μεσαίο επιχειρηματία, στη γλώσσα του μικρού και μεσαίου επιχειρηματία. Γλώσσα απλή και κατανοητή και συνάμα επιστημονική και περιεκτική. Μέσα στις σελίδες του συμπεριλαμβάνεται η σημερινή πολυσύνθετη επιχειρηματική λειτουργία, στα πλαίσια ενός κόσμου που καθημερινά μετασχηματίζεται και αλλάζει.

 

 

Το έργο του Νίκου Σκουλά, «Εγχειρίδιο του Μικρού και Μεσαίου Επιχειρηματία», υπογράμμισε ο κ. Γ. Καββαθάς, αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο ώστε εκείνος που επιχειρεί να μπορέσει να βάλει μια τάξη, να προσαρμοστεί και να βρει πληροφορίες προκειμένου να μην τον καταπιεί το ρευστό και δύσβατο ελληνικό επιχειρηματικό περιβάλλον. Και αυτό το καταφέρνει γιατί ο συγγραφέας εκτός ότι διαθέτει μια οικουμενική θεωρητική συγκρότηση έχει παράλληλα και μια πλούσια πρακτική εμπειρία. Ως μικρομεσαίος επιχειρηματίας βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του καθημερινού αγώνα που απαιτεί η δημιουργία και διατήρηση μιας υγιούς και βιώσιμης επιχείρησης. Ριψοκίνδυνος και καινοτόμος. Αναλύει, συνθέτει, δημιουργεί, διακινδυνεύει.

Ο Νίκος Σκουλάς, πρόσθεσε ο Πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ, διδάσκει και ήθος, επαγγελματισμό και επιχειρηματική κουλτούρα σε μια δύσκολη εποχή που αναζητεί οδηγούς και πρότυπα. Δεν μπορούν να γίνουν όλοι επιχειρηματίες, όπως δεν μπορούν να γίνουν όλοι γιατροί, μηχανικοί, δάσκαλοι κ.ο.κ.. Ο αναγνώστης του εγχειριδίου εάν ακολουθήσει τα βήματα και τις ενέργειες που περιγράφει θα ανακαλύψει εάν μπορεί να αναλάβει το ρίσκο που η όποια επιχειρηματική δραστηριότητα απαιτεί, ιδιαίτερα στο σημερινό πολυσύνθετο και απαιτητικό επιχειρηματικό περιβάλλον.

Το στέλεχος του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ, κ. Α. Αγγελάκης, υπογράμμισε ότι το βιβλίο του Νίκου Σκουλά αποτελεί έναν εξαιρετικό πρακτικό οδηγό και χρήσιμο εργαλείο για την καθημερινή λειτουργία των μικρών επιχειρήσεων και θέτει τις βάσεις αναγνωρίζοντας τις προϋποθέσεις μιας υγιούς επιχειρηματικότητας που επιτρέπουν  στην μικρή επιχείρηση  να καινοτομήσει. Το βιβλίο του Νίκου Σκουλά συνάδει με το πνεύμα και τη φιλοσοφία που ακολουθείται στη ΓΣΕΒΕΕ και στο Ινστιτούτο Μικρών Επιχειρήσεων σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των μικρών επιχειρήσεων, τις ιδιαιτερότητες τους καθώς και τη σημασία και το περιεχόμενο των συμβουλευτικών υπηρεσιών καθοδήγησης και υποστήριξης.

Τέλος, ο δημοσιογράφος Ν. Μεγγρέλης αναφέρθηκε στη πολυσχιδή προσωπικότητα του συγγραφέα και τόνισε ότι το βιβλίο του Νίκου Σκουλά καλύπτει ένα κενό στην υπάρχουσα βιβλιογραφία καθώς ελάχιστα βιβλία εστιάζουν στο μέγεθος της πολύ μικρής επιχείρησης υπό το πρίσμα της ελληνικής οικονομική πραγματικότητας και μάλιστα σε περίοδο παρατεταμένης ύφεσης.

 

Από την Αντιφατικότητα στον… Παραλογισμό

ή «Μωραίνει Κύριος ους βούλεται απωλέσαι»

του Νίκου Ε. Σκουλά

Είχα καταλήξει στην απόφαση να μην ξαναγράψω για την απελπιστική  πια κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει  ως χώρα και ως κοινωνία αλλά και για τις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που μας επηρεάζουν τόσο έντονα.

Αισθάνομαι ότι, όσοι εξ ημών ασχολούμαστε μ’ αυτά τα θέματα, έχουμε γίνει κουραστικοί, προκαλώντας την πλήξη, μια και δεν έχουμε καμιά επίδραση στην ανάσχεση της κάθετα κατηφορικής πορείας που ακολουθούμε χωρίς ελπίδα σωτηρίας.

Καταλήγω λοιπόν, για μια τελευταία φορά, πριν την οριστική  κατάρρευση, ως κύκνειο άσμα ενός δυσφορούντος πολίτη, μετά από 48 χρόνια αγώνα, να τα πω, να ξεσκάσω, να εκτονωθώ, ίσως εξυπηρετώντας προσωπικό, υπαρξιακό κίνητρο.

Σ’ αυτή την κρισιμότερη ώρα της πρόσφατης ιστορίας μας, με την κοινή λογική, με απλά λόγια, χωρίς τις «περισπούδαστες αναλύσεις» των τηλεπαραθυράδων και των εκπροσώπων των ειδικών συμφερόντων, εκπέμποντας ταυτόχρονα μιαν ύστατη κραυγή αγωνίας, καταθέτω τη δική μου εκτίμηση και μια τελευταία παραίνεση προς όλους τους Έλληνες  πολιτικούς και πολίτες.

ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ

Βεβαίως έχει σημασία το ποιός φταίει, αλλά δεν είναι της ώρας. Μια Ινδιάνικη παροιμία μας λέει: «Όταν σου δαγκώνουν τον «ποπό» οι κροκόδειλοι είναι δύσκολο να θυμάσαι ότι ο στόχος σου ήταν να καθαρίσεις τον βάλτο». Έχουμε καιρό να καθαρίσουμε τον βάλτο της κακοκυβερνησίας και της διαφθοράς – και δεν πρέπει να το αφήσουμε να περάσει έτσι.

Τώρα όμως βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτατης ανάγκης και προέχει να αποτρέψουμε την απόλυτη καταστροφή για την οποία είμαστε στο «και 5’». Ξέρουμε ποιοι την προκάλεσαν και ποιοι τη συντήρησαν και τη συντηρούν και τώρα. Φταίμε κυρίως εμείς οι Έλληνες, αν και δεν φταίμε όλοι το ίδιο. (Δεν ήταν μόνον η πενταετία Κ. Καραμανλή που διόγκωσε το δημόσιο χρέος κατά € 150 δισεκ., διπλασιάζοντάς το. Συνέβαλε και ο Σημίτης και οι περί αυτόν, μεταθέτοντας την πληρωμή των υπόπτου διαδικασίας, εξοπλισμών και της Ολυμπιάδας για μετά το 2005).

Φταίνε και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας που, με τη λάθος συνταγή - την ανάλγητα σκληρή λιτότητα που μας επέβαλαν, οδήγησαν την οικονομία στην πλήρη στασιμότητα και τον Έλληνα πολίτη στην πλήρη εξαθλίωση.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΖΟΦΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Η οικονομία μας είναι κατεστραμμένη. Ο ιδιωτικός τομέας από τον οποίο θα περιμέναμε να προέλθει η περιβόητη ανάπτυξη, έχει καταρρεύσει. Βρίσκεται σε πλήρη χρηματοπιστωτική ασφυξία και αδυνατεί να αγοράσει εισαγόμενες πρώτες ύλες με όρους «μετρητοίς».

Το δημόσιο αδυνατεί να καλύψει τις τρέχουσες υποχρεώσεις του για μισθούς και συντάξεις, πολύ λιγότερο δε να καλύψει τις ληξιπρόθεσμες δανειακές υποχρεώσεις του, διακινδυνεύοντας έτσι το «ατύχημα» που, ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκαλέσει την επάρατη πτώχευση. Το λεγόμενο «πρωτογενές πλεόνασμα» δεν υπήρξε ποτέ. Ήταν «ταμειακό»  και όχι πραγματικό. Τουτέστιν προερχόταν από την παρακράτηση των οφειλόμενων προς τις επιχειρήσεις και τους πολίτες, δίνοντας μια πλασματική εικόνα. Μια άλλη εκδοχή των Greek Statistics.

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (που αποτελούν το 99%+ της οικονομίας μας) κλείνουν ή φυτοζωούν με αντίπαλο το εχθρικό κράτος. Η μεσαία τάξη εξαφανίζεται ραγδαία. Έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη κατηγορία νεόπτωχων πολιτών. (Ένας απ’ αυτούς είμαι και εγώ). Ο μεγάλος όγκος των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των άνεργων έχουν περιέλθει σε κατάσταση πλήρους εξαθλίωσης.

Δανεικά δεν μπορούμε πια να πάρουμε. Και αν πάρουμε δεν μπορούμε να τα πληρώσουμε. Ένα ενδεικτικό στοιχείο που τα λέει όλα: Το Ελληνικό τριετές ομόλογο έχει επιτόκιο 28,8%, όταν η Πορτογαλία που κατάφερε να βγει στις αγορές πληρώνει μόνο 1,5 – 2,0%.

Βρισκόμαστε σε πλήρη απομόνωση. Έχουμε απέναντί μας και τους 18 εταίρους της Ευρωζώνης (ακόμα και τους τέσσερις του Νότου, που θα έπρεπε να είναι οι φυσικοί μας σύμμαχοι). Δεν μας εμπιστεύονται. Μας έχουν βαρεθεί. Προσπαθούν να αποτρέψουν την έξοδό μας από το Ευρώ για δικούς τους λόγους, αλλά δεν τους βοηθούμε. Ακόμα και οι ΗΠΑ που μας υποστήριζαν στα λόγια έστω, και αυτοί για δικούς τους γεωστρατηγικούς  λόγους, μας εγκατέλειψαν και αυτοί.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

Ο Ελληνικός λαός, πληγωμένος  και αγανακτισμένος, αποφάσισε να εκδηλώσει τον θυμό του, τιμωρώντας όχι αυτούς που προκάλεσαν την κρίση αλλά εκείνους που προσπάθησαν να τη διαχειριστούν, έστω με λάθη. Έτσι, δυστυχώς, συμβαίνει πάντα. Κοντολογίς, απέρριψε συλλήβδην το απαξιωμένο και ανυπόληπτο πια πολιτικό σύστημα και έδωσε τη στήριξή του, στον άφθαρτο και αδοκίμαστο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που προσέφερε ελπίδα και καλές προθέσεις.

Εδώ όμως αρχίζουν άλλα προβλήματα: Η αριστερά, στην προσπάθειά της να κατακτήσει την εξουσία, υποσχέθηκε ανέφικτα πράγματα. Στα θετικά της, καταγράφεται η ανύψωση του φρονήματος και η μερική ανάκτηση της εθνικής αξιοπρέπειας, των ταπεινωμένων Ελλήνων, καθώς και η ειλικρινής προσπάθεια αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Τώρα όμως αντιμετωπίζει – και αντιμετωπίζουμε όλοι - τη σκληρή πραγματικότητα.

Εν τη απειρία της, προσπάθησε να κάνει τα σωστά πράγματα με λάθος τρόπο. Χωρίς εσωτερική συνεννόηση και συνοχή, με διαφορετικές αντιλήψεις ανάμεσα στις συνιστώσες της αλλά και στον κυβερνητικό της εταίρο – ένα ακροδεξιό λαϊκιστικό κόμμα, επέλεξε μια στρατηγική αντιπαράθεσης με τις δανείστριες χώρες, με πλήρη έλλειψη διαπραγματευτικής δύναμης.

Είμαστε χωρίς χρηματοδότηση από τον Αύγουστο του 2014. Οι Ευρωπαίοι δεν βιάζονται και αφήνουν τον χρόνο και τη χρηματική ασφυξία να μας στριμώξει στην υποταγή, κάνοντάς μας έτσι παράδειγμα για άλλες χώρες της Ευρωζώνης που ενδεχομένως θα εγείρουν ανάλογες αξιώσεις.

ΑΝΤΙ  ΕΝΤΙΜΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ, ΕΠΩΔΥΝΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

Ο Αλέξης Τσίπρας, παρά τις δυσκολίες, συνεχίζει να απολαμβάνει τη στήριξη της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος που, μάλλον θεωρεί ότι δεν έχει εναλλακτικές. Η αποδοχή, όμως, από τους πολίτες της στρατηγικής που ακολουθεί κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, έχει μειωθεί από το 90,3% που ήτα προ τριμήνου, στο 58,3%  (ακόμα θετικό, παρά τη δυσπραγία).

Τρεις στους τέσσερις πολίτες πιστεύουν ότι η χώρα πρέπει να παραμείνει στο Ευρώ πάση θυσία, και απαιτεί συμφωνία με τους εταίρους, ενώ δεν δέχεται δημοψήφισμα ή εκλογές. Και είναι δεδομένο ότι η Κυβέρνηση δεν έχει  εξουσιοδότηση για ρήξη.

Η κυβέρνηση ορθά επιδιώκει τον συμβιβασμό που θα είναι επώδυνος και με όρους δανειστών οι οποίοι έχουν ξεκάθαρα το επάνω χέρι. Όταν, όμως, παρουσιάσει την όποια συμφωνία στο εσωτερικό, θα αντιμετωπίσει τη δυναμική άρνηση της αριστεράς συνιστώσας, η οποία αντιπροσωπεύει το 40% της συνολικής δύναμής της και η οποία έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ της δραχμής, με ό,τι σημαίνει και όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό. Αδιέξοδο και συμφορά.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ: ΩΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

 

Από τις αντιφάσεις που χαρακτήρισαν την πολιτική μας συμπεριφορά στο παρελθόν, έχουμε πια μεταβεί σε μια νέα περίοδο παραλογισμού. Έχουμε παρασυρθεί σε μια πορεία αυτοκαταστροφής που πρέπει, πάση θυσία να ανακοπεί.

Σ’ αυτή την κρίσιμη ιστορική συγκυρία, έχει σημάνει η ώρα της εθνικής ευθύνης όλων των Ελλήνων. Είναι η ώρα να πάψουν οι πολιτικοί να φέρονται ως «πολιτικάντηδες». Χωρίς να πάψει η αντιπολίτευση να ασκεί τον θεσμικό της ρόλο κάνοντας κριτική αλλά και θετικές προτάσεις, οφείλει να βάλει πλάτη στηρίζοντας την εθνική διαπραγμάτευση.

Είναι ώρα εθνικής ευθύνης για όλες τις πολιτικές δυνάμεις και όλους τους πολίτες. Είναι ώρα, να παραμερίσουμε προσωρινά, έστω, τις ιδεολογικές και πολιτικές μας διαφορές – που είναι πολλές και θεμιτές – και ενωμένοι, με σύνεση, ψυχραιμία και υπευθυνότητα, να δώσουμε τη μεγάλη μάχη για τη σωτηρία της χώρας και της κοινωνίας.

Ο δρόμος θα είναι δύσκολος και κακοτράχαλος αλλά δεν υπάρχει άλλος. Και έχουμε αποδείξει ότι, ενωμένοι και ομόψυχοι, πάντα τα καταφέρνουμε. Δεν υπάρχει χώρος για μικροκομματικές σκοπιμότητες και προσωπικά – κακώς εννοούμενα – συμφέροντα. Δύο πράγματα που είναι στο χέρι μας, αν καταφέρουμε, αρκούν για να ξεκινήσουμε: Να χτυπήσουμε  αλύπητα, όλοι μαζί, τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά, σε όλες τους τις εκφάνσεις. Το μπορούμε, αν καταλάβουμε τη σημασία του και αποφασίσουμε να δράσουμε μαζί.

Όσοι πολιτικοί μείνουν απέξω, ελπίζοντας να αποφύγουν το πολιτικό κόστος, (να  γλιτώσουν δηλαδή το πολιτικό τους τομάρι,) δεν θα το πετύχουν. Θα τους τιμωρήσει ο λαός που δεν αντέχει  άλλη εξαθλίωση και θα τους καταρώνται τα παιδιά και τα εγγόνια τους.